"สุงสุมารชาดก"
ว่าด้วยเรื่องผู้มีปัญญาแต่ไม่สมกับตัว
ย้อนกลับไปในสมัยพุทธกาล
พระพุทธเจ้าเมื่อทรงประทับอยู่
ณ พระเวฬุวันมหาวิหาร...
พระพุทธองค์ทรงเล็งเห็นถึงพระเทวทัตที่พยายามปลงพระชนม์พระองค์อยู่ จึงตรัสออกมาว่า....
"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เทวทัตพยายามที่จะฆ่าเราอยู่เสมอ ไม่ใช่แค่บัดนี้เท่านั้น เมื่อก่อนก็เคยพยายาม"
"แต่ก็ไม่อาจทำให้เราสะดุ้งได้เลยแม้แต่น้อย"
แล้วก็ทรงเล่าเรื่องในอดีตชาติ
*คำเตื๊อนคำเตือน* การเล่าต่อไปนี้จะเป็นการเล่าโดยย่อในแบบชิลๆ และภาษาที่ใช้ในโพสต์นี้จะออกกึ่งทางการนะครับ เพื่อการเข้าใจง่ายและสบายๆเป็นกันเองต่อกันและกัน
ในอดีตกาล พระพุทธองค์
ได้เสวยพระชาติเป็นลิงป่าที่อาศัยอยู่ในป่าริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง และที่นั่นเองก็เป็นที่อยู่ของจระเข้สองผัวเมียคู่หนึ่งเช่นกัน
ในกาลนั้นเอง เจ้าจระเข้ตัวเมียที่กำลังตั้งท้องอยู่ได้เกิดอาการแพ้ท้องขึ้น มันจึงบอกกับตัวผู้ไปว่า..
"ท่านพี่ของน้อง
ในช่วงเวลานี้ข้าได้เกิดอาการแพ้ท้องขึ้น
ท่านพี่จะดูแลข้าเป็นอย่างดีรึไม่"
"โอ้ คนดีของพี่ แพ้ท้องแบบนี้ น้องต้องการอะไร อยากได้สิ่งไหน ก็ขอแค่บอกมา พี่จะไปหามาให้ อะฮิๆ" เจ้าจระเข้ตัวผู้พูดเอาใจเมียยกใหญ่
"งั้นน้องขอเจ้านี่นะ"
"บอกมาเลยจ้ะคนดี อิอิ"
"พี่เห็นลิงตัวนั้นไหม น้องอยากกินหัวใจลิงตัวนั้น"
"ห๊ะ? ว่าไงนะ?!?!"
เจ้าจระเข้ผู้ถามด้วยความตกใจ
"ฟังไม่ผิดหรอกจ้ะ ถ้าไม่ได้กิน
น้องต้องตายแน่ๆท่านพี่ของน้อง"
"และแน่นอนว่าพี่ก็ต้องตายด้วยแน่นอน"
จระเข้เมียพูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาไปหาตัวผู้
"อุ้ย ชิบละ"
"คนดีของพี่
พี่จะไปจับลิงที่อยู่บนต้นไม้ได้ยังไงกัน ปกติเราอยู่แต่ในน้ำ ไม่เคยปีนต้นไม้เลยนะ"
"กินอย่างอื่นแทนได้ไหม
เดี๋ยวพี่จะจัดหามาให้นะคนดีของพี่"
"แล้วแต่!" เจ้าจระเข้ตัวเมียพูดประชด
ก่อนจะดำน้ำกลับบ้านไป
ความรู้สึกของเจ้าจระเข้ตัวผู้ตอนนี้
เหมือนดั่งถูกลากไปตบกลางมหาสมุทร
( สมัยนั้นไม่น่าจะมีถนนสี่แยก )
"งานเข้าตรูอีกแล้ว เฮ้อออ"
เจ้าจระเข้ตัวผู้ของเราก็ว่ายคิดนอนคิดตะแคงคิดไหลเอื่อยคิดกรรเชียงคิด คิดแล้วคิดอีก
มันก็คิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่ง...
"นี่แหละแจ๋ว คิดออกแล้ววว"
รุ่งเช้าวันใหม่ ท้องฟ้าแสนแจ่มใส
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องทั่วท้องนภา
เจ้าจระเข้ตัวผู้ว่ายน้ำมาเรื่อยๆ
และเข้าไปทักทายลิงป่าทันที
"สวัสดีครับคุณลิง เป็นไงบ้าง สบายดีรึเปล่า
ข่าวคราวไม่เคยรู้ สืบดูเธอไม่อยู่"
"แอบดูแวะมองหา เอ้ยไม่ใช่
สบายดีครับคุณจระเข้ คุณจระเข้ล่ะสบายดีรึเปล่า ข่าวคราวไม่เคยรู้"
"พอครับ สบายดีครับสบายดี
ว่าแต่ทำไมตื่นเช้าจังเลยนะครับ"
"เราชอบออกมาดื่มน้ำเย็นๆช่วงเช้า
มันสดชื๊นสดชื่น พอดื่มเสร็จก็มากินกล้วยต่อ"
ลิงป่าหยิบกล้วยออกมาพร้อมกับกินโชว์
"อื้มมมม อาโหร่ยยยยยย"
"ว่าแต่สนใจกล้วยหน่อยไหมครับ"
"ไม่เป็นไรเลยครับ
ว่าแต่กินกล้วยทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอครับ"
"ฝั่งนู้นมีผลไม้อร่อยๆเต็มไปหมดเลย
สนใจอ๊ะป่าว ไปกับผมไหม ผมพาคุณข้ามไปฝั่งนั้นได้นะ" เจ้าจระเข้ถามขึ้นอย่างมีนัย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เกรงใจ๊เกรงใจ"
ลิงป่าตอบปฏิเสธพร้อมกับส่งยิ้มให้เจ้าจระเข้
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมชิลๆอยู่แล้ว ผมก็แค่อยากพาคุณไปเที่ยวกับกินอะไรอร่อยๆเฉยๆครับ"
"ไปเที่ยวฝั่งนู้นเสร็จ เดี๋ยวผมจะพากลับมาส่งครับ" เจ้าจระเข้ยิ้มเอ่ยชักชวน
"งั้นไม่เกรงใจแล้วนะครับ"
ลิงป่ากระโดดขึ้นหลังเจ้าจระเข้ทันที
"มันสุดยอด สุดจะบรรยากาศดี ผมไม่เคยได้สัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อนเลย" ลิงป่ารู้สึกประทับใจในบรรยากาศโดยหารู้ไม่ว่าเจ้าจระเข้เองก็ประทับใจเหมือนกัน
ประทับใจที่ตนเองกำลัง
จะเอาหัวใจลิงไปให้เมียได้สำเร็จ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันครับเนี้ย" ลิงป่าถามขึ้นด้วยความตกใจเพราะจู่ๆจระเข้ก็ค่อยๆลดระดับในการว่ายลงค่อยๆลงสู่ผิวน้ำทีละนิดทีละนิด
"ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ จริงๆแล้วผมไม่ได้จะพาคุณไปเที่ยว แต่เมียผมแพ้ท้องอย่างแรง เลยอยากกินหัวใจลิงน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"ผมคงไม่ต้องบอกอะไรมากแล้วเนอะ"
"เอ้า แล้วคุณไม่บอกตั้งแต่แรก"
"ผมตัวใหญ่ขนาดนี้ หากเอาหัวใจไว้ที่ตัว
เวลาผมขยับ หัวใจผมก็แตกโบ๊ะบ๊ะกันพอ"
"นู้นน หัวใจของผมอยู่ที่ต้นไม้บนฝั่งนู้นนน"
ลิงป่าพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปอีกฝั่งหนึ่ง
"งั้นเอาแบบนี้ไหม หากคุณให้หัวใจผม
ผมก็จะไม่ฆ่าคุณ ตัวคุณเองก็ได้มีชีวิตต่อไป"
"ส่วนผมก็ได้หัวใจคุณไปให้เมียกิน โอเคบ่ครับคุณรอด ผมรอด เมียผมก็รอด ผมรู้ คุณรู้ ทุกคนรู้ ผมจะได้ไม่ต้องโดนเมียทุบหัวด้วยสากด้วยนะ" เจ้าจระเข้ยื่นข้อเสนอขึ้นมา
"ถ้าคุณต้องการแบบนั้นก็ย่อมได้
งั้นก็ไปส่งผมที่เดิม แล้วผมจะเอาหัวใจมาให้คุณ" ลิงป่าพูดตอบกลับ
เจ้าจระเข้ได้พาตัวลิงป่าพระเอกของเรากลับมาส่งที่ฝั่งเดิมโดยสวัสดิภาพ ก่อนจะทวงเรื่องหัวใจ
"ใครที่ไหนเขาถอดหัวใจกันได้ครับ?
รึว่าคุณถอดหัวใจได้? เราไม่ใช่ทศกัณฐ์นะครับ55555" ลิงป่าซึ่งบัดนี้ได้อยู่บนต้นไม้แล้วเรียบร้อยโรงเรียนจีนได้เอ่ยขึ้น
"หนอยยย เจ้าลิงแย่ แกทำให้ฉันดูโง่
เอ้ย เจ้าลิงโง่ แกทำให้ฉันดูแย่
ไอเจ้า#5$'9=5*8665*'2:#"
เจ้าจระเข้ของขึ้นในทันใด
"ถ้าคุณถอดหัวใจได้
คุณก็ถอดให้เมียคุณกินเถอะคร้าบพี่น้อง"
"ผมอุตส่าห์เชื่อในน้ำใจของคุณ
แต่คุณกลับหลอกลวงผม"
ลิงป่าต่อว่าจระเข้ด้วยความระอาใจ
"ปัญญาและคุณธรรมในตัวของคุณ
มันไม่สมกับขนาดตัวของคุณเลย"
"ให้ตายเถอะ ตัวใหญ่เสียเปล่า
แต่มีปัญญาไม่สมกับตัว"
"หวังว่าเราจะไม่พบกันอีก
ผมโคตรจะเสียความรู้สึกเลย บ๊ายบายนะ"
ลิงป่าโบกมืออำลาก่อนจะหายเข้าป่าไป
"โธ่เว้ยยย" เจ้าจระเข้ฟึดฟัดฟาดหางของมันกระทบกับผืนน้ำจนดังไปทั่วป่าก่อนจะว่ายลงน้ำไป
และบรรยากาศก็ค่อยๆเงียบสงบขึ้น
พร้อมกับอาการชะงักกลางน้ำของเจ้าจระเข้
"จะกลับบ้านดีไหมเนี่ย
แล้วเมียตรูจะว่ายังไง"
ครับทุกคน
มันคงเป็นเวรกรรมของเจ้าจระเข้แล้วล่ะ
จบเถอะ5555😆
และเมื่อพระพุทธเจ้าทรงนำพระธรรมเทศนานี้มาแสดงแล้วทรงตรัสว่า...
"จระเข้ในครั้งนั้นได้เป็นพระเทวทัตในชาตินี้
นางจระเข้คือนางจิญจมาณวิกา
ส่วนลิงป่าคือเรานี้แล"
เป็นยังไงกันบ้างครับกับนิทานชาดกเรื่องนี้
คิดเห็นอย่างไรก็อย่าลืมที่จะ
คอมเมนต์พูดคุยกันน๊าา😊
และอย่าลืมนะครับ
ความฉลาดในทางโลกแค่อย่างเดียว
ไม่อาจทำให้พ้นทุกข์ ไม่อาจทำให้พบความสงบสุข และไม่อาจทำให้เราหลุดพ้นจากเวรกรรมได้
แต่ถ้าฉลาดในทางธรรมอย่างเดียว
เราก็ไม่อาจจะเป็นผู้มีความรู้ในวิชาชีพได้เช่นกัน
เพราะฉะนั้น
เราจะต้องฉลาดทั้งทางโลกและทางธรรม
ควบคู่กันไปนะครับ
อย่าฉลาดเพียงทางโลกอย่างเดียว
แบบเจ้าจระเข้เด็ดขาด
สำหรับคืนนี้ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะครับ
ธรรมะสวัสดี บุญรักษา พระคุ้มครองนะครับ
😊🙏🐊🐵
เรื่องเล่าในความมืด
⏳25/7/63✒️
- 7
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
