มีคำกล่าวที่ว่าความผูกพันนั้นน่ากลัวกว่าความรัก
ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?
นักมานุษวิทยา แบ่งความรักออกเป็น 3 ระดับ คือ
ความใคร่ ความเสน่หา และความผูกพัน
1.ความใคร่ เป็นช่วงที่เราหลงใหลกัน
ร่างกายจะขึ้นอยู่กับฮอร์โมน 2 ชนิด คือ ฮอร์โมนเพศหญิงและฮอร์โมนเพศชาย ทำให้เขินเวลาสบตากัน ตื่นเต้นตอนเจอกัน
Melodies of Life,
Come circle round and grow deep in our hearts..
2.ความเสน่หา เป็นช่วงเวลาของการตกหลุมรัก
เราจะเกิดอาการเพ้อ คิดถึงคนรัก ทำอะไรก็เห็นแต่หน้าเค้า อาการช่วงนี้ถูกควบคุมด้วยสารสื่อประสาทกลุ่ม โมโยอะมิเนส ประกอบด้วย
โดพามีน สารแห่งความสุขที่ร่างกายหลั่งออกมาเมื่อไดรับสิ่งที่ปรารถนา
อะดรีนาลีน ฮอร์โมนที่ทำให้ร่างกายตื่นตัว หัวใจเต้นแรงเมื่อได้พบคนที่รัก
เซโรโทนิน สารเคมีที่สำคัญต่อการตกหลุมรัก
3.ความผูกพัน ในช่วงนี้ร่างกายจะถูกควบคุมโดยฮอร์โมนสำคัญ 2 ชนิด คือ
ออกซีโทซินเป็นฮอร์โมนที่ทำให้จิตใจสงบ ปลอดภัย คลายเครียด โดยออกซิโทซินจะหลั่งออกมาเมื่อเรามี การกอด การสัมผัส หรือใกล้ชิดกัน ทำให้เกิดความเชื่อใจซึ่งกันและกัน
ฮอร์โมนวาโซเพรสซิน เป็นฮอร์โมนที่ช่วยให้คู่รักนั้นมีความรู้สึกผูกพันกันยาวนานมากขึ้น โดยสมองจะหลั่งสารวาโซเพรสซินออกมาหลังจากมีความสัมพันธ์กันของคู่รัก เป็น ฮอร์โมนที่ทำให้มีความรู้สึกผูกพันหวงแหนอยากดูแลและปกป้องคนรักของตน
...
นอกจากฮอร์โมนที่กล่าวถึงแล้ว ส่วนตัวเป้ยยังตีความหมายของความผูกพันไปถึง "ชีวิต"
หากคุณมีความรักต่อใครสักคนเป็นเวลาหลายปี
เค้าย่อมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ ในตอนที่คุณผ่านเหตุการณ์สำคัญของชีวิตมากมายและมีเค้าเสมอ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย เช่น ทานข้าวเช้าด้วยกันทุกวัน โทรคุยกันทุกพักกลางวันทุกสามทุ่มก่อนนอน หรือแม้แต่เรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวันแต่เกิดขึ้นเสมอ เช่น นัดเจอกันทุกวันศุกร์ หากเป็นอย่างนี้สักปีนึงย่อมถือว่าเป็นวิถีชีวิตแล้ว ความผูกพันมันจึงแยกได้ยาก
นอกจากความรักระหว่างหนุ่มสาวแล้ว ความผูกพันในฐานะอื่น เช่น โค้ชที่เข้าใจนักบอลและอยู่ร่วมกันมาตั้งแต่นักบอลคนนั้นเป็นเด็กที่ยังไม่แจ้งเกิด มีความสัมพันธ์อันดีกับครอบคร้วอีกฝ่าย จนถึงวันที่เด็กคนนั้นกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก เชื่อได้ว่าโค้ชคนนั้นได้เป็นชีวิตของเด็กไปแล้ว (นึกถึงกรณีเมสซี่กับเป๊บ ไม่ได้ฟันธงว่าเมสซี่จะไปแมนซินะคะ 😅)
...
ย้อนกลับไปพูดถึงคุณหมีนิดนึงนะคะ
(สำหรับคนที่เพิ่งติดตามเป้ย คุณหมีคือคนที่เป้ยรัก ซึ่งมันเป็นความรักที่ไม่สมหวัง)
ในตอนนั้นเป้ยมีความสุขที่ได้รักได้ยินเสียงเค้าไม่ต่างจากใครที่มีความรัก แต่ที่ทำให้เค้าพิเศษกว่าคนอื่นเพราะเค้าเป็นคนที่ชื่นชมเป้ยในมุมที่ดีที่เป้ยมี ทำให้เป้ยอยากทำสิ่งดี ๆ ทุกวัน เช่นการพัฒนาตัวเอง วาดรูปให้ดีขึ้น เขียนบทความเพราะเค้าชอบ
เป้ยคิดว่าเป็นเพราะฮอร์โมนที่ร่างกายเราสร้างขึ้นมา
ตอนนั้นอ่านเรื่องโดพามีนก็อึ้งมาก มันตอบคำถามเราได้หมดว่าเพราะอะไรเราจึงมีความสุข แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะฮอร์โมนทั้งหมดที่ทำให้โลกของเราเป็นสีชมพู แต่เพราะความเป็นตัวตนของเค้าด้วยที่ทำให้เราสบายใจ และเค้าดึงศักยภาพของเราออกมาได้
...
เคยเห็นไหมคะคนรักที่เก็บรูปถ่ายของกันและกันไว้ แม้จะเลิกรากันไปแล้ว หรือความรักที่มีต่อคนรักเก่า ความรักที่เป็นไปไม่ได้ แต่เราก็ยังเก็บรูปถ่ายเค้าไว้ ซ่อนไว้ในกระเป๋าสตางค์ ไว้โต๊ะทำงานให้อยู่ใกล้ตัว
ทั้งที่รู้แก่ใจว่าหากคนข้างกายตอนนี้ของเรามาพบจะมีปัญหา
แต่จากข้อมูลที่ว่า ฮอร์โมนออกซิโทซินซึ่งเป็นฮอร์โมนแห่งความรัก และทำให้เกิดความสงบสบายใจ จึงไม่แปลกเลยที่เราเลือกจะเก็บสิ่งที่เห็นแล้วสบายใจดังเช่นรูปของคนที่เรารักไว้ใกล้ตัวที่สุด
ขอให้ทุกคนมีความรักที่สมหวังค่ะ
เป้ย 27 Aug 20 😊🥰
ขอบคุณข้อมูล
- 29
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
