เกิด แก่ เจ็บ...
สังขารที่ร่วงโรยของผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอเล่าว่า ตอนเด็กๆ จำได้ พ่อนั้นค้าข้าวสารล่องเรือจากปากน้ำโพมาสิงห์บุรี แล้วก้อท่าพระจันทร์
พ่อ(ตาของฉันที่ไม่เคยเห็นหน้า)จะพาลูกสาวคนเล็กขี่คอดูคนงานขนข้าวขึ้นเรือลงเรือ
ทุกครั้งที่พ่อกลับมา เธอมักจะได้ตุ้มหูเล๋กคู่เล็กๆเป็นของฝากจากพ่อ
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารัก(แน่ๆ..) ลูกสาวคนสุดท้องที่พ่ออุ้มชูนัก
แล้วความทรงจำเกี่ยวกับพ่อก้อขาดหายไป เธอเล่าให้แค่นี้(ซ้ำหลายรอบ) ฉันจึงรู้จักตาแค่นี้ อ้าว...แย่จริง ฉันลืมชื่อตา!!😲😲😲
คงต้องถามกันสักครั้ง
เธอเป็นผู้หญิงที่สวย น่าเสียดาย...เธอบ่นน้อยใจที่เรียนแค่ ป.2 แล้วต้องได้ไปช่วยเลี้ยงลูกให้พี่สาว(ป้าของฉันแหละจ้า)
แต่เธอมีใจใฝ่เรียนนะ เรียนน้อยแต่อ่านหนังสือได้ มี่ความพยายามเรียนรู้ด้วยตัวเองเสมอ เธอถึงกับไปสมัครเรียน กศน. และภาษาอังกฤษเภือให้สอบสมัครไปทำงานตะวันออกกลาง(จนได้)
ตรงนี้..ฉันภูมิใจและมักนำแม่มากล่าวอ้างเสมอว่าฉันเหมือนแม่ในเรื่องใฝ่เรียน แต่ฉันไม่เคยไปไหนไกลเกินรอบชายแดนไทย🙄🙄
ฉันจำได้เสมอว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวย รักสวยรักงาม แต่งตัวทันสมัย เธอไปเรียนตัดเย็บเสื้อผ้า ลูกสาวทั้งสามจึงมักมีชุดกระโปรงสวยๆไว้นุ่งเวลาไปเที่ยวเมืองกรุง
ตัวที่สวยที่สุดของฉัน จำได้ว่าเป็นสีแดง ลายดอกเล็กๆ สวยจนฉันเลือกสวมขึ้นแสดงงานวันวันเด็กเชียวนะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ ฉันโกงน้องสาวฉันนิดหน่อย
เธอแต่งตัวสวยเสมอ แต่ไม่ใช่แนวโปะแป้งหน้าขาว ทาปากแดงแจ๋..อะไรนี่ ไม่ใช่เลย เรียกว่าพอฉันลืมตาขึ้นมาฉันก็เห็นเธอสวยพร้อมอยู่แล้ว
แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงแม่ค้านั่งหน้าเตาปิ้งข้าวเหนียวปิ้ง เธอไม่มีวันจะทำหน้าดำ ฝ้าอย่าได้มาแตะ เธอใช้ oil of ulan ถนอมผิวหน้าเชียวนะ
เวลาเธอเตรียมขนมตั้งแต่เช้ามืด นั่งห่อขนมเป็นร้อยๆห่อ เสือผ้าเธอยังสวย สะอาด
รูปร่างผิวพรรณหมดจด โชคดีที่เธอไม่ได้ใฝ่ฝันเรื่องประกวดนางงาม ไม่งั้นเราคงไม่ได้พบกัน
ฉันไม่ได้ส่วนนี้มาจากเธอนะ (รวมทั้งเรื่องนางงามนั่นด้วย)
ในวันที่ต้องยอม
เธอเป็นผู้หญิงในผู้หญิง เธอไม่ยอมให้อายุมาทำลายความสวยของเธอไปได้
เธอเคยไม่สบายหนัก แต่ต้องหวีผม ผึดแป้งให้เสมอ
เธอเคยสอนฉัน อย่าคุกเข่าถูบ้าน เข่าจะด้านไม่สวย อย่าไปขุดดินขุดหญ้า มือจะหยาบ อย่าหักนิ้วเล่น ข้อจะปูด
เธอจะจับฉันดัดนิ้ว กลึงนิ้ว หมายมั่นว่านิ้วจะสวยเหมือนลำเทียน
เธอจะเตือนฉันเสมอให้สวมหมวกเวลาออกแดด หน้าจะดำ ต้องสวมเสื้อแขนยาวทับเสมอ ผิวจะเสีย
ฉันควรจะดูเธอเป็นตัวอย่าง และทำตามเธอ ถ้าทำได้ครบจริง ฉันคงจะสวยเหมือนเธอ
แต่ฉันไม่เคยทำได้ ช่างเป็นลูกนอกคอก ไผ่แตกกอจริงๆ
คือหัตถาครองพิภพ
ในวันนี้
เธอยอม...ต้องยอม
เธอนอนบนเตียง ยังขยับตัวขึ้นนั่งไม่ได้ ยังไม่ได้เรียกร้องกระจก
แต่เธอไม่ยอมให้มีกลิ่นปาก ไม่ยอมให้ตัวเหม็น
สิ่งหนึ่งที่เธอต้องค่อยๆยอมรับ
บางครั้งมีรอยน้ำตาที่หางตา ยามที่เธออยากขยับตัวแต่ทำไม่ได้มาก
บางครั้งเธอจะมองออกไปไกล พูดอะไรบางอย่าง บางครั้งฉันไม่เข้าใจต้องถามซ้ำ เธอก็ส่ายหน้า มองฉันอย่างสงสัย ฉันต้องรอให้เธอนึกออกมาเอง แต่ส่วนมากเราจะข้ามหัวข้อนั้นไป
หลายครั้งที่เธออึดอึดขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม ฉันก็ได้แต่บอก ปลอบใจ หากทำให้เธอเข้าใจมากกว่าสามประโยคไม่ได้
ในวันนี้
ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำใดๆ ที่เธอยังคงมี น้อยลงทุกที สั้นลงทุกที
เธอให้ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้
ดั่งคำที่องค์พระพุทธเจ้าได้เคยตรัสสอนไว้
สังขารนี้ไม่เที่ยง
เกิด แก่ เจ็บ ต้องร่วงโรย แตกดับไปในที่สุด
เราควรได้สึงวรไว้เสมอ
สิ่งเดียวที่คงอยู่ให้ผู้อื่นจำเราได้ ระลึกถึงได้
คือความดีและความชั่ว
เราจะมีสิ่งใดให้ผู้อื่นจดจำ
ในวันหนึ่ง....
ทุกคนต้องเดินมาถึง
สุดแล้วแต่
ใครจะมาถึงก่อน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
