It’s Okey to Not Be Okey EP 7 เจ้าหมาในวันใบไม้ผลิ
ความเดิมตอนที่แล้ว
โกมุนยองฝันร้าย และพยามส่งเสียงให้ใครสักคนช่วย คังแทที่ยังไม่หลับได้ยินเสียง ก็ออกเเดินมาตามเสียงนั้น เมื่อมาถึงห้องนอนของโกมุนยอง เขาก็ได้ยินเสียงเธอร้องไห้และพยายามจะพูดอะไร เมื่อเขาเข้าไปในห้องก็เห็นเธอนอนลืมตาเบิกกว้าง ตัวเกร็งเหมือนขยับตัวไม่ได้ เขาจึงวิ่งเข้าไปช้อนตัวเธอขึ้นจากเตียง เมื่อเธอหลุดจากอาการผีอำได้ เธอก็กรีดร้องสุดเสียง บอกให้เขาหนีไป แต่มือของเธอกับกำเสื้อของเขาไว้แน่น เขาจึงกอดปลอบเธอจนเธอหลับไป
EP 7 เจ้าหมาในวันใบไม้ผลิ
เมื่อโกมุนยองตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็เห็นเขานอนฟุบอยู่ข้างเตียงของเธอ เมื่อเขาตื่นขึ้น เธอจึงถามเขาว่ามาทำอะไรที่นี่ เขาบอกกับเธอว่าได้ยินเสียงเธอฝันร้าย และเธอมีไข้ เขาเลยอยู่เฝ้าเธอ
เธอพูดกับคังแทถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลเมื่อวาน ว่าเธอไม่ได้เป็นคนผิด คนไข้คนนั้น พยายามแสดงตัวว่าเป็นแม่ของเธอ แต่เธอยืนยันว่า เแม่ของเธอนั้นตายไปแล้ว และก็พูดกับคนไข้คนนั้น จนคนไข้ช๊อคหมดสติและล้มลงไปเอง เธอไม่ได้แตะต้องตัวคนไข้แม้แต่นิดเดียว คังแทก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเธอ และเดินกลับห้องไป เขาออกไปข้างนอกพร้อมกลับพี่ชาย เพื่อซื้อยากลับมาให้เธอ และวันนี้เขาก็ตั้งใจโดดงานเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธออีกด้วย
ทางด้านโรงพยาบาล เหล่าหมอและพยาบาลกำลังดูกล้องวงจรปิด เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนไข้กับโกมุนยอง และในภาพก็เห็นเพียงนั้น โกมุนยองเพียงแค่ยืนนิ่งๆ ส่วนคนไข้นั้นมีสีหน้าตกใจก่อนจะล้มลงไป
บรรดาหมอและผู้ดูแลประชุมกัน เพื่อให้ผอ.ยุติการสอนของโกมุนยองในคลาสเล่านิทาน แต่ผอ.กลับมีเพียงคำสั่งงดคลาสชั่วคราวเท่านั้น เพื่อหาข้อเท็จจริงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และบอกให้เฝ้าระวังคนไข้จะอาจมีอาการ คอนเวอร์ชั่น เปลี่ยนจากภาวะเพ้อฝัน สู่ความเป็นจริง
ในขณะที่คังแทนั่งรถโดยสารไปกับซังแท เขาก็ได้พูดกับพี่ชายให้เลิกทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านพิซซ่า เพราะกลัวว่าพี่ชายจะป่วย แต่พี่ชายเขาปฏิเสธ และบอกว่าตนไม่เจ็บป่วยหรอก ถ้าหากเจ็บขึ้นมา จะร้องครางเป็นหมา เหมือนคังแท
คังแทปฏิเสธพี่ชายว่าเขาไม่เคยร้องครางเป็นหมาสักหน่อย เขาไม่เคยเจ็บปวด แต่พี่ชายกลับบอกเขาว่า นายเคยนอนร้องครางเป็นหมา และทำเสียงเลียนแบบ จนผู้โดยสารในรถหันมามองกันใหญ่ คังแทก็ยังพูดอีกว่า "ผมไม่เจ็บตรงไหนสักหน่อย"
ซังแทบอกกับคังแทว่า "เพราะป่วยใจไง เพราะร่างกายซื่อตรง เวลาเจ็บน้ำตาก็เลยไหล แต่หัวใจขี้โกหก เวลาเจ็บปวดก็ยังทำเป็นเงียบ" คังแทเงียบและนั่งมองพี่ชายเขา ว่าทำไมถึงได้พูดอะไรได้ลึกซึ้งขนาดนี้
ด้านโกมุนยอง หลังจากที่คังแทออกไป เธอก็นอนนิ่งๆบนเตียง และนึกถึงเมื่อตอนเด็ก ที่แม่ของเธอหวีผมให้ และบอกว่า "ลูกเหมือนกับแม่มาก ดังนั้นลูกต้องไว้ผมยาว ห้ามตัดเด็ดขาด" แต่เธอกลับตอบกลับแม่ไปว่าเธอเบื่อ แม่เธอจะขว้างหวีออกไปและขึ้นเสียงใส่เธอ เธอจึงต้องยอมตกปากรับคำแม่ของเธอ
เมื่อนึกถึงเรื่องตัดผม โกมุนยองก็พุ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง และค้นหากรรไกร เพื่อจะมาตัดผม
แต่จู่ๆเธอก็ได้ยินแว่วๆในหัวของเธอ "ช่วยฉันด้วย" ทำให้เธอหยุดชะงักไป เธอโมโหตัวเองจึงเขวี้ยงกรรไกรออกไป มันไปกระทบกับกระจกจนแตก
ผอ.สำนักพิมที่กำลังเดินเข้าบ้านมา เมื่อได้ยินเสียงกระจกแตก ก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องของโกมุนยองทันที เขาเห็นเธอนั่งเหม่อลอยอยู่ที่เตียง จึงเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ และถามเธอขึ้นว่า "เธอเกิดอาการผีอำอีกตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอตอบเขาว่า "ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาที่นี่" เขาตกใจ และรีบเก็บข้าวของของเธอลงกระเป๋าทันที เขาต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นอาการเธอจะแย่ลง แต่โกมุนยองไม่ยอมไป เธอบอกเขาว่าอย่ามาแตะต้องของของเธอ
แต่ผอ.ก็ไม่ฟัง และยังเก็บของต่อไป โกมุนยองเดินอ้อมไปทางด้านหลัง และหยิบโคมไฟขึ้นมาเพื่อจะตีหัวเขา แต่เขาก็เบี่ยงตัวมารับไว้ได้ทัน เขาพูดกับเธอว่า "ฉันอยู่กับเธอมาสิบปีแล้ว ทำไมฉันจะรู้ไม่ทันเธอ" เมื่อแย่งโคมไฟมาได้ เขาก็ทิ้งลงไปที่เตียง และฉุดกระชากเธอออกจากห้องไป
โกมุนยองฟืนไว้สุดตัว เธอเกาะราวบันไดไว้ ทำให้ผอ.ต้องพยายามแงะเธอออกมา และขณที่ทั้งสองกระยื้อยุดกันอยู่นั้น ก็มีเสียงตะโกน "หยุด!!" ทำให้ทั้งสองหยุดชะงักทันที และหันไปมองว่าต้นเสียงนั้นมาจากไหน
ปรากฏว่าเป็นเสียงของคังแท ที่กำลังเดินเข้ามาหาทั้งคู่ และขณะเดียวกันนั้นโกมุนยองได้โอกาส จึงผลักผอ.ตกบันไดไป และขณะที่กำลังหงายหลังตกไปนั้น คังแทเดินสวนขึ้นมาพอดี จึงรับเขาไว้และประคองขึ้นมาให้ยืนอย่างมั่นคง
ผอ.ตกใจมาก และยังไม่ยอมปล่อยมือจากคังแท จนเขาต้องบอกให้ปล่อยมือจากตัวเขาสักที ผอ.ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพราะภาพตอนนี้เหมือนเขากำลังยืนกอดคังแทเหมือนคู่รักอยู่
คังแทถามเขาว่ามาทำอะไรที่นี่ เขายังพูดอีกว่าคุณจะมาบังคับให้ใครไปไหนแบบนี้ไม่ได้ โกมุนยองได้ทีรีบใส่ไฟ บอกให้คังแทรับไล่ผอ.ออกไปเลย คังแทด้วยความโมโหจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่แล้ว จึงล๊อคตัวผอ.และจับโยนออกไปนอกบ้านทันที
เขาพาโกมุนยองขึ้นมาส่งบนห้อง และกำชับเธอว่าทีหลังให้ล๊อคบ้านเวลาอยู่คนเดียว เพราะอาจจะมีคนเข้ามาทำร้ายเธอได้ แต่เธอดันตอบกลับมาว่าไม่ต้องกลัวใครมาทำร้ายเธอหรอก กลัวว่าเธอจะทำร้ายคนอื่นดีกว่า คังแทจึงดุเธอว่าอย่าประมาท เธอจึงเงียบลง และเขาก็ยื่นยาลดไข้มาให้เธอ แต่เธอปฏิเสธและบอกว่า ถ้าเธอต้องกินยาทุกครั้งที่เป็นไข้ เธอคงเป็นอีขี้ยาแล้ว คังแทจึงถอนหายใส่เธอ
เขาถามเธอว่า แล้วทำอย่างไงจะหายไข้ ถ้าไม่กินยางั้นออกไปรับลมให้ดีขึ้นดีไหม เธอรีบตอบรับข้อเสนอเขาทันที
เมื่อได้นั่งรถออกมาด้วยกัน สีหน้าของโกมุนยองก็เริ่มดีขึ้น เธอเปิดกระจกรับลม ขณะที่คังแทค่อยๆขับรถออกไปตามถนน เมื่อเธอสูดอาการได้สักพักแล้ว เธอก็ปิดกระจกและพูดกับคังแทว่า "ฉันชอบใบสั่งยาของนายนะ" คังแทได้ยินดังนั้นก็ยิ้มน้อยๆ
เขาถามเธอว่าอยากไปที่ไหน โกมุนยองยิ้มและแหย่เขาว่า "โมเต็ล" คังแทถอนหายใจใส่เธอและถามเธอใหม่ว่าเธออยากกินอะไร เธอหันมายิ้มและตอบว่า "นาย" คังแทหมดความอดทน หักพวงมาลัยเข้าข้างทางและดุเธอทันที แต่เธอกลับยิ้มไม่สะทกสะท้านอะไร
สุดท้ายคังแทก็พาเธอมาร้านเนื้อย่าง เขานั่งย่างให้เธอไปเรื่อยๆ และเธอก็คีบกินอย่างเอร็ดอร่อย ขนาดที่ว่าเนื้อยังไม่ทันสุกเธอก็คีบใส่ปากเข้าไปแล้ว
โกมุนยองบอกว่า พอได้กินเธอรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น เวลาที่เธออยู่ต่อหน้าของกิน เธอจะควบคุมตัวเองไม่ได้ กินเท่าไร่ก็ยังหิวอยู่ คังแทมองหน้าเธอด้วยแววตาสงสารแวบนึง และก้มหน้าก้มตาปิ้งเนื้อให้เธอต่อ จนชิ้นสุดท้าย
เมื่อทานเสร็จแล้ว เธอก็เพิ่งสังเกตว่าคังแทไม่ค่อยกินเลย เธอจึงถามเขาว่าทำไมถึงไม่ค่อยกิน เขาตอบเธอมาว่าไม่ค่อยหิว เธอจึงถามเขาว่าในชีวิตนี้เคยต้องการอะไรบ้างไหม อาหารก็ไม่เอา ผู้หญิงก็ไม่สนใจ เธอเลยโพล่งถามออกไปว่า "เคยนอนกับผู้หญิงไหม"
คังแทที่กำลังดื่มน้ำอยู่นั้นสำลักน้ำทันที โกมุนยองก็ทำหน้าตกใจกับปฏิกิริยานั้น "ไม่เคยเหรอ" เธอถามออกไป คังแทรีบหันมาหาเธอและกระซิบเสียงลอดไรฟันว่า "เนื้อเข้าปากแล้วพูดบ้าอะไรเนี่ย"
โกมุนจึงแหย่เขาว่า เธออยากจะปลดสลักนิรภัยของคังแท อยากรู้ว่าถ้าเขาไม่ทนและปลดปล่อยมันออกมาจะเป็นอย่างไง
เมื่อเดินเล่นเรื่อยเปื่อยหลังทานอาหารเสร็จแล้ว คังแทก็พาโกมุนยองมาเดินเล่นรับลมตรงสวนน้ำพุ แต่เธอกลับบ่นว่าเขาจะพาเธอมาเดินทำไม เธอเมื่อย และอ้อนขอขี่หลังเขา แต่เขาปฏิเสธและแกล้งหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อเช็คว่าตอนนี้พี่ชายอยู่ที่ไหน แต่เธอก็แย่งมือถือเขาไป และทั้งคู่ก็แย่งกัน จนสุดท้ายเหมือนกับว่าคังแทกำลังกอดเธออยู่ เธอจึงแซวเขาว่า นายกอดฉันหรอ เขาจึงตกใจและรีบปล่อยมือทันที
และพอดีกับว่ามีสายเข้าจากจูรี เพื่อถามคังแทว่าทำไมวันนี้ไม่มาทำงา แต่โกมุนยองเป็นคนรับ ทำให้เธอรู้ว่าวันนี้คังแทโดดงาน เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอจึงหันไปถามคังแท แต่เขากลับปฏิเสธ เธอจึงถามออกไปว่า "เรามาคบกันเถอะ" แต่เขากับสวนมาว่า "ไปให้พ้น" ทำให้เธอยิ้มค้างทันที
แต่เขารีบอธิบายกับเธอทันทีว่า เพราะว่าเธอชอบพูดว่า ไปให้พ้น ชอบไล่ให้ไป แต่เขารู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้น มันเหมือนกับบอกให้เขาอย่าไป วันนี้เขาจึงโดดงานเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอจึงยิ้มออกมาอีกครั้ง
เมื่อนั่งรถกลับบ้านกัน จู่ๆโกมุนยองก็พูดขึ้นมาว่า เมื่อวานเธอฝันร้าย และในฝันร้ายนั้นก็มีแม่เธออยู่ด้วย เวลาที่เธอฝันร้าย เมื่อตื่นมาเธอจะรู้สึกแย่มากๆ แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกดีมาก และก็หันมายิ้มให้กับคังแท
เมื่อคังแทกลับมาทำงานในวันรุ่งขึ้น เขาก็เข้าพบผอ.ตามคำสั่ง ผอ.ถามเขาถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คังแทเล่าให้ฟังว่าคนไข้คังอึนจาพยายามทำตัวเป็นแม่ของโกมุนยอง และก็เซ้าซี้เธอไม่เลิก แต่ก็มีชั่วแวบนึงที่โกมุนยองก็คิดว่าคนไข้นั้นเป็นแม่ของเธอ ทำให้ผอ.สงสัยว่า อันที่จริงแล้ว แม่ของโกมุนยองนั้นยังไม่ตาย
เขาไปค้นประวัติการรักษาของโกแดวาน พ่อของโกมุนยอง และก็เจอบันทึกที่เขาพูดถึงภรรยา ว่าเธอเป็นคนสวยสง่ามาก และเธอก็รักลูกสาวมาก ทุกๆวันเธอจะร้องเพลง คลีเมนไทน์ กล่อมลูกนอนทุกวัน เขายังพูดอีกว่า เธอจะรู้ความหมายของเพลงนั้นไหมนะ ทำให้ผอ.เริ่มสงสัยปมของเรื่องนี้ทันที
ด้านคังแทเมื่อออกจากห้องผอ.ก็เอาน้ำมาให้คนไข้คังอึนจา ที่ถูกให้มาพักห้องระงับประสาท เขาถามเธอว่าอยากระบายอะไรกับเขาไหม เห็นเธอบอกว่าถ้าลูกสาวมาอยากให้เธอมาเจอเขา เธอจึงบอกกับคังแทว่า ไม่มีวันที่ลูกสาวเขาจะมาเจอคังแทได้หรอก ลูกสาวเธอตายแล้ว ดังนั้นคังแทจึงต้องเรียกหมอเพื่อมาดูอาการเธอทันที เนื่องจากตอนนี้เธอเกิดภาวะคอนเวอร์ชั่นแล้ว
เมื่อหมอมา เธอก็เริ่มเล่าว่าในวันเกิดของเธอ ลูกสาวซื้อของขวัญมาให้ เป็นเสื้อคลุมแบรนด์เนม ที่ราคามากกว่าเงินเดือนของลูกสาวอีก ด้วยความเป็นแม่ที่ปากร้ายจึงต่อว่าลูก และบอกให้เธอเอาไปคืน
เธอตะคอกและตีลูกสาวไปหลายที และก่อนลูกเธอจะออกจากร้านไป เธอพูดกับแม่ด้วยน้ำตาว่า "หนูเบื่อและเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว" เมื่อลูกสาวออกจากร้านไป เธอก็ตะโกนไล่หลังไปอีกว่า "ฉันก็ไม่อยากมีลูกสาวอย่างแกเหมือนกัน" หลังจากที่ลูกสาวเธอเดินออกไปได้แปบนึง ก็เกิดเสียงรถเบรคอย่างกระทันหัน และโครม!!! ดังสนั่น มือไม้เธออ่อนแรงทันที
เมื่อเธอเดินออกมาข้างนอก เธอก็เห็นร่างของลูกสาวที่นอนจมกองเลือด ไม่ขยับ เธอเข้าไปหาลูกอย่างช้าๆ มือพยายามสะกิดเรียกลูกสาว เมื่อลูกสาวไม่มีการตอบสนองใดๆ เธอก็เริ่มร้องไห้ และเรียกให้คนช่วยอย่างเสียสติ และหลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกแล้ว คังแทที่ได้ฟังก็รู้สึกสะเทือนใจมาก ทำให้เขาคิดถึงแม่ของเขา เขาฝังใจว่าแม่ของเขานั้นไม่รัก ทำให้เหตุการณ์ที่คนไขอึนจาเล่ามานั้นกระทบจิตใจของเขา
หลังเลิกงานเขากลับไปที่บ้านของจูรี เพื่อชวนแจซูดื่มให้หายเศร้า แต่เมื่อเริ่มเมา เขาก็เริ่มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน เขาพูดขึ้นมาว่า "แม่จะรู้สึกผิดต่อฉันเหมือนกันไหมนะ" แจซูเมื่อเห็นเพื่อนเศร้าก็พยายามจะปลอบใจ ตะโกนขึ้นไปบนฟ้าตำหนิแม่ของคังแท แต่คังแทก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่
พอดีกับที่แม่ของจูรีขึ้นมาเพื่อนำของทานเล่นมาให้พวกเขาพอดี เธอได้ยินที่สองคนคุยกัน และเข้ามาปลอบคังแทว่า แม่ทั้งโลกเป็นคนบาปหมดแหละ บาปที่รักลูกมาก หรือรักลูกน้อย ตัวนางเองก็เลี้ยงลูกมาคนเดียว เข้าใจแม่ของคังแทดี ว่าลำบากขนาดไหน อีกทั้งเธอยังมีลูกที่ป่วยอีก เหนื่อยกว่าคนอื่นหลายเท่า เธอปลอบคังแทว่าอย่าไปโกรธแม่เลย ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก
หลังจากแยกย้ายกัน คังแทก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านของโกมุนยอง เธอส่งข้อความมาหาเขาหลายครั้ง อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร เมื่อไหร่จะกลับ เขายิ้มให้โทรศัพท์และส่งข้อความกลับไปว่า "รอก๊อน"
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาก็เห็นเธอฟุบหลับอยู่ตรงบันไดบ้าน จึงเข้าไปสะกิดเพื่อปลุกเธอ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็โวยวายใส่เขาทันที เขาไม่โกรธแต่ก็ถามเธอกลับไปว่าทำไมมานอนตรงนี้ เธอก็โวยกลับมาอีกว่า "ก็นายให้รอก่อน" และเธอก็สังเกตเห็นว่าเขานั้นเมา จึงถามว่าไปดื่มกับใครมา เขาบอกเธอว่าไปกับแจซู เธอเลยชวนเขาดื่มต่อ แต่เขาปฏิเสธ เพราะไม่อยากใหทั้งคู่เมาแล้วทำอะไรไม่ดีขึ้นมา
คังแทบอกให้เธอหลับตา เธอเข้าใจว่าคังแทเมาและอาจจะจูบเธอ เธอเลยหลับตาและตั้งท่ารอ แต่ว่ากลับไม่ได้เป็นไปตามที่คาดไว้
คังแทหยิบตุ๊กตาขึ้นมาให้เธอแทน เขาบอกเธอว่า มันเป็นตุ๊กตาดักฝันร้าย เขาทำขึ้นมาให้พี่ชาย มันชื่อว่า "มังแท" เธอถามเขาว่าทำไมมันถึงชื่อนี้ เขาบอกว่า เพราะเรามีกันสามคนพี่น้อง พี่ชายต้องทรมานกับฝันร้ายทุกคืนตั้งแต่แม่ตาย เขาที่ทำอะไรไม่ได้เลย จึงทำตุ๊กตานี้ขึ้นมาเพื่อช่วยพี่ชาย แต่ตอนนี้เหมือนโกมุนยองต้องการมันมองกว่า เขาจึงเอามันมาให้เธอ
หลังจากแยกกับโกมุนยอง คังแทก็เข้ามาในห้องนอน และเห็นพี่ชายกำลังหลับสบายอยู่ เขาจึงกระโดดลงไปนอนกอดพี่ชาย เขาบอกกับพี่ชายว่า เราไปกินจัมปงร้านอร่อยกันไหม ที่พี่ชอบกิน ซังแทที่หลับอยู่ได้ยินก็บอกกับเขาว่า นายที่ชอบกินตางหาก เพราะนายชอบกิน แม่เลยพาเราไปกินที่ร้านนั้น "ถึงจะเผ็ดแต่ก็อร่อย นายบอกกับแม่แบบนั้น"
แล้วคังแทก็นึกถึงเรื่องสมัยเด็กที่แม่พาเขาไปกินที่ร้านเจ้าอร่อยที่อยู่ในตลาด เขาพูดกับพี่ชายว่า "พี่ จัมปงถึงจะเผ็ดแต่อร่อยนะ" และเมื่ออาหารมาเสริฟ แม่ก็ยกชามให้เขากับพี่ชายแต่ตัวเองไม่กิน เมื่อพี่ชายเผ็ดแม่เขาก็รีบหาน้ำให้ เขาเลยจำภาพนั้น ว่าแม่สนใจแต่พี่ จนลืมไปว่า อันที่จริงแล้ว ที่เราไปกินร้านนั้นกัน เป็นเพราะเขาเป็นคนอยากกินตางหาก
และตอนที่เขาจำได้ว่าแม่และพี่กลางร่มไปกันสองคนนั้น อยู่ๆเขาก็น้อยใจแม่ที่กลัวแต่พี่ชายเปียก จนไม่สนใจเขา
แต่อันที่จริงแล้ว แม่หันกลับมาเรียกเขารีบกลับเข้าไปในร่ม และกลางร่มให้ โดยให้เขาเป็นคนเดินอยูุ่ตรงกลางเพื่อไม่ให้เปียก ทำไมเขาถึงลืมความทรงจำนี้ไป และทุกอย่างที่คาใจเขาตั้งแต่เด็กก็คลายลง เหมือนเชือกที่ถูกคลายปมออกไป
คังแทกอดพี่ชายแน่น และร้องไห้ออกมา เขาคิดถึงแม่ และรู้สึกผิดที่เขามัวแต่คิดว่าแม่ไม่รักตัวเอง
ด้านโกมุนยอง เมื่อได้ตุ๊กตาดักฝันร้ายของคังแท เธอก็รู้สึกสบายใจและหลับไปอย่างมีความสุข
โกมุนยองไปที่โรงพยาบาลเพื่อเข้าสอนคลาสเล่านิทานตามปกติ แต่กลับเห็นป้ายงดคลาส เธอโมโหมากจึงวิ่งตามผอ.ทั่วโรงพยาบาล และเมื่อผอ.เห็นเธอวิ่งมา เขาก็วิ่งหนีไปเลย ทั้งที่คุยอยู่กับคนไข้คังอึนจา ส่วนคนไข้คังอึนจา เมื่อเห็นโกมุนยอง เธอจึงเข้ามาขอโทษ แต่โกมุนยองกลับบอกเธอว่า แค่คำขอโทษไม่หายหรอก เธอจะให้คนไข้คังอึนจาชดใช้ และมุนยองก็เดินต้อนเธอไปด้านหลัง คนไข้ถอยหลังไปเรื่อยๆ และผ้าคลุมไหนก็หลุดลงที่พื้น มุนยองจึงก้มเก็บมันขึ้นมา และบอกกับคนไข้คังอึนจาว่าเธออยากได้ คังแทที่มองเหตุการณ์อยู่จึงวิ่งเข้ามาเพื่อจะห้ามและเอาผ้าคลุมไหล่คืน แต่คนไข้กลับพูดขึ้นมาว่า "ไม่เป็นไรหรอก ฉันสวมมันมานานพอแล้ว เธอเอาไปเถอะ" แล้วโกมุนยองก็หยิบมาสวมและเดินหนีออกไป
คนไข้หันมาพูดกับคังแทว่า "ตอนนี้ฉันรู้สึกเบาไหล่ขึ้นแล้วค่ะ" พร้อมยิ้มให้เขาและมองตามหลังโกมุนยองไป คังแทจังมองตามที่คนไข้มอง และคิดได้ว่า โกมุนยองคงช่วยปลดปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้ว
คังแทเดินตามหาโกมุนยอง และเห็นเธอนั่งดูรูปว่าของพี่ซังแทอยู่เขาจึงเข้าไปคุยกับเธอ เขาเข้าไปลูบผมเธอเบาๆและบอกกับเธอว่า "เก่งมาก โกมุนยอง" เขายิ้มให้เธอ และเธอก็มองเขากลับมาด้วยสายตาที่หลากหลายความรู้สึก
แล้วคังแทก็พูดกับเธอว่า รู้ไหมช่วงนี้มีนิทานที่พี่ซังแทติดงอมแงมเลย โกมุนยองก็ตอบกลับมาว่ารู้สิ เรื่อง "เจ้าหมาในวันใบไม้ผลิ" ใช่ไหม
เมื่อคุยกันเสร็จ โกมุนยองก็เดินออกมาข้างนอกเพื่อจะกลับบ้าน และได้เจอเข้ากับพ่อ พ่อพูดกับเธอ "แกจะกลายเป็นแบบแม่แก เป็นปีศาจ ไม่มีวันหนีพ้น" เธอไม่ตอบโต้กลับ แต่กลับเชิดหน้าขึ้น และเดินจากไป
เมื่อกลับถึงบ้านเธอนึกถึงเรื่องที่คุยกับคังแทวันนี้ เรื่องเชือกที่ตัดไม่ขาด เธอจึงตัดสินใจหยิบกรรไกรขึ้นมา และตัดผมตัวเองทิ้งทันที เพื่อลืมเรื่องราวของแม่เธอ
เมื่อคังแทกลับมาถึงบ้าน เธอรีบลงไปหาเขา สีหน้าของคังแทดูตกใจมาก เขาถามเธอว่า ทำไมผมเธอถึงได้เป็นแบบนั้น
เธอตอบเขากลับไปว่า "ฉันตัดเชือกทิ้งแล้วแหละ" และทั้งคู่ก็ยืนยิ้มให้กันและกัน
คังแทจัดการเล็มผมให้เธอ เพื่อให้เป็นทรง เมื่อตัดเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินไปส่องที่กระจก จับผมที่สั้นนั้นและน้ำตาไหลออกมา เธอหันกลับมาถามคังแทว่า "ฉันสวยไหม"
เขาตอบกลับมาว่า "สวยมาก" พร้อมยิ้มให้เธออย่างจริงใจ
จบ EP 7
นิทานเรื่อง เจ้าหมาในวันใบไม้ผลิ
มีหมาน้อยตัวหนึ่ง ที่เก็บความรู้สึกเก่งมาก เจ้าหมาใช้ชีวิตโดยถูกผูกติดไว้ใต้ต้นไม้ซึ่งมีร่มเงา ผู้คนในหมู่บ้านเลยพากันเรียกมันว่า 'เจ้าหมาในวันใบไม้ผลิ' แต่ว่าเจ้าหมาที่ตอนกลางวันเล่นกับเด็กๆ อย่างสนุกสนาน พอตกกลางคืนกลับส่งเสียงคราง แล้วแอบร้องไห้ ที่จริงเจ้าหมา อยากจะปลดเชือกที่ผูกไว้ และไปวิ่งเล่นในทุ่งกว้างของฤดูใบไม้ผลิ แต่เพราะว่ามันทำแบบนั้นไม่ได้ เลยร้องไห้อย่างเศร้าสร้อยทุกคืน หัวใจกระซิบถามเจ้าหมาว่า "นี่ ทำไมนายไม่ปลดเชือกที่ล่ามไว้ แล้วหนีไปซะล่ะ" เจ้าหมาตอบกลับไปว่า "ฉันโดนผูกมานานมาก เลยลืมวิธีปลดเชือกไปแล้วล่ะ"
ฮายยย คิดถึงกันไหมค่ะ เขาคิดถึงนักอ่านทุกท่านมากเลย ตั้งแต่ไม่สบายจนหายแล้วก็ไม่มีเวลาว่างมาเขียนให้เลย จนพอมีเวลาว่างมาเขียนให้ดันลืมเซฟอีก ทำให้ที่ดราฟไว้หายหมด ต้องมานั่งเขียนใหม่เลย ร้องไห้แปบ เอาเป็นว่าเขากลับมาแล้วนะ ถ้าชอบก็ฝากกดไลค์กดติดตามให้กันด้วยนะคะ หรือถ้าอยากพูดคุยเม้ามอยก็คอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ
ปล.ตอนนี้ซีรีย์จบแล้วด้วยล่ะ เขาจะมาอัพให้ต่อเนื่อง ให้นักอ่านทุกท่านได้กันจนจบเลยค่ะ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
