Blockdit Logo (Mobile)
เล่าเรื่องจากภาพ
•
26 มิ.ย. 2020 เวลา 14:54 • นิยาย เรื่องสั้น
เรื่อง ไม่สู้ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอ
'อีกแล้วเหรอ'
หญิงสาวเฝ้าถามกับตัวเองในใจ เมื่อเห็นโต๊ะนักเรียนของเธอ ถูกขีดเขียนด้วยถ้อยคำอันหยาบคาย
 
'ไอตัวประหลาด!!'
'ไอทุเรต!!'
"อ่า...น่าเบื่อชะมัด"
เธอมองข้อความที่ถูกเขียนขึ้นเหมือนเดิมในทุกๆวัน ด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึก...
ใช่
มันควรจะเป็นแบบนั้นแหละ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแบบนี้นี่
มือเรียวเล็กหยิบผ้าสีขาวออกจากกระเป๋า ก่อนจะเทน้ำเปล่าใส่ผ้าผืนนั้น และนำมันเช็ดข้อความสีแดงบนโต๊ะของเธอ
เธอทำแบบนี้ในทุกๆวัน ตั้งแต่ตอนเช้า กลางวัน และเย็น
ทุกคนในห้องต่างมองเธอด้วยสายตาที่รังเกียจเดียดฉันท์ ราวกับว่าเธอนั้นเป็นตัวอันตราย ทั้งที่จริงๆแล้ว พวกเขาต่างหากที่เป็น..
เหตุผลที่ทำให้เธอโดนกระทำแบบนี้ก็คงจะเป็นเพราะร่างกายของเธอที่เป็นสีขาวทั้งตัว
ไม่ได้ขาวแบบหิมะหรอกนะ แต่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นสีขาว
โอ๊ะ!
เหมือนว่าพวกคุณจะทายถูกนะว่า เธอนั้นเป็นอะไร.....
ถูกต้องแล้วล่ะ
เธอเป็นโรคทางพันธุกรรมนั้นเอง
โดยชื่อของโรคนั่นก็คือ'โรคผิวเผือก'
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอโดนกลั่นแกล้ง
ไม่ว่าจะเป็นการถูกเขียนโต๊ะ ถูกขังไว้ในห้องน้ำ หรือแม้กระทั่งโดนผลักตกบันได
อ่า...ความเจ็บปวดนั่นเธอยังจำมันได้ดีเลยล่ะ
คงอยากถามสินะว่าทำไม เธอถึงไม่เคยบอกใคร.....
อันที่จริงเธอเคยบอกนะ แต่ว่ามันก็แค่นั้น เพราะคนที่แกล้งเธอน่ะ เป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพลยังไงล่ะ
"หึ"
ย้ายโรงเรียนเหรอ เธอทำไม่ได้หรอก เพราะครอบครัวของเธอน่ะ เป็นแค่ครอบครัวคนจน ที่มีรายได้น้อย เธอไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วงก็เลยปกปิดทุกๆเรื่องราวเอาไว้คนเดียว
ครั้งแรกที่เธอโดนคงจะเป็นตอนที่เธอพึ่งย้ายมาใหม่ไม่นานนี้ล่ะมั้ง หลังจากนั้นเธอก็โดนมาเรื่อยๆ แต่สิ่งที่เธอทำก็แค่อดทนให้วันเวลาผ่านไปไวๆเท่านั้นเอง
เพราะเธอทำได้แค่นี้...
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว...
"ไอตัวประหลาดมานี่!!!"
เด็กสาวหัวโจกประจำกลุ่มเรียกเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร ทำให้หล่อนนั้นโกรธมาก
"กล้าเมินฉันเหรอ!!!"
เด็กสาวเดินมาหาเธอก่อนจะจับใบหน้าเธอให้เงยขึ้นมาสบตา
หล่อนมองเธอด้วยความไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นแววตาที่เฉยชาของเธอ
ไร้ซึ่งชีวิต ไร้ซึ่งความรู้สึก
"เหอะ น่ารังเกียจชะมัด"ดวงตาสีน้ำตาลมองสำรวจร่างการของเธออย่างไร้มารยาท
ผมสีขาวที่ถูกผูกขึ้นเป็นผมหางมาก ตากลมตาสีขาวที่เฉยชา ใบหน้าที่สวยราวตุ๊กตา..
มองแล้วมัน...น่ารำคาญ!!!
"กรี๊ดดดด!!!"
ก่อนที่เด็กสาวจะได้ทำอะไรร่างกายของเธอก็ถูกผลักล้มลงด้วยฝีมือของหญิงสาวที่ถูกเธอตราหน้าว่าตัวประหลาด
"แก!!!!"
"มีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอ"
ตากลมโตที่มักไม่แสดงอารมณ์ใดๆมองต่ำไปยังร่างที่ล้มลง เพื่อนๆในห้องต่างมองเธอด้วยความตกตะลึง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอลุกขึ้นต่อต้าน!!!
"จำใส่สมองไวนะ"
เธอย่อเข่าลงก่อนจะเชิงคางให้เด็กสาวที่เคยกลั่นแกล้งเธอ เงยขึ้นมาสบตา
"คนอย่างฉันน่ะ ไม่ได้อ่อนแอ ที่จะให้เธอทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวตลอดหรอกนะ"
"!!!"
"แล้วก็ไม่ต้องสะเออะหน้าไปบอกพ่อเหมือนคราวที่แล้วนะ 'ถ้าไม่อยากตายด้วยวัยเพียง17ปี' "
ใบหน้าของหญิงสาวซีดราวกับกระดาษเมื่อสังเกตเห็นแววตาที่แปรเปลี่ยนไป
มันน่ากลัวราวกับปีศาจในคาบตุ๊กตาตัวเล็กที่เบาะบาง
รอยยิ้มร้ายเผยออกมาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนที่ทำร้ายเธอมาตลอด ให้มันรู้ซะมั้งว่าเธอเองก็สู้เป็น
เธอนึกย้อนไปถึงของมีคมที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ
ถ้าเธอจะหยิบมันออกมาใช้เพื่อฆ่านางนี่คงไม่เป็นไรใช่ไหม....
ไม่มีต่อนะคะ สามารถกดติดตามเรื่องราวอื่นๆได้ที่เพจเลยค่ะ~~~ ฝากกดไลค์ กดติดตาม ด้วยนะคะ ❤️❤️
เคดิตภาพ
โฆษณา