It's Okey to Not Be Okey EP 3 แม่มดแห่งป่าที่หลับไหล
Ep 3 แม่มดแห่งป่าที่หลับไหล
ความเดิมตอนที่แล้ว
โกมุนยองเดินทางมาที่โรงพยาบาลจิตเวชรื่นรมย์ และได้เจอกับคังแท ซึ่งมาเป็นผู้ดูแลอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ เมื่อคังแทเห็นเธอ
ก็ถามเธอทันทีว่า "เธอมาทำอะไรที่นี่"
โกมุนยองก็ตอบกลับทันทีเหมือนกันว่า "มาเพราะคิดถึงไง"
โกมุนยองโดนคังแทลากออกมานอกโรงพยาบาล เขาถามเธอว่า เธอต้องการอะไร โกมุนยองมองหน้าคังแทแล้พูดว่า "โตมาหล่อเชียว" คังแทรู้ทันทีว่าเธอจำเขาได้ เขาถามเธออีกครั้งว่าที่เธอมา ต้องการอะไร คราวนี้เธอตอบเขาว่า "นาย" คังแทเมื่อได้ยินก็อึ่งและยืนจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น จนเมื่อหัวหน้าผู้ช่วยดูแลมาตามโกมุนยอง เขาถึงได้ละสายตาจากเธอ
โกมุนยองโดนเรียกมาพบกับผอ.โรงพยาบาล เพื่อบอกเล่าอาการของพ่อเธอ ผอ.ได้บอกว่าพ่อของเธอมีอาการทางจิต ที่เกิดจากเนื้องอกในสมอง ทำให้เกิดภาพหลอน และไม่มีทางรักษาได้ แต่ผู้ดูแลก็รีบขัดขึ้นมาว่าสามารถเยียวยาได้ แต่ผอ.ก็ทำหน้าบอกกับผู้ดูแลว่าจะพูดอย่างนั้นไปทำไม ด้านโกมุนยองเห็นผอ.กับผู้ดูแลเถียงกัน เธอก็พูดสวนขึ้นมาว่า "ถ้ารักษาไม่ได้ คงต้องให้หมอผีมาไล่" เมื่อทั้งสองได้ยินจึงหยุดเถียงกันทันที
ผอ.ได้เล่าให้โกมุนยองฟังว่า ตอนนี้ทางโรงพยาบาลนั้นมีโปรแกรมรักษาแบบกลุ่ม มีกิจกรรมหลายอย่างให้ผู้ป่วยได้ร่วมเข้ารับการบำบัด และได้ชักชวนให้เธอเขาร่วมเป็นวิทยากรด้านวรรณกรรม เพื่อบำบัดผู้ป่วย อีกทั้งเขายังเสนอให้เธอช่วยพ่อของเธอเข้ารับการบำบัดด้วย แต่เธอปฏิเสธและบอกว่าจะยื่นข้อเสนอมาทางผอ.เอง
เมื่อคุยกับผอ.เสร็จเธอตามหาคังแท และผู้ช่วยชายอีกคนได้บอกเธอว่าคังแทอยู่ในห้องเปลี่ยนชุด เธอจึงเข้าไปหาเขา และขณะนั้นเอง คังแทกำลังถอดเสื้อเปลี่ยนชุดหันมาเจอโกมุนยองยืนพิงตู้อยู่ก็ตกใจมาก จึงถามเธอขึ้นมาว่า "อะไรเนี่ย" เข้ามาในห้องได้อย่างไง เธอบอกเขาว่ารุ่นน้องเขาบอกให้เข้ามา
โกมุนยองหันไปมองคังแทที่เพิ่งถอดเสื้อด้วยแววตาที่หลงไหลอยากได้ เธอเอื้อมมือเพื่อจะไปสัมผัสหน้าท้องที่มีซิกแพคของคังแท แต่เขาก็ไวกว่า จับมือเธอเอาไว้ และพยายามลากเธอให้ออกจากห้องไป
และตอนที่ยื้อยุด ฉุดกระชากกับโกมุนยองจนเกือบจะพ้นประตูได้แล้วนั้น จูรีก็เดินผ่านมาเห็นพอดี ทัเงสองคยที่กำลังยื้อกันอยู่นั้นจึงหยุดลงทันที
โกมุนยองเมื่อเห็นจูรีมองมาที่คังแท เธอจึงเอื้อมมือไปแตะที่อกของเขา เพื่อจะประกาศให้จูรีรู้ว่าคังแทเป็นของเธอ แต่คังแทก็จับมือเธอสะบัดออก และเดินหนีเข้าห้องเปลี่ยนชุดไป
จูรีและโกมุนยองยืนจ้องหน้ากันสักพัก และออกมาคุยกันข้างนอก จูรีต้องการให้โกมุนยองทำเป็นไม่รู้จักเธอ โกมุนยองก็ขำๆและพูดกับเธอว่า "อะไร จะให้ทำเป็นไม่รู้จักกันหรอ แต่สีหน้าเธอมันฟ้องนะ" จูรีทำหน้านิ่งและบอกกับโกมุนยองว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ โกมุนยองบอกกับจูรีว่า เธอมาเพราะพรหมลิขิตชะตาให้มา สิ่งที่เธอบังเอิญเจอกับคังแทไม่ใช่การพบเจอธรรมดา แต่โชคชะตาพาให้เธอมาเจอกับเขาในหลายเหตุการณ์ ทำให้เธอต้องมาหาเขา
เมื่อแยกย้ายกันไป โกมุนยองก็ขับรถเพื่อกลับไปยังปราสาทต้องสาปของเธอ ขณะที่ขับรถอยู่นั้นมีรถสวนมาทำให้เธอต้องหรี่ตาลง เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา หางตาเธอก็เห็นอะไรบางอย่างในกระจกมองหลัง ทำให้ตกใจมาก เมื่อเธอหันไปมองก็พบอะไร แต่เมื่อหันหน้ากลับมา เธอเห็นเงาแดงๆวิ่งผ่านกระโปรงหน้ารถไป เธอตกใจมาก จึงเหยียบเบรคกระทันหัน จนหน้าทิ่มไปกับพวงมาลัยรถ
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เธอก็เห็นเจ้ากวางดาวที่กำลังมองเข้ามาในรถและส่งเสียงเรียกใส่เธอ ราวกับว่าจะต่อว่าเธอว่าทำไมไม่ระวัง แต่เธอก็ตะโกนร้องออกไป เหมือนต้องการต่อว่าเจ้ากวางกลับ ดูๆไปเหมือนเด็กสองคนกำลังทะเลาะและส่งเสียงดังใส่กันไปมา
เมื่อเธอขับรถมาถึงหน้าบ้าน เธอก็ลงจากรถและเดินไปยังรั้วบ้าน ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเถาวัลย์ขึ้นเต็มประตู เธอค่อยๆเดินไปยังประตู และพบว่ามันถูกล๊อคกุญแจอยู่
เธอไขกุญแจ ทิ้งโซ่คล้องลงกับพื้น เหมือนปลดพันธนาการบางอย่างออกจากรั้วบานนี้ และค่อยๆก้าวเดินเข้าไปยังพื้นที่ด้านในก่อนจะถึงตัวบ้าน
เธอยืนมองไปที่บ้านสักพักนึง ก่อนจะเดินเข้าไปยังด้านใน และขณะนั้นเองทางด้านบก.ก็ได้เล่าให้ลูกน้องฟังถึงปราสาทต้องสาปของโกมุนยอง
ว่าบ้านหลังนี้พ่อเธอสร้างขึ้น เพื่อต้อนรับที่เธอเกิด และอีกอย่างนึง เพื่อให้แม่ของเธอได้มีสมาธิเขียนหนังสือ แต่แล้ววันนึงก็เกิดเหตุทำให้แม่เธอเสียชีวิต และพ่อเธอถูกส่งไปอยู่โรงพยาบาลจิตเวช ทำให้บ้านหลังนี้เหมือนเป็นบ้านต้องสาป ลูกน้องก็ถามเขาว่า ทำไมโกมุนยองไม่ขายบ้านหลังนี้ไป เขาก็ตอบว่า เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้คนกลัวและไม่กล้าซื้อ ทั้งที่บ้านหลังนี้ถึงขั้นได้รับรางวัลสถาปัตยกรรมยอดเยี่ยมเชียว
โมุนยองเกิดอาการผีอำ (Sleepy Paralysis)
ตกดึกขณะที่โกมุนยองหลับอยู่นั้น เธอก็สะดุ้งตกใจตื่น แต่เธอไม่สามารถขยับตัวได้ แม้กระทั่งจะหายใจ ก็ยังแทบไม่ได้ เธอพยายามจะขยับตัวและร้องให้คนช่วยแต่ก็ไม่สามารถทำได้
**Sleepy Paralysis หรือ อาการผีอำ จะรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่น ไม่สามารถขยับแขนขยับขาได้ หายใจลำบาก รู้สึกเหมือนคนมาทับ บางคนฝันร้าย เกิดภาพหลอน ได้ยินเสียงปริศนา
เธอเริ่มเห็นภาพหลอนของแม่ ลอยอยู่เหนือตัวของเธอ แม่เธอดูไม่พอใจ เธอพยายามจะดิ้น ให้ตัวเองสามารถขยับได้ แต่ก็ยิ่งตัวแข็งและอึดอัดยิ่งกว่าเดิม
แม่ของเธอค่อยๆลอยลงมานอนข้างๆ และลูบมาที่ใบหน้าของเธอ แม่เธอผู้ว่า "เจ้าชายที่จะมาจุมพิตเจ้าหญิงให้ตื่นจากการหลับไหล ฉันจะตามไปฆ่าเจ้าชายนั่นเอง" แม่ของเธอหัวเราะและจากไป
โกมุนยองหลุดจากอาการผีอำ และภาพฝันของเธอก็เปลี่ยนไป กลายเป็นมือที่ค่อยๆมาลูบที่ใบหน้า มือนั้นอบอุ่น เหมือนมาช่วยปลอบประโลมเธอ เธอมองเจ้าของมือนั้นด้วยความซึ้งใจ
ในฝัน เจ้าของมือนั้นคือคังแท เขาช่วยประโลมเธอ บอกเธอว่าอย่าร้องไห้ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก
ท่าอ้อมกอดผีเสื้อ จะใช้มือทั้งสองข้างไคว้กันไว้บนบ่า และตบบ่าสองข้างสลับกับ เพื่อสงบสติอารมณ์
เธอลุกขึ้นมากอดตัวเอง ด้วยท่าอ้อมกอดผีเสื้อ เพื่อให้ตัวเองสงบลง เหมือนที่คังปทเคยสอนเธอ
และเมื่อเธอเผลอหลับไป เธอก็ฝันว่าคังแทมากอดเพื่อปลอบประโลมเธออีก และเธอก็หลับต่อไปยาวจนถึงเช้า
เธอตื่นมาตอนเช้าด้วยสายโทรเข้าของบก. เพื่อโทรมาแจ้งข่าวให้เธอรับรู้ว่าตอนนี้ เธอกำลังโดนต่อต้านจากสังคมอย่างหนัก และตอนนี้สำนักพิมพ์กำลังจะถูกงดสั่งพิมพ์นิทานของเธอ โกมุนยองจึงบอกให้บก.จดตามที่เธอบอกว่าให้บอกกับนักข่าวว่า เธอกลับไปดูพ่อที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม
โกมุนยองตอบรับผอ. มาเป็นวิทยากรสอนคลาสวรรณกรรมให้กับผู้ป่วย โดยคลาสแรกนั้น เธอพูดถึงนิทาน โดยเธอบอกเล่านิทานในอีกมุมมองหนึ่ง ซึ่งถ้าหากมองจริงๆมันก็คือความโหดร้ายของโลกแฟนตาซี เธอยกตัวอย่างนิทานต่างๆและถามผู้ป่วยว่าสิ่งที่ได้จากนิทานเหล่านั้นเป็นอย่างไงบ้าง และมีผู้ป่วยหญิงรายหนึ่งพูดถึงความรักที่เสียสละและสวยงามของเจ้าหญิงเงือก แต่โกมุนกลับบอกเธอว่า ที่จริงแล้วนิทานเรื่องนี้ต้องการบอกกับเธอว่า นี่คือบทลงโทษของที่ริจะรักคนที่มีเจ้าของ และทุกคนในห้องก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับเธอ
เมื่อจบคลาส เธอฝากให้ผู้ป่วยไปคิด เธอพูดว่า "นิทานไม่ใช่ยากดประสาทที่คอยช่วยมอบความหวังและความฝัน ได้โปรดตื่นจากความฝันสักทีนะคะ"
และเธอยังพูดต่ออีกว่า "อย่ามัวมองดาวบนท้องฟ้ายามดึก ต้องมองเท้าที่กำลังจมปลักอยู่ ว่าสิ่งที่เจอนั้นคือความจริงของตัวเอง และเมื่อรับความจริงนั้นได้ ทุกอย่างก็จะแฮปปี้"
ทางด้านโรงพยาบาลนั้น ขณะนี้ได้รับผู้ป่วยที่เป็นถึงลูกสส.ของเขตเข้ามาดูแล เขามีอาการไบโพล่าร์ จึงถูกส่งให้มาบำบัดที่โรงพยาบาลนี้
หลังเลิกคลาส โกมุนยองพยาบามตื้อคังแท เธอพูดยั่วแย่ให้เขาสนใจเธอ แต่คังแทก็ไม่สนใจเธอและรียเดินหนีไป
โกมุนยองเมื่อเห็นว่าคังแทไม่สนใจ เธอก็ตะโกนขึ้นมาว่า "นอนกับฉันสักครั้งไหม!!" คังแทจึงต้องรีบหันมาลากเธออกไปข้างนอกทันที
โกมุนยองพูดกับคังแทว่า จะเสแสร้งทำไม อยากแสดงออกอะไรก็แสดงออกมาเลย เขาก็ปฏิเสธเธอ เธอถามเขาว่าอยากนอนกับเธอไหม เขาก็เงียบไม่ตอบ เธอพูดจี้ใจคังแทเรื่องที่เขาเคยเกือบปล่อยให้พี่ชายตายตอนเด็กๆ
เธอพูดถึงความต้องการของมนุษย์ ว่าทุกคนก็มีความคิดอยากฆ่าใครสักคนกันทั้งนั้น คิดในใจก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่
และเธอก็พูดอีกว่า นายก็เคยอยากฆ่าใครเหมือนกันใช่ไหมล่ะ เขาไม่ตอบเธอ เธอจึงพูดต่อว่า "มนุษย์สมบูรณ์แบบมีที่ไหนกัน"
หลังจากที่โกมุนยองแยกกับคังแท ขณะที่เธอกำลังจะกลับ เธอก็เจอกับพ่อของเธอที่โถงทางเดิน พ่อเธอมีอาการตื่นตระหนก แต่เธอแค่เหลือบมองด้วยหางตา และเดินผ่านไป เมื่อผู้ดูแลมาตามเธอให้พาพ่อไปเดินเล่นตามคำสั่งผอ.เธอก็ไม่ไป เธอบอกว่าเธอต้องเป็นคนยื่นข้อเสนอไม่ใช่ผอ. และเธอก็ขับรถออกจากโรงพยาบาลไป
ด้านมุนคังแท ได้พาซังแทเข้ามาปรึกษากับผอ. เพื่อเข้ารับการบำบัด ปต่กรณีของเขานั้นค่อนข้างพิเศษ ผอ.ได้ทำความคุ้นเคยกับซังแท และได้มอบหมาบให้เขาวาดกำแพงของโรงพยาบาล เพื่อรับการบำบัด แต่ซังแทกลับถามผอ.กลับว่าวาดภาพบนนี้ได้เงินเยอะไหม ผอ.หัวเราะและบอกเขาว่าต้องขอดูผลงานก่อน
เมื่อกลับถึงบ้านคังแทถามพี่ชายว่าจะเก็บเงินไปทำไม พี่ชายบอกว่าจะเก็บเงินไปซื้อรถบ้าน เพราพคังแทต้องย้ายบ้านบ่อย ไม่อยากให้น้องชายต้องทะเลาะกับเจ้าของบ้านอีก คังแทร้องไห้และกอดพี่ชายไว้ บอกว่าตัวเองไม่เป็นไร
ลูกชายสส.เกิดอาการกำเริบวิ่งไปทั่วโรงพยาบาล และเมื่อวิ่งออกมาถึงด้านนอก ก็เจอกับโกมุนบอฃพ่อดี เขาเปิดชุดโชว์ของให้โกมุนยองดูแต่โกมุนยองกลับไม่ตกใจอะไร แถมพูดกับเขาว่า "เพราะอย่างนี้สินะ ที่เขาเรียกว่าเล็กกระจุ่มกระจิ่ม" เขาอายโกมุนยองมาก และรีบปิดทันที โกมุนยองนึกอะไรสนุกได้ จึงชวนเขาขึ้นรถและขับออกจากโรงพยาบาลทันที
ลูกชายสส.รู้สึกสนุกมาก ยิ่งเร่งเร้าให้โกมุนยองขับรถเร็วขค้นอีก และเธอก็ยิ่งขับเร็วขึ้นอีกเหมือนกัน
ทางด้านคังแท ได้รับโทรศัพท์ว่ามีคนไข้โดนโกมุนบองลักพาตัว เขาจึงไปดักรอ และเมื่อเห็นรถของเธอ เขาจึงไปยืนขว้างไว้ โกมุนยองเมื่อเห็นคังแทออกมายืนขว้างเธอก็ยิ่งเหยียบคันเร่งใส่ เมื่อจะถึงตัวเขา และเขาไม่ยอมหลบ เธอจึงเบรครถอย่างแรง ซึ่งรถก็หยึดห่างจากคังแทไม่ถึงเมตร
โกมุนยองขับรถหนีคังแท ที่ขับรถตามมา จนมาถึงสถานที่สส.กำลังลงพื้นที่หาเสียงอยู่ และเขาก็หันมาพูดกับลูกชายสส.ว่า "เรามาสนุกที่นี่กันเถอะ" เมื่อลูกชายสส.ได้ยินดังนั้น จึงเปิดประตูรถลงไปป่วนในงานทันที
เขาขึ้นไปบนโพเดียม และพูดตัดพ้อครอบครัวของเขา สิ่งที่เขาทำเพียงอยากให้ครอบครัวสนใจและสงสารเขาบ้าง แต่เขากลับถูกครอบครัวทำร้ายและผลักไส เพียงเพราะเขาไม่เก่งเท่าพี่ๆ จากนั้นเขาก็ร้องเพลง กระโดดและวิ่งป่วนไปทั่วงาน
คังแทยืนมองเขา และมีความคิดว่าอยากทำอะไรได้อิสระเหมือนเขาจัง
เขาจินตนาการว่าเขาได้ปลดปล่อยอารมณ์แบบนั้นบ้าง ในมโนภาพเขาได้กระโดดและวิ่งไปทั่วๆตามอย่างที่ใจเขาต้องการ
และเมื่อนึกขึ้นได้ เขาก็กลับสู่โลกความจริง และเห็นโกมุนยองกำลังมองมาที่เขาอยู่ หลังจากนั้นคังแทก็โทรแจ้งให้โรงพยาบาลส่งรถมารับตัวผู้ป่วยทันที
แถมภาพจินตนาการ ของผู้ป่วยไบโพล่าร์ ที่เกิดขึ้นกับลูกชายสส.
เมื่อผู้ป่วยไบโพล่าร์เกิดอาการภาพหลอน
เป็นอย่างไงกันบ้างครั้งตอนที่สาม เริ่มเข้นข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วนะคะ หากชอบแนวการเขียน หรือมีข้อติชมใดๆ คอมเม้นใต้โพสได้เลยนะ ถ้าชอบผลงานช่วยกดไลค์ กดแชร์ กดติดตามให้กันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ^-^
- 12
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
