ท้ายที่สุดตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ไม่มีใครช่วยเหลือคุณได้ดีที่สุด มีแต่ตัวคุณที่ต้องเดินทางไปให้ถึงจุดหมาย ระหว่างทางอาจถูกขวากหนาม มันก็จะเป็นประสบการณ์ สอนตัวคุณให้ระวัง
จะได้ไม่ถูกหนามตำอีก และระหว่างทาง อย่ามัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน อย่ามัวมองแต่เป้าหมายหรือจุดหมายปลายทาง ให้มองคนระหว่างทางบ้าง อาจจะเป็นคนที่เขายินดีช่วยคุณให้ถึงจุดหมายเร็วขึ้นก็ได้ และเมื่อเหน็ดเหนื่อยก็จงหยุดคิด วางแผน ดูทางใหม่ว่าทางที่เราเดินนั้นใช่ทางที่นำพาไปถึงจุดหมายหรือป่าว ถ้าเกิดเดินทางผิดไป คุณอาจจะต้องเดินกลับมาเริ่มที่จุดเริ่มต้นใหม่ก็ได้