28 ก.ค. 2020 เวลา 13:01 • ปรัชญา
เมื่อเช้า จู่ ๆ ผมก็นึกอยากได้พระพุทธรูปปางลีลา แบบสุโขทัยบ้านเกิดแท้ ๆ สักองค์ มาไว้บนหิ้งพระในห้องนั่งเล่น
ทำให้ผมนึกถึง “อาแดง”
ตอนนั้นผมอายุประมาณ 8-9 ขวบ อาแดง เป็นเพื่อนรุ่นน้องของพ่อ พ่อเคยพามาอยู่ที่บ้านหลายปี และเป็นคนที่ทำให้ผมทึ่งมาก
อาแดงสามารถแกะสลักหินชนวน ให้ออกมาเป็นองค์พระได้อย่างงดงามที่สุด โดยใช้แค่ไขควงปากแบนอันเดียว
จำได้ว่า ตอนที่อาแดงมาอยู่ที่บ้านคืนแรก ผมถึงขนาดยอมไม่ดูการ์ตูนหลังข่าว เพื่อไปนั่งเฝ้าดูอาแดงแกะพระ
ประมาณ 1 ชั่วโมงเท่านั้น อาแดงก็ยื่นพระที่เพิ่งแกะเสร็จมาให้ พลางบอกว่า
“อ้ะ อาให้”
เป็นพระปางลีลาแบบสุโขทัยแท้ ๆ เหมือนในรูปนี้เลย อ่อนช้อยมาก งดงามมากเหลือเกิน แต่มีขนาดแค่ประมาณ 3 นิ้วลูกเสือสามัญ (ผมจำได้ว่าเอาไปฝากให้แม่เก็บไว้ แล้วแม่ก็หาไม่เจอจนวันนี้)’
หลังจากวันนั้น หลังเลิกเรียนจนถึงค่ำ ผมก็จะไปขลุกอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ ที่อาแดงให้เป็นที่แกะสลักพระ และเป็นที่หลับนอน ผลิตพระพุทธรูปที่แกะจากหินชนวน องค์แล้วองค์เล่า ทั้งปางลีลา ปางมารวิชัย ปางไสยาสน์ ฯลฯ เพื่อให้พ่อผมเอาไปเร่ขายให้ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ชอบสะสมพระ
แต่อาแดงบอกว่า แกชอบพระลีลาที่สุด เพราะรู้สึกว่าสวยที่สุด แกชอบมากถึงขนาดใช้เข็มจุ่มหมึกดำมาสักต้นขาตัวเองเป็นคำว่า “ลีลา” ต่อหน้าผม
หลายสิบปีผ่านไป ผมได้ข่าวว่า อาแดงไปบวชเป็นพระอยู่ในป่าลึก ห่างไกลผู้คน ... ใช่แน่ ๆ นี่คือวิถีของศิลปิน ชอบสันโดษ หนีจากความวุ่นวายทั้งปวง
เมื่อเช้า ผมโทรหาอาแท้ ๆ ของผม เพื่อถามถึงอาแดง (พระแดง) เพราะผมอยากได้พระปางลีลาจากท่านสักองค์
อาผมบอกว่า แกตายไปนานหลายปีแล้ว (มรณภาพในผ้าเหลือง)
ในโลกนี้ ผมไม่คิดว่าจะมีใครแกะสลักพระปางลีลาได้สวยเท่าแกอีกแล้ว
วันนี้ อาแดง หรือพระแดง ได้ละโลกนี้ไปแล้ว
พระลีลาองค์ที่แกแกะให้ผมองค์นั้น ก็หายไปนานแล้วเหมือนกัน
แต่แปลกมาก ... ผมยังรู้สึกว่า พระลีลาองค์นั้น ยังอยู่ในหัวใจผมมาตลอดหลายสิบปี แม้แต่ตอนนี้
🙏🏽🙏🏽🙏🏽
โฆษณา