It’s Okey to Not Be Okey EP 6 ความลับของเคราน้ำเงิน
ความเดิมตอนที่แล้ว โกมุนยองพาซังแทไปที่บ้านของเธอ คังแทเมื่อรู้ว่าพี่ชายอยู่กับโกมุนยอง เขาก็โทรหาเธอ เธอแกล้งแหย่ให้เขามาที่บ้านของเธอ เมื่อเขาตกลงไป เธอก็ถามเขาว่ารู้จักบ้านเธอหรอ คังแทตอบว่ารู้จัก ทำให้โกมุนยองรู้ทันทีว่าคังแทจำเธอได้
EP 6 ความลับของเคราน้ำเงิน
โกมุนยองถามคังแทว่าเขารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "ตั้งแต่ได้สบตาเธอครั้งแรก" เขาตอบเธอ เธอก็ถามเขาอีกว่าทำไมทำเป็นเป็นไม่รู้ เขาตอบเธอว่า "ได้บอกเหตุผลทุกอย่างกับเธอแล้วเมื่อคืน "ฉันเป็นคนเริ่มชอบเธอก่อน และเป็นคนหนีไป หลังจากนั้นก็ยังหนีมาตลอด" โกมุนยองจึงถามเขาว่า "แล้วตอนนี้ไม่มีเยื่อใยแล้วหรอ"
คังแทมองตาโกมุนยอง และบอกกับเธอว่า "แค่พี่คนเดียวก็พอแล้ว" ส่วนโกมุนยองก็สวนขึ้นมาทันที "ทำไมดูแลพี่ได้ แต่ดูแลฉันไม่ได้!!" "รับผิดชอบฉันด้วยสิ ฉันต้องการนายนะ" เธอบอกกับคังแท แต่เขากลับตอบเธอว่า "ไม่อยาก...เป็นคนที่ใครๆต้องการอีกต่อไปแล้ว" จากนั้นเขาก็เดินหนีเธอลงบันไดไป
เมื่อลงมาด้านล่างคังแทก็ชวนซังแทกลับบ้าน แต่ซังแทบอกกับเขาว่าไม่กลับ ที่นี่คือบ้าน เขาได้เป็นนักวาดแล้ว และเขาก็หยิบกระดาษที่เซ็นสัญญากับโกมุนยองขึ้นมาโชว์คังแท เมื่อคังแทได้อ่านเสร็จเขาก็โมโหมาก บอกให้พี่ชายส่งกระดาษมา เขาไม่ยอมส่งให้ คังแทจึงตะคอกใส่พี่ชาย ซังแทตกใจจึงยอมยืนนิ่งๆและส่งกระดาษให้กับเขา
คังแทเมื่อได้กระดาษมาเขาก็ฉีกทิ้งทันที เมื่อซังแทเห็นคังแทฉีกสัญญา เขาก็เกิดอาการคลั่งทันที เขาตะโกนและผลักคังแทจนกระเด็นออกมานอกบ้าน จากนั้นเขาก็ตามมาทุบคังแทที่สนามหน้าบ้านต่อ โกมุนยองเดินตามออกมา ค่อยๆจังมือซังแทและบอกให้เขาเข้าไปรอในบ้าน ทำให้เขาสงบลงได้บ้าง
เมื่อซังแทเข้าไปข้างในแล้ว โกมุรยองจึงคุยกับคังแท ว่าเขาจะเอาอย่างไงต่อ เธอบอกกับเขาว่าตอนนี้พี่ชายได้ทิ้งเขาไปแล้ว ที่เหลือก็คือเขาเลือกว่าจะทิ้งพี่เหมือนกัน หรือว่าอยู่ติดกับเขาอย่างนี้ไปทั้งชีวิต เธอบอกกับเขาว่าอย่าลังเลเหมือนตอนนั้นอีก ทำให้คังแทนึกถึงตอนเด็กที่เขาโดนแม่ตี เพราะปล่อยให้พี่กลับบ้านก่อน จนโดนเด็กเกเรแกล้ง
ภาพนึกถึงอดีตของมุนคังแท
เขากลับมาจากสอบเทควันโด และกำลังวิ่งมาอวดกับแม่ แต่เมื่อมาถึงเขาเห็นแม่นั่งกอดพี่ชายที่ใบหน้ามีรอบฟกช้ำ เพราะโดนทำร้ายมา แม่เขาต่อว่าและทุบตีเขา เธอบอกกับเขาว่า ทำไมถึงปล่อยให้พี่กลับบ้านคนเดียว เธอไม่ได้เสียเงินค่าเรียนการป้องกันตัวแพงๆให้เขาทิ้งพี่กลับบ้านคนเดียวอย่างนี้ คังแทในวัยเด็กโกรธมาก "มุนคังแทเป็นของมุนคังแท ไม่ใช่ของของพี่!!!" เขาตะโกนใส่แม่ และหันไปมองพี่ชาย พร้อมพูดใส่เขาว่า "ตายไปซะก็ดี" แล้วเขาก็วิ่งหนีออกจากบ้านไป พี่ชายวิ่งตามเขาไปโดยถือชุดเทควันโดของเขาตามไปด้วย ส่วนแม่ของเขาก็นั่งร้องไห้เสียใจอยู่หน้าบ้าน
ซังแทวิ่งตามน้องชายไป ล้มแล้วล้มอีก จนคังแททนไม่ไหวหันกลับมาช่วยพี่ชาย และทั้งสองก็คืนดีกัน สองพี่น้องเล่นโยนตุ๊กตาวิ่งไล่จับกัน จนซังแทเผลอโยนตุ๊กตาไปบริเวณที่เป็นธารน้ำแข็ง คังแทที่เหตุการณ์พยายามห้ามและวิ่งตาม แต่ไม่ทัน ซังแทเมื่อหยิบตุ๊กตาเขาก็กระโดดด้วยความดีใจ และน้ำแข็งก็เกิดการแตก ทำให้ซังแทตกลงไปในน้ำ เขาร้องตะโกนให้น้องชายช่วย แต่คังแทลังเล เขาคิดว่าให้พี่ชายตายไปก็ดี จึงวิ่งหนีไป แต่ไปได้ไม่ไกล เขาก็วิ่งกลับมา
เขากระโดดลงไปดันซังแทขึ้นมาจากน้ำ แต่เมื่อซังแทขึ้นมาได้แล้ว เขาก็เดินหนีไปเลย คังแทพยายามตะโกนให้พี่ชายช่วยดึงเขาขึ้นไป แต่พี่ชายก็ไม่หันหลังกลับมา เขาพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ แต่ก็หมดหวัง และเริ่มหมดแรง จึงค่อยๆจมดิ่งลงไปยังใต้น้ำ
ขณะนั้นเอง เด็กผู้หญิงผู้มีสายตาเย็นชา นั่งดูอยู่ตั้งแต่ต้น และเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอนั่งเด็ดดอกไม้เพื่อตัดสินใจว่าจะช่วยดีหรือไม่ และสุดท้ายเธอก็ช่วยเขา คังแทเมื่อเห็นมีคนโยนของลงมาเพื่อช่วยเขาจึงรีบว่ายน้ำขึ้นสู่ด้านบนด้วยแรงสุดท้ายที่มี เมื่อขึ้นมาพ้นน้ำ ก็ได้เจอกับใบหน้าที่งดงาม แต่ประดับไปด้วยสายตาเย็นชาครู่หนึ่ง เขาพยายามเรียกเธอให้หยุดก่อน แต่เธอก็ไม่หยุดและหันหลังเดินจากไป
คังแทนึกถึงข้อความในสัญญาจ้าง ว่าค่าตอบแทนในการวาดภาพ ซังแทจะได้รถบ้านเป็นค่าตอบแทน เขานึกไปถึงตอนที่พี่ชายอยากซื้อรถบ้าน เพราะเขาไม่อยากให้คังแทต้องโดนเจ้าของบ้านว่าอีกในการย้ายบ้านครั้งต่อไป เขาคิดเรื่องการทำงานของซังแททั้งคืน
รุ่งเช้าคังแทออกมายืนรับลมหน้าบ้าน คุณป้าเจ้าของบ้าน(แม่ของจูรี) ก็เอาของขึ้นมาให้เขา และเห็นใบหน้าของเขาบวมช้ำ จึงถามไถ่และได้รู้ว่าเขาทะเลาะกับพี่ชาย และยอมให้พี่ชายทุบตี เมื่อถามเหตุผลไปก็ได้รู้ว่าซังแทได้รับข้อเสนอให้เป็นนักวาด เขาจึงบอกกับคังแทว่า ทำไมไม่ลองสนับสนุนดูล่ะ ไหนๆก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว คังแทจึงตัดสินใจเก็บของไปที่บ้านโกมุนยองทันที
ทางด้านบ้านของโกมุนยอง บก.ได้บุกเข้ามาในบ้าน และบอกกับโกมุนยองว่าเขาจะมาอยู่กับเธอ เพื่อให้เธอได้มีเวลาเขียนหนังสือเล่มใหม่ แต่เธอบอกกับเขาว่ามีคนมาอยู่ด้วยแล้ว และแนะนำว่าซังแทจะมาเป็นผู้ช่วยวาดภาพประกอบ บก.ก็ค้านขึ้นมาอีกว่าจะเอาระเบิดเวลามาอยู่ด้วยกันไม่ได้
แต่โกมุนยองกลับยิ้มและบอกฉันมีสลักนิรภัย
ทุกคนหันไปมอบทางเดียวกับที่โกมุนยองมอง แต่เห็นคังแทกำลังถือกระเป๋าเข้ามา ซังแทดีใจมากที่น้องกลับมา และเข้าไปขอโทษเขา ส่วนคังแทตบหลังพี่ชายเบาๆเชิงว่าไม่เป็นไร
คังแทคุยกับโกมุนยองเรื่องพี่ชาย ว่าหากเขาต้องการเลิก ห้ามบังคับเขา โกมุนยองสัญญากับเขาตามนั้น
โกมุนยองพาสองพี่น้องเดินสำรวจภายในบ้าน ซังแทตื่นเต้นมาก เพราะบ้านหลังนี้มีห้องหนังสือที่ใหญ่มาก เมื่อมาถึงห้องนอนทั้งคังแทและซังแทยิ่งตื่นเต้น ซังแทชอบไปหมดทุกอย่างในห้องนี้ โกมุนยองบอกกับพวกเขาว่าเป็นห้องที่เธอใช้เมื่อตอนเด็กๆ คังแทวางของและนั่งลงไปบนเตียง เขาดูดีใจ โกมุนยองจึงถามเขาว่า "เพิ่งเคยนอนเตียงสินะ" คังแทหันมาหาเธอและบอกว่า "เปล่าสักหน่อย" แต่เขาค่อยๆทิ้งตัวนอนลงไป โกมุนยองแอบอมยิ้มเล็กน้อย คังแทจับไปที่ผ้าและลองสะบัดดู มีฝุ่นออกมาเยอะมาก เขาจึงถามเธอว่าซักตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอก็ตอบกลับมาว่า "ยี่สิบปีก่อนได้มั้ง" คังแทได้แต่ทำหน้าอึ้งตาโตใส่เธอ
ตกดึกซังแทลุกมาเข้าห้องน้ำ เขาเห็นประตูห้องแง่มเปิดเอง พอเดินตามไปเรื่อยๆ เขาก็ลงมาจะถึงบันไดห้องใต้ดินแล้ว แต่จู่ๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่ เขาตกใจมาก เมื่อหันกลับไปดูเป็นโกมุนยองเขาจึงโล่งใจขึ้นมาหน่อย แต่โกมุนยองกลับเล่านิทานเคราน้ำเงินให้เขาฟังแทน
เมื่อโกมุนยองเล่านิทานให้ฟังจนจบ เธอก็มาส่งซังแทที่ห้องนอน คังแทจึงเตือนพี่ชายว่าอย่าไปเดินข้างล่างนั้นอีก นี่ไม่ใช่บ้านของเรา แต่ซังแทกลับถามเขาว่าทำไมชาวบ้านต้องกลัวเคราสีน้ำเงิน คังแทจึงตอบว่า เพราะเขาแตกต่างจากคนอื่นไง ซังแทเลยพูดขึ้นมาว่า "ถ้าต่างจากคนอื่นคนจะกลัวหรอ" คังแทมองหน้าพี่ชายและทำสีหน้าครุ่นคิด
ทางด้านหลังประตู โกมุนยองยืนฟังสองพี่น้องคุยกัน เมื่อเสียงพูดคุยหยุดลง เธอก็อมยิ้มและเดินกลับห้องนอนไป
โกมุนยองตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงรบกวนด้านล่าง เมื่อเธอลงมาก็เห็นซังแทกำลังทำความสะอาดบ้าน และคังแทกำลังทำอาหาร เธอเดินเข้าไปในห้องครัว คังแทถามเธอว่าปกติตอนเช้ากินอะไร จะรับขนมปังไหม หรือจะรับข้าว โกมุนยองรีบตอบทันทีว่าข้าว เมื่อเขาเดินไปตักข้าว เธอก็เดินไปใกล้ๆ เมื่อคังแทตักข้าวพอดีชามและกำลังจะวางลง เธอก็บอกเขาว่าเอาเยอะๆ พร้อมกับทำสีหน้าเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนพ่อให้ตัดข้าวให้
ทั้งสามคนมาทำงานที่โรงพยาบาลพร้อมกัน ในขณะที่โกมุนยองนั่งรอ เพื่อรอเวลาเข้าคลาสอยู่นั้น เธอสังเกตเห็นเหมือนคนกำลังจ้องมองเธอและเดินหนีไป เธอจึงเดินตามหา และพบกับหญิงคนนึงยืนหลบอยู่หลังประตู เมื่อเธอเดินเข้าไปหญิงคนนั้นก็บอกว่าตัวเองเป็นแม่ของเธอ โกมุนยองเกิดความคิดสับสน นี่แม่ของเธอจริงๆหรือไม่ แม่ของเธอยังไม่ตายหรอ หญิงคนนั้นบอกว่าเธอไปศัลยกรรมมานิดหน่อย ลูกคงจำเธอไม่ได้ จนเมื่อเธอพูดมาถึงลูกสาวไปเป็นนักแสดง โกมุนยองจึงรู้สึกตัว ว่าเธอคนนี่ไม่ใช่แม่ของเธอ และพอดีกับคังแทมาเจอพอดี จึงรีบพาตัวผู้ป่วยออกไปทันที เพราะกลัวว่าโกมุนยองจะยับยั้งอารมณ์ไม่ได้ และทำร้ายผู้ป่วยขึ้นมา จะกลายเป็นเรื่องใหญ่
คังแทได้บอกเล่าให้หัวหน้าพยาบาลฟัง และเธอบอกกับเขาว่า ผู้ป่วยคนนี้เป็นโรคซึมเศร้าชนิดแบบจิตหลอน เพราะเธอสูญเสียลูกไปจากอุบัติเหตุ และคิดว่าตัวเองเป็นเมียน้อยเศรษฐี จึงทำให้มีพฤติกรรมแปลกๆ
ทางด้านบก.ตามมาที่โรงพยาบาลและโทรหาคังแท เพื่อจะพูดคุยให้คังแทและพี่ชายออกจากบ้านไป เขาจะเป็นคนดูแลโกมุนยองเอง แต่คังแทกลับตอบว่าไม่ เขาจะไม่หลบให้ จากนั้นคังแทก็ตามหาโกมุนยองทั่วโรงพยาบาล เพราะได้ข่าวว่าเธออาละวาดในคลาส เขาพยายามโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่รับสาย
ด้านโกมุนยองออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอก มองเข้าไปในโรงอาหารเห็นคังแทกำลังทานข้าวกับจูรีและคนอื่นๆ เธอจึงรู้สึกเศร้า แต่จู่ๆหญิงผู้ป่วยก็เข้ามาหาเธออีก หญิงป่วยพยายามทำตัวเป็นแม่ของเธอ จนโกมุนยองทนไม่ไหว เธอพูดกับหญิงผู้นั้นว่า แม่เธอตายไปแล้ว ตายสภาพอย่างไง ตายที่ไหน ทำให้หญิงป่วยจำภาพที่ลูกตัวเองตายได้ เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก โกมุนยองบอกกับเธอว่า "เลิกแทนตัวเองว่าแม่สักที ตื่นจากฝัน" และหญิงคนนั้นเหมือนช๊อค และล้มลงทันที
เมื่อกลับถึงบ้านโกมุนยองขังตัวเองอยู่ในห้อง คังแทมาเรียกเธอก็ไม่ออกมา เมื่อตกดึกเธอฝันว่าเข้าไปในห้องนั้น ห้องที่แม่เธอตาย เธอได้พูดคุยกับแม่เธอ และแม่โกรธมากที่เธอพาพวกเขาเข้ามาในบ้าน เธอสะดุ้งตื่นแต่ก็ขยับตัวไม่ได้ เป็นอาการผีอำอีกครั้ง
เธอมองเห็นร่างของแม่ลอยอยู่เหนือตัวเธอ เธอร้องไห้ออกในลำคอเสียงดัง หายใจติดขัด แม่เธอบอกกับเธอว่า เตือนแล้วใช่ไหม ว่าจะฆ่าเจ้าชายที่มาช่วยลูก เธอยิ่งส่งเสียงร้องดังขึ้น
คังแทเมื่อได้ยินเสียง จึงรีบวิ่งมาหาเธอทันที เขาเห็นเธอนอนตัวแข็งทื่อ ส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร เขารีบวิ่งไปจับเธอ เมื่อเธอลุกขึ้นมาได้ ก็ตะโกนให้เขาหนีไป และเธอก็เริ่มกรีดร้องเหมือนคนเจ็บปวดแทบขาดใจ
คังแทปลอบเธอ และบอกกับเธอว่าฉันไม่ไปหรอก ทั้งๆที่เธอเอาแต่ตะโกนไล่ให้เขาหนีไป
คังแทจับมือและโอบกอดเธอเข้ามาแนบอก เธอร้องไห้และกำมือของเขาแน่น และเมื่อสงบลง เธอก็หลับไปทั้งที่คังแทยังกอดเธออยู่อย่างนั้น
สองมือสองความรู้สึก
นิทานเคราสีน้ำเงิน
กาลครั้งหนึ่งนานามาแล้ว มีขุนนางเคราน้ำเงินอาศัยอยู่ในปราสาทใหญ่โตคนเดียว และเพราะเคราสีน้ำเงิน จึงทำให้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา แต่แล้ววันหนึ่ง มีหญิงสาวยากจนคนหนึ่งมาที่ปราสาท เธอตกลงเป็นเจ้าสาวของเขา เคราน้ำเงินดีใจมาก เขามอบของมีค่าทุกอย่างในทุกห้องที่เธอชมให้กับเธอ แต่มีห้องหนึ่งที่เขาห้ามไม่ให้เธอเข้าไปคือห้องใต้ดิน แต่ด้วยความอยากรู้หญิงสาวจึงแอบเข้าไป และได้พบกับศพของหญิงสาวแขวนเรียงรายเต็มไปหมด และนั้นคือจุดจบของหญิงสาวทุกคนที่เคราน้ำเงินแต่งงานด้วย และเธอเหลานั้นล่วงรู้ความลับของเขา และทุกคนก็พบจุดจบเช่นนั้นทุกคน
จบไปอีกตอนแล้วค่ะ เป็นไงกันบ้างค่ะ ตอนนี้พยายามเล่าแบบละเอียดยิบให้เลย ชดเชยที่เมื่อวานป่วยและไม่ได้อัพให้ อย่างไงถ้าชอบหรืออยากติชมอะไรคอมเม้นท์มาพูดคุยกันได้นะคะ และถ้าหากว่าชอบ ฝากกดไลค์ กดแชร์ กดติดตามให้ด้วยนะคะ^^
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
