สวัสดีค่า เราหายไปนานเพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการย้ายของเข้าหอนั่นเอง และเรื่องที่เราจะมาแชร์ก็คือเรื่องนี้แหละค่ะ
เราจะมาแชร์ความรู้สึกของเรา ซึ่งความรู้สึกแบบนี้มันก็ไม่น่าแชร์เท่าไรหรอกค่ะ เราล้วนอยากมีความสุขกันทั้งนั้น จะมีใครอยากมารับรู้เรื่องราวความทุกข์ในใจของเรา จริงไหม?
จริงๆเราไม่ได้ทุกข์ขนาดนั้นหรอกค่ะ เป็นความรู้สึกคิดถึงมากกว่า ช่วงแรก ๆ ที่ย้ายมาอยู่หอเราคิดถึงบ้านมาก คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ คิดถึงน้อง คิดถึงแมว คิดถึงที่นอนนุ่ม ๆ ที่เรานอนมาตั้งแต่ประถม ความผูกพันนี่มันลึกซึ้งจริง ๆ นะคะ พึ่งจะมาเข้าใจก็วันที่ต้องจากที่ที่เคยคุ้นชินมาอยู่ที่ใหม่เนี่ยแหละ
เราชอบอยู่ที่บ้านมากนั่นคือเหตุผลที่เราเป็นคนติดบ้าน ต่อให้จะไปที่ไหนมาก็ตามถ้ากลับมาถึงบ้านก็จะรู้สึกอบอุ่น อารมณ์ประมาณว่า “ถึงบ้านสักที” มันคือ Comfort Zone ของเรา แต่สำหรับคนอื่นแล้วก็อาจจะไม่ใช่ แน่นอนว่าทุกคนมี Safe Zone ที่แตกต่างกันอยู่แล้ว ความรู้สึกที่เราได้กลับเข้ามาในมุมที่เราสบายใจนั้นมันรู้สึกดีมากจริง ๆ
กรุงเทพฯอาจเป็นปลายทางของใครหลาย ๆ คน ไม่ว่าปลายทางนั้นจะเริ่มต้นด้วยเหตุผลใดก็ตาม บางคนต้องมาเพื่อทำงาน บางคนต้องมาเพื่อเรียน หรือบางคนอาจจะมาเพื่อท่องเที่ยวในเมืองหลวงอันโด่งดังแห่งนี้ ความคิดของเรา กรุงเทพฯไม่ใช่ปลายทางที่เราอยากมาเลย แต่ที่ต้องมาเพราะเราต้องมาเรียนที่นี่ ในความงดงามของแสงสี มันกลับซ่อนความเงียบเหงาให้หวนคิดคิดถึงบ้านเกิดอยู่เสมอ ท่ามกลางความเร่งรีบ เรากลับคิดถึงความเชื่องช้าอะไรบางอย่างที่ทำให้เราอึดอัดอยู่บางครั้งกับการที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่
ในแง่ของความสะดวกสบายนั้นกรุงเทพมหานครก็ตอบโจทย์ใครหลาย ๆ คน แต่หากลองคิดกลับกันว่ามันคุ้มจริงหรือกับค่าครองชีพที่สูงลิ่วต่อการได้มาของคุณภาพชีวิตที่ดูขัดกันเช่นนี้ เมื่อเทียบกับเมืองหลวงของต่างประเทศที่ค่าครองชีพสอดคล้องกับคุณภาพชีวิตที่ดี สำหรับเรากรุงเทพฯไม่ได้ตอบโจทย์ในแง่ของคุณภาพชีวิตที่ดีเลยแม้แต่น้อย ทั้ง ๆ ที่มันควรจะเป็นอย่างนั้น แต่ยังมีอีกหลายด้านที่เรามองกรุงเทพฯเป็นเมืองหน้าอยู่ไม่ได้จริง ๆ
จึงเป็นเหตุผลหลักที่เราคิดถึงบ้าน จริง ๆ แล้ว ที่บ้านเราก็ไม่ได้ตอบโจทย์มากนักในแง่ของความสะดวกสบาย แต่มันกลับเติมเต็มพลังบางอย่างในใจ เราว่าต่อให้เราจะมีเพื่อนเยอะแค่ไหน แต่มันก็เหงาจริง ๆ ที่หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนเราก็ต้องตกอยู่ในอารมณ์ของความคิดถึง
มันคืออารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในความสว่างของแสงสีและเสียงเพลง เสียงรถ ยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ ไง ซึ่งบางคนก็อาจจะไม่เคยมีความรู้สึกนี้และมันก็ไม่ได้แปลกอะไร เราทุกคนล้วนมีต้นทุนทางความรู้สึกที่ต่างกัน
ในหนึ่งวัน เราเดินผ่านใครต่อใครมามากมาย ต่างคนก็ต่างความฝัน ทุกคนมาด้วยจุดมุ่งหมายต่างกัน ระหว่างทางก็อาจจะพบเจอกันบ้างแต่เราจะไปสิ้นสุดปลายทางที่ตรงไหน นั่นแหละคือสิ่งที่เราต้องการจะแชร์และสื่อออกมาว่ามันคือความหม่นที่สะกิดให้ใจเราหวนนึกถึงที่ที่เราต้องจากมา เพราะระหว่างทางแห่งความสำเร็จเราต้องเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ มากมายที่จะฝึกให้เราสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
