It's Okey to Not Be Okey EP 2 คุณหนูรองเท้าแดง
ต่อจาก EP 1
คังแท เมื่อติดต่อกับ บก. เขาก็ได้มาที่สำนักพิมพ์เพื่อพบเขา และได้เจอกับโกมุนยอง เขาได้จ้องตาเธออีกครั้ง และบอกกับเธอว่า "ผมอยากเจอคุณอีกครั้ง มองตาคุณอีกสักครั้ง มีแววตาเหมือนใครบางคนที่ผมรู้จัก"
โกมุนยองเมื่อได้ยิน จึงถามกลับไปว่าเขาเป็นใครล่ะ จึงทำให้คังแทนึกถึงภาพในอดีต
ตอนนั้นเขากำลังจมดิ่งลงไปใต้ธารน้ำแข็ง เพราะหมดแรง แต่อยู่ๆก็มีโฟมโยนลงมาช่วยชีวิตเขาไว้ เมื่อเขาขึ้นมาเหนือน้ำ เขาก็ได้เจอกับแววตาที่ดูเย็นชาจ้องมองมาที่เขา และเมื่อภาพชัดขึ้น แววตานั้นก็หันหลังเดินจากไป
หลังจากนั้น เขาก็คอยตามเธอไปในทุกๆที่ ที่เธอไป
กลับมาที่ปัจจุบัน เมื่อเธอได้ยินว่าคังแทอยากเห็นแววตาเย็นชาของเธอ เธอก็แกล้งอำเขาว่า "คุณกลัวเธอหรอ"
แต่เขากลับตอบเธอกลับมาว่า "เคยชอบ ผมเคยชอบเธอ" ด้านโกมุนยองได้ยินดังนั้นก็เงียบและจ้องเข้าไปในดวงตาของคังแทอีกครั้ง
ภาพนึกย้อนอดีต
เด็กชายตามเด็กหญิงไปทุกๆที่ และแล้ววันหนึ่งเด็กหญิงจับผีเสื้อขึ้นมาเด็ดปีกของมันทิ้งต่อหน้าเด็กชาย เด็กชายตกใจมาก เด็กหญิงก็ถามเขาอีกว่า "แบบนี้ ยังชอบฉันอยู่ไหม" แล้วค่อยๆแสยะยิ้มออกมา เด็กชายเห็นดังนั้นก็หันหลังวิ่งหนีไปทันที เด็กหญิงว่าเด็กชายตามหลังว่า "คนขี้ขลาด"
ตัดกลับมาปัจจุบันอีกครั้ง คังแทบอกกับโกมุนยองว่า "ความทรงจำนั้น มันไม่ใช่ความทรงจำที่ดีนักหรอก" แล้วเขาก็เดินผละออกไปจากเธอ
ยังไม่ทันพ้นประตู บก.ก็วิ่งเข้ามาขวางเขาไว้ก่อน พร้อมกับยื่นกล่องกระดาษให้เขาหนึ่งกล่อง โดยบก.บอกกับเขาว่าเป็นน้ำผึ้ง เขาไม่รับ และจะขอตัวกลับทันที
แต่คุณผู้ช่วย(ตำแหน่งจริงๆของเธอคือผู้กำกับฝ่ายศิลป์) พูดดึงเขาไว้ก่อนว่า "เอาลายเซ็นก่อนค่อยไปสิค่ะ" ทำให้คังแทนึกขึ้นมาได้ว่าเขาต้องการมาเอาลายเซ็นโกมุนยองไปให้พี่ชาย
โกมุนยองได้ยินดังนั้น จึงเดินมาหยิบหนังสือในลัง และบอกกับคังแทว่า "นี่เป็นหนังสือเล่มใหม่ ฉันจะเซ็นให้ในนี้แล้วกัน" เซ็นเสร็จเธอก็ส่งหนังสือเล่มนั้นให้กับคังแท
เมื่อคังแทเดินออกนอกตึกไปแล้ว โกมุนยองก็ออกมายืนมองเขาที่นอกระเบียง เธอสนใจเขามาก
เธอจินตนาการว่าเธออยากจะจับเขามาไว้กับตัว เธออยากได้เขา คังแท
เมื่อขึ้นรถเมล์มาใกล้ถึงบ้านแล้ว คังแทเปิดหนังสือที่โกมุนยองเซ็นให้ ในนั้นมีเนื้อหาเหมือนข้อความเชิญชวนให้ซังแทพี่ชายเขามาพบกันที่งานแจกลายเซ็น เพื่อถ่ายรูปกัน คังแทอ่านประโยคสุดท้าย ก็ถึงขั้นสบถด้วยอาการหัวเสียทันที "มุนยองจะรอพี่นะคะ" เขาอยากจะบ้าตายกับโกมุนยองจริงๆ
ซังแทเมื่อตกงานจากงานผู้ดูแล ก็ยังมีงานยกของอีกงาน เขาไปทำงานนั้นทุกวัน และวันนี้น่าจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทำงานที่นี่ เพราะเขากำลังจะย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น
จูรีได้ไปพบกับยองแจเพื่อนสนิทของคังแท และได้พูดคุยกับเขาจึงรู้ว่าคังแทกำลังจะย้ายบ้านอีกครั้ง เธอจึงมาพบกับคังแทที่โกดัง เพื่อชวนเขาไปทำงานที่โรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ นั้นก็คือ โรงพยาบาลจิตเวชรื่นรมย์
ภาพอดีตขณะแม่ของคังแทเสียชีวิต
คังแทถามจูรีว่างานอยู่ที่ไหน พอเธอบอกว่าอยู่บ้านเก่าของพวกเรา เขาก็ปฏิเสธเธอทันที คังแทนึกถึงภาพในอดีต ภาพตอนที่แม่เสัยชีวิต และเขาจะโดนส่งไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า ส่วนพี่ชายจะถูกแยกไปอยู่บ้านเด็กพิเศษ ทำให้เขาตัดสินใจพาพี่ชายหนีออกจากเมืองตั้งแต่วันนั้น
เมื่อตกดึกขณะที่คังแทกำลังหางานอยู่นั้น ก็นึกถึงคำพูดของจูรีขึ้นมา เขาจึงค้นหาชื่อโรงพยาบาลจิตเวชรื่นรมย์
และได้พบว่าที่นี่มีหมอผู้เชี่ยวชาญด้าน PTSD (PTSD คือ โรคเครียดหลังเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญ มักจะเกิดขึ้นกับผู้ที่รอดตายจากเหตุการณ์รุนแรง และการสูญเสียคนที่รักอย่างกระทันหัน)
เมื่อถึงวันงานแจกลายเซ็นคังแทพยายามโทรตามยองแจให้ไปเป็นเพื่อนพี่ชาย แต่เขาไม่รับสาย เนื่องจากเมื่อคืนดื่มกับจูรีจนเมา ทำให้คังแทต้องพาพี่ชายไปที่งานแทน พี่ชายเขาดีใจมากที่จะได้เจอกับนักเขียนคนโปรด
เมื่อถึงงานคังแทส่งพี่ชายเข้าแถวไปคนเดียว ส่วนเขาไปหลบอีกฝั่งเพื่อดูพี่ชายห่างๆ
ขณะที่ซังแทยืนเข้าแถวอยู่นั้น เขามองเห็นเด็กใส่ชุดไดโนเสาร์อยู่ เขาจึงเดินเข้าไปหา และพูดคุณสมบัติของไดโนเสาร์ขึ้นมา ด้วยความที่เขาเป็นออทิสติก ทำให้คนที่พบเจอตกใจกลัวเขา นึกว่าเขาจะมาทำร้าย พ่อของเด็กจึงเขามาผลักและกระชากผมของซังแท ซึ่งทำให้เขาอาการกำเริบทันทีที่มีคนมาแตะหัวเขา
คังแทซึ่งออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก เมื่อเห็นเหตุการณ์จึงรีบวิ่งมาเอาผ้าคุมหัวพี่ชาย และกอดปลอบเขาทันที เขาโกรธและเสียใจมากที่ปล่อยพี่ไว้แบบนั้น ส่วนพ่อของเด็กก็ยังไม่ยอมหยุด จะเข้ามาทำร้ายเขาอีก คังแทกำลังจะลุกขึ้นสู้เขาแต่ก็มีเสียงเข้ามาขวางไว้ก่อน
"ขอโทษสิ" โกมุนยองพูดและเดินเข้ามา สายตามองมาที่คังแท
ด้านพ่อเด็กเข้าใจว่าโกมุนยองมาช่วยตน ก็หันไปขู่คังแทอีกครั้ง ทำให้โกมุนยองต้องหันไปมองเขา
พร้อมกับพูดว่า "คุณต่างหากต้องขอโทษ" พ่อของเด็กงง แต่ก็ยังทำเบ่งถามกลับไปว่า "ทำไมผมต้องขอโทษมันด้วย" โกมุนยองจึงพูดสวนขึ้นมาว่า "ไม่ใช่ ขอโทษฉัน"
เธอบอกว่างานของเธอต้องเละเป็นเพราะเขา เพราะงั้นเขาควรขอโทษเธอ แต่เขาไม่ยอมทำ และตวาดใส่เธออีก เธอจึงจิกหัวเขาจนหน้าหงาย
"โดนจิกหัวอย่างนี้ มีใครไม่ร้องบ้างล่ะ" เธอจิกหัวพ่อเด็ก เพื่อแสดงให้เขารู้ว่าที่เขาทำร้ายคนอื่นแบบนั้น เขาก็เจ็บเหมือนกัน แต่สีหน้าเย็นชาของเธอทำให้บรรดาแฟนคลับในงานรู้สึกหวาดกลัว และนักข่าวที่มางานก็รุมถ่ายรูปเหตุการณ์นี้ไปทำข่าว
หลังจากนั้นซังแทไปหลบซ้อนตัวในห้องเก็บของ เพื่อให้ตัวเองสงบลง เขาตื่นกลัว และตกใจมาก บวกกับอาการออทิสติกแล้ว ทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ยาก
ส่วนคังแทก็นั่งเฝ้าพี่ชายอยู่หน้าห้อง โดยมีโกมุนยองนั่งรอเป็นเพื่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก โกมุนยองเริ่มหมดความอดทน และถามว่าเมื่อไหร่ซังแทจะออกมา เมื่อคังแทบอกว่าหนึ่งขั่วโมงหรือเป็นวัน โกมุนยองจึงลุกขึ้นจะไปตามเขาออกมา แต่คังแทก็ห้ามเธอเอาไว้ก่อน
และอยู่ดีๆก็มีนักข่าวคนนึง เดินมาพูดแซวโกมุนยอง เขาทั้งพูดถึงพ่อแม่ของโกมุนยอง และพูดถึงรูปร่างของเธอว่าเซ็กซี่เหมือนแม่ ทำให้โกมุนยองโกรธมาก จะกระโจนใส่เขา
แต่คังแทจับมือเธอไว้ก่อน ทำให้โกมุนยองยอมสงบลงบ้าง แต่นักข่าวก็ยังพูดไม่หยุด คังแทจึงเอ่ยปากไล่ให้เขาไป เขาเข้ามากระซิบบางอย่างกับคังแท แล้วหันหลังเดินไป
โกมุนยองที่ขณะนี้โกรธมาก เธอจะตามนักข่าวไป แต่คังแทดึงเธอไว้ เธอเถียงกับคังแทสักพักนึง คังแทยอมแพ้ปล่อยให้เธอไป แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นได้คังแทก็ออกวิ่งตามหาโกมุนยองอีกครั้ง
โกมุนยองเจอกับนักข่าวแล้ว เธอพูดคุยกับเขาสักพักนึง นักข่าวพยายามยั่วโมโหและลวนลามเธอทางคำพูดและสายตา โกมุนยองทำเป็นเล่นตามน้ำยั่วยวนเขา และคว้าปากกาขึ้นมาขู่จะแทงตาเขา ทำให้นักข่าวผงะถอยหลังและจะตกบันได แต่ยังไม่ทันตกก็ทรงตัวได้ก่อน ด้านโกมุนยองเห็นเขากำลังทรงตัวได้ จึงเอานิ้วจิ้มหน้าผากเขาไป ทำให้คราวนี้นักข่าวหงายหลังตกบันไดทันที ขณะเดียวกันคังแทก็เข้ามาเห็นตอนนักข่าวตกบันได เขาจึงเรียกรถฉุกเฉินและพาโกมุนยองออหมาจากจุดเกิดเหตุ
ท่าอ้อมกอดผีเสื้อ
โกมุนยองที่กำลังโกรธอยู่ต้องการระบายอารมณ์ เธอจึงเดินไปเดินมา คังแทเข้ามาจับเธอไว้บอกให้เธอหายใจเข้าลึกๆ เธอก็ไม่ยอมทำตาม เขาเลยจับแขนเธอมาทำท่าอ้อมกอดผีเสือ ค่อยๆตบไหล่เธอ เพื่อให้เธอสงบลง
เมื่อซังแทออกมาจากห้องเก็บของแล้ว เขาก็พาพี่ชายกลับบ้าน และช่วยกันเก็บของเพื่อย้ายที่อยู่ เขาพูดถึงเมืองที่เคยอยู่ตอนเด็กๆ ว่าอยากไปอยู่ไหม พี่ชายเขาก็ตกลง ความกังวลว่าพี่ชายจะไม่ยอมไปได้มลายหายไป และเขาก็เดินทางไปยังบ้านเกิดทันที
ด้านโกมุนยอง ให้คนหาข้อมูลของคังแทมาให้ และได้รู้ว่าคังแทมาจากเมือง ที่เป็นบ้านเกิดของเธอเหมือนกัน จึงทำให้เธอนึกได้ว่า เขาเคยบอกว่าคุ้นเคยกับสายตาของเธอเพราะอะไร
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มีหลายคนออกมาต่อต้านหนังสือของโกมุนยอง ทั้งสำนักข่าวก็ประโคมข่าวโจมตีเธอ บวกกับจู่ๆโกมุนยองก็หายตัวไป ทำให้สำนักพิมวุ่นวายมาก
บก.โทรหาโกมุนยอง ถามว่าเธออยู่ไหน เธอก็ไม่บอกแต่กลับเล่านิทานเรื่องรองเท้าแดงให้เขาฟังแทน ว่าสาวน้อยมักจะใส่รองเท้าแดงไปทุกที แม้แต่ที่ที่ต้องสำรวมเธอก็ยังใส่รองเท้า เมื่อเธอได้เข้าไปในงานเต้นรำ เธอใส่รองเท้าแดงเต้นรำอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อเจอกับทหารองครักษ์ เขาบอกให้เธอถอดรองเท้าออก เธอก็ไม่ยอมถอดและเต้นรำต่อไป จนแม้กระทั้งเธอโดนตัดข้อเท้าเธอก็ยังไม่หยุดเต้นรำ เมื่อเล่ามาถึงตอนนี้โกมุนยองก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอจึงวางสายไป
เมื่อเดินเข้าไป คังแทซึ่งยืนอยู่ก็มองเห็นเธอทันที
"ฉันเจอรองเท้าแดงของฉันแล้ว" โกมุนยองคิดในใจและมองไปทางมุนยอง
ทางด้านคังแท เมื่อเห็นโกมุนยองเต็มตา เขาก็ถามขึ้นมาว่าเธอมาทำอะไรที่นี่
เธอก็ตอบกลับมาว่า "มาเพราะคิดถึงไง"
และต่างคนต่างยืนจ้องหน้ากัน พร้อมกับเสียงฝนตกฟ้าร้องที่ทำให้บรรยากาศดูต้องมนต์มากยิ่งขึ้นไปอีก
ตบท้ายด้วยภาพจบสวยๆค่ะ
เป็นอย่างไงบ้างค่ะ ตอนที่สอง ทิ้งปมพระนางไว้เยอะมาก ถ้าชอบก็ช่วยกดติดตาม กดไลค์ กดแชร์ให้ด้วยนะคะ แล้วพบกันใหม่ใน EP 3 ค่ะ
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
