[รักเอย..] โดยส่วนตัวผมนะ.. ไม่มีใครมานั่งคิดเรื่องคุณหรอก ช่วงอายุ 20-30 เราพยายามทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบที่สุด เพราะกังวลว่าคนอื่นจะมองเราไม่ดี พออายุเข้าช่วง 40-50 เราเริ่มเป็นอิสระขึ้นแล้ว เพราะเราตัดสินใจ

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

รักเอย..

•

20 ก.ย. 2020 เวลา 23:10 • บันเทิง

โดยส่วนตัวผมนะ..

ไม่มีใครมานั่งคิดเรื่องคุณหรอก

ช่วงอายุ 20-30 เราพยายามทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบที่สุด

เพราะกังวลว่าคนอื่นจะมองเราไม่ดี

พออายุเข้าช่วง 40-50 เราเริ่มเป็นอิสระขึ้นแล้ว

เพราะเราตัดสินใจว่าใครจะคิดยังไงก็ช่าง..

แต่เราก็ยังไม่เป็นอิสระจริงๆ จนกว่าจะอายุเข้าช่วง 60-70

เพราะถึงตอนนั้นเราจะเข้าใจสัจธรรมข้อหนึ่งว่า

ไม่มีใครมัวมานั่งคิดถึงเรื่องของเราอยู่หรอก..

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้คิดเรื่องเรา

เมื่อก่อนก็ไม่ได้คิด

แล้วก็ไม่เคยคิดด้วย..

ไม่มีใครมีเวลามากังวลถึงเรื่องของคุณ

หรือคิดว่าคุณทำได้ดีแค่ไหน

เพราะใครๆ ก็วุ่นอยู่กับปัญหาของตัวเองกันทั้งนั้น

คนอื่นอาจจะหันมาสนใจคุณชั่วคราว

(เมื่อคุณประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวสุดขีด

จนเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว)

แต่ไม่นานพวกเขาก็จะกลับไปสนใจเรื่องเดิม

มันก็คือเรื่องของตัวเอง

มันอาจจะฟังดูโหดร้ายและเดียวดาย

เมื่อคุณรู้สึกว่าไม่มีใครเห็นความสำคัญเรื่องของคุณ..

แต่อีกมุมหนึ่งมันก็ทำให้คุณโล่งใจมากๆ ได้เหมือนกัน

จงรู้เสมอว่าความฝันของผมอาจไม่มีวันเป็นจริง

ทุกคนไม่ได้ประสบความสำเร็จเสมอไปในการสร้างงานศิลปะ และโดยส่วนใหญ่ก็ไม่ประสบความสำเร็จด้วยซ้ำ..

ถึงผมจะเชื่อในเรื่องมหัศจรรย์

แต่ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้ว..

ผมรู้ว่าการภาวนาไม่ได้ทำให้เราประสบความสำเร็จ

พรสวรรค์ จะไม่ได้ทำให้เราประสบความสำเร็จ

ความทุ่มเท อาจจะไม่ได้ทำให้เราประสบความสำเร็จ..

และแม้แต่การมีเส้นสาย (ซึ่งผมไม่มีเลย)

ก็อาจจะไม่ได้ช่วยให้เราประสบความสำเร็จเช่นกัน..

ผมรู้ว่าความสำเร็จโดยทั่วไปเกิดขึ้นได้จาก 3 ปัจจัย ได้แก่

พรสวรรค์ โชค และ วินัย

แล้วผมก็รู้ว่า 2 ใน 3 อย่างนี้เป็นสิ่งที่ผมควบคุมไม่ได้

สิ่งเดียวที่ผมควบคุมได้คือ "วินัย" ในตัวเอง

การเติบโตคือการเปลี่ยนแปลง

แต่สิ่งนึงที่ต้องเข้าใจคือ

ไม่จำเป็นต้องคาดหวังว่า

พรุ่งนี้จะสำเร็จ

พรุ่งนี้จะเก่งกาจ

พรุ่งนี้ความรักจะผลิบาน..

ความรีบร้อนทำให้ไม่สบายใจ

ความนิ่งเฉยเกินไปทำให้ไม่เติบโต

เติบโตเหมือนต้นไม้

ไม่มีใครเห็นหรอกว่ามันค่อยค่อยโต

ไม่มีใครสังเกตสิ่งนั้น

แต่มันเติบโตอยู่ทุกวัน

ไม่รีบ ไม่โดดเด่น

แต่แข็งแรง

กระทั่งถึงวันที่เหมาะสม

ผู้คนจึงเห็นดอกไม้ที่ผลิบาน..

เมื่อรู้อย่างนี้แล้วผมจึงต้อง

ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างหนัก

มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้

ดังนั้น..ผมจึงต้องทำให้เต็มที่

และความไม่แน่นอนก็เป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับ

ตั้งแต่ตอนที่เราตัดสินใจว่าอยากจะสร้างสรรค์ผลงาน..

เรามีอิสระเต็มที่กับชีวิต

เพราะฉะนั้น

ถ้าอยากคิดอะไรให้รีบคิด

ถ้าอยากเป็นอะไรก็เป็นเลย

ถ้าอยากทำอะไรก็ทำเถอะ..

ไล่ตามสิ่งที่ทำให้คุณหลงใหลและมีความสุข

สิ่งที่มันใช่ ที่ไม่เดือดร้อนตัวตนและสังคมรอบข้าง

สร้างสรรค์สิ่งที่เราต้องการ

แม้มันจะออกมาไม่สมบูรณ์แบบ

ขนาดไหนก็คงไม่เป็นไรหรอก..

เพราะสุดท้ายมันจะมีคุณค่าหรือไม่

ยังไงเราก็ต้องก้าวต่อไป

คนที่เห็นความสำคัญ

มันก็คือตัวของเราเอง..

อย่าหวังพึ่งโชคชะตา

ฟ้ามิได้ลิขิตชีวิตใคร

วิธีคิดต่างหากที่บอกทิศทางคน..

ทุ่มเทให้สุดใจ

ไปให้สุดทาง

อย่าสนใจว่าใครจะว่ายังไง

ตราบใดที่เรายังหายใจ

ด้วยจมูกตัวเอง..

ฉันอยากมี ปีกกาง เหมือนอย่างเจ้า

จะคอยเฝ้า โบยบิน ถิ่นสวรรค์

ชมดวงดาว พราวเกลื่อน เป็นเพื่อนจันทร์

ให้สุขสรรค์ เริงรื่น ชื่นอุรา

แม้มืดค่ำ ดื่นดึก ไม่นึกหวั่น

ใจใฝ่ฝัน โผผิน บินถลา

อยากถามดาว พราวผ่อง ท้องนภา

กะพริบตา ยั่วใคร ไยจึงซน

รักเอย..

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

ขีดๆเขียนๆ

โฆษณา

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน