ผมผู้ที่เดีนทางมาขายแรง
ประเทศไทยเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่มีชายแดนกั้นไว้เพียงแม่น้ำโขงเท่านั้น ที่ผมคิดว่ามีหลายๆอย่างที่จะแทบไม่แตกต่างไปจากประเทศลาวเลย คือคำพูดฟังกันเข้าใจ สื่อสารกันได้ ประเพณี วัฒนธรรม และ อิกมากมายที่มีคล้ายกัน
ผมเองเป็นคนหนื่งที่ได้มีโอกาสมาทำงานที่ประเทศไทย ทุกคนเกิดมาไม่มีไครที่อยากจะไกลบ้านเกิดของตัวเอง แต่เพาะความจนที่มันหน้ากลัวกว่าความลำบาก ผมเลยเลือกที่จะมาหางานทำเพื่อส่งเงีนให้ทางบ้านครับ. ผมคิดในใจว่าปนะเทศที่ผมกำลังจะทำทำงานนี้อย่างน้อยผมยังสามารถพูดภาษาเขาได้ และ ทุกสิ่งที่คร้ายกันจนผมคิดว่า
ผมติดต่อหางานก่อนที่ผมจะเดีนทางมา และ งานแรกของผมคือร้านอาหาร และ บังกาโล ที่ระนอง(ไกลมากนั่งรถมา2วัน) ผมตื่นเตั้นมากเลยเพาะเป็นงานแรกของผม และ ที่สำคัญเป็นงานเกี่ยวกับอาหารฟรั่ง แต่ผมไม่ได้ภาษาเลย หัวหน้าให้ผมรับออเดอร์ลูกค้า ผมตกใจมากก แต่คิดในใจว่าผมต้องลองทำได้โดยออเดอร์แรกผมทำเอาผมงง ฟรั่งงง เราใช้ภาษากายแทนการสื่อสาร.วันแรกผ่านไป ผมจดคำถามคำพูดที่ผมได้ยิน และ ไม่รู้ไว้ถามเจ้านาย ถามคนที่เขารู้ ทุกวันเวลาเลิกงานผมจะถาม ดูในแอฟแปลภาษา ผมทำทุกวันช้ำๆเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือนผมเรี่มเข้าใจสามารถพูดได้รับออเดอร์ได้แต่ยังไม่เกั่งพอสื่อสารรับออเด้อได้หัวหน้าไม่ด่าฟรั่งไม่งงพอแล้ว
ผมทำงานอยู่ที่นี้ประมาณ6เดือนได้ทังความรู้ บดเรียน ประสบการณ์ และ ได้เพื่อนเป็นชาวต่างชาติอิกด้วย ที่สำคัญผมสามารถนำความรู้นี้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ อานาคดของผมได้.
ขอบคุณประเทศไทยที่ทำให้ผมมีงานทำ ขอบคุณคนไทยเจ้านายใจดี คนไทยใจดี ที่ทำให้ผมมีงานมีเงินส่งให้ครอบครัวถืงเงีนเดือนผมจะได้ไม่เยอะแต่มันทำให้ผม และ ครอบครัวอยู่ได้ ผมคิดว่าคนลาวที่มาทำงานในประเทศของคุณคิดเหมือนผมเช่นเดียวกัน.
(ขอบคุณประเทศไทย)
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
