วัยรุ่นคะนองกรุง ตอนที่ 1
ศึกสิบสามห้าง
พุทธศักราช ๒๕๐๒ ถนนสิบสามห้างบางลำภูยุคนั้น เรียกได้ว่าเป็นศูนย์การค้าสำคัญแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ เป็นต้นทางของรถเมล์หลายสาย มากไปด้วยร้านรวงทั้งที่จำหน่ายข้าวของเครื่องใช้เสื้อผ้าแพรพรรณ ร้านขายอาหารประเภทข้าวราดแกง ก๋ยวเตี๋ยว กาแฟ และสิ้นค้าอื่นๆ อีกสารพัด #สิบสามห้าง จึงเป็นชุมทางของการจับจ่าย ใครอยากได้อะไรก็มักจะมาซื้อหากันที่นี่แหละ ขณะเดียวกันมันก็เป็นแหล่งชุมนุมอีกแห่งหนึ่งของบรรดาวัยรุ่นที่ชอบมาเดินเตร็ดเตร่ดูโน่นดูนี่ และเลือกซื้อข้าวของที่ต้องการ บางพวกก็นิยมปักหลักจับกลุ่มกันตามร้านข้าวแกงหรือร้านกาแฟ สั่งโอเลี้ยงคนละแก้วแล้วนั่งละเลียดซะครึ่งค่อนวัน!
บ่ายจัด! ปุ๊เจิด หรือ #ปุ๊_วงเวียนเล็ก เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดซึ่งทะมัดทะแมงอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนมัธยมวัดชิโนรส พร้อมด้วยเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันอีกสามคนเดินเอ้อระเหยลอยชายข้ามไปยังเกาะกลางถนน ซึ่งขนานไปกับแนวกำแพงวัดบวรนิเวศน์อย่างไม่เร่งร้อน ก็ไม่รู้จะรีบไปหาพระแสงอันใด ในเมื่อรถราไม่ได้เต็มถนนเหมือน พ.ศ.นี้ ออกจะโหรงเหรงด้วยซ้ำ! บริเวณเกาะกลางนั่นแหละ คือจุดหมายของสี่วัยรุ่นเพราะมันแน่นครึดไปด้วยร้านขายของกิน มีทั้งก๋ยวเตี๋ยว กาแฟ โอเลี้ยง ข้าวราดแกง ขนูกขนมจอปาถะ แถมยังมีตู้เพลงตั้งไว้ให้หยอดเหรียญ เลือกเพลงยอดนิยมถล่มรูหูชาวบ้านอีกต่างหาก
หลังจากที่บางคนหาซื้อผ้าสำหรับตัดกางเกงขายาวตัวเก่งตัวแรกในชีวิตได้สมใจ พวกเขาก็กะกันว่าจะกินข้าวซักจานแล้วขึ้นรถเมล์กลับบ้านย่านฝั่งธนบุรี พอก้าวหลุดเข้าไปในร้านข้าวแกง ทั้งสี่ก็ตกเป็นเป้าสายตาของเด็กหนุ่มอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งนั่งละเลียดอยู่ก่อนแล้ว ฝ่ายหลังมีเพียงสามหน่อ และสองในสามก็คือ #แดง_ไบร์เล่ย์ จากตรอกไบร์เล่ย์ กับ #เปี๊ยก_เจริญพาสน์ หรือที่ปัจจุบันคนทั้งประเทศรู้จักกันในนาม พิศาล อัครเศรณี ผู้สร้างภาพยนตร์ และผู้กำกับการแสดงชื่อดัง!
เปี๊ยกเป็นนักเรียนมัธยมวัดบวรนิเวศน์ ซึ่งมองเห็นกำแพงอยู่ตำตา และมักมานั่งที่นี่ประจำพร้อมด้วย แดง ไบร์เล่ย์ กับ ปุ๊ ตรองสาเก รวมทั้งพวกพ้องคนอื่นๆ อีกมากหน้า ซึ่งวันนี้ออกจะแปลกไปบ้างที่มากันแค่สามและไม่มีปุ๊จอมซ่าร่วมทีม แต่ถึงกำลังพลจะน้อยกว่า ทั้งสามซึ่งอยู่ในฐานะเจ้าถิ่นบางลำภูก็ยังไม่วาย 'เหล่' เด็กหนุ่มกลุ่มใหญ่ด้วยสายตาที่หมิ่นเหม่ต่อการมีเรื่องตามประสาวัยรุ่นคะนอง กับการมองแบบนั้น ปุ๊เจิด และพรรคพวกซึ่งแสบอยู่ในย่านวงเวียนเล็ก ย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา และก็เหล่ตอบเข้าให้มั่ง นั้นหมายถึงว่าศรศิลป์ไม่กินกันเข้าให้แล้ว!
ต่างฝ่ายต่างเหล่กวนอวัยวะเบื้องต่ำกันอยู่ไม่นาน #เจตน์_หลังวัง หนึ่งในสี่วัยรุ่นต่างถิ่นก็ลุกขึ้นเดินไปถามเอาดื้อๆ
"พวกนายสงสัยอะไรรึ?"
สามเจ้าถิ่นลึกพรึ่บ! อะไรไม่ว่า อีกฝ่ายก็เด้งตัวพรวดพราดลุกขึ้นอย่างพร้อมเพียงเช่นกัน ผู้คนในร้านและบริเวณใกล้เคียงต่างสะบัดหน้าเหลียวมองอย่างหวาดๆ เพราะสถานการณ์มันส่อชัดว่าความรุ่นแรงพร้อมที่จะระเบิดขึ้นได้ทุกกระพริบตา ทั้งสองฝ่ายนิ่งขึงคุมเชิงกันอยู่ชั่วขณะ ไอ้รุ่นท่าทางกวนๆ ซึ่งอยู่ฝ่ายแดง ไบร์เล่ย์ กับ เปี๊ยก เจริญพาสน์ ก็ลอยหน้าถาม
"นายคงแน่ซีท่า...?"
เจตน์ยักไหล่
"ก็ไม่เชิง เพียงแต่เราไม่ชอบถูกมองแบบนี้"
"พวกนายก็มองเราเหมือนกัน"
"เฮ้ย! อย่าพูดมากดีกว่า เสียเวลาเปล่าถ้าข้องใจก็บอกมาเลย!"
แดง ไบร์เล่ย์ ยกมือปรามพรรคพวกให้สงบปากคำ กวาดตามองกำลังรบฝ่ายตรงข้ามในลักษณะชั่งใจ ก่อนเอ่ยเสียงเคร่ง
"ข้องในแน่ แต่วันนี้เราไม่พร้อม"
"อ๋อ...." เจตน์ลากเสียง "...นายเห็นพวกเรามากว่ากระมัง?"
"เรามีเหตุผลอื่น นายมาวันหลังสิ"
ขาดคำ ปุ๊ วงเวียนเล็ก ร้องสวนขึ้นทันควัน!
"เมื่อไหร่?"
วัยรุ่นห้าวจากตรอกไบร์เล่ย์ ฉวัดสายตาคมวาวมองเจ้าของเสียงถามแล้วตอบสั้นๆ ชัดคำ
"พรุ่งนี้!"
"เวลาล่ะ?"
"ก็แล้วแต่พวกนายจะสะดวก มาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น รับรองได้เจอกันแน่"
"ดี..." ปุ๊เจิดแค่นคำรามกระหึ่ม "...นายจะให้เรามาเจอที่ไหน?"
แดง ไบร์เล่ย์ เหยียดนิ้วปักลงพื้น
"ที่นี่แหละ!"
"ตกลง เตรียมรับก็แล้วกัน"
"ไม่ต้องห่วง ขอให้มาจริงเถอะ"
"นายคอยดูเอาเอง แล้วจะรู้ว่าไอ้ปุ๊น่ะของจริงร้อยเปอร์เซ็นต์!"
"เราก็อยากเห็นอยู่เหมือนกัน"
"นายได้เห็นแน่นอน เอาละ พวกเรากลับหมดอารมณ์จะกินซะแล้วว่ะ"
ตอนท้ายเขาร้องบอกพรรคพวกร่วมทีมแล้วหมุนตัวก้าวนำกลุ่มผละออกจากร้าน ส่วนสามวัยรุ่นเจ้าถิ่นก็ทรุดลงนั่งที่เดิม บรรยากาศตรึงเครียดผ่อนคลาย และกลับคืนเข้าสู้ความสงบอีกครา ทว่ามันเป็นความสงบก่อนพายุกล้าที่รุนแรงร้ายกาจสุดยอด! เพราะพรุ่งนี้ อีกไม่เกินยี่สิบชั่วโมง คือวันระเบิดศึก!
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
บ่ายวันต่อมา เปลวแดดกำลังเริงแรงเต้นเป็นตัวระยิบขณะที่รถประจำทางซึ่งข้ามมาจากฝั่งธนบุรี เบี่ยงลำเข้าจอดป้ายริมถนนสิบสามห้าง ล้อยาวใหญ่เทอะทะยังไม่ทันหยุดสนิทด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งก็กรูเกรียวตามกันลงจากรถอย่างกระเหี้ยนกระหือห้าวฮึก นับจำนวนได้ถึงสิบสองนาย! และนั่น...คือกำลังพลฝ่ายปุ๊ วงเวียนเล็ก ซึ่งบางครั้งก็ถูกเรียกว่า ปุ๊ วัดมอญ ที่รวบรวมระดมกันมาตามคำท้าทายเมื่อวันวาน แน่นอนมาเพื่อรบ!
อาวุธที่พกพาติดตัวส่วนใหญ่จะเป็นมีด สนับมือ และท่อนไม้ ปืนไม่ต้องพูดถึงมันเกินขีดความสามารถของวัยรุ่นระดับนี้ที่จะซื้อหามาใช้เป็นเครื่องทุ่นแรง ทันทีที่ลงจากรถครบคน ปุ๊ วัดมอญ พร้อมด้วยคู่หู เจตน์ หลังวัง และแมว หลังวังผู้น้องก็นำทีมเคลื่อนขบวนข้ามถนนตรงไปยังร้านขายของกินบนเกาะกลางอย่างไม่รอช้า ซึ่งความเคลื่อนไหวทุกระยะนับตั้งแต่เด็กหนุ่มกลุ่มนี้ปรากฏตัว ไม่ได้คลาดไปจากสายตาของแดง ไบร์เล่ย์ กับเปี๊ยก เจริญพาสน์และบรรดาพลพรรคจำนวนทัดเทียมกัน!
ฝ่ายหลังนั่งละเลียดโอเลี้ยงรออยู่ก่อนแล้วที่โต๊ะใกล้ๆ ตู้เพลงในร้าน และก็เช่นเดียวกับวันก่อน ตรงที่ไม่มีปุ๊ ตรอกสาเก หนึ่งในจำนวนเจ้าถิ่นบางลำภูอยู่ร่วมทีม พอฝ่ายแรกก้าวล่วงเข้าใต้ชายคา ทุกคนก็ลุกพรึ่บ! อากาศร้อนระอุอ้าวราวจะร้อนคลั่งขึ้นอีกเป็นทวีคูณ พ่อค้าแม่ขายในร้านรวงข้างเคียงที่พอจะรู้เรื่องการนัดหมายวันก่อนอยู่บ้าง ต่างเหลียวซ้ายแลขวากันเลิ่กลั่ก แน่ละ ย่อมหวาดผวากันไปทั้งเทือก! เพราะรูปการณ์มันบอกชัดว่าที่จะอุบัติขึ้นในอีกไม่นานเกินรอคือความรุนแรงสุดยอด
เพียงชั่วไม่กี่กระพริบตา นักสู้วัยคะนองทั้งสองกลุ่มก็ประจัญหน้ากันในระยะที่พร้อมจะโลดเข้าห้ำหั่นฝ่ายตรงข้าม แต่ยังไม่ทันได้เปิดฉากตะลุมบอน แดง ไบร์เล่ย์ ก็ยกมือขึ้นร้องบอก
"เดี่ยว ขอคุยกันก่อน"
กองรบวัยรุ่นจากคนละฟากฝั่งเจ้าพระยาชะงักหยุดกึก! เจตน์ หลังวัง หันมาเลิกคิ้วกับปุ๊ วัดมอญ ซึ่งอยู่ในฐานะแม่ทัพ
"ว่าไง?"
จอมเฮี้ยวแห่งย่านวงเวียนเล็กยักไหล่พรืด
"เอ็งคุยกะมันเซ่ะ ข้าพูดไม่เป็น และก็ไม่มีอะไรจะพูดด้วย"
เจตน์ไหวตัวสืบเท้าล้ำแถวไปข้างหน้าขณะที่แดงก้าวออกมาจากกลุ่มเพื่อเจรจากัน ปุ๊ วัดมอญ เชิดหน้าเมินมองไปทางอื่นอย่างไม่แยแสและไม่สบอารมณ์
หากเปรียบกับตัวละครในเรื่องสามก๊กเขาก็เป็นคนประเภทเตียวหุย ไม่เคยใช้การทูตนำทัพ 'ลงได้ผิดหัวใจแล้วก็ไม่หวังจะประนีประนอมกูจะรบมันลูกเดียว' แต่ทั้งๆ ที่ไม่อยากใส่ใจกับการพูดคุย สองหูของปุ๊ก็ได้ยินคำสนทนาโต้ตอบอย่างชัดเจน มันเริ่มจะมีแนวโน้มเอนเอียงไปในทางไกล่เกลี่ยรอมชอมและหย่าศึก เรียกว่าจะไม่หักกันละ ซึ่งเป็นเรื่องที่ขัดกับเป้าประส
ค์และความรู้สึกของเขาอย่างแรง อุตส่าห์ระดมพลข้ามเจ้าพระยาบุกมาถึงบางลำภู จะเลิกราถอยกลับง่ายๆ ได้ยังไง? เพราะมันไม่เพียงแต่จะเสียความตั้งใจและเสียเวลาเท่านั้น เสียดายค่ารถเมล์ด้วยว่ะ!
ประการสำคัญ เขาเป็นคนยอมหักไม่ยอมงอ ง้างนกแล้วต้องยิง! ดังนั้นพอเห็นทีท่าว่าจะตกลงปรองดองกันได้ ปุ๊ วัดมอญก็ร้องขัดขึ้น
"เลิกพูดกันดีกว่าเจตน์ถอยออกมาก่อน!"
เจตน์ หลังวัง ลากก้าวถอยกลับเข้ากลุ่มตามคำ แล้วนิ่วหน้าตวัดเสียงกังขา
"ทำไมรึ?"
"พูดกันยืดยาวเสียเวลาเปล่า ข้าจะสรุปให้เอง"
"ก็เอาซี"
"ข้าขอพูดคำเดียวสั้นๆ"
"ว่าไงล่ะ"
แววตาของจอมเฮี้ยวจากฝั่งธนบุรี วาบประกายจ้าพร้อมกับการทิ้งเสียงเฉียบ!
"ตี !!"
ขาดคำ แดง ไบร์เล่ย์ กระชากเสียงสวนอย่างดาลเดือด
"นายว่าไงนะ ?"
แทบไม่ทันขาดเสียงถาม ทั้งวัยรุ่นจากฝั่งธนบุรีและเจ้าถิ่นบางลำภู กระตุกอาวุธประจำกายกระชับมือทะยานเข้าหาปรปักษ์อย่างไม่สะทกสะท้านพรั่นพรึง ความชุลมุนวุ่นวายโกลาหลอลหม่านระเบิดขึ้นในฉับพลับทันใด!
บรรดาพ่อค้าแม่ขายรวมทั้งผู้คนที่แวะเข้ามานั่งสั่งของดื่มกินแก้หิว ต่างเผ่นกระเจิงหนีลูกหลงกันจ้าละหวั่น เสียงเอะอะมะเทิ่ง เสียงอุทานตื่นตระหนกและเสียงผู้หญิงขวัญอ่อนกรีดร้องหวีดว้ายประสานกันแซ่แช่ว คละเคล้าไปกับเสียงฝีเท้าสับสนและเสียงโต๊ะถูกชนกระแทกล้มโครมครามตึงตังสนั่นหู ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มนักบู๊กว่ายี่สิบก็ตีรันฟันแทงกันอย่างดุเดือดเลือดพล่านไม่มีใครยอมใคร! เสียงสบถด่าโกรธเกรี้ยว เสียงผัวะตุ้บตั๊บสลับกับเสียงไม้และเก้าอี้ที่หวดพลาดเป้า กระหน่ำเอาหม้อชามรามไห แผงขายข้าวแกงและตู้กระจกในปริมณฑลของการโรมรันพันตู ดังเปรื่องปร่างฉ่างโฉ่งไม่ขาดระยะ!
ตู้เพลงที่เคยหยอดเหรียญฟังกันประจำ ก็เจอเข้าเต็มๆ ถึงกับแหลกวินาศยับเยิน หลายคนผลัดกันร่อนออกจากวงอย่างไม่เป็นท่า และแล้วก็โลดกลับเข้ามาใหม่ด้วยหัวใจเกินร้อย บางรายที่เจอเข้าหนักๆ และถอดใจเปิดหนีก็มีเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ยังนัวเนียชุลมุนหวดซ้ายป่ายขวาอยู่จนกระทั่งมีเสียงใครไม่รู้แผดตะโกนลั่น!
"เฮ้ย!! ตำรวจมา"
นั่นแหละทั้งสองฝ่ายถึงได้หยุดมือผละแยกจากกันโดยอัตโนมัติ แดง ไบร์เล่ย์ ซึ่งมีร่องรอยถลอกปอกเปิกฟกซ้ำดำเขียวหลายแห่ง หอบหายใจหนักๆพลางแฉลบตามองผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ในเครื่องแบบสองสามนายที่ห้อเหยียดตามกันมาไกลลิบ แล้วแค่นเสียงบอกฝ่ายตรงข้าม
"พอก่อน ถ้าแน่จริงพรุ่งนี้พวกนายมาใหม่ก็แล้วกัน!"
ปุ๊ วัดมอญ จอมเฮี้ยวจากฝั่งธนบุรีซึ่งเจ็บตัวไม่แพ้กันดีดปลายคิ้วซ้ายขึ้นเล็กน้อย
"ที่นี่รึ ?"
"ใช่ ที่เก่าเวลาเดิม"
"ได้ !"
จบคำทั้งเจ้าถิ่นและฝ่ายบุกรุกต่างก็แยกย้ายสลายตัวออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว กว่าโปลิศจะมาถึงเหล่าวัยรุ่นอันตรายก็วิ่งปะปนกับผู้คนหายหน้าเรียบวุธ! ที่เหลือไว้ดูต่างหน้าก็คือความพินาศแหลกรานของทรัพย์สินร้านรวงบริเวณนั้น ซึ่งเจ้าของผู้เคราะห์ร้ายไม่รู้จะไปเรียกร้องเอาค่าเสียหายได้จากใคร และที่ยิ่งไปกว่านั้น ศึกสิบสามห้างยังไม่จบมันยังมีต่อ!!
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
วันที่สอง ปุ๊ วัดมอญ หรือปุ๊ เจิดก็คุมสมัครพรรคพวกนักบู๊ชุดเก่ามาตามคำท้าทายโดยไม่บิดพลิ้ว ก็ใจมันรักซะอย่าง! ทางด้านเจ้าถิ่นก็ใช้กำลังพลชุดเดิม ซึ่งไม่มี ปุ๊ ตรอกสาเก ที่เคยเป็นหัวหอกแทบทุกงาน วัยรุ่นเลือดเดือดทั้งสองกลุ่ม ระเบิดศึกตีกันสนั่นบางลำภูอีกเช่นเคย! และก็ลงเอยด้วยการเผ่นหลบผู้รักษากฏหมายเอาตัวรอดไปคนละทิศละทางเหมือนวันก่อน แต่ก็ไม่ลืมนัดหมายห้ำหั่นกันให้เห็นดำเห็นแดงเป็นวันที่สาม ทว่าหนนี้ตำรวจรู้แกวและวางกำลังไว้เตรียมรับมือพร้อมพรัก พอเปิดฉากตะลุมบอนโปลิศก็กรูเกรียวเข้าระงับเหตุแบะไล่จับกันอลหม่าน หลายคนถูกจับบางคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ขณะที่ส่วนใหญ่เผ่นหนีเอาตัวรอดแคล้วคลาดไปได้ ศึกสิบสามห้างก็เป็นอันยุติ แต่เรื่องร้ายก็ใช่จะจบสิ้นลงตรงนี้ มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง!!
หลังจากศึกสิบสามห้างผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ ปุ๊ ตรอกสาเก เพื่อนซี้ของแดง ไบร์เล่ย์ ก็ออกโรงตามคิดบัญชีกับ ปุ๊ วัดมอญ หรือปุ๊เจิด ที่อาจหาญไปอาละวาดถึงในถิ่นบางลำภู ค่ำวันหนึ่ง #ปุ๊_ตรอกสาเก ก็พา #หล่อ_สะพานข่าว ไอ้รุ่นหน้าจืดแต่หัวใจไม่เป็นรองใคร พร้อมด้วยลิ่วล้ออีกสามสี่คน ข้ามสะพานพุทธไปยังฝั่งธนบุรี อันเป็นพื้นที่ของปุ๊เจิด จุดหมายของวัยรุ่นกลุ่มนี้ คือร้านสัมพันธ์ใกล้ๆ โรงเรียนศึกษานารี ซึ่งเป็นร้านที่ขายทั้งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นและไอศกรีม เพราะที่นั่น ปุ๊ วัดมอญ มักจะแวะเวียนไปนั่งบ่อยครั้งจนเรียกได้ว่าเป็นขาประจำ!
นักเลงโตบางลำภูพาพรรคพวกแวะเข้าร้านจู ซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน สั่งโอเลี้ยงมากลั้วคอแล้วใช้ลิ่วล้อคนหนึ่งไปดูลาดเลา หมอนั้นหายไปพักเดียวก็กลับมารายงาน
"ไม่เห็นมีนี่พี่ปุ๊เจิดไม่ได้อยู่ในร้านสัมพันธ์"
ขาใหญ่จากตรอกสาเกทำหน้านิ่ว
"เอ็งแน่ใจ ?"
"ผมดูจนทั่วแล้ว..." ลิ่วล้อยืนยัน "...ในร้านมีแต่ไอ้เปี๊ยก บ้านแขก ไอ้ไท กะเพื่อนอีกคนนึงนั่งอยู่ด้วยกัน"
ปุ๊หันไปทางหนุ่มหน้าจืด
"รอมัย ?"
หล่อ สะพานขาว เลิกคิ้ว
"เผื่อมันไม่โผล่มาทั้งคนล่ะ ?"
"นั่นนะสิ"
"เราว่าอย่าเสียเวลารอดีกว่า"
"กลับกันเลย งั้นรึ ?"
"ไม่หรอก อุตส่าห์ข้ามฝั่งมาทั้งทีจะกลับเฉยๆ ก็เสียเที่ยวแย่"
ปุ๊ ตรอกสาเก กระพริบตางุนงง
"เมื่อไม่รอ แต่ก็ไม่กลับนายจะเอายังไง ?"
วัยรุ่นหน้าจืดเหยียดยิ้มลึกๆ ก่อนเอ่ยเสียงเย็น
"คนในถิ่นนี้ ก็เท่ากับพรรคพวกของปุ๊ วัดมอญ เมื่อไม่เจอตัวใหญ่ เล่นไอ้ตัวเล็กฝากไว้มันก็ไม่เลวนี่นา"
"นายหมายถึง.."
"พวกไอ้ไทกะไอ้เปี๊ยก นายเห็นด้วยมั๊ย ?"
"เต็มร้อยเลยละ เป็นไอเดียที่เยี่ยมมาก"
นักเลงโตบางลำภูเอ่ยเสียงรื่น ควักเงินวางไว้เป็นค่าโอเลี้ยงแล้วลุกขึ้นพาพรรคพวกออกจากร้าน แน่นอนที่หมายย่อมเป็นร้านสัมพันธ์ ซึ่งเหยื่อเคราะห์ร้ายกำลังนั่งรอโดยไม่สำเหนียกถึงภยันตรายแม้แต่น้อยนิด!
โดย : เชษฐ์ ชัชวาล
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
