It’s Okey to Not Be Okey EP 4 เด็กน้อยซอมบี้
ความเดินตอนที่แล้ว
โกมุนยองพาลูกชายสส.ที่มีอาการป่วยเป็นไบโพลาร์ออกไปจากโรงพยาบาล และไปป่วนงานหาเสียงของพ่อเขา ทำให้เกิดความโกลาหลที่งานหาเสียง คังแทที่ตามมาด้วย ก็เพียงยืนดูเหตุการณ์ โดยไม่ได้เข้าไปขวาง อีกทั้งเขายังคิดว่าหากตัวเองสามารถทำอะไรได้อิสระแบบนี้บ้าง จะเป็นอย่างไง
EP 4 เด็กน้อยซอมบี้
ลูกชายสส.เมื่อรถพยาบาลมารับ เขามีสีหน้าเหมือนคนที่ได้ปลดปล่อยความอัดอั้น เขามีสีหน้าที่ดูสดใสขึ้น แต่แววตาเขายังเศร้าอยู่ พยาบาลจูรีไปตามญาติเขามา เพื่อจะให้ไปส่งเขาที่โรงพยาบาล และแม่ของเขาเป็นคนมาหาเขา เมื่อแม่เจอหน้าลูกชายก็พุ่งเข้าไปตบหน้าทันที “ทำไมแก่ต้องเกิดมาโง่ ทำไมถึงได้อ่อนแอให้โดนรังแก” เธอทุบตีเขาทั้งน้ำตา หลังจากที่แม่เขาไปแล้ว เขาก็หันมาพูดกับคังแท “พี่ ผมไม่เจ็บเลย ถ้าใครสักคนที่ตบเราเพราะห่วง ต่อให้โดนตบ เรา....ก็จะไม่เจ็บ” เขายิ้มให้คังแทและเดินขึ้นรถไป
ทำให้คังแทนึกถึงตอนเด็กๆที่เขาโดนแม่ตี เพียงเพราะเขาต้องไปสอบเทควันโด และพี่ชายโดนเด็กเกเรรุมทำร้าย แม่ของเขาโกรธมาก เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เขาก็โดนแม่กระหน่ำตีทั้งน้ำตา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนั้นกับเขา ถ้าถามว่าเขารู้สึกเจ็บไหม เขาก็ตอบไม่ได้
แม่เขามักจะห่วงใยพี่ชายเขาอยู่ตลอด โดยบางทีเขาก็รู้สึกน้อยใจที่แม่มักปล่อยเขาให้มีความรู้สึกโดดเดี่ยว เวลาที่ไปไหนด้วยกัน แม่มักจะลืมเขาเสมอ เขาจะรู้สึกเป็นส่วนเกินของแม่และพี่ชายตลอด อย่างเวลากลางร่ม แม่เขาก็มักจะกลางให้พี่ชาย แล้วปล่อยให้เขาโดนฝนจนตัวเปียกเสมอ
และในกลางดึกคืนนึง คังแทในวัยเด็กตื่นขึ้น เขาเห็นแม่นั่งดื่มอยู่หน้ารูปของพ่อในวันรำลึกถึงพ่อเขาที่จากไป เขาเรียกหาแม่ แม่เข้ามากอดเขา และพูดกับเขาว่า “ลูกต้องอยู่ข้างๆพี่ไปจนตายเลยนะ เรื่องส่งเสียเลี้ยงดูแม่จะจัดการเอง เพราะแบบนี้แหละ แม่ถึงคลอดลูกออกมา” เมื่อแม่พูดจบมือของเขาที่กอดแม่ก็ค่อยๆคลายลง สีหน้ามีความสุขเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเศร้าแทน
และขณะนั้นเอง ที่สำนักพิมพ์ก็ได้รับข่าวว่าหนังสือของโกมุนยองโดนระงับการจำหน่าย บก.เครียดและหัวเสียมาก เขารีบหาทางให้โกมุนยองกลับมา เพื่อเขียนหนังสือเล่มใหม่ให้เร็วที่สุด และได้ติดต่อไปหาคังแท เพื่อให้เขายื้อโกมุนยองไว้ไม่ให้หนีไปไหน
หลังจากที่คังแทคุยกับบก.เสร็จก็กลับเข้ามาในร้าน เขาถามโกมุนยองเรื่องการถูกระงับจำหน่าย ว่าสาเหตุมาจากเขาและพี่ชายใช่ไหม โกมุนยองปฏิเสธ “การด่ากับจิกหัวคนไม่มีผลต่อการจัดจำหน่ายหรอก แค่ภาพประกอบกับเนื้อหาโหดร้ายเกินกว่าจะให้เด็กอ่าน” เธอบอกกับคังแทอีกว่าพวกนั้นไม่เห็นสารที่ซ่อนอยู่ในนิทาน คังแทจึงถามเธอว่าสารอะไร โกมุนยองไม่ยอมบอก เธอบอกให้เขาไปอ่านเอาเอง “ฉันไม่ใช่วัยอ่านหนังสือนิทานแล้วนะ” เขาบอกกับเธอ
คังแทถามโกมุนยองว่าอายุเท่าไหร่ เธอบอกว่าเธอยังเด็กอยู่ และเธอก็บอกกับเขาอีกว่า ตัวเขาเองก็ยังเด็ก เขาถามเธอว่าเขาดูเด็กอย่างไง “ตรงที่เหมือนอยากได้ ความเอ็นดู” เขาเงียบและนั่งจ้องเธอ ความรู้สึกของโกมุนยอง เหมือนมองเห็นคังแทในวัยเด็กกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าของเธออีดครั้ง
ขณะที่ขับรถกลับโรงพยาบาล เกิดความเงียบขึ้นภายในรถ คังแทจะเปิดวิทยุ แต่โกมุนยองไม่ยอมให้เปิด เธอบอกว่าไม่ชอบฟังเสียงคนอื่นพูด อยากให้เขาพูดแทน เขาจึงถามเธอว่า “ทำไมไม่พาคุณพ่อไปเดินเล่น” เธอบอกกับเขาว่า จะพาร่างไร้จิตวิญญาณเข็นไปเข็นมาทำไม และเธอก็ถามเขาว่าพ่อแม่เขาตายได้อย่างไร เขาหันไปมองหน้าเธอและถามว่ารู้ได้ไง
เธอบอกเขาว่าสืบประวัติมานิดหน่อย “ของที่ฉันอยากได้ก็ต้องสืบหาประวัติความเป็นมาสิ ผลิตที่ไหน หมดอายุเมื่อไหร่” เขาโกรธเธอทันทีหลังจากเธอพูดจบ “สิ่งของ!! สำหรับเธอ คนเป็นแค่สิ่งของเหรอ” เธอตอบกลับเขาไปว่า “พ่อแม่ก็เห็นลูกเป็นสิ่งของทั้งนั้นแหละ ลูกที่ไม่ได้เรื่อง ไร้ประโยชน์ก็โยนทิ้ง หนูจิ๋วก็โดนแบบนั้นไม่ใช่หรือไง”
คังแทสั่งให้เธอจอดรถทันที เธอไม่ยอมจอด เขาจึงหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง เมื่อรถจอด เขาก็ลงจากรถไป โกมุนยองรีบลงจากรถวิ่งตามเขามา เธอตกใจถามเขาว่าเขาโมโหอะไร เขาบอกกับเธอว่าเขาคาดหวังอะไรบางอย่างจากเธอโดยที่ไม่รู้ตัว เธออมยิ้มถามกลับว่าเขาคาดหวังอะไรกับเธอ แต่เขาก็เลิกสนใจ ไม่ตอบคำถาม และหันหลังเดินไป
เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ต้องหยุดเดิน “ซารางเฮ!!!” โกมุนยองตะโกนบอกคังแท เขาถอนหายใจออกมาครั้งนึง และเดินต่อไปอีกโดยไม่หันกลับไปมองเธอ เธอก็ยิ่งตะโกนบอกรักเขาดังขึ้นจนเหมือนเธอกรีดร้องอยู่
สส.เขตได้บุกมาที่โรงพยาบาล ถามหาโกมุนยองและผู้ดูแลที่พาลูกชายเขาไปที่งาน เขาต้องการให้คังแทและโกมุนยองมาคุกเข่าขอโทษ อีกทั้งยังวางท่ากร่างใส่ผอ.ด้วย ทางผอ.พยายามอธิบายกับเขาว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้ลูกชายเขาอาการดีขึ้น จนเกือบจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาก็ตะคอกขึ้นมาว่าจะปล่อยออกไปให้ใครรับมือ เขาไม่ต้องการให้ลูกเขาออกจากโรงพยาบาล
“ลูกที่ไร้ประโยชน์ ไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก” เมื่อคังแทได้ยินก็สวนขึ้นมาทันที “ไร้ประโยชน์งั้นหรอ แล้วลูกๆต้องมีประโยชน์อะไรต่อพ่อแม่ด้วยเหรอ” เมื่อสส.ได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาคังแทและพูดว่า “พ่อแม่ให้เกิดมาเพราะต้องการ ถ้าลูกไม่มีประโยชน์สักนิด จะต้องการให้เกิดมาทำไม” คังแทจึงตอกกลับไป “งั้นก็ไม่ต้องให้คลอดออกมาสิ!!!” เมื่อสส.ได้ยินก็ตบหน้าคังแทอย่างแรง
หลังจากที่โดนตบ คังแทก็ไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องน้ำ เขามองป้ายที่ติดไว้ใต้กระจก (ถ้ายิ้มแล้วจะมีความสุขจริงๆ) เขาอ่านตัวหนังสือนั้น แต่ไม่สามารถทำได้เลย เขาโกรธมาก ไม่รู้ว่าโกรธที่โดนตบ หรือโกรธที่สส.มองการมีลูกคือตัวสร้างผลประโยชน์ให้ตนเองเท่านั้น
ด้านซังแท ตัดสินใจจะเข้ามาวาดรูปที่โรงพยาบาล เพราะโรงเรียนที่คังแทพาไปเรียนไม่มีวิชาศิลปะที่เขาชอบ อีกทั้งเขาอยากหาเงินช่วยน้องชายด้วย เขาเลยตัดสินใจมาทำที่โรงพยาบาล คังแทพาเขาไปซื้ออุปกรณ์ และซังแทเข้าไปถ่ายรูปภายในโรงพยาบาล เพื่อเก็บเรฟไปวาดภาพ เขาเดินถ่ายรูปวิวไปเรื่อยๆรอบๆโรงพยาบาลอย่างมีความสุข
ขณะที่ซังแทวางแพลนอยู่นั้น โกมุนยองก็มายืนข้างๆเขา และพึมพำบางอย่าง ซังแทเงยหน้ามาเห็นเป็นนักเขียนคนโปรด เขาก็ดีใจและเขินมาก โกมุนยองจึงจัดแฟนเซอร์วิสให้กับเขา ทั้งคู่นั่งถ่ายรูปเล่นกันไปมา
จูรีเมื่อเห็นพี่ชายคังแทนั่งอยู่ก็จะเข้าไปทัก แต่ก็เห็นโกมุนยองก่อน เธอจึงถามว่าเธอมาทำอะไร วันนี้ไม่มีคลาสของเธอ โกมุนยองจึงตอบไปว่า”ฉันมาเพื่อจะพาโกแดฮวานไปเดินเล่น เพราะมีคนโกรธที่ฉันไม่รักษาสัญญา”
ด้านคังแทเมื่ออารมณ์เย็นลงแล้ว เขาก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะกลับบ้าน เมื่อออกมาเห็นพี่ชายนั่งเล่นอยู่กับโกมุนยอง เขาก็เดินเข้าไปหา แล้วบอกให้พี่ชายเข้าไปรอข้างใน เขามีเรื่องจะคุยกับเธอ แต่พี่ชายไม่ไป เขาจึงตะคอกใส่ พี่ชายตกใจและมองเขาไปมา และโกมุนยองสังเกตเห็นรอยแดงบนแก้มคังแท เธอพยายามถามว่าเขาโดนใครตบมา เธอจะไปจัดการมัน แต่เขาไม่ตอบ กลับลากเธออกไปที่อื่นแทน
โกมุนยองต่อว่าคังแทว่าโดนตบ ทำไมยังทนเหมือนคนโง่ เธอพยายามถามเขาว่าใครทำ แต่คังแทกลับพูดกับเธอว่า “ที่เดือดร้อนตอนนี้ เพราะรู้สึกอย่างไงกันแน่” เธอรู้สึกเจ็บปวดเสียใจจริงๆเหรอ หรือที่ทำไปก็แค่อยากโวยวายเท่านั้น เขาว่าเธอไม่มีความรู้สึก ข้างในเธอมันว่างเปล่า เขาบอกกับเธอว่าอย่าทำเป็นรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย อีกทั้งยังบอกเธอว่าเหมือน “กระป๋องที่ว่างเปล่า”
เมื่อคังแทเดินจากไป โกมุนยองก็ยืนน้ำตาคลอ เธอมีความรู้สึก เพียงแต่การแสดงออกของเธอมันดูเย็นชาและแข็งกระด้างเท่านั้น
ด้านซังแท เมื่อน้องชายเดินออกไปแล้วเขาก็ไปหลบอยู่ที่โรงครัว เขาคิดถึงสีหน้าของน้องชาย เขากลัว กลัวน้องชายจะโกรธ กลัวน้องชายจะเกลียดเขา
หลังจากคังแทพูดประโยคนั้นและเดินจากไป โกมุนยองก็ไปนั่งเหม่อลอยอยู่ที่สวน และพอดีกับที่จูรีเข็นพ่อมาหาเธอ เธอมองไปที่พ่อและถามเขา "แกล้งทำหรือเปล่า ลืมจริงเหรอ ว่าหนูเป็นอย่างไง” พ่อเธอช้อนตามอง เมื่อเห็นเธอชัดๆ เขาจับไปที่ใบหน้าเธอและพึมพำว่า เธอยังมีชีวิตอยู่ ตายซะ และเขาก็กระโจนใส่เธอ บีบคอเธอ จนผู้ดูแลต้องเข้ามาช่วยกันจับพ่อเธอออกไป
โกมุนยองแสยะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา พยาบาลและผู้ดูแลที่อยู่รอบๆมองมาที่เธออย่างไม่เข้าใจ หรือว่าเธอจะเสียสติไปแล้วหลังจากที่พ่อทำร้ายเธอ
เธอเดินออกไปจากโรงพยาบาล เดินไปเรื่อยๆ ขณะนั้นคังแทก็เพิ่งขึ้นไปบนรถโดยสารประจำทาง เขามองเธอผ่านกระจกรถ จนลับตาไป เธอเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
เมื่อกลับถึงบ้าน คังแทก็ทำนู้นนี่เพื่อรอพี่ชายกลับบ้าน และเห็นหนังสือเด็กน้อยซอมบี้วางอยู่ เขาจึงหยิบมาอ่าน ในหนังสือเล่าว่า ในปราสาทหลังหนึ่ง มีเด็กชายผิวขาวซีด ตาโปนโตอาศัยอยู่กับแม่ แล้ววันหนึ่งแม่ก็รู้ว่าเขาไม่ธรรมดา จึงนำเขาไปขังไว้ใต้ปราสาท คอยขโมยหมูไก่ของชาวบ้านมาให้เขากิน แต่แล้ววันหนึ่งเกิดสงคราม ชาวบ้านล้มตาย บางส่วนที่เหลือรอดกับย้ายถิ่นไปที่อื่น ทำให้เธอไม่สามารถหาอาหารมาให้ลูกเธอได้ จึงตัดแขนขาให้ลูกกินเป็นอาหารแทน และเมื่อไม่เหลือทั้งแขนและขาแล้ว เธอจึงเอาตัวที่เหลือไปหาลูกเธอเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเด็กชายได้กอดแม่ ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเป็นครั้งแรก แต่แม่ก็ได้จากเขาไปตลอดการแล้ว เมื่อคังแทอ่านมาถึงตรงนั้นก็น้ำตาไหลทันที
เขาโหยหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่ และตอนนี้เขาไม่มีแล้วอ้อมกอดที่อบอุ่นของแม่ เขาคิด ถึงอยากกอด อยากได้ความอบอุ่นนั้นอีกครั้ง เขานั่งร้องไห้และเหม่อลอยอยู่สักพักใหญ่ แล้วเพื่อนเขาก็กลับบ้านมา
เพื่อนเขาบอกว่าที่โรงพยาบาลมีเรื่อง พ่อของโกมุนยองบีบคอและพยายามจะฆ่าเธอ เมื่อได้ยินดังนั้นคังแทก็นึกขึ้นได้ ตอนที่เขาเห็นเธออยู่ข้างถนนนั้นน่าจะเป็นตอนที่เกิดเหตุการขึ้นแล้ว เขาจึงขอกุญแจมอเตอร์ไซค์เพื่อน และขับออกไปตามหาโกมุนยองทันที
เมื่อขับมาได้สักพัก เขาเห็นโกมุนยองเดินอยู่ ในมือถือรองเท้า เสื้อผ้าเปียกและบางจนเห็นถึงข้างใน เขาจอดรถและลงมาหาเธอ
โกมุนยองเมื่อเห็นคังแทเธอก็หยุดเดินและยืนมองเขา เพื่อให้เขาเดินมาหาเธอ คังแทเมื่อเห็นสภาพของโกมุนยองเขาจ้องเธอนิดนึงและรีบถอดแจ๊คเก็จเข้าไปสวมให้เธอ เมื่อเขาสวมเสื้อให้เธอเท่านั้น เธอก็ทิ้งตัวลงในอ้อมกอดเขาทันที คังแทเมื่อเธอทิ้งตัวมา เขาค่อยๆใช้มือตบหลังสัมผัสเธอเบาๆ อ้อมกอดและมือที่อบอุ่นของคังแททำให้โกมุนยองร้องไห้ออกมา และทั้งสองก็ยืนกอดกันท่ามกลางสายฝนนั้นพักใหญ่
อ้อมกอดสุดท้ายของแม่และเด็กชายซอมบี้ ความเสียสละของแม่ ที่ลูกผู้ไร้ความรู้สึกเพิ่งจะรับรู้และได้สัมผัสครั้งแรกและครั้งสุดท้าย นิทานที่หากมองภาพและเนื้อหาอาจดูรุนแรง แต่จริงๆแล้วนิทานต้องการจะสื่อให้รู้ว่า หากสมองไร้การรับรู้ แต่ใจยังสามารถรับรู้ความรู้สึกอบอุ่นและความรักได้
เขียนตอนนี้ใช้พลังงานเยอะมากเลยค่ะ ไม่อยากตัดอะไรออกเลย อยากนำเสนอทุกช๊อตเลย เป็นตอนที่มีฉากอารมณ์เยอะมาก ตัวพระเอกของเรานั้นมีบาดแผลในใจเยอะไม่ต่างจากนางเอกของเราเลยค่ะ การแสดงออกทางอารมณ์ของตัวละครอาจแตกต่างกัน แต่ที่เหมือนกันคือทุกตัวละครต้องการ การเยียวยาจิตใจค่ะ
ถ้ามีอะไรติชม คอมเมนท์มาพูดคุยกันได้นะคะ ถ้าชอบผลงานฝากกดไลค์ กดแชร์ กดติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ^^
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
