25 ส.ค. 2020 เวลา 15:18 • ปรัชญา
บาดแผลจากความหยาบคาย
ตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบันการแสดงความหยาบคายล้วนเป็นสิ่งที่สังคมไม่อาจทำใจยอมรับได้ เพราะทุกครั้งที่ได้เห็นหรือได้ยินมันคือบาดแผลที่สร้างความเจ็บปวดถึงแก่นความเป็นมนุษย์ในตัวของคนเรา
โดยเฉพาะฝ่ายที่เป็นผู้ถูกกระทำ แม้ท่าทางหรือคำพูดหยาบคายจะไม่ได้กระทบด้านกายภาพตรง ๆ แต่ในด้านสภาพจิตใจกลับมีผลอย่างเต็ม ๆ
บาดแผลถ้าเกิดจากภายนอกก็พอมีวิธีรักษาเยียวยาด้วยผลจากการแพทย์แต่หากเป็นบาดแผลที่อยู่ภายในใจคงไม่แคล้วปล่อยไปตามยถากรรม
ทว่าในทางตรงกันข้ามการแสดงความหยาบคายก็ไม่ได้เอนเอียงจนหาความยุติธรรมไม่ได้ เพราะนอกจากผู้รับจะรู้สึกแล้วผู้ให้ในหมู่บางคนยังมีเผลอฝากรอยแผลไว้ให้กับตัวเองแบบที่ไม่ทันได้รู้ตัว ซึ่งกว่าจะตระหนักได้บางทีต้องโดนสังคมรอบข้างเตือนให้เห็นรอยแผลก่อน
จะว่าไประดับของความหยาบคายก็มีทั้งแบบแค่รู้สึกเจ็บ ๆ คัน ๆ ลามไปถึงขั้นทรมานแบบสาหัสสากรรจ์แต่ส่วนใหญ่แผลแรกนั้นแหละที่ทำให้เราเจ็บปวดรวดร้าวมากที่สุด
ฉะนั้นตราบใดที่ความหยาบคายยังคงก่อให้เกิดบาดแผลหนทางแก้คือการโต้ตอบทิ่มแทงอีกฝ่ายจนกว่าจะม้วยมรณา เพราะไม่มีใครจะทนมีชีวิตอยู่ได้หากถูกทำร้ายสร้างบาดแผลเพิ่มขึ้นทุกวัน

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา