เหตุผลที่ฉันสร้างบล็อกนี้ขึ้นมา…
#บันทึกไว้เพื่อเตือนตัวเองด้วยถึงสาเหตุที่เริ่มเขียนบล็อกนี้ทั้งที่มีอีกบล็อกอยู่แล้ว#
เนื่องจากแรกเริ่มเดิมทีเลยฉันอยากจะมีบล็อกไว้เพื่อบันทึกเรื่องราวชีวิตของตัวเองและใช้ความรู้และประสบการณ์ในการทำงานมาเป็นสิบปีเพื่อเผยแพร่ความรู้ให้กับผู้อื่นทางอินเตอร์เน็ตบ้าง เพราะฉันสังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมวิชาชีพนิยมใช้วิธีเปิดFacebook Fanpageเพื่อการนี้ แต่จริงๆแล้วเพจเฟสบุ๊คไม่น่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีในการค้นหาข้อมูลจากGoogles เพราะบางทีข้อมูลก็ถูกโพสต์ใหม่ๆเบียดพื้นที่ขึ้นมาหรือต้องล็อกอินเข้าไปในเฟสบุ๊คก่อนซึ่งไม่สะดวก แถมทางกูเกิ้ลเองก็ยังเคยประกาศชัดว่าจะไม่ได้ให้ความสําคัญกับโพสในsocial media platformมากนักเพราะไม่สามารถเชื่อถือในตัวตนของผู้สร้างข้อมูลซักเท่าไหร่ อย่างที่เคยเห็นกันว่ามีมิจฉาชีพที่สร้างแอคเคาต์ปลอมๆขึ้นมาหลอกลวงผู้อื่นอยู่เป็นจำนวนมาก ยังไม่นับที่พี่มาร์คชักเริ่มสกัดดาวรุ่งบรรดาแฟนเพจทั้งหลาย ลดReachมากขึ้นทุกทีๆ บรรดาเพจทั้งหลายที่เพิ่งเริ่มต้นหลังปี2017 ถ้าไม่ยอมจ่ายเงินโฆษณาหนักๆให้กับทางเฟสบุ้คนี่แทบไม่มีวันได้ผุดได้เกิด แล้วถ้าเราไม่ได้ทำเพจเพื่อขายของเราจะจ่ายเงินค่าโฆษณาแพงลิบลิ่วขนาดนี้ไปเพื่อ?…
ต่างจากการสร้างเวบไซต์ของตนเองที่ยังมีหวังที่ข้อมูลจะถูกค้นหาเจอในเสิร์ชเอนจิ้นมากกว่า แถมถ้าเวบไซต์อยู่มานานและคอยอัพเดทสม่ำเสมอ กูเกิ้ลยิ่งให้น้ำหนักและราคามากขึ้น Ranking ก็เริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งถ้าเราหาเวลาค่อยๆศึกษาเรื่องการทำSEO (Search Engine Optimization) ให้เหมาะสม สักวันหนึ่งสิ่งที่เราอุตส่าห์พากเพียรเขียนมาคงจะได้รับการค้นหาเจอตรงกับคำถามของผู้ที่มีข้อสงสัยในเรื่องนั้นพอดี!
การที่ฉันได้สร้างเวบไซต์ที่ไว้ใช้เผยแพร่ข้อมูลที่มีประโยชน์นั้น ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการเขียนบทความที่มีลักษณะเป็นLong Form Content เพื่อให้มีโอกาสติดอันดับในกูเกิ้ลมากขึ้น และยังต้องคอยหารูปประกอบที่ไม่ผิดลิขสิทธิ์ เลยนำไปสู่การฝึกใช้แอพลิเคชั่นต่างๆสร้างรูปและเวคเตอร์ด้วยตนเองขึ้นมา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจที่ได้มีโอกาสเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
แต่อย่างไรก็ตามฉันเองก็อยากมีบล็อกเอาไว้เขียนเรื่องราวด้านอื่นๆในชีวิตบ้าง บางทีก็อยากจดบันทึกสิ่งดีๆที่ได้พบเจอมา อยากเขียนบล็อกเพื่อสร้างแรงบันดาลใจและให้กำลังใจตัวเอง หรือใช้บล็อกเป็นเครื่องมือไว้จัดระเบียบชีวิต อารมณ์คล้ายๆเขียนไดอารี่ออนไลน์นั่นแหละ
ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจสร้างบล็อกแห่งที่สองนี้ขึ้นมา โดยตั้งใจว่าจะไม่ซีเรียสกับมัน อยากเขียนเพื่อให้ตัวเองมีความสุขเพราะบล็อกนี้สร้างขึ้นมาเพื่อตัวเองโดยเฉพาะ แตกต่างจากบล็อกอันแรกที่มุ่งหวังประโยชน์ให้กับผู้อื่น
ที่ผ่านมาฉันชอบอ่านบล็อกต่างๆมากโดยเฉพาะของต่างประเทศ เพราะแต่ละคนทำบล็อกได้สวยงามมีเอกลักษณ์เฉพาะตน ภาพประกอบที่ทำเองก็สวยระดับPinterest ฉันมักจะปลื้มบล็อกของบรรดาแม่ๆเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะว่ามีส่วนที่ชีวิตคล้ายคลึงกันทำให้อินกับเรื่องราวได้ง่าย และบางครั้งที่ฉันรู้สึกเครียดหนักใจกับอะไร พอได้อ่านเจอเรื่องราวของคนที่มีประสบการณ์เหมือนกัน มีอารมณ์ความรู้สีกร่วมกัน มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากเลยจริงๆ เหมือนเราก็ไม่ได้เจอเรื่องแย่ๆอยู่คนเดียวเท่านั้น แต่อีกมุมหนึ่งของโลกใบนี้ก็ยังมีคนที่เจอชะตากรรมแบบเดียวกัน และเข้าใจความรู้สึกของเราดี ถึงแม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันในชีวิตจริงๆก็ตาม:)
ดังนั้นฉันเองก็มีความฝันนะว่าอยากจะมีบล็อกสวยๆแบบบรรดาบล็อกเกอร์มือโปรทั้งหลายบ้าง ฉันฝันเห็นภาพตัวเองเป็นคุณแม่บล็อกเกอร์สวยๆ ใส่ชุดลายดอกไม้สีขาวหรือพาสเทลพริ้วๆ นั่งอย่างสง่างามบนโต๊ะทำงานสไตล์มินิมอล หน้าคอมพิวเตอร์แม็คบุ้ครุ่นใหม่ล่าสุด ด้านขวามือมีถ้วยน้ำชาหรือกาแฟกระเบื้องสีขาวบริสุทธิ์ไว้คอยจิบดับกระหายเวลาเขียนไปได้สักพักหนึ่ง บางครั้งเริ่มปวดสายตาเมื่อยหลังไหล่ก็ลุกจากโต๊ะมาทำโยคะบริหารกล้ามเนื้อคอสวยๆเบาๆพลางทอดสายตามองเหม่อออกไปยังนอกหน้าต่างที่มีพรรณไม้เขียวชอุ่ม พอยืดกล้ามเนื้อเสร็จก็กลับมาเขียนบล็อกต่ออย่างเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง…
แต่ในความเป็นจริงฉันกลับพบว่าการทำบล็อกก็ไม่ใช่แค่ “การเขียน”อย่างที่คิด ซึ่งสำหรับฉันแค่เขียนอย่างเดียวก็ยากแล้ว แต่นี่การทำบล็อกมันเสียเวลาและเปลืองเงินมากกว่าที่คิดเยอะมากกกก…
หลังจากตัดสินใจเริ่มเขียนบล็อก ฉันต้องมานั่งปวดกะโหลกกับการมาลูบๆคลำๆหัดสร้างเวบไซต์ด้วยตัวเอง งงว่าอะไรคือSEO เวบโฮสต์ ปลั๊กอิน CSS customize widget google analytics อ้าวแล้วWordpress มันไม่ได้มีอันเดียวหรอกเหรอ แล้วWordpress.comกับWordpress.orgมันต่างกันยังไง แล้วตูจะสร้างหน้าBlog หน้าHomepage หน้าAboutยังไง ต้องกดปรับแต่งตรงไหน…?!?
สภาพที่เขียนบล็อกก็คืออยู่ในชุดนอน นั่งจิ้มมือถือหรือไอแพดเก่าๆ(ยังไม่มีตังค์ซื้อแม็คบุ้ค)ยามดึกดื่นถึงตีสองสามหรือสี่(กลางวันไม่มีเวลาพอ) อดหลับอดนอนจนสิวขึ้นเห่อ ใต้ตาแพนด้า ใบหน้ามันๆโทรมๆหมองคล้ำ กาแฟน่ะได้กินจริงแต่ไม่ได้จิบสวยๆจากถ้วยหรูๆนะ ออกแนวชงกาแฟโกปี๊ซดทีเดียวหมดแก้วมากกว่า
แต่อย่างไรก็ตามการเขียนบล็อกหัดทำเวบไซต์มันมีเสน่ห์และเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าตกหลุมรัก ความรักในการเขียน,ความคิดสร้างสรรค์และความชอบวาดรูปสมัยยังเด็กๆที่ถูกขุดหลุมฝังตายซากไปแสนนาน ก็ได้กลับฟื้นคืนมีชีวิตชีวาอีกครั้งในวัยเกือบจะสี่สิบปี
ถึงตอนนี้ฉันยังเป็นมือใหม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีกหลายอย่าง เขียนก็ไม่ค่อยดีนักรวมทั้งบริหารเวลาก็ไม่เก่งอีก แต่ฉันก็ตั้งใจว่าจะพยายามเขียนบล็อกต่อไปเรื่อยๆ อัพถี่บ้างห่างบ้างตามที่พอจะมีปัญญาทำได้ แต่จะไม่ล้มเลิกไปเป็นอันขาดนอกจากมีสาเหตุที่จำเป็นถึงขั้นคอขาดบาดตายจริงๆ อย่างไรก็ดีฉันเชื่อว่าคนเราเมื่อได้เจอสิ่งที่รักที่ชอบจากใจจริง ถึงมีเหตุให้หยุดชะงักไปยังไงสักวันก็คงต้องหวนกลับมาหามันอีกจนได้…
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
