“ลูกค้าคือทุกสิ่ง!”
วลีเด็ดที่มักจะได้ยินออกมาจากปาก
ของพนักงานร้านอาหาร
.
“งานคือทุกอย่าง!” ความฮึกเหิมในใจกระตุ้นให้เหล่าคนบ้างานตะโกนขึ้นมา แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
.
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า บรรดา ทุกสิ่ง-ทุกอย่าง ที่เอ่ยมา ต่างล้วนเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต
.
ผู้ที่ทำงานภาคบริการ หากไม่ยึดคติที่มี “ลูกค้า” เป็นศูนย์กลางแล้ว รายได้ของเขาจะมาจากแห่งหนใด และหากไม่มีรายได้ เขาจะสามารถดูแลครอบครัวได้อย่างไร?
.
หรือผู้ที่มองว่าชีวิตคือการทำงาน งาน งาน และก็งาน หากไม่มีงาน ก็แสดงว่าไร้ซึ่งรายได้ หากไม่มีรายได้ แล้วเขาจะสามารถดูแล*คนที่รัก (หลายครั้งอาจหมายถึงตนเอง) ได้อย่างไรเล่า?
.
เพราะทุกอย่างล้วนเชื่อมโยงกัน แต่ถ้าสังเกตุให้ดี จะพบว่า ณ จุดปลายสุดของห่วงโซ่ “ทุกสิ่ง-ทุกอย่าง” ที่ถูกพันธนาการไว้ มันต่างมีแสงรำไรของ คำว่า “ครอบครัว/ คนรัก/ ความรัก” ปรากฏขึ้นมาเหมือนๆกัน
.
กับ “ครอบครัว/คนรัก/ความรัก/ความสัมพันธ์” บางครั้งอาจดูเหมือนสีโปร่งใสของอากาศ ที่แทรกตัวอยู่ในทุกอณูของธรรมชาติอันตระการตา ... แต่ทว่า
.
เรามองไม่เห็นมัน
.
หากภูเขาที่สวยที่สุดในโลก เปรียบได้กับงานอันเป็นเป้าหมายสูงสุดในชีวิต ที่เราหมายตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปยืนบนนั้น
.
อากาศจาก “ความรัก/ความสัมพันธ์” ยิ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำคัญ ที่จะผลักดันให้การปีนภูเขาเป้าหมายของเรานั้น สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
.
และไม่พลาดตกลงไปใน “หุบเขาแห่งความเดียวดาย”
.
แม้ว่า “ลูกค้า” อาจจะคือทุกสิ่ง
หรือ “งาน” อาจจะคือทุกอย่าง
แต่สุดท้ายแล้ว “การแสวงหาความรัก เพื่อช่วยประคับประครองความสัมพันธ์” น่าจะเป็นคำตอบของทุกสิ่งอย่างในชีวิต ที่มักจะผุกร่อน ร่อนโรย ด้วยความเดียวดาย ... ตามกาลเวลา