3 ส.ค. 2020 เวลา 05:30 • นิยาย เรื่องสั้น
โลก
เราอาศัยอยู่บนพื้นผิวที่เราสมมุติชื่อของสิ่งนี้ว่า ดาวโลก และแน่นอนว่าโลกนั้นมีชีวิต บทความนี้อาจจะดูเพ้อเจ้อสำหรับใครหลายคน เป็นความเห็นและความเชื่อส่วนตัวของผู้เขียนเท่านั้น
เนื่องจากผมตื่นนอนตอนเช้าด้วยความยากลำบากจากอาการขี้เกียจ แทบจะเรียกได้ว่าแสงแยงตาจนถ่างเปิดออกได้ก็ไม่ตื่น ทุกสิ่งรอบกายนั้นดำเนินไปตามธรรมชาติที่เป็นอยู่
อากาศที่เร่งความแรงได้ด้วยอุปกรณ์ที่เราเรียกว่าพัดลม ถ้าเปรียบกับสิ่งใดในโลกนั้นคงมีความแรงเป็นพายุ อากาศ ณ เวลานี้ถือว่าเย็นพอสมควรในภูมิภาคเขตร้อนแบบนี้ คงเพราะฝนที่ตกเมื่อคืน และความชื้นในอากาศ
แสงแดดที่ทะลุออกจากม่านกั้นนี้ ม่านก็เป็นสิ่งที่ทดแทนสิ่งกำบังจากใบไม้ที่งอกออกจากต้นไม้ ส่วนกำแพงก็แทนด้วยผนังของถ้ำ มันทำหน้าที่ของมันได้ดีเช่นกัน แต่แปลกที่แสงเหล่านี้มีประโยชน์ต่อการดำรงอยู่ของชีวิตซึ่งประกอบไปด้วยวิตามินต่างๆ แตกต่างออกไปจากหลอดไฟ ที่สามารถให้ได้เพียงเสียงสว่างถ้าๆม่นับหลอดไฟที่สามารถแผ่รังสีหรือสังเคราะห์วิตามินได้ในบางประเภท
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความกระหายจึงหยิบน้ำที่อยู่ในภาชนะที่เรียกว่าแก้วขึ้นดื่ม ทำให้นึกถึงฝนที่ตกลงมาเมื่อคืนและแหล่งน้ำในคลองข้างบ้าน ต่างกันคงที่ความสะอาดและปริมาณ
หลังจากก้าวออกจากฟูกที่คั่นระหว่างพื้นกระเบื้องและตัวผมนั้น ทำให้นึกถึงดินและถ้ำหินซึ่งมีความแข็งแรงในระดับที่สามารถรับน้ำหนักของภูเขาได้ทั้งลูก
และสุดท้ายอาการคัดจมูกทำให้จาม ทำให้นึกถึงโรคระบาดที่กำลังก่อตัวไปทั่วโลก ณ ตอนนี้ ผมดีใจที่ร่างกายผมยังดำรงอยู่ด้วยความปลอดภัย และเป็นกำลังใจให้กับผู้คนมากมายที่อยู่ในสถานะร่างกายที่ต่อสู้กับโรคภัยในครั้งนี้ รวมถึงโลกที่มีมนุษย์ซึ่งใช้ทรัพยากรในการทำสิ่งต่างๆอย่างคุ้มค่าและสิ้นเปลือง
ปล.ท่านใดมีคีย์เวิร์ดอยากให้ผมเขียนในให้ออกมาเพ้อเจ้อก็สามารถทิ้งไว้ได้นะครับ ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านครับ
โฆษณา