ลิเวอร์พูลมาแล้ว
เริ่มต้นจากทีมชาติเยอรมัน แล้วมาต่อที่ลิเวอร์พูลได้ยังไง จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า จบฟุตบอลโลกแล้ว ตอนนั้นอยากดูฟุตบอลมากๆ มันก็เลยมาลงที่ฟุตบอลดิวิชั่น 1 อังกฤษ เพราะเป็นลีกยอดนิยม หาดูได้ง่ายที่สุด และก็ได้รับสนใจจากคนไทยมากที่สุดนั่นแหละ
ยุคนั้นต้องบอกว่า ทีมฟุตบอลยอดนิยมของคนไทย มีอยู่ไม่กี่ทีม และที่รายการเจาะสนามตอนนั้นมักจะนำมาให้ดูบ่อยๆ ก็หนีไม่พ้น ลิเวอร์พูล แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด อาจจะมีทีมอื่นบ้างประปรายแต่ก็ไม่มากเท่า 2 ทีมนี้ แถมตอนนั้น ลิเวอร์พูล มีแฟนบอลมากกว่าแมนยูฯ ด้วยซ้ำ จากความสำเร็จที่คว้าแชมป์แทบจะปีเว้นปี ในช่วงทศวรรษ 80
แถมช่วงที่เริ่มมารู้จักลิเวอร์พูล ก็เป็นช่วงฤดูกาล 1987/88 ที่กำลังท้อปฟอร์มอีกต่างหาก และยุคนั้น เครื่องจักรสีแดง ก็ร้อนแรงเกินห้ามใจ นักเตะในทีมเล่นกันได้ลงตัว ไล่ตั้งกองหลัง ยันกองหน้า นักเตะหลักอย่าง บรู๊ซ กร็อบเบล่าร์ สตีฟ นิโคล แกรี่ แอ็บเลตต์ อลัน แฮนเซ่น แกรี่ จิลเลสพี แบรี่ เลวิสัน รอนนี่ วีแลน สตีฟ แม็คมาน เรย์ เฮาจ์ตัน จอห์น บรานส์ เคนนี่ ดัลกลิช(ในฐานะผู้เล่น-ผู้จัดการทีม) ปีเตอร์ เบียร์ดสลีย์ เคร็ก จอห์น สตัน และ กองหน้าตัวใหม่ จอห์น อัลดริดจ์ ที่ซื้อมาแทนเอียน รัช แถมหน้ายังเหมือนกันยังกะแกะ
ต้องบอกว่าเหมือนชะตาฟ้ากำหนดให้ได้มาเจอและมาเชียร์ลิเวอร์พูลจริงๆ เพราะทันทีที่ได้ดู ก็รู้เลยว่าเราคงไม่สามารถไปเชียร์บอลทีมอื่นได้อีกแล้ว เกมที่ทำให้หลงรักเครื่องจักรสีแดง และตัดสินใจว่าทีมนี่แหละ ทีมของเรา คือเกมที่ถล่มทีมปราสาทเรือนแก้ว คริสตัล พาเลซ เละเทะ 9-0 ตอนนั้นขนาดดูไฮไลท์นะ ยังตื่นเต้น จะบอกว่าตอนนั้นหงส์แดงน่าจะเป็นแชมป์ตั้งแต่ครึ่งฤดูกาลแรกไปแล้ว ก่อนจบฤดูกาล ในฐานะแชมป์ ด้วยคะแนน 90 คะแนน 40 นัด แล้วก็เว้นมาเป็นแชมป์อีกทีตอนฤดูกาล 1989/90 ก่อนเว้นว่างมา 30 ปี ซึ่งฤดูกาล 89/90 เอียน รัช กลับมาถล่มประตูให้หงส์แดงอีกครั้ง หลังไม่ค่อยประสบความสำเร็จกับยูเวนตุส
โฉมหน้าแชมป์ดิวิชั่น ฤดูกาล 1987/88
แชมป์ดิวิชั่น 1 ฤดูกาล 1989/90 ก่อนว่างเว้นไปถึง 30 ปี
การเชียร์ลิเวอร์พูล ไม่ใช่แค่เชียร์บอล แต่มันเป็นมากกว่าทีมฟุตบอลทีมหนึ่ง เป็นมากกว่าแค่การตามเชียร์ทีมรักให้ได้ชัยชนะอย่างเดียว เพราะมันเหมือนกันตามให้กำลังใจคนในครอบครัว แค่เชียร์ได้ 2 ปี ตอนนั้นก็รักทีมนี้หมดใจ และเชียร์จนผ่านมา 32 ปี คงไม่ต้องบอกว่ารักแค่ไหน
สมัยก่อนเป็นเด็กๆ ทุกครั้งที่มีข่าวลิเวอร์พูลแพ้จะนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร จำได้ติดตา ติดใจ ที่สุดก็ตอนพลาดแชมป์ในแอนฟิลด์ให้อาร์เซนอล ในฤดูกาล 88/89 ซึ่งนัดนั้นทีวีถ่ายทอดสดเสียด้วย ทั้งที่แพ้แค่ลูกเดียวก็แชมป์ แต่นี่ดันไปพลาดท่าโดนยิงนาทีสุดท้าย เกมนั้นเจ็บปวดรวดร้าวที่สุดแล้ว เพราะเป็นปีที่ทีมผ่านอะไรมาหนักมาก โดยเฉพาะโศกนาฎกรรมฮิลล์โบโร่ ที่ทำมห้เดอะค็อปตายถึง 96 คนแม้ในที่สุดจะได้แชมป์เอฟเอคัพ มาปลอบประโลมวิญญาณที่จากไป
แต่การพลาดแชมป์นัดสุดท้ายของฤดูกาล ก็เป็นเรื่องที่ร้าวรานที่สุดของฤดูกาลนั้นเลยทีเดียว
ตัวแสบไมเคิล โธมัส ที่ยิงประตูชนะ 2-0 ให้ปืนใหญ่มาคว้าแชมป์ในแอนฟิลด์ ก่อนจะย้ายมาอยู่กับลิเวอร์พูล สมัย แกรม ซูเนสส์
**** จาก 30 ปีตอนนั้น ที่ต้องแอบจูนคลื่น BBC ฟังถ่ายทอดเสียงทุกวันเสาร์ ชัดบ้าง ไม่ชัดบ้าง แต่นั่นก็คือความภาคภูมิใจ ที่มีให้กับลิเวอร์พูล มาตลอด 32 ปีที่ตามเชียร์ จนกระทั่งวันนี้ แม้เราจะเป็นแชมป์ที่ได้มาพร้อมอุปสรรคระดับโลก คือโควิด-19 แต่มันก็มาพร้อมกับแชมป์สมัยที่ 19
และแชมป์สมัยที่ 20 21 22 คงจะตามมาอีกแน่นอน
*** ตอนต่อไป จะมาเล่าความบ้าบอเรื่องลิเวอร์พูลที่จำความได้อีกเยอะ โดยเฉพาะที่มาของ FanDidi
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
