27 ก.ค. 2020 เวลา 01:25 • ปรัชญา
“ความว้าวุ่นในใจ ที่ตัวเราเองอาจไม่กล้ายอมรับ”
เคยไหมคะที่รู้สึกว่าอารมณ์ตัวเองไม่นิ่ง
จะพูดจา จะทำอะไร เหมือนไม่มีสติอยู่กับสิ่งนั้น
ร้อนรนทุกถ้อยคำ ทุกตัวอักษร
เมื่อความว้าวุ่นใจถามหา มันมีที่มาเสมอ
ในขณะที่เราอาจบอกกับตัวเองว่า “ไม่มีเรื่องอะไร”
ค้นใจตัวเองลึก ๆ อีกทีดีไหม “ไม่มีหรือไม่ยอมรับมัน”
🌟🌟🌟สิ่งที่ว่าเรารู้ แน่ใจได้ยังไงนะ ว่า “เรารู้จริง”
สิ่งที่ว่าเราเข้าใจ วัดได้ยังงไงนะ ว่า “เข้าใจจริงแค่ไหน
สิ่งที่เราว่าเราใช้ใจในการมองผู้อื่น มันคงไม่สามารถบอกได้เลย ว่า “เรามองถึงใจเขาได้ลึกเพียงใด”
“หากบางช่วงบางตอนของชีวิต
ที่เรารู้สึกว่ายากในการยอมรับและเข้าใจผู้อื่น”
 
ลองถอยหลังกันสักก้าวดีไหม...
 
วันนี้เราเข้าใจตัวเองรึยัง ?
เข้าใจจริง ๆ แบบ ไม่หลอกตัวเองแล้วหรือยัง?
“การหลอกลวงที่น่ากลัวที่สุด อาจไม่ใช่การหลอกคนอื่น
แต่เป็น....การหลอกตัวเอง” 🌟🌟🌟
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
วันนี้เรากำลังหลอกตัวเองกันอยู่หรือเปล่าคะ?
ฉันไม่ได้เครียด ฉันไม่ได้เหงา ฉันไม่ได้เศร้า
ฉันไม่ได้รัก ฉันไม่ได้เป็นอะไร
“หากเรายังยอมรับและเข้าใจตัวเองไม่ได้
เราก็คงไม่สามารถยอมรับและเข้าใจใครได้”
เราทุกคนล้วนมีมุมมองต่อเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
โดยใช้ประสบการณ์ตัวเองในการวิเคราะห์เรื่องราวนั้น
หากเราลองช้าลงอีกนิด...อาจพอเห็นว่า
ทุกคนมีประสบการณ์ที่ผ่านมาต่างกัน
เรื่องเดียวกัน มองคนละมุม
เรื่องเดียวกัน ตีความกันคนละอย่าง
เรื่องเดียวกัน ให้ค่ากันคนละระดับ
เรื่องเดียวกัน บางคนให้ความสำคัญมาก
ในขณะที่บางคนไม่แม้แต่จะชายตามอง
🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱
การให้ความสำคัญต่อจิตใจ ความรู้สึกของคนอื่น
“ใจเขา ใจเรา” เป็นเรื่องที่ดี
แต่หากบางอย่างที่เข้าไม่ถึงใจเขา...
ลองหันมาจบที่ใจเรากันดีไหม...
อาจวางลงอย่างไม่เข้าใจ แต่ใช้การยอมรับความต่าง
อาจไม่เติมเต็มใจเรา แต่แค่ไม่อึดอัดใจเขาก็พอ
“บางเวลา บางเรื่อง บางคน ...
ระยะห่าง เป็นเรื่องจำเป็น”
🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา