It’s Okey to Not Be Okey EP 5 ราพันเซล แห่งป่าต้องสาป
ความเดิมตอนที่แล้ว
คังแทขับรถออกตาหาโกมุนยอง หลังจากที่รู้ว่าเธอเกิดอะไรขึ้นที่โรงพยาบาล เมื่อเขาเจอเธอก็รีบถอดเสื้อไปคลุมตัวให้เธอ และเมื่อโกมุนยองสวมเสื้อเสร็จ เธอก็ทิ้งตัวเข้ากอดคังแททันที ด้านคังแทเองก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็กอดเธอไว้เหมือนกัน
EP 5 ราพันเซล แห่งป่าต้องสาป
คังแทพาโกมุนยองขับรถหาที่พักเพื่อรอให้ฝนหยุด และแถวนั้นมีเพียงแค่โมเต็ลเท่านั้น เขาจึงพาเธอเข้าไปที่นั้น โกมุนยองดูจะพอใจที่คังแทพามาที่นี่ เธอไม่ปฏิเสธเลย แต่ขณะที่กำลังวุ่นวายกับการติดต่อห้องพักอยู่นั้น เขาก็หันมาถามโกมุนยองว่ามีเงินติดตัวมาไหม เมื่อเธอบอกว่าไม่มี ไม่ได้หยิบเอาอะไรมาเลย คังแทโมโหมาก เขาต่อว่าเธอ ว่าออกมาแบบนั้นได้อย่างไง แล้วเดินคนเดียวในที่แบบนั้นอีก โกมุนยองจ้องตาคังแท ถามเขาว่า"ห่วงหรอ"
เธอต้อนคังแทไปติดกับตู้อัตโนมัติ และถามเขาว่า "นายรู้สึกอย่างไงกันแน่" เธอเอาคำพูดที่คังแทพูดกับเธอเมื่อตอนกลางวันมาพูดกับเขา คังแทเมื่อโดนต้อนจนหมดทางสู้ เขาจึงทำเฉไฉ และผละออกไปคุยกับคนดูแลโมเต็ลแทน แต่เมื่อจะจ่ายเงิน เขาค้นๆในกระเป๋าเสื้อและกระเป๋ากางเกง ปรากฏว่าเขาก็ลืมเอากระเป๋าตังกับโทรศัพท์มาเหมือนกัน เขาจึงพาเธอไปที่บ้านพักของเขาแทน เพราะเธอไม่ยอมนั่งแท็กซี่กลับบ้าน
เมื่อโกมุนยองเข้ามาในห้องพัก เธอก็สำรวจห้องพักของเขา เธอเห็นสิ่งของมากมายทั้งของซังแทพี่ชายเขา และของของตัวเขาเอง เขาจึงต้องรีบเก็บของเข้าตู้เพื่อให้พ้นสายตาเธอ โกมุนยองพูดอะไรบางอย่าง คังแทจึงจ้องหน้าเธอ เธอจึงถามเขาว่า "ทำไมมองด้วยสายตาแบบนั้น"
เขาถามเธอว่า "ตอนนี้หน้าตาฉันเป็นอย่างไง" เธอก็ตอบเขาทันทีว่า "หล่อมาก" คังแทถอนหายใจออกมา แล้วถามเธออีกครั้ง
"ไม่ใช่แบบนั้น สีหน้าหน่ะ" เขาถามเธอว่าสีหน้าเขาตอนนี้เป็นอย่างไง แต่เธอกลับตอบเขาว่า แหยงมาก
คังแทจึงพาโกมุนยองไปที่มุมหนึ่งของห้อง ตรงนั้นมีโปสเตอร์ที่แปะสีหน้าที่แสดงอารมณ์ในลักษณะต่างๆอยู่ โกมุนยองจึงหันมาตะคอกใส่เขาว่าเธอไม่ใช่เด็กออทิสติกนะ คังแทก็บอกกับเธอว่า ถึงจะไม่เข้าใจความรู้สึก แต่ก็เรียนรู้การแสดงสีหน้าเอาไว้นะ จะได้เข้าใจว่าคนอื่นคิดอย่างไง
คังแทจับมือโกมุนยองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
เขาเอามือที่จับมือโกมุนยองไปแตะที่แก้มเธอ "ไออุ่น" เขาบอกกับเธอ
"ที่เด็กนั่นต้องการคือแบบนี้สิ ไม่ใช่แค่หาอาหารให้" คังแทบอกกับโกมุนยอง ถึงสารที่เธอต้องการจะสื่อในหนังสือนิทานของเธอ แต่โกมุนยองสะบัดมือออก และบอกว่า "ซอมบี้ก็คือซอมบี้ มีแต่ความหิว ไม่มีวันเข้าใจความอบอุ่นของแม่หรอก" และเธอก็เดินหนีเข้าห้องน้ำไป
คังแทลงไปง้อพี่ชายที่โกรธเขาจนไม่ยอมขึ้นห้อง พี่ชายเขารู้จากสีหน้าของเขาในตอนนั้นว่าเขาอาจจะเกลียดตัวเอง ทำให้เขาคิดมาก กลัวน้องชายโกรธเกลียด จึงเอาหัวโขกกำแพง คังแทเอามือมากั้นไว้ แต่พี่ชายยังไม่หยุด เขาบอกกับพี่ชายว่าวันนี้เขาโดนตบหน้ามา หน้าบวมจนเหมือนตาแก่ในการ์ตูนที่เขาดูเลย ซังแทจึงหยุดและหันมาดูหน้าน้องชาย แต่ก็ไม่เห็นมีอะไร เขาจึงเริ่มลงมือทุบคังแท
เมื่อคังแทแกล้งล้มลง ซังแทก็เอามือตีตามตัวและก้นของคังแท แล้วก็พูดย้ำๆว่าโกหกมันไม่ดี คนโกหกจะโดนตำรวจจับ เมื่อเขาหยุดตี คังแทจึงออกมาจากห้อง และกลับขึ้นไปยังห้องพักของเขา
เขานำข้าวขึ้นมาทานกับโกมุนยอง เมื่อโกมุนยองเห็นอาหารเธอก็ถามเขาว่าเอามาจากไหน พอรู้ว่าแม่ของจูรีทำ โกมุนยองก็พูดว่าอยากพาเธอไปอยู่บ้านด้วยจัง คังแทถามเธอว่าตอนอยู่บ้านกินอะไร เธอบอกเขาว่าอดเอา เขานิ่งไปครู่นึง และเห็นเธอพยายามจะคีบไข่แต่ไม่ได้สักที เขาจึงคีบไปวางในถ้วยข้าวให้ เมื่อได้หนึ่งคำเธอก็ขอให้เขาคีบอันอื่นๆให้เธออีก คังแทได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็คีบส่งให้เธอ
เมื่อทานข้าวเสร็จ คังแทก็เก็บถ้วยชามไปล้าง โกมุนยองก็ลากที่นอนออกมาปูนอนดูเขาล้างจาน แถมยังเอ่ยปากชวนอีกว่า "รีบๆล้างให้เสร็จแล้วมานอนนี่มา" เขาหันไปมองเธอแปบนึงแล้วก็หันมาสนใจล้างชามต่อ
โกมุนยองนอนมองคังแท แล้วอยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า " มองด้านหลังเวลาทำงานดู น่าอร่อย มาก" คังแทหันควับมามองทันที เธอจึงเรียบเปลี่ยนคำว่าน่าอร่อย เป็น "ดูเท่ห์" แทน
คังแทรีบล้างจาน และลงมาจัดการกับโกมุนยอง เขาไม่ให้เธอนอนที่นี่ แต่เธอไม่ยอม จึงเกิดการยื้อยุดกัน เธอบอกว่า "สวมเสื้อให้ ป้อนข้าวแล้วก็ต้องกล่อมนอนสิ" คังแทเมื่อได้ยินก็ยิ่งรีบแกะเธอออกจากที่นอน แต่อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงเพื่อนมาเรียก จึงรีบผละออกจากเธอ และรีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที
เพื่อนของเขาขึ้นมาเพราะเป็นห่วงที่เขาไม่ทานข้าว จึงจะเอาข้าวมาทานด้วย แต่คงแก็ปฏิเสธบอกว่าไม่เป็นไร เพราะเหตุผลที่แท้จริงคือ เขามีใครบางคนอยู่ในห้อง จึงให้เพื่อนเขาเจอไม่ได้
เมื่อเพื่อนเขาลงไปแล้ว เขาจะกลับเข้าห้องปรากฏว่าประตูถูกล๊อคไว้ เขาพยายามบอกให้โกมุนยองเปิดประตู แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดและเปิดหน้าต่างออกมาแทน เธอตั้งเงื่อนไขว่าเธอจะนอนที่นี่ ไม่งั้นเธอจะตะโกนเรียกซังแทขึ้นมานอนด้วย คังแทจึงต้องยอมและโทรบอกให้เพื่อนเขาเอาพี่ชายไปนอนด้วยคืนนึง
เมื่อเข้ามานอน เขาและเธอก็นอนคุยกัน โกมุนยองพูดกับคังแทว่า คำโกหกของเขาดูมีความจริงใจนะ เขาจึงบอกเธอว่า พี่ชายคอยมองสีหน้าเขาตลอด ต่อให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย แต่ถ้าฝืนยิ้มได้ก็จะไม่เป็นอะไร
และเธอก็ถามเขาอีกเรื่องคนที่มีแววตาเหมือนกับเธอ ตอนนี้เขาคิดถึงเจ้าของแววตานั้นไหม เขาตอบว่าไม่ เขาอยากลืม เพราะเขาทำไม่ดีกับเธอ ทั้งที่เธอช่วยชีวิตเขาไว้ แต่เขากลับหนีไปอย่างคนขี้ขลาด
เมื่อตกดึกในขณะที่หลับกันไปแล้ว อยู่ๆโกมุนยองก็เอาเท้าแหย่เข้ามาในผ้าห่มของคังแท เขาสะบัดเท้าของเธออกไป แต่เธอกับหมุนตัวเข้ามากอดเขาแทน คราวนี้คังแทสะบัดเธอออกไปอย่างแรง และลุกลากที่นอนของเธอให้ไปอยู่อีกมุมนึงของหน้าต่างแทน
เมื่อเช้าโกมุนยองออกมายืนรับลมที่นอกระเบียง แต่ได้เจอกับจูรีที่เอาของขึ้นมาให้คังแท จูรีถามเธอว่ามาทำอะไรเช้าขนาดนี้ โกมุนยองตอบเธอว่า เมื่อคืนนอนที่นี่ จูรีโกรธมาก และได้เกิดการเถียงกันของทั้งสองคน
โกมุนยองถามจูรีว่าเธอชอบคังแทหรอ สารภาพไปหรือยัง ส่วนตัวเธอสารภาพไปแล้วนะ เพราะฉะนั้นคังแทเป็นของเธอ
จูรีโกรธและเริ่มพูดจาไม่ดีกับโกมุนยอง โกมุนยองจึงพูดขึ้นมาว่า "เธอหน่ะ ทำตัวเป็นคนดี อ่อนแอ แอ๊บไร้เดียงสาตลอด เพราะงั้นเธอเลยโดนเพื่อนๆแบนไง"
จูรียิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ตบหน้าโกมุนยอง จนหน้าหัน ด้านโกมุนยองเมื่อโดนตบ เธอก็ไม่ยอมอยู่เฉยกระชากหัวของจูรี และทะเลาะกันเสียงดัง
"โกมุนยอง!!!" คังแทตะโดนออกมาจากในห้องพักให้โกมุนยองหยุด เธอหยุด แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากผมของจูรี คังแทจึงเดินมาจับข้อมือเธอ
โกมุนยองทำท่าจะงอน และไม่ยอมปล่อยจนเขาต้องบังคับให้เธอปล่อยมือออก เธอจึงยอมปล่อย และคังแทก็ลากโดกมุนยองออกมาจากบ้าน
เขาบอกให้เธอเลิกงอแง แล้วกลับบ้านไปซะ แต่เธอก็ไม่ยอมและโวยวายให้เขาไปอยู่กับเธอ คังแทพูดกัลเธอว่า "ผมไม่ใช่ของคุณ" โกมุนยองจึงถามเขากลับว่าได้ยินตั้งแต่ตอนไหน
เขาบอกเธอว่า "รักนะ" เขาได้ยินตั้งแต่ตอนนั้น
"ความรักที่เธอทำทานให้ในตอนนั้น ฉันคืนให้เป็นเงินแล้วกัน" แล้วเขาก็ยัดเงินใส่มือโกมุนยองและเดินจากไป
โกมุนยองโกรธจนน้ำตาคลอ และปาเงินนั้นทิ้งลงพื้น
คังแทรีบเข้าบ้านไปขอโทษซังแทที่โกหกเรื่องเมื่อคืน ซังแทโกรธมากที่เขาโกหก แต่ที่ซังแทโมโหคือ คังแทเอาซื้อของตัวเองให้โกมุนยองใส่ แทนที่จะเอาของซังแทให้ใส่ คังแทถึงขั้นงง แต่ก็ได้ง้อพี่ชายว่าคราวหน้าเขาจะเอาเสื้อของซังแทให้เธอใส่แทน พี่ชายจึงหายโกรธ
โกมุนยองโมโหที่คังแทดูถูกเธอ เธอจึงระบายอารมณ์โดยการเอาเสื้อของเขามาเหยียบ
แต่สุดท้ายเมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาเอามือมาแตะที่แก้มเธอ เธอก็คลายโกรธ เอาเสื้อไปซัก และเอากลับมาแขวนไว้ที่เดิม
ตอนเช้าบก.มาเคาะบ้านเธอแต่เช้า และบอกข่าวเรื่องการปิดสำนักพิมพ์ เพราะต้องจ่ายค่าชดเชยเรื่องที่เธอทำไว้จนหมด และขอให้เธอเขียนหนังสือเล่มใหม่ เพื่อที่จะได้กอบกู้สำนักพิมพ์อีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ตอบอะไร บก.บอกจะเข้ามาดูแลเธอเองที่บ้านหลังนี้ แต่เธอไม่ยอม และบอกจะมีคนเข้ามาอยู่แทนแล้ว
ที่โรงพยาบาลซังแทยืนลังเลที่จะวาดอะไรลงไปที่กำแพง ผอ.ผ่านมาเห็น เขาจึงพูดกับซังแทว่า "การเริ่มต้นเป็นอะไรที่ยากใช่ไหม แต่ถ้าเริ่มก้าวแรกแล้ว ที่เหลือก็ง่ายดายมาก" และเขาก็ปัดแปรงท่าสีลงบนกำแพง เมื่อซังแทเห็นอย่างนั้นก็โมโหมาก หยิบแปรงที่มีสีขึ้นมาป้ายไปที่หน้าของผอ. และจะเอาถังสีเทใส่เขา ผอ.จึงวิ่งหนีเขาไปรอบๆโรงพยาบาล ผู้ป่วยที่เห็นต่างก็ว่าผอ.คงบ้าไปแล้วเหมือนกัน
จูรีโดนผู้ป่วยตบหน้า จึงขึ้นมาสงบสติบนดาดฝ้า และได้เจอกับคังแท เธอจึงคุยกับเขาถึงเรื่องเมื่อก่อนที่เคยทำงานด้วยกันว่าเธอโดนคนไข้ตบและขึ้นมาปรับทุกข์แบบนี้ แล้งคังแทให้เธอตบเขาเผื่อเธอจะหาย แล้วเธอก็ดันตบเขาจริงๆ
เมื่อพูดถึงความหลังกันไป คังแทก็พูดกับเธอว่าอย่าหวังอะไรในตัวเขา เพราะจะทำให้เธอผิดหวัง ที่คังแทพูดอย่างนั้น เพราะเขารู้ว่าจูรีแอบชอบเขา แต่ตัวเขาไม่ได้ชอบเธอ จึงอยากบอกให้เธอหยุด เธอก็ไม่ได้ตื้ออะไรคังแทอีก แค่ขอให้คังแทยังอยู่ที่บ้านไม่หนีไปไหน เพียงเพราะว่าเธอชอบเขา
อีกมุมหนึ่ง มีอีกบุคคลหนึ่งที่ยืนมองทั้งสองคนอยู่ เมื่อได้ยินจูรีขอให้คังแทอยู่บ้าน เธอก็เดินออกมา และตรงไปหาพี่ชายคังแททันที
"พี่ชาย ไปเล่นกับฉันไหม" โกมุนยองถามซังแท เขาก็ตอบเธอทันทีว่า "ครับ"
ซังแทเมื่อมาถึงบ้านของโกมุนยอง เขาก็เดินสำรวจไปทั่วๆ เขาชอบบ้านหลังนี้มาก เมื่อโกมุนยองถามเขาว่าอยากอยู่ที่นี่ไหม เขาก็ตอบมันทีว่าอยาก
เธอจึงยื่นใบสัญญาว่าจากเป็นนักเขียนภาพประกอบให้กับซังแท เขารับมาอ่านและเซ็นสัญญากับเธอ
คังแทเมื่อรู้ว่าพี่ชายโดนโกมุนยองพาตัวไป เขาก็เธอโทรหาเธอและถามว่าอยู่ไหน เธอบอกอยู่ที่ปราสาทต้องสาป เขาก็บอกได้ เดี๋ยวเขาจะไป เธอถามคังแทว่ารู้หรอว่าอยู่ที่ไหน เขาก็ตอบว่า "รู้"
เธอถามคังแทว่ารู้ได้ไง เขาตอบเธอมาว่า ก็เขาเคยไปที่นั้น เธอจึงถามอีกว่ารู้อยู่แล้วหรอ?
เมื่อคังแทมาถึง เขาก็มองเห็นโกมุนยองอยู่ตรงระเบียงที่เดิม
และเธอก็มองลงมาที่เขา เหมือนในวันนั้นในวัยเด็กเหมือนเดิม
นิทานเรื่อง สาวน้อยในปราสาท
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสาวน้อยคนหนึ่ง อาศัยอยู่ในปราสาท แม่บอกกับเธอว่า เธอเป็คนที่พิเศษมากๆ ยากที่จะออกไปใช้ชีวิตธรรมดาในโลก เธอจะต้องอยู่ในปราสาทนี้เท่านั้น แต่สำหรับเธอการอยู่ในนี้เหมือนโดนขังกรง เธอได้แต่เฝ้าอธิษฐานกับพระจันทร์ ให้มีเจ้าชายมาช่วยเธอออกไป แต่เมื่อเจ้าชายมาถึง แม่มดก็ข่มขู่เธอว่าจะฆ่าเจ้าชายนั้นทิ้งซะ เธอจึงจำเป็นต้องไล่เขาไปไกลๆ เพื่อให้เขาห่างไกลจากแม่มดตนนั้น
จบไปอีกตอนแล้วค่ะ เป็นอย่างไงกันบ้างค่ะ สนุกกันไหมเอ่ย ถ้ามีข้อติชมอย่างไงก็คอมเม้นมาคุยกันได้เลยนะคะ และถ้าหากว่าชอบก็ช่วยกดไลค์ กดแชร์ กดติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
