17 ก.ค. 2020 เวลา 11:58 • ปรัชญา
พอดีช่วงนี้ผมได้กลับบ้านเนื่องจากที่ไม่ได้หยุดช่วงสงกรานต์ ที่บ้านผมหมูได้คลอดลูก 7 ตัวและตายทั้งหมดในวันถัดมา สาเหตุคิดว่าน่าจะคลอดก่อนเวลา ลูกอ่อนไม่มีแรงในการกินนมแม่แล้วสิ้นใจตายในที่สุด
1
เมื่อผมกำลังมองลูกหมูที่ดิ้นไม่ไหว แม่หมูจะอยู่ใกล้แค่ไหนก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ หรือแม้กระทั่งพวกเราเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เมื่อการคลอดลูกผิดจากธรรมชาติความเป็นธรรมชาติก็ไม่สมบูรณ์
ผมยืนมองอยู่ห่างๆแล้วนึกขึ้นได้เลยหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายแล้วเขียนบทความนี้ ผมนึกคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ว่าสิ่งที่มีชีวิต เมื่อชีวิตนั้นมันหมดลงแล้วจะเป็นอย่างไรหนอ ความรู้สึก ความคิด ลมหายใจ ทุกสิ่งอย่างจะจบลงในทันที แล้วต่อไปล่ะ จะเป็นอย่างไร ผู้คนที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง วันหนึ่งที่ผมต้องสูญเสียคนที่ผมรักไป เขาจะเป็นอย่างไร แล้วฉันจะเป็นอย่างไร
เมื่อผมนึกถึงสิ่งเหล่านี้ผมก็แอบกลั้นน้ำตาไม่ไหว มองเห็นลูกหมูที่ไม่ดิ้นแล้ว ไม่ขยับตัวอีกต่อไป ไม่กิน ไม่รู้สึก ไม่ห่วงท้อง ทำให้ผมนึกถึงชีวิตของเราเองหลังจากความตาย ว่าจะไปไหน เป็นอย่างไร สวรรค์และนรกมีจริงไหมหน๋อ?
มีหลายศาสนาที่สอนให้เราทำสิ่งดี และอื่นที่ช่วยให้ญาติพี่น้องของเราให้ได้ขึ้นสวรรค์ และเมื่อขึ้นสวรรค์แล้วก็ต้องได้ขึ้นในชั้นสูงๆ
เมื่อผมนึกถึงสิ่งเหล่านี้ ทำให้ผมรู้สึกว่าทำไมหนอ แม้เราได้ขึ้นสวรรค์ก็ดีมากแล้ว แล้วก็ยังอยากได้ขั้นหรือตำแหน่งสูง ซึ่งไม่ต่างอะไรจากโลกใบนี้เลยที่มีการแข่งขันกัน ถ้าบนสวรรค์ยังมีการแก่งแย่งชิงดีกันอีก ผมก็คงไม่อยากไป บนโลกใบนี้ผู้คนแข่งขันกันก็เพื่อสิ่งเหล่านี้ เพื่อเกียรติยศ เพื่ออำนาจ เพื่อตอบสนองความโลภซึ่งมีอยู่ในจิตใจที่ไม่มีวันหมด ถ้าบนสวรรค์มีจริงก็คงไม่น่าจะมีสิ่งเหล่านี้อีกซิ จริงไหม? บนสวรรค์ควรจะมีแต่สิ่งดีๆ ทุกคนเท่าเทียมกัน ทุกคนรักกัน ไม่มีความอิจฉากัน ลองจินตนาการดูว่าถ้าบนสวรรค์ไม่แตกต่างอะไรกับโลกใบนี้ล่ะ คุณยังอยากจะไปอีกหรือเปล่า? เพราะบนโลกใบนี้เราได้เห็นถึงความเร็วร้ายต่างๆมากมาย คนที่ต้องฆ่าตัวตายเพราะไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีก แล้วถ้าหากสวรรค์ยังไม่ใช่ที่ที่ดีมากกว่าโลกใบนี้ ผู้คนที่เคยฆ่าตัวตายบนโลกใบนี้ก็คงไม่อยากอยู่อีกเช่นเคย
ส่วนตัวผมเองสวรรค์ที่ผมจินตนาการ เป็นพื้นที่ที่ไม่จำเป็นต้องมีเทคโนโลยีมากมาย ไม่จำเป็นต้องมีเงิน ขอแค่มีสิ่งที่เติมเต็มจิตใจ ได้พบเจอกับคนที่ผมรัก ได้อยู่กับครอบครัวและคนที่ผมรัก และทุกคนบนสวรรค์รู้จักกัน มีความรักให้กับกัน และกันไม่มีการอิจฉากัน ไม่มีความโลภ ไม่มีการแบ่งชนชั้นกัน ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีกัน และเป็นที่ที่อยู่แล้วมีแต่ความสุขตลอดไป สวรรค์แบบนี้ต่างหากที่ผมอยากไป ผมไม่ได้อยากไปแล้วต้องอยู่สวรรค์ชั้น 7 หรือ 8 ที่ต้องสูงกว่าผู้คน ผมไม่ได้อยากมีอย่างนั้น บนโลกนี้เพียงพอแล้วกับความเหนื่อย
แล้วสวรรค์ของเพื่อนๆล่ะครับเป็นอย่างไรกันบ้าง ชีวิตในโลกหน้ามีความสำคัญกับเพื่อนๆอย่างไรบ้าง แล้วมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้าง แบ่งปันกันได้นะครับ
ยินดีมากที่จะอ่านทุกคอมเม้นครับ
สวัสดีครับ
โฆษณา