มิติรักแห่งรัตติกาล
สองมือกราบลงที่ตรงเหนืออาตเบื้องบาทย่าโม...
สาธุ สาธุ สาธุ ขอให้โปรเจคก่อนจบของลูกช้างผ่านไปได้ด้วยดี ขอให้คณะกรรมการให้ผ่านด้วยเถิ๊ด ลูกสู้อุตส่าห์ตั้งใจทำงาน หาเงินเรียนมา
ย่าโม จ๋าช่วยลูกผ่านด้วยดีนะจ้ะย่าจ๋า สาธุ เพี๊ยงๆ
ฉันค่อยๆนำพวงมาลัยคล้องรูปหล่อจำลองอย่างบรรจงที่สุดในสามโลก รู้สึกโล่งโปร่ง
สบายใจอย่างที่สุด
"ทีหลังก็อ่านหนังสือบ้างนะ จะได้ไม่เป็นภาระสิ่งศักดิ์สิทธิ์" ฉันหันไปตามเสียงที่คล้ายๆจะคุ้นๆ
หลุยส์!!!
โอ้ย หัวใจพองโตค่ะ
ดีใจก็ดีใจแต่มันก็ทั้งเขิลทั้งอายนะ
ก็ตาคนนี้อ่ะ "แฟนเก่า" ค่ะ
ตั้งแต่พบเค้าหน้าลานย่าโม
เรายังยิ้มไม่หุบเลย
"มาบนอะไรย่าอีกหล่ะ"เค้าถาม
เรื่องเรียนหน่ะแหล่ะจะมีอะไร
(บอกเป็นนัยๆว่าหัวใจก็ยังว่างนะ)
เขิล.ล.ล
เราเดินคุยกันทบทวนความหลัง
แลกเปลี่ยนเรื่องราวยาวจนถึงเดอะมอล
เราเลือกร้านที่เคยเป็นความทรงจำ
สมัยวัยใสนั่งจิบน้ำคุยกัน
จะเสียงดังไปบ้างต้องขออภัย
เพราะความรักความทรงจำในวันนั้น
มันช่างละมุนละไมเหลือเกิน
(เห็นคนหันมองหลายคนไงฮี่ฮี่เกรงใจค่ะ แต่ว่านานๆเจอกันที)
โคราชยามราตรีสวยมากจริงๆ
หลายๆสิ่งเปลี่ยนไป
แม้แต่ร้านนี้ที่เราเคยสลักชื่อ
และรูปหัวใจไว้ที่เบาะตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว
สะพานไม้ข้ามทางรถไฟก็ถูกรื้อ
คงไม่มีที่ให้เราได้เต้นรำกันเหมือนเคย
เราคุยกันยาวยันห้างปิด
ยังมานั่งคุยกันต่อ ที่หน้าห้างอีก
โคราชยังมีคนเดินเคาะบอกเวลาเสมือนว่าเป็นความคลาสสิค
พักที่ไหนหลุยส์ไปส่ง
เพราะเดี๋ยวหลุยส์ต้องไปแล้วนะ
ต้องพาแม่ไปตลาดหน่ะ
จริงสิ่ หลุยส์เป็นลูกกตัญญูมาก
ดูแลแม่ตลอดแม่หลุยต้องไปตลาดแต่เช้าเพื่อเตรียมของทำอาหาร
ดูสิ่คุยเพลินจนหลุยส์ไม่ได้นอนเลย
เสียดายจังยัง ไม่อยากให้เช้าเลย
"โคราชเปลี่ยนไปเยอะนะ" เราแย่บ
"แต่หลุยส์ยังเหมือนเดิมนะ"
วู้ย.ย.รับลูก
มาแบบซีรี่เกาหลีเลยค่า.า.
เขิล..ล
หลุยส์จับมือเราขึ้นมา
(อ่ะนิ้วว่างค่ะ)
แล้วก็หยิบแหวนจากไหนมาก็ไม่รู้
ว๊าว
แหวนเงินรูปทรงกลมเกลี้ยงคุ้นตา
สวมนิ้วนางข้างซ้ายให้เหมือนเคยสวม
อย่าถอดมันอีกนะ
เพราะหลุยส์ไม่รู้ว่า
จะมีโอกาสได้กลับมาสวมให้อีกไหม
เรารู้สึกผิดเลยค่ะ
ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
ภาพความทรงจำเก่าๆของผู้หญิงเอาแต่ใจ
ผุดขึ้นมาให้น่าอายจริงๆ
ขอโทษนะหลุยส์
ที่วันนั้นถอดแหวนปาใส่เธอ
เราขอโทษ เราแย่จริงๆ
น้ำตาไหลเพราะละอายแก่ใจ
ที่ใช้อารมณ์ชั่ววูบชั่วแล่น
ไม่คิดเลยว่าเค้ายังเก็บแหวนไว้
หลุยส์ใช้นิ้วปาดน้ำตาออกให้
ไม่เป็นไรหลุยส์ก็อยู่นี่แล้วไง
ไม่ได้โกรธอะไรเลยนะ
ฉันโผเข้ากอดหลุยส์
ชายหนุ่มเอื้อมมือมาโอบรัด
คิดถึงไออุ่นนี้เหลือเกิน
ฉันสูดกลิ่นกายหอมอ่อนๆของหลุยส์ไว้เต็มหัวใจ
เราแยกกันหน้าอาคารที่พัก
หลุยส์ต้องขึ้นรถรับจ้างกลับ
"ก็มอไซร์คันที่เคยรับส่งจีนมันพังไปแล้วหล่ะ"
เค้ากล่าวเศร้าสร้อย ช่างน่าเอ็นดู
ฉันเปิดม่านหน้าต่าง
ชมทัศนียภาพอันงดงามยามค่ำคืนของโคราช
เราตกลงกันว่าถ้ารู้วันเข้ารับปริญญาเมื่อไรจะโทรมาบอกกัน หลุยส์จะไปแสดงความยินดี
วันรับปริญญาของฉัน
ย่ารู้ไหมลูกดีใจแค่ไหนที่เจอเค้า ชายอันเป็นที่รัก
ฉันยืนยิ้มบนชั้น4ของโรงแรมพีกาซัส
4ปีที่ทิ้งไป ไม่คิดเลยว่าจะได้ดวงใจกลับมา
พร้อมกับเตรียมรับปริญญาในไม่กี่วัน
ฉันค้นข้าวของจากห้องนอนที่บ้านเกิด
สมุดบันทึกเรื่องราวความรักกับ
กระดาษแผ่นนี้ที่เธอเขียนให้
ฉันยังเก็บรักษาไว้อย่างดี
2สัปดาห์ต่อมา
กริ๊งๆๆ
J: ฮัลโหล..ขอสายหลุยส์หน่อยค่ะ
L: เอ่อ...ไม่ทราบ..ใคร.จะพูดด้วยคะ
J: จินนี่ค่ะ
L: คือ..เอ่อ.พี่หลุยส์เค้า..ตายแล้วอ่ะค่ะ
J: !!!
ฉันรู้สึกคล้ายโลกทั้งใบหยุดนิ่ง
และฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะ
ฮัลโหล..
เสียงคู่สนทนาทักท้วง
ฉันน้ำตาปริ่มพยายามกลั้นใจถาม
"ไม่ทราบเป็นอะไรตายคะ ตั้งแต่เมื่อไร
พี่ไม่รู้เรื่องเลยค่ะขอโทษที"
อุบัติเหตุมอไซร์ไปชนรถโดยสารค่ะ
เมื่อสองปีก่อน
น้ำตาที่กำลังจะร่วงรินของฉันถูกกระชากกลับชะงักกับคำตอบ
อะไรนะคะ สองปี!!
บ้าไปแล้วนี่เบอร์044..บ้านพลตำรวจ..ใช่ไหมคะ
ใช่ค่ะ
น้องคะเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ
พี่เพิ่งคุยกับเค้าเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
พี่เป็นเพื่อนหลุยส์มีธุระกับเค้าแพร่บเดียว
ถ้าน้องเป็นเมียเค้าก็ไปเรียกมารับสายแพร่บนึง
ฉันคิดว่าผู้หญิงอาจจะแค่หึงมั้ง
เลยไม่อยากให้รับสาย
เหมือนตอนที่ฉันเลิกกับเค้า
ก็เพราะหึงจนหน้ามืดนี่แหล่ะ
พี่จะคุยกับแม่ไหมคะ
ฉันเริ่มใจสั่นถามไปว่า "ไม่ทราบใครพูดสายคะ"
เชอรี่ค่ะ
น้องสาวหลุยส์ ฉันถึงกับทรุด วางสาย
น้ำตาไหลนี่มันอะไรกันนี่
มันต้องบ้าไปแล้วใช่ไหม
เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเราเพิ่งเจอกัน
แล้วมันหมายความว่ายังไง
เธอมาหาฉัน เพื่อให้ฉันโทรมารับรู้ว่า
เธอตายจากไปสองปีแล้วเนี่ยนะ
ไม่ไม่ ไม่ใช่สิ่มันไม่จริง
ฉันเอามือลูบหน้าแล้วรู้สึกสะดุด
แหวนเงิน กลมเกลี้ยงที่นิ้วนางข้างซ้าย
มันยังอยู่!!!
ถ้าเค้าตายแปลว่าที่เจอเป็นผี
แล้วแหวนวงนี้มายังไง??
แล้วคนที่นั่งคุยกับฉันที่ร้านโดนัท
แล้วโต๊ะอื่นๆหันมามอง หมายความว่าอะไร
ฉันสับสนกับเรื่องราวนี้อีกหลายวัน
จนวันเข้ารับปริญญา
เฮ้ยจีนนี่ไหนแกจะเอาแฟนมาอวดวะ
พี่อยากเห็นจะแย่อยากรู้จังว่าผู้ชายคนไหน
ทำให้น้องพี่หวั่นไหวได้วะ
ฉันยืนดูพวกพี่ๆถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน
หันมามองแหวนเงินกลมเกลี้ยงที่นิ้วมือ
อดคิดไม่ได้ว่ามันจะหายไปไหม
ถ้าถอดออกตอนเข้ารับปริญญา
ลมโชยมาบางเบา
กลิ่นหอมอ่อนๆนี้คุ้นจังฉันหันไปหาที่มาของกลิ่น
แต่ข้างๆว่างเปล่า ไม่มีใคร
หลุยส์
กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนตอนซบอก
ฉันยังจำได้ เธออยู่ใกล้ๆฉันใช่ไหม
ฉันไม่รู้ว่าเรื่องที่เราบังเอิญได้เจอกันวันนั้น
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
แต่ฉันจะเก็บแหวนไว้ฉันสัญญา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
