โพสต์คั่น.. เนื่องในวันแม่
ตั้งแต่เช้า ลงโพสต์สาระเจือจางไปสามโพสต์ เหตุเพราะแบบนี้ ถ้าใครต้องการทราบ
ถ้าอ่านแล้วก็.. ตามนั้นนะคะ.. 😅
.
แต่ตั้งแต่โพสต์นี้จนถึงวันพุธที่ 12 สิงหาฯ .. จะลงเรื่องที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ กับคุณแม่ หรือใครที่อาจจะต้องใกล้ชิดกับเด็ก
ออกตัวว่าแม่ป๋อมไม่ใช่แม่ที่เลี้ยงลูกดี สอนเก่ง ในแบบที่แม่หลาย ๆ ท่านเป็น
แต่ก็มีแนวทางการเลี้ยงปุญ ชัดเจนมาตั้งแต่ปุญเกิดจนถึงปัจจุบัน
ไม่มีชื่อทฤษฎี แต่คือการอ่าน ถาม เรียนรู้จากประสบการณ์ทั้งของคนอื่น และของตัวเอง
แล้วมาปรับใช้ให้สอดคล้องกับวิถีของเราสองคน คือพ่อและแม่ปุญ... สรุปออกมาเป็นการเลี้ยงปุญในแบบของเรา
บันทึกนี้ เป็นอีกหนึ่งในหลาย ๆ บันทึก ที่เขียนขึ้นหลังจากมีเหตุการณ์น่าสนใจหรือน่าจดจำ ในหลาย ๆ ช่วงการเจริญเติบโตของปุญ
หวังว่า.. ใครที่อ่าน จะได้ประโยชน์ และเห็นมุมมอง วิธีคิดของเด็กและผู้ใหญ่.. ในบ้านเรา
เวลาเห็นลูกโต แบบธรรมชาติแต่ก็เป็นไปในทิศทางที่เราวางไว้.. มันน่าชื่นใจ คุ้มค่าและภูมิใจกับคำว่า.. แม่.. ที่มีแต่ผู้หญิงเท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์ได้รับตำแหน่งนี้
รูปถ่าย by แม่ป๋อม
บันทึกเมื่อต้นปี 2018 ปุญ 10 ขวบ
.
วันก่อนปุญกลับถึงบ้าน มีเรื่องมาเล่า ... ลูกเริ่มต้นว่า
ปุญ : แม่ ... เมื่อตอนพักกลางวัน ปุญเล่นอยู่ มีเด็กกลุ่มนึงเดินมาถามปุญว่าปุญชื่ออะไร ปุญบอกว่าชื่อ "ปุญ" ... แล้วเค้าก็หัวเราะ
เล่าเรื่องยังไม่ทันจบประโยค มุมปากสองข้างของปุญก็เริ่มตก น้ำตาเอ่อขอบตา และหยดลงมาช่วงจบประโยคพอดี
ส่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ให้ลูกแล้วดึงมากอด จับมานั่งตักเหมือนตอนลูกเป็นเด็กเล็ก ตัวจิ๋ว ๆ แล้วถึงเริ่มเล่าอะไรบางอย่าง
แม่ : ปุญอาจลืมไปแล้วว่าชื่อ "ปุญ" แปลว่าอะไร ....
เล่าเรื่องสั้น ๆ รื้อความจำที่เคยเล่าให้ปุญฟังบ่อย ๆ ว่า ชื่อ ปุญ หรือ บุญ คือการชำระใจเรา ให้สะอาด ผ่องใส ด้วยการทำความดี ...
ยกตัวอย่างความดี ที่เด็กอย่างปุญทำได้ และจบด้วยการเปรียบเทียบความรู้สึก เมื่อปุญได้ทำอะไรดี ๆ ให้ใครหรือให้ของอะไรสักอย่างกับใครสักคน ความรู้สึกดี ๆ ในใจเราหลังจากการได้ "ให้ " นั่นแหละคือความหมายดี ๆ ของชื่อลูก
บอกลูกต่อไปว่า ชื่อปุญเป็นชื่อไทย เพราะเราเป็นคนไทย ถึงปุญจะไม่ได้เกิดเมืองไทย ใช้เวลาส่วนใหญ่ในต่างเมือง ไม่ว่าปุญจะเป็นเด็ก จะโต หรือจะแก่แล้ว จะใช้ชีวิตที่ไหน ไทยหรือต่างประเทศ แต่ปุญก็มี "ราก" เป็นไทย ...
ถึงภาษาที่ลูกใช้จะกลมกลืนไปกับเด็กคนอื่น แต่ความเป็นตัวตนแบบเอเชียของเรา ไม่ว่าจะหน้าตา สีผม สีผิว ที่แตกต่างจากคนอื่นอย่างชัดเจนนี้ จะติดตัวปุญไปไม่มีวันเปลี่ยน ... ขอให้ลูกระลึกไว้
จับเรื่องต่าง ๆ ที่เคยอยู่ในประสบการณ์ชีวิตของปุญมาเล่าใหม่ ให้ลูกเห็นภาพถึงความแตกต่างในคนแต่ละคน ที่ถึงพวกเขาดูคล้ายว่าจะเหมือนกัน แต่อย่างนั้นทุกคนก็ยังมีความต่าง ...
เลยไปถึงยกเรื่องที่เห็นความต่างในแบบที่เป็นข้อดี และข้อด้อยที่หลายคนได้ติดตัวมาแต่กำเนิด แบบหลีกเลี่ยงหรือแก้ไขอะไรไม่ได้ ...
สรุปว่าเขาเหล่านั้นต้องอยู่กับมันให้ได้เพราะมันเป็นหนึ่งในการแสดงความเป็นตัวตนของเขา และมันคือความแตกต่างของทั้งเขาและเรา ที่ไม่มีใครในโลกนี้อีกแล้วที่จะเหมือน
แถมสรุปตอนจบตบท้ายไปว่า ....
ถ้าเด็กคนไหนเห็นว่าชื่อปุญตลก หน้าตาปุญแปลก ๆ สีผมสีผิวปุญไม่เหมือนพวกเขา ปุญก็คงไปเปลี่ยนความคิด หรือบังคับใครไม่ให้หัวเราะในความแปลกนี้ไม่ได้ ...
สิ่งที่ขอคือ.. ให้ลูกนึกถึงเรื่องที่แม่เล่า นึกถึงความหมายดี ๆ ของชื่อลูก ภูมิใจในรากแบบไทยๆของเรา ...
การจัดการความคิดของเรา เป็นสิ่งที่เราทำได้ และมันจะนำความสุขใจมาให้ลูกอย่างแน่นอน
จบเรื่องเล่าจากโรงเรียนของปุญไปแบบเบาๆหัวใจ
ป.ล. บางทีแล้วสิ่งดีที่สุดของการเป็นแม่ คือการได้พัฒนาตัวเอง ... เราไม่ได้สอนแต่ลูก เรายังได้สอนตัวเองอีกด้วย ดีจริง
จบบันทึกเก่าเพียงเท่านี้..
ขอบคุณที่อ่าน.. ขอให้มีความสุขมากและบ่อย เท่าที่นึกอยากมีนะคะ
พบกันใหม่พรุ่งนี้ สวัสดีค่ะ 😊
ป. ล. แม่ป๋อมยกโพสต์นี้มาปักหมุด ถ้าใครเพิ่งเข้ามาอ่าน อยากรู้จักกันมากขึ้นเชิญที่โพสต์แรก แนะนำตัว เลยค่ะ
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
