หัวข้อ สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า.....รัก (1) ---เรื่องราวความรัก ความผูกพันที่มีต่อสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ สี่ขาตัวหนึ่ง
(ก่อนเราพบกัน) ก่อนอื่นต้องบอกว่า ซูชิ ไม่ใช่สุนัขของเรา เราไม่เคยมีสัตว์เลี้ยง หรือ ใฝ่ฝันที่จะเลี้ยงสัตว์อะไรเลย อยู่บนความปกติแบบกลางๆ คือไม่ได้หลงใหลคลั่งไคล้ แต่ไม่ได้รังเกียจ ซูชิคือสุนัขของแดดดี๊ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมบ้านเดียวกันโดยบังเอิญ
เหตุเนื่องจากการทำงาน สรุปแดดดี๊คือ housemate นั่นเอง แดดดี๊เป็นมนุษย์คนแรกที่ ทำให้เรารู้ ว่าในโลกนี้มีคนที่รักสุนัขด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์อย่างเต็มเปี่ยมจริง ๆ และแดดดี๊ก็มีความใฝ่ฝันที่จะเลี้ยงสุนัขพันธ์นี้ (begle) มาตลอด จนในที่สุด.........
(เมื่อเราพบกัน) สุดสัปดาห์หนึ่ง หลังจากเป็น housemate กันมาเกือบสองปี เราต่างแยกย้ายกลับบ้านเกิด และแดดดี๊ก็กลับมาพร้อมกับสิ่งสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ สี่ขา หูยาว ๆ ตัวหนึ่งมีนามว่า “ซูชิ”
เราค่อนข้างเปิดใจยอมรับกับความชอบ โลกส่วนตัว ทัศนคติ การดำเนินชีวิตต่าง ๆ ของผู้อื่นอยู่แล้ว การมี ซูชิ มาอยู่ร่วมบ้านจึงไม่ใช่ปัญหา ยอมรับได้ และส่วนนึงก็เชื่อว่า แดดดี๊ก็คงจะดูแลได้ คงไม่รบกวนเราหรอก ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น
แต่ก็แอบหวั่นใจว่าแดดดี๊จะไหวไหม ต้องตื่นแต่เช้าพาไปฉี่ พาไปเดินเล่นตอนเย็น บางวันก็งานยุ่งจนแทบจะ ไม่มีเวลาให้เค้า และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ อีกมากมาย และในที่สุดการดูแลซูชิในทุก ๆ วันของแดดดี๊ ก็ทำให้เรามั่นใจว่าแดดดี๊ทำได้
(หลังจากเราพบกัน) ด้วยความเข้าใจบางอย่างเราคอยช่วยแดดดี๊ดูแล ซูชิ พาไปเดินเล่นบ้าง เล่นกับ ซูชิบ้าง โดนซูชิกัดบ้าง และอีกมากมายฯลฯ เราเริ่มผูกพันกับซูชิมากขึ้น เรื่อย ๆ ซึ่งไม่ใช่แค่เรื่องของมนุษยธรรม แต่เรารู้สึกรักและผูกพันกับเค้าขึ้นมา
จริง ๆ เรารู้สึกว่าเค้ามีหัวใจที่บริสุทธิ์ ไม่อยากทำร้ายจิตใจนั้น เมื่อเรามีงานยุ่งและต้อง ปล่อยเค้าไว้ตามลำพัง เรารู้สึกว่าเค้าเฝ้ารอให้เรากลับมา เมื่อรู้อย่างนั้นจิตใจเราจะเศร้าไปด้วยเสมอ เรากลายเป็นคนที่อ่อนโยนต่อสุนัขทุกตัวมากขึ้น อดทน ปล่อยวาง จิตใจ สงบ และให้ อภัยกับสิ่งต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้น ทั้งหมดนั้นเพราะเราได้อยู่และใช้เวลาร่วมกับ “ซูชิ”
การมีซูชิเข้ามาในชีวิตทำให้เราค้นพบอะไรในชีวิตมากมาย โดยเฉพาะความรักที่มีอยู่ในหัวใจที่ซื่อสัตย์ดวงนั้น หัวใจที่ซื่อสัตย์ของเค้าจะจดจำเจ้าของ หรือเจ้านายอันเป็นที่รัก ไปตลอดกาล หากเจ้านายจากไป เค้าก็จะเฝ้ารอเวลาที่เจ้านายจะกลับมา โดยที่เค้าไม่ เคยคิดด้วยซ้ำว่าตนเองอาจถูกทอดทิ้งไปแล้ว
เค้าไม่รู้หรอกว่าคนเหล่านั้นจะจากหรือ ทิ้ งเค้าไปไหน ไม่รู้ว่าถูกทิ้งแล้วด้วยซ้ำ และที่สำคัญเค้าไม่เคยรู้หรอกว่าเวลาที่เค้ารอนั้น ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว หัวใจเค้ารับรู้แค่ว่าเจ้านายหายไปและจะกลับมาในที่สุด จึง เฝ้ารออยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ด้วยเหตุนี้หากเราเข้าใจถึงใจจิตใจของการเฝ้ารอแล้ว
เราย่อมไม่ทำร้ายหัวใจของใครด้วยการปล่อยให้เขา....รอ
ขอขอบคุณ forgetmenot1357
มอบให้ Sushi & Daddy
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
