วัยรุ่นคะนองกรุง ตอนที่ ๓
หล่อ_ปังต่อ
หลังจากที่ #ปุ๊_ระเบิดขวด ถูกจับกุมดำเนินคดีไปตามครรลองของกฏหมายบ้านเมือง #แดง_ไบร์เล่ย์ ก็คงยังเตร็ดเตร่อยู่ในละแวกสิบสามห้างบางลำภูถิ่นเก่า เขาไม่ชอบเดินสายตระเวนหาเรื่อง ด้วยไม่ใช่วัยรุ่นประเภทติดเชื้อหมาบ้าซ่าตลอดศก ตามปกติลักษณะท่าทางตลอดจนการวางตัวของแดงค่อนข้างจะสุภาพเรียบร้อย บางเวลาออกจะสงบสงี่ยมด้วยซ้ำ! แต่หากถึงคราวมีเรื่องได้เสีย บุคลิกของเขาจะเปลี่ยนไปในฉับพลัน! ทั้งร้อนและรวดเร็ว!
แดงไม่ใช่คนไร้การศึกษาเสียเลยทีเดียว เขาเคยเรียนที่วัดมุงกฎฯจนจบมัธยมปีที่สามแล้วก็เลิกราด้วยใจไม่รัก มารดาบังเกิดเกล้าก็ไม่ได้เป็นโสเภณีในตรอกสลักหิน ดังที่นักบิดเบือนโมเมอ้างอิงโดยไร้ความรับผิดชอบ เธอเคยใช้ชีวิตอยู่ในซ่องนางโลมจริง! และเป็นซ่องที่ตั้งอยู่ด้านหลังเรือนจำคลองเปรม คนละมุมเมืองกับตรอกสลักหินหัวลำโพง แต่ #แม่เชย ก็ไม่ได้ขายตัว เธอปฏิบัติหน้าที่ในฐานะแม่บ้าน รับผิดชอบเรื่องซักรีดทำความสะอาดและอาหารการกินสำหรับทุกคน และอยู่นานจนกระทั่งเจ้าของเดิมวางมือโอนกิจการให้รับช่วงต่อด้วยเห็นว่าเธอมีลูกเป็นภาระที่จะต้องเลี้ยงดูส่งเสีย แม่เชยก็เลยกลายเป็นเจ้าสำนักไปโดยอัตโนมัติ!
ในส่วนของแดง ไบร์เล่ย์ พฤติกรรมที่ปฏิบัติเป็นกิจวัตรก็คือพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวและไว้ผมเผ้าเลียนแบบดาราคนโปรด ออกจากบ้านมานั่งแช่ตามร้านกาแฟพูดคุยเฮฮากับเพื่อนพ้องหยอดเหรียญเลือกฟังเพลงไปตามประสาวัยรุ่นคะนองซึ่งมีอยู่ทุกยุคสมัย ไม่ได้ไปเที่ยวเกะกะระรานสุจริตชน จี้ปล้นฉกชิงหรือบังคับข่มขู่เรียกค่าคุ้มครองอะไรทำนองนั้น ถึงจะริอ่านประพฤติเยี่ยงนั้นก็เถอะ สุนัขทร่ไหนมันจะยอมจ่ายเงินค่าคุ้มครองให้เด็กอายุสิบแปด ซึ่งไม่มีปืนซักกระบอก? ข้อเสียอย่างแรงของพวกเขา มันอยู่ตรงที่การทะเลาะวิวาทระหว่างกลุ่มวัยรุ่นถึงขั้นยกพวกเข้าตะลุมบอนกัน ซึ่งมักจะเกิดผลกระทบสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านร้านตลาดแทบทุกครั้งครา และแน่ละว่ามันต้องมีอีก!
ขณะที่ แดง ไบร์เล่ย์ ปักหลักสิงสู่อยู่ในถิ่นบางลำภู #หล่อ_สะพานขาว ผู้เปรียบเสมือนแขนซ้ายของ ปุ๊ ระเบิดขวด ซึ่งรอดพ้นเงื้อมมือเจ้าหน้าที่ตำรวจมาด้วยกัน ก็ยังใส่ขาสั้นหอบสมุดไปโรงเรียนศิริศาสตร์แถวศรีย่านอย่างสม่ำเสมอ แต่ส่วนใหญ่ไปเพื่อโดดร่ม ตามแบบฉบับของวัยรุ่นเริงเมือง ที่ชอบเที่ยวเตร่ดูหนังฟังเพลงสนุกสนานไปวันๆ มากกว่าจะมุ่งเอาดีทางเล่าเรียนเขียนอ่าน
วันนี้ก็เช่นกัน! หล่อพร้อมด้วยเพื่อนร่วมก๊วนอันประกอบด้วย #ศักดิ์_ช่วง และ #ตี๋_มาเวอริค ชวนกันโดดเรียนภาคบ่ายเหมือนเคย จากนั้นก็โหยรถเมล์มาลงที่ปากตรอกวัดราชา ใกล้ๆกับโรงเรียนเซนต์คาเบรียล จุดประสงค์ก็เพื่อจะมานั่งพักผ่อนหย่อนอารมณ์ ฟังเพลงกันๆ ที่ร้านหลุยส์ในย่านนั้น พอไปถึงที่หมาย สามเกลอนักโดดร่มอาชีพก็ได้พบว่าในร้านมีเด็กหนุ่มกลุ่มใหญ่ นั่งสุมกันอยู่ตรงโต๊ะใกล้ตู้เพลงถึงเจ็ดแปดคน และทั้งชุดล้วนเป็นเจ้าถิ่นประจำตรอกวัดราชา!
ยิ่งไปกว่านั้น สายตาและท่าทางของแต่ละหน่อก็เหมือนจะประกาศอหังการ์อยู่ในที ว่าถิ่นนี้กูใหญ่ มันทำให้บรรยากาศไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย! แต่ไอ้ครั้งจะถอยกลับก็ใช่ที่ เพราะอุตส่าห์ถ่อสังขารมาตั้งไกล อีกประการหนึ่ง กะอีแค่นั่งฟังเพลงเฉยๆ ไม่ไปวุ่นวายกะใคร มันก็ไม่น่าจะมีปัญหา คิดสะระตะแล้ว หล่อ สะพานขาว ก็พาพรรคพวเข้าไปเลือกโต๊ะห่างจากกลุ่มแรกคนละมุมร้าน ขณะเดียวกันบรรดาเจ้าที่เจ้าทางทั้งโขยงต่างก็คอย 'เหล่' ตามทุกกระดิก! และด้วยสายตาของหมาป่าที่มองดูฝูงลูกแกะตัวน้อย ซึ่งมันจะโดดเข้าขย้ำเสียเมื่อไหร่ก็ได้
เพราะวัยรุ่นแปลกถิ่นมากันแค่สามลักษณะท่าทีก็ไม่ได้ส่อแสดงว่าจะเป็นนักบู๊เหี้ยมหาญ นอกจากศักดิ์ช่วง หล่อกัยตี๋ล้วนหน้าจืดเหมือนไอ้ขี้แยด้วยกันทั้งคู่! แถมยังอยู่ในเครื่องแบบนักเรียน หิ้วสมุดหนังสือติดตัวไม่มีตรงไหนน่ากลัวสักนิด พอทรุดตัวลงนั่งเรียบร้อย ตี๋ มาเวอริค ก็สั่งโอเลี้ยงมาแก้กระหายก่อนอื่น จากนั้นก็เรียกเอาบุหรี่ บังเอิญพี่แกพกเงินติดกระเป๋ามาหลายสิบเลยสั่งทีละซอง ซึ่งที่จริงก็ไม่ผิดกฏกติกามารยาทอันใด แต่มันดันไปเข้าทางเจ้าถิ่นซึ่งจ้องจะแขวะอยู่แล้ว เสียงแซวจึงลอยสวนมาทันใด!
"ลูกเศรษฐีมาจากไหนวะ? ทุ้ยย์ อวดรวยสั่งบุหรี่ทีละซอง!"
หน้าขาวๆ ของอาตี๋แดงก่ำขึ้นมาในฉับพลัน! จริงอยู่ยุคนั้นวัยรุ่นทั่วไปหากไม่ใช่ลูกเสี่ยไม่มีใครซื้อบุหรี่ยกซอง ส่วนใหญ่มักสั่งกันทีละสองมวนสี่มวนหรืออาจจะเป็นห้า ซึ่งก็แล้วแต่ยี่ห้อ ใครซื้อเป็นซองแสดงว่าต้องมีกะตังค์ แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะโอ้อวดหรือเกทับหน้าไหน เด็กเสริฟประจำร้านยกจานใส่บุหรี่พร้อม ทั้งไม้ขีดมาวางไว้ให้ แล้วหมุนตัวผละไปก่อนที่หล่อจะเอ่ยเบาๆ เป็นเชิงเตือนสติ
"อย่าไปสนใจมัน.. ตี๋ ถือซะว่าไม่ได้ยินก็แล้วกัน!"
ตี๋ มาเวอริค ไม่ปริปากโต้แย้ง หยิบซองบุรีขึ้นมาแกะจุดสูบ อัดควันเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน ชั่วคู่ก็ล้วนเหรียญจากกระเป๋ากางเกงลุกขึ้นวางหน้าเฉยเดินไปหยอดตู้เลือกเพลง และพอกลับมาจ่อมก้มลงบนเก้าอี้ที่เดิม Return to sender อันร้อนแรงของพ่อยอดชาย #เอลวิส_เพรสลี่ย์ ก็ระเบิดกระหึ่มออกมาจากลำโพงสเตอริโอ
ทันทีที่เพลงขึ้น บรรดาเจ้าที่เจ้าทางซึ่งนั่งโต๊ะคนละมุมร้านก็เริ่มมีอาการสันนิบาตกิน ชักกระตุกยึกยักตบมือตีตีนกันอึงคะนึง! บางคนก็ดันทะลึ่งแหกปากร้องตาม ทั้งๆ ที่วิชาภาษาอังกฤษสอบตกมันยันเต! หนักๆ เข้าเด็กหนุ่มไว้ผมทรงเอลวิสสองสามนาย ใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกางเกงเป้าต่ำคับติ้วคาดเข็มขัดเส้นโต รองเท้าเป็นแบบฮาล์ฟบู๊ท หัวแหลมเปี๊ยบก็ออกมาวาดลวดลายเต้นทวิสต์บิดเร่าอยู่หน้าตู้เพลง ท่ามกลางเสียงปรบมือเคาะโต๊ะให้จังหวะเป็นที่ครึกครื้น จบเพลงแรก Jailhouse rock อันสุดมันก็แผดเร่าขึ้นมากกระหน่ำรูหู
คราวนี้วัยรุ่นตรอกวัดราชาเกือบทั้งโต๊ะลุกขึ้นโชว์สเต็ปกันสุดฤทธิ์สุดเดช! และไม่เพียงแต่จะเต้นพลางตะเบ็งเสียงร้องตามเท่านั้น ไอ้ที่คึกจัดยังเป่าปากเปี๊ยวป๊าวแหลมลั่น! หล่อ สะพานขาว เริ่มจะหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ ทั้งๆ ที่พยายามข่มกลั้นด้วยขันติ แต่ก็จวนเจียนจะกลายเป็นขันแตกอยู่รอมร่อแร่! เพราะลีลาท่าทีของฝ่ายตรงข้ามที่ออกมาโขยกเขย่ากันชุลมุนวุ่นวาย บอกชัดว่าไม่ใช่ด้วยความคึกคะนองสนุกสนานประการเดียว
เรื่องสนุกเป็นเพียงผลพลอยได้ เจตนาแท้จริงก็เพื่ออวดศักดาข่มขู่ หมิ่นหยามแกมท้าทายอยู่ในที! ก็พวกเยอะกว่านี่หว่า หล่อสบตาเพื่อนร่วมโต๊ะ ซึ่งต่างก็นิ่งอั้นพูดไม่ออก แล้วเอ่ยถามเครียดๆ
"ตี๋ เอ็งหยอดไว้กี่เพลง?"
"ก็แค่นี้แหละ" อีกฝ่ายตอบเสียงขุ่น
"งั้นไปหยอดต่อ เอาไอ้ประเภทที่ไม่ต้องมีลิงมีค่างออกมาเต้นแร้งเต้นกาให้เสียความรู้สึก"
ตี๋ มาเวอริค อัดควันอีกพรืด ทิ้งกันบุหรี่ลงบี้ด้วยพื้นรองเท้า ลุกจากโต๊ะเดินหลบหลีกบรรดาราชาร็อคตรงเข้าหาตู้เพลง เพียงชั่วอึดใจก็กลับมาทรุดนั่งที่เก่า และอีกไม่ถึงครึ่งนาที Jailhouse rock ก็จบท่อนสุดท้าย บรรยากาศในร้านสงบงันเงียบกริบ ขณะที่ตู้อัตโนมัติกำลังเลือกเพลงใหม่ วัยรุ่นเจ้าถิ่นต่างตั้งท่ารอเพราะเห็นๆ กันอยู่ว่าเด็กหนุ่มหน้าจืดในเครื่องแบบนักเรียน เพิ่มหยอดเหรียญต่อไปแหม็บๆ
แต่พอเพลงขึ้น พระเดชพระคุณดาวเต้นทั้งหลาบประดามีก็ต้องพากันซะงักค้าง เพราะที่กังวานออกมาจากลำโพงคือ Love me tender! เสียงร้องของเอลวิสก็จริงแต่มันเป็นเพลงหวานอ้อยสร้อย ท่วงทำนองเนิบนาบนุ่มละมุนไร้กลิ่นอายของร็อคหรือทวิสต์โดยสิ้นเชิง! แล้วจิ๊กโก๋จะเต้นได้ยังไง? ทั้งกลุ่มหันขวับมามองสามหนุ่มนักโดดร่มหนีเรียนด้วยสายตาขุ่นขวางเคียดแค้น และพร้อมที่จะเอาเรื่อง! หนึ่งในจำนวนนั้น ซึ่งแต่งตัวไว้ผมเผ้าเลียนแบบเอลวิส แต่หน้าตากระเดียดไปทางเห้งเจียบวกกะตือโป๊ยก่าย แหวกพรรคพวกพวกส่ายอาดๆ ออกมายืนหน้าแถววางฟอร์มหัวโจกแค่นเสียงเกรียม
"กำลังดิ้นมันๆ ดันมาเปิดเพลงช้า แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ"
หล่อ สะพานขาว หันไปส่ายหน้า
"ไม่ได้แกล้ง ก็แค่สลับเพลงเปลี่ยนบรรยากาศมั่ง จะเป็นไรไปเล่า?"
"เป็นซีวะ! ก็เรากำลังเต้น"
"ก็เต้นไปซี เราไม่ได้ว่า ะไรนี่"
"ไม่ว่า... แต่พวกนายเปลี่ยนเพลง"
"มันเป็นสิทธิ์ของคนหยอดเหรียญนะ ที่จะเลือกเพลงอะไรก็ได้ พอดีเราอยากฟังเพลงช้า"
จิ๊กโก๋ขาใหญ่หรี่ตาหมิ่นๆ
"และก็หมั้นใส้...ไม่อยากเห็นพวกเราดิ้นด้วย"
ไอ้รุ่นหน้าจืดโครงศีรษะ
"นั้นเป็นเรื่องที่นายเข้าใจเอาเอง"
"แล้วมันถูกมั้ยล่ะ?"
"เราไม่จำเป็นจะต้องตอบว่าถูกหรือผิด"
"อ้าว....!"
"เอางี้ จบเพลงนี้เราจะไม่หยอดเหรียญต่อเชิญพวกนายเล่อกเพลงดิ้นกันตามสบาย"
หัวโจกวัยรุ่นตรอกวัดราชาพยักหน้า แล้ววางอำนาจเจ้าถิ่นยื่อนคำขาด
"ได้! แต่พวกนายต้องออกไปจากร้านเดี๋ยวนี้ด้วย!"
หล่อถึงกับร้อนวาบไปทั้งตัว หัวคิ้วกระตุกย่น!
"ไม่มากไปหน่อยรึ?"
"น้อยไปด้วยซ้ำ...!" หมอนั่นแสยะยิ้มหยามหยัน "...นี่ยังฐานกรุณา"
"อย่าพยายามรุกกันให้จนตรอกดีกว่า ขออร้องเรามาเที่ยวไม่ได้คิดจะมามีเรื่องกะใคร"
"แต่ถ้านายไม่ไปมีแน่"
เท่านั้นก็เกินพอที่จะอดกลั้น เสือร้ายหน้าจืดจากสะพานขาวทะลึ่งลุกพรวด ตาวาวจ้าขณะกระแทกเสียงสวนอย่างไม่สะทกสะท้านพรั่นพรึง!
"โอเค! จะเอายังไงว่ามาเลย!!"
ทันทีที่หล่อ สะพานขาว ประกาศพร้อมรบศักดิ์ช่วงกับตี๋ ก็เด้งตัวลุกพรึ่บขึ้นประกบข้างซ้ายขวาปักหลักเตรียมรับ ไม่มีใครแสดงทีท่าว่าจะทิ้งเพื่อนเผ่นหนีเอาตัวรอด #หัวใจลูกผู้ชายขายไม่ได้! มีสุขร่วมเสพ มีศึกก็ต้องร่วมสู้! จะแพ้ชนะหรือถึงต้องคลานกลับไปนอนกินน้ำใบบัวบกแก้ซ้ำใน เอาไว้ว่ากันทีหลัง อหังการ์ของสามเกลอ เล่นเอาฝ่ายเจ้าถิ่นถึงกับเช่อรับประทานไปทั้งเทือก! เพราะพฤติกรรมที่กระทำกันจนเคยชิน ก็คือการเอาพวกเข้าขู่ฝ่ายตรงข้ามที่มีจำนวนน้อยกว่า และก็ได้ผลทุกที! แต่คราวนี้กลับผิดคาด ไอ้รุ่นแปลกถิ่นซึ่งมากันแค่สามหน่อไม่ยอมสยบ แถมยังตั้งท่าเตรียบรบ โดยยัดมือขวาไว้ในกระเป็ากางเกงขาสั้นทุกคน!
ซึ่งที่อยู่ในนั้นอาจจะเป็นมีดสั้น หรืออย่างน้อยที่สุดก็สนับทองเหลือง ฝ่ายที่มีกำลังพลมากกว่าเลยชักลังเล นอกจากเสียงเพลง Love me tender ที่กังวานหวานละมุนอ้อยสร้อยออกมาจากลำโพงสเตริโอของตู้อัตโนมัติ ทั้งร้านสงบงันเงียบเชียบ! หลายคนเหมือนจะลืมหายใจ เงียบกันอยู่อีรูปนั้นร่วมครึ่งนาที จิ๊กโก๋ทรงเอลวิสซึ่งวางท่าเป็นพี่เอื้อยถึงได้หรี่ตาลากเสียง
"พวกนายคงแน่ซีท่า...?"
เสือร้ายหน้าจืดในคราบลูกแกะไร้น้ำยาจากสะพานขาวยักไหล่นิดๆ
"ก็ไม่เท่าไหร่ เราไม่ถอยให้ใครก็แล้วกัน!"
"งั้นสวย..."
"อีสวยมีผัวไปแล้ว"
"อ๊! พูดแบบนี้ก็แจ๋วซิ"
"อีแจ๋วก็เพิ่งแต่งงาน!"
บทจะยวนเมื่อของขึ้นจนเห็นช้างเท่าลูกหนู หล่อ สะพานขาวก็เล่นลิ้นกวนเกือกได้ไม่เป็นรองใคร ซึ่งก็ทำเอาเอลวิสจากเขาเหลียงซานขบเขี้ยวเคี้ยวกรามกรอดกราวด้วยความพลุ่มพล่ามดาลเดือด ก่อนแค่นคำรามกระหึ่ม!
"เออ! ปากเก่งไปเถอะ นายได้เจอดีแน่!"
"ก็เอาซี เราพร้อม!"
"รอเดี๋ยว อย่าเพิ่งเปิดหนีไปซะก่อนล่ะ"
เอ่ยจบ หมอนั่นหมุนตัวผลุนผลันออกจากร้านหลุยส์ โดยมีพลพรรคทั้งโขยงก้าวตามเป็นพรวน!
ลับร่างวัยรุ่นเจ้าตรอกวัดราชา ทั้งสามทรุดตัวลงนั่งอย่างหนักอก เพราะเมื่อมีเวลาหยุดคิดสติก็เตือนให้ตระหนักถึงความเสียเปรียบ แต่ไอ้ครั้งจะฉวยโอกาสหลบหนีอย่างที่ฝ่ายตรงข้ามปรามาสไว้ใจก็ไม่ด้านพอ! สามหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียน มะลันดูแกมะแลดูกันนิ่งอั้นอยู่ชั่วขณะ หล่อก็เปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"มันกลับไปเอาของมาเล่นเราแน่"
ศักดิ์ช่วงพยักหน้า
"ข้าก็ว่างั้น จะเอาไงกันดี?"
"ไม่มีทางเลือก ต้องจวกกะมัน กลัวอะไรวะพวกเอ็งก็มีของติดตัวมาทุกคน"
"ใครบอก...?"
"อ้าว! ก็ตะกี้เห็นล้วงกระเป๋า..."
"ก็ล้วงขู่มันไปยังงั้นแหละ"
"เฮ้ย...!!"
หล่อร้องตื่นๆ ก่อนที่ตี๋กับศักดิ์ช่วงจะดึงมือจากกระเป๋ากางเกงออกมาแบให้ดู ปรากฏว่าไม่มีแม้แต่ไม้จิ้มฟัน! มือเปล่ากันทั้งคู่!! หล่อ สะพานขาว กระพริบตาปริบๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเพื่อนมีแต่มือเปล่าปราศจากอาวุธ เขาถอนใจหน่วยหนัก ก่อนกำมีดสั้นจากในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมายัดใส่มือศักดิ์ช่วง
"เอ็งเอาไป!"
ตี๋ มาเวอริค พรวดลุกจากเก้าอี้
"ข้าจะออกไปข้างนอกแป๊บนึง"
หล่อเอียงหน้าขึ้นเลิกคิ้ว
"ไปทำไม?"
"ตะกี้ตอนเดินผ่านหน้าร้านข้าวมันไก่ ข้าเห็นไอ้โกกะลังนั่งหลับ"
"แล้วไง?"
"น่า...เอ็งคอยดู!"
ว่าแล้ว อาตี๋หน้าจืดก็โจนแผล็วออกจากร้านหายลับ
ไม่ถึงนาทีก็กลับมาพร้อมด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ห่อหุ้มวัตถุบางอย่างวางกึกลงกลางโต๊ะ เสือร้ายในคราบลูกแกะจากสะพานขาวเอียงคอขมวดคิ้วคลางแคลง เอื้อมมือจับกระดาษแผ่นบนคลี่เผยเปิดเล็กน้อย หน่วยตาเบิกกว้างขึ้นทันใด! เพราะที่นอนสงบนิ่งอยู่บนกระดาษแผ่นล่างเป็นมีดสับไก่เล่มบะเร่อ! แม่นแล้ว ปังตอ! หล่อ สะพานขาว ตลบหนังสือพิมพ์แผ่นนั้นปิดลงดังเดิม เงยขวับขึ้นสบตาตี๋ มาเวอริค
"เอ็งจะใช้ไอ้นี่...?"
อีกฝ่ายสั่นศรีษะ
"ไม่ แค่เห็นข้ายังสยอง"
"ถ้างั้น..."
"ของเอ็งน่ะแหละ อย่างอื่นที่ข้าจะหยิบฉวยเป็นอาวุธได้มีเยอะแยะไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้หรือขวดน้ำอัดลม"
หล่อพยักหน้ามาดมั่น ก่อนปรายตามองเรื่อยเปื่อยไปทางเคาร์เตอร์ ซึ่งมีคนขายของประจำร้านกับเด็กเสิร์ฟ ยืนออกกันอยู่ข้างในเป็นกระจุก! และต่างก็กระสับกระส่าย ไม่เป็นสุขกันทั่วหน้าเนื่องจากรู้เห็นการกระทบกระทั่งระหว่างทั้งสองฝ่ายมาตั้งแต่ต้น จนในที่สุดก็บานปลาย กลายเป็นเรื่องที่ต้องใช้กำลังและความรุนแรงเข้าตัดสิน ตามประสาวัยรุ่นเลือดร้อน ซึ่งก็ยังคาดเอาไม่ได้ว่าผลจะออกมารูปไหน? แต่ไอ้ที่จะลงเอยด้วยดีนั้นยากนัก!
เพียงชั่วครู่ใหญ่ๆ กลุ่มเจ้าถิ่นจำนวนเท่าเดิมก็ปรากฏตัวขึ้นหน้าร้าน อาวุธที่ติดมือแต่ละนาย มีทั้งมีดไม้และดาบเปลือยคมยาวน่าพรั่นซึ่งลากกันมาอย่างโอ่อ่าเปิดเผย มันทำให้มีเหล่าไทยมุงซึ่งเป็นคนในละแวกเดียวกัน แห่ตามมาชะเง้อชะเเง้ดูอยู่ห่างๆ อีกต่างหาก! ก็จะสอดรู้สอดเห็นซะอย่าง! ยิ่งเป็นเรื่องตีรันฟันแทงกันถึงเลือดถึงเนื้อก็ยิ่งสะใจพระเดชพระคุณอย่าบอกใคร! จิ๊กโก๋ทรงเอลวิสหัวโจกวัยรุ่นเจ้าตรอกวัดราชา คงเหมาเอาว่าบรรดาไทยมุงเป็นกองเชียร์ฝ่ายตน เลยออกอาการฮึกเหิมห้าวหาญปานขุนรบที่กำลังนำทัพเข้าสู่สมรภูมิ
พี่แกกระชับไม้หน้าสามตุ้มยาวกว่าศอกด้วยมือขวา ขยับเคาะกับฝ่ามือซ้ายเป็นจังหวะเนิบนาบ ย่างสามขุมส่ายอาดๆ ออกหน้ากลุ่มด้วยมาดพระเอกสุดเหวี่ยง หน่วยตากร้าวกระด้างซ่านแววกระหยิ่งลำพองแกมหมิ่นแคลน จ้องจนสามไอ้รุ่นแปลกถิ่นอย่างไม่ยอมกระพริบ! แต่ทั้งสามก็ยังคงนั่งสงบเฉยไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวและไม่ตื่นพรั่น มือขวาของหล่อนสอดซุกไว้ในพับกระดาษหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่กลางโต๊ะ แน่นอนในนั้นย่อมไม่ใช่มีดบินเล่มเล็กเซี่ยวลี้ปวยตอของลี้คิมฮวง มันเป็นมีดสับของหล่อแป๊ะเกี้ย (หล่อ สะพานขาว) เซี่ยวหล่อปังตอ!!!
Love me tender จบท่อนสุดท้ายไปนานแล้ว บรรยากาศในร้านหลุยส์สงบงันเงียบกริบ! เงียบและตึงเครียดน่าอึดอัด! กลิ่นอายของความดุดันอำมหิตอวลซ่าน! หัวโจกวัยรุ่นประจำตรอกวัดราชา ก้าวนำพลพรรคติดอาวุธพร้อมลุยเข้าร้านมาชะงักหยุดยืนเด๊ะจุ๊ยอยู่ไม่ห่างจากตู้เพลงมากนัก มันหรี่ตามองปรปักษ์ในเครื่องแบบนักเรียนมัธยมอย่างหมิ่นหยาม เคาะไม้หน้าสามกันฝ่ามือซ้ายและกระตุกเข่ายึกยัก ตามแบบฉบับของราชาร็อคแอนด์โรลขวัญใจจิ๊กโก๋พลางร้องบอกเสียงรื่น
"ของเพลงหน่อย!"
ลูกทีมนายหนึ่งควักเหรียญหมุนไปหยอดตู้รู้ใจ ไม่กี่วินาทีให้หลัง Hound dog อันร้อนแรงของ เอลวิส เพรสลี่ย์ ก็แผดคะนึงลั่นร้าน สำหรับหล่อกับเพื่อนนั่นคือสัญญาณรบ!
ทันทีที่เสียงเพลงระเบิดออกมาจากลำโพงสามหนุ่มต่างถิ่นไหวตัวเยือก! ไอ้รุ่นหน้าจืดแต่หัวใจเกินร้อยทะลึ่งพรวดพร้อมทั้งกวัดอาวุธออกจากพับกระดาษหนังสือพิมพ์อย่างฉับไว เช้งง์...!! ปังตอหนาหนักแต่คมกริบ ปาดใบเหล็กกับหินอ่อนปูโต๊ะดังเสียวไปถึงริดสีดวงทวาร! ความน่าพรั่นของมีดสับไก่ขาววับ เรียกเสียงเอะอะมะเทิ่งของเหล่าไทยมุงประสานกันแซ่แซ่ว และแทรกซ้อนด้วยเสียงผู้หญิงขวัญอ่อนหวีดร้องกรีดกราดแหลมลั่น! พริบตาติดต่อกัน หล่อ สะพานขาว ก็ทะยานเข้าหาหัวโจก ซึ่งกำไม้หน้าสามยืนวางมาดอยู่หน้าแถว ด้วยความเร็วปานจรวดหลุดจากฐานยิง จิ๊กโก๋ทรงเอลวิสสะดุ้งเหย็ง!
"เฮ้ย...!!"
มันหลุดอุทานตื่นตระหนกและขยับจะเด้งตัวถอยห่าง แต่ก็ช้าไป! ร่างเล็กกว่าของเสือร้ายหน้าจืดวูบเข้าถึงระยะฉกรรจ์ซะแล้ว ปังตอที่เงือดเงื้อสุดล้า หวดขวับลงไปเต็มแรง! ที่หมายคือกลางกบาล ฉัวะ..!! เสียงใบเหล็กหนักอึ้งและคมกริบ จวกสิ่งที่รองรับดังแทรกซ้อนเสียงเพลงได้ยินถนัดชัดหู เคราะห์ดีที่ไม่ใช่กระโหลกกะลาหรือเนื้อหนังมนุษย์ แต่เป็นไม้หน้าสามที่เอลวิสจากเขาเหลียงซานตาลีตาเหลือกตัวขึ้นปิดป้องไปตามมีตามเกิด
คมมีดกินเนื้อไม้เขาไปหวิดครึ่งค่อน และฝังติดแน่นตึบ! วัยรุ่นเจ้าถิ่นแตกฮือ! หล่อกระชากปังตอกลับ และฟันซ้ำจังหวะเดียวกับที่จิ๊กโก๋หัวโจกหมุนตัวจะผละหนี บึ้ก...!! กระหน่ำเข้ากลางหลังดังสนั่น! แต่ก็ไม่ใช่คมมีด! ดันเป็นไม้หน้าสามที่ยังติดคาปังตอ! ไอ้หมอนั่นทำอาการหลังแอ้หลังแอ่นเซถลาหัวซุกหัวซุนออกหน้าร้านอย่างไม่เหลือรูปเอลวิส จอมดีเดือดจากสะพานขาวกระแทกไม้หน้าสามกับขอบโต๊ะจนหลุดกระเด็น แล้วมุนขวับไปหาเด็กหนุ่มคนใกล้สุด รายนี้ไม่ได้ไม้หรือมีดสั้นเป็นเครื่องทุ่นแรง มือขวาของมันกระชับด้ามดาบยาวเฟื้อยเปลือยคมขาววับ!
หอกดาบไม่ใช่ใบอ้อย ฉัวะฉับเข้าตรงไหนก็ตรงนั้น เลือดสาดแน่นอน! แต่ในยามที่โทสะแรงร้อนราวไฟประลัยกัลป์ หล่อ สะพานขาว ไม่ได้นึกขามเกรงแม้เพียงน้อยนิด ปังตอสั้นกว่าก็ไม่แปลก #ใจถึงซะอย่าง! ไอ้รุ่นหน้าจืดโผนเข้าฟันแบบมวยแลกหมัดโดยไม่คำนึงถึงการปิดป้องให้เสียเวลา ใครดีใครอยู่ละวะ! ควาก...!! มีดสับไก่กรีดอกเสื้อคนถือดาบแหกเป็นทางยาว เพราะเจ้าตัวกระเด้งถอยหลบพ้นไปได้อย่างฉิวเฉียดชนิดหนวดยุงผ่าครึ่ง! แต่แทนที่จะสะบัดดาบฟาดฟันโต้ตอบพระเดชพระคุณกลับฉวยโอกาสที่ฝ่ายตรงข้ามฟันพลาดและเสียหลัก หมุนตัวแจวอ้าว พวกพ้องประดามีก็เช่นกัน
ต่างลากมีดไม้ที่เตรียมมาซะดิบดี นิมนต์หลวงพ่อโกยวัดหน้าตั้งเปิดหนีอย่างไม่รอพระรอเณรที่ไหนทั้งสิ้น! ต่อให้ท่านเจ้าคุณก็ไม่รอ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก หัวใจมันคนละเบอร์!! เสือร้ายจากสะพานขาว ควงปังตอโลดไล่พ้นหน้าร้านไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักด้วยเห็นว่าเปล่าประโยชน์ นักเลงซังกะบ๊วยเจ้าถิ่น ฝีตีนจัดจ้านกว่ากันเยอะ! เขาเผ่นกลับเข้ามาข้างใน พร้อมกับที่ตี๋ มาเวอริค ทิ้งเก้าอี้ซึ่งไม่ทันได้หวดใครซักพลั่กลงกระแทกพื้นโครมสนั่น! ศักดิ์ช่วงก็เก็บมีดลนลานคว้าหนังสือก่อนอื่นไม่ใช่ว่ารักเรียน แต่หากเผลอไผลลืมทิ้งไว้ มันจะกลายเป็นหลึกฐานสืบสวนไปถึงตัวได้ง่ายดายเป็นอันมาก
ส่วนหล่อก็ฉวยสมุดเล่มหนาขึ้นมาเปิด ยัดคมมีดสับไก่เข้าไปแล้วตวัดขึ้นหนีบซอกรักแร้ สบตากันอีกคนละแว่บ สามหนุ่มกะทงในเครื่องแบบนักเรียนมัธยมก็ควบตะบึงออกจากร้านหลุยส์อย่างไม่ชักช้า ใครจะอยู่รอตำรวจล่ะขอรับ? ไม่ถึงครึ่งอึดใจวัยรุ่นเริงเมืองทั้งสองฝ่ายก็กระจายย้ายแยกกันหายตัวไปเรียบวุธ เหลือทิ้งไว้เพียงไม้หน้าสามซึ่งถูกจามด้วยปังตอเป็นแผลเหวอะกับเสียงเพลงที่ยังอึงคะนึงออกมาจากตู้เพลงอัตโนมัติ เพราะ Hound dog ของเอลวิส เพรสลี่ย์เพิ่งจะบรรเลงไปได้เพียงท่อนเดียว!
หล่อ สะพานขาว ไม่เคยมุ่งมาดปรารถนามาก่อนว่าจะใช้ปังตอเป็นอาวุธ ที่คว้ามันเข้าลุยไล่ถล่มเจ้าถิ่นตรอกวัดราชาซะกระเจิดกระเจิงก็เนื่องจากสถานการณ์บังคับเป็นเหตุบังเอิญโดยแท้ แต่อิทธิฤทธิ์ของมีดสับเล่มโตที่ได้พึ่งพาในยามคับขันก็ประทับใจไม่รู้ลืม! และหลังจากวันนั้น ข่าวการสำแดงศักดาเดชในร้านหลุยส์ ที่กระพือไปทั่วยุทธจักรนักบู๊วัยรุ่นรวดเร็วราวไฟไหม้ฟาง ก็ทำให้ฉายาหล่อ สะพานขาวถูกเปลี่ยนไปตามรูปการณ์ ไม่ใช่เขาเปลี่ยนเองแต่เป็นคนอื่นขนานนามให้เสียใหม่ว่า หล่อ ปังตอ! ซึ่งไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม เขาต้องยอมรับฉายานี้โดยปริยาย
วันต่อวันผ่านไปเด็กหนุ่มผู้ช่อนความดุดันเฉียบขาดไว้ใต้สีหน้าจืดแหย ก็ยังคงใช้ชีวิตอีเหละเขละขละ เอาแต่เที่ยวสนุกสนานเฮฮาไปกับเพื่อนฝูงมากกว่าที่จะเล่าเรียนเหมือนเช่นเคย ซึ่งหากสามารถหยั่งรู้อนาคต เขาอาจจะตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางเดินเสียตั้งแต่ตอนนั้น เพราะที่รออยู่ข้างหน้า คือความเลวร้ายสุดยอด!
ยุคนั้น สถานที่เที่ยวเตร่พักผ่อนหย่อนอารมณ์ในวันหยุดสุดสัปดาห์ หนึ่งในจำนวนไม่กี่แห่งของกรุงเทพฯ ก็คือสนามหลวง ซึ่งเปิดตลาดนัดทุกเสาร์-อาทิตย์ แน่ละ สวนจตุจักรยังไม่มีแม้แต่ชื่อ! มันเป็นเพียงทุ่งนารกร้างว่างเปล่า ซึ่งทางการเวนคืนมาจากชาวบ้าน แต่ยังไม่ได้ใช้ประโยชน์จริงจัง ทุกอย่างยังอยู่ที่สนามหลวง ตลาดนัดกลางกรุงแห่งนี้ พรั่งพร้อมไปด้วยสรรพสิ่งสารพันที่จะให้เลือกสรรจับจ่ายซื้อหาตามอัธยาศัย จะเอาอะไรก็มีไว้รองรับครบครันไม่ว่าจะเป็นข้าวของเครื่องใช้ไม้สอยจิปาถะ หนังสือหนังหาอาหารการกิน ตลอดจนสัตว์เลี้ยงประเภทหมา แมว นก หนู ปู ปลา สารพัด! ลิง ค่าง กระรอก ชะนีก็ยังมีให้เลือก
สนามหลวงในวันสุดสัปดาห์ จึงเป็นแหล่งรวมของชาวประชาเรือนแสนที่หลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ ทุกเพศทุกวัยและทุกระดับชั้น เศรษฐีกับยาจกหรือท่านนายพลกับผู้หมู่ สิบตรีต๊อกต๋อยก็เดินกระทบไหล่กันได้อย่างไม่เคอะเขินที่นี่แหละ! ผู้คนส่วนใหญ่จะมาเดินช้อปปิ้งหาซื้อข้าวของประดามีที่ต้องการหรือมาหาอาหารอร่อยๆ ถูกปาก แต่ก็มีไม่น้อยที่มาเตร็ดเตร่ดูโน่นดูนี่เพื่อความเพลิดเพลินเจริญตา หล่อ ปังตอ กับ ตี๋ มาเวอริค ก็อยู่ในจำนวนคนประเภทหลัง
ทั้งคู่แต่งกายตามรสนิยมของเด็กหนุ่มทั่วไปในสมัยนั้น ซึ่งมักเลียนแบบดาราคนโปรด เช่น เจมส์ดีน เฟเบี้ยน หรือเอลวิส เน้นหนักไปทางด้านความประณีตพิถีพิถัน เก๋ เท่ห์ หรู แต่ทะมัดทะแมงคล่องตัวไม่ เซอร์ให้รุ่มร่ามรุงรังเหมือนยุคปัจจุบัน และนอกจากจะแต่งตัวดีสะอาดสะอ้าน ไอ้รุ่นจากสะพานขาวยังมีสมุดบัญชีเล่มยาวหนาเตอะหนีบซอกรักแร้ ดูราวกับหนอนตำราหรือนักศึกษาผู้ใฝ่เรียน
สองหนุ่มกะทง ย่ำย่างเรื่อยเปื่อยหลบหลีกผู้คนที่คับคั่งสับสนไปตามทางเดินใต้เงามะขามร่มรื่นจนกระทั่งอ้อมไปถึงอีกฝั่งด้านเดียวกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เหตุไม่คาดหมายอุบัติขึ้นตอนนี้เอง! มันเป็นเพราะตี๋ มาเวอริค เอาแต่ชะเง้อชะแง้แลตามสาวรุ่นหน้าใส โดยไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ และเมื่อไม่ดูก็ย่อมไม่แปลกอันใดที่อาตี๋จะซุ่มซ่ามไปชนกระแทกไหล่คนเดินสวนทางเข้าเต็มรัก!
"เอิ๊บ...!!"
เขาหลุดอุทานตื่นๆ พร้อมทั้งสะบัดหน้าหันขวับมามองฝ่ายตรงข้าม ซึ่งเป็นหนุ่มฉกรรจ์สูงวัยกว่าหลายปี ได้เห็นเพียงแว่บเดียวไม่ทันเอ่ยปากขอโทษขอโพยตามมารยาท หมอนั่นก็ถลึงตาฉวัดมือผลักอกอย่างค่อนข้างแรง เล่นเอาไอ้รุ่นผงะเซถอยหลังสามสี่ก้าวกว่าจะขืนตัวไว้ได้และกระชากเสียงถามฉุนเฉียว
"นี่ถึงกับผลักอกกันเชียวเรอะ?"
รุ่นใหญ่กว่า ลักษณะท่าทางเหมือนคนในเครื่องแบบที่แต่งไปรเวทมาเดินเที่ยว พยักหน้าหงึกๆ
"เออซีวะ! ก็ลื้อชนอั๊ว!"
"ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจ ทำไมไม่ขอโทษ?"
"ก็พี่ผลักผมซะก่อน ไม่เปิดโอกาสให้ได้พูดสักคำ แบบนี้มันเกินไป"
ฝ่ายตรงข้ามยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
"ไม่เตะเข้าให้ก็บุญหัวแล้ว"
"อ้าว..."
เด็กหนุ่มร้องอึง หน้าร้อนวาบขึ้นมาทันใด! และพร้อมๆ กันนั้น หล่อ ปังตอ ซึ่งเดินออกหน้าเลยไปหลายก้าวก็หนุมตัวจ้ำอ้าวย้อนกลับมาเมื่อเหลือบเห็นเพื่อนโต้เถียงกับคนสูงวัยกว่า และรู้สึกว่ารูปการณ์ไม่สู้ดี
"อะไรกันรึ?"
เขาปราดเข้ามานิ่วหน้าตวัดเสียงกังขากับอาตี๋ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะบุ้ยปากบอก
"ขานี้เขาเอาเรื่องข้าว่ะ"
หล่อหันขวับไปทางคู่กรณีของไอ้เกลอหมายจะซักไซ้ไล่เรียงหาต้นสายปลายเหตุ แต่ก็เจอคำถามกวนโทสะที่ไม่ผิดอะไรกับน้ำมันเชื้อเพลิงสาดพรึ่บเข้ากองไฟร้อนแรง
"มองหาอะไร?"
เท่านั้นก็เกินพอสำหรับไอ้รุ่นหน้าจืดแต่เลือดเข้ม และประจุธาตไฟร้อนกล้าไว้ทุกหยาดหยด!
ซึ่งเมื่อถึงจุดที่เกินขีดขั้นของความอดทนอันน้อยนิด เขาก็พร้อมที่จะชนไม่เลือกหน้า! และไม่เกี่ยงว่าจะเป็นรุ่นใด! ขอให้แบะท่าศัตรูเข้ามาเป็นฟัดแหลก! หล่อ ปังตอ กลอกตามองผู้คนรอบข้างซึ่งพลุกพล่านขวักไขว่ไม่เหมาะที่จะเปิดศึก ก่อนแค่นเสียงกับหนุ่มแน่นรุ่นพี่
"เป็นอันว่าเราพูดดีๆ กันไม่ได้...?"
อีกฝ่ายยืดอกยะโส
"อั๊วไม่จำเป็นต้องพูดดีกะไอ้จิ๊กโก๋ซ่าไม่มีน้ำยาหยั่งพวกลื้อ"
"โอเค ถ้าอยากมีเรื่องก็ตามมา!"
จบคำท้าทาย เสือร้ายหน้าจืดสะกิดเพื่อนคู่หูก้าวปราดออกจากที่นั่นอย่างไม่โอ้เอ้ พอข้ามถนนจากฝั่งสนามหลวงก้าวขึ้นบาทวิถีฟากทิศตะวันตก หล่อก็เหลียวมองหลังแว่บหนึ่ง ยิ้มดุเหี้ยมจุดขึ้นตรงมุมปาก เมื่อได้พบว่าหนุ่มฉกรรจ์นายนั้น ซอยเท้าข้ามถนนตามาอย่างมาดมั่น สีหน้าท่าทางบอกชัดถึงความกระเหี้ยนกระหือที่จะกระทืบเด็กรุ่นเยาว์กว่า เดี่ยวเถอะมึง! จอมดีเดือดจากสะพานขาวคำรามกระหึ่มอยู่ในอก หน่วยตาโชนประกายวูบวับ!
เขาพาตี๋ มาเวอริคเลี้ยวเข้าทางสายเล็กข้างหอสมุดเก่า ซึ่งผู้คนบางตากว่าข้างนอก และจ้ำเคียงกันไปได้ชั่วระยะหนึ่งก็เอียงหน้าแฉลบหางตามองหลังเป็นคำรบสอง ปรากฏว่าพระเดชพระคุณยังตามมาไม่ลดละ!
"เดินไปเรื่อยๆ นะ เดี๋ยวข้าจะเล่นมันเอง!"
หล่อกระซิบบอกอาตี๋เบาๆ แล้วทอดน่องชะลอตัวคล้อยลงมาข้างหลัง เดินตามเพื่อนไปเงียบๆ ในระยะห่างไม่มากนัก ประสาททุกส่วนเกร็งเขม็งตื่นตัวเตรียมพร้อม รอจังหวะเหมาะอยู่ทุกกระติก!
และพอหูจับเสียงฝีเท้าหนักๆ จ้ำไล่ใกล้เข้ามาจวนทัน เขาก็ซะงักหยุดกึก! เสี้ยววินาทีติดต่อกัน ร่างสันทัดสะบัดหมุนกลับอย่างฉับไว สมุดบัญชีที่เคยหนีบติดซอกรักแร้ซ้ายปลิวคว้าง! ปลิวหลุดไปจากวัตถุที่มันเคยห่อหุ้มปกปิดซึ่งบัดนี้ผงาดร่าอยู่ในมือขวาของเด็กหนุ่มหน้าจืด ไม่ใช่อะไรอื่น #ปังตอ!! ที่แท้สมุดเล่มยาวหนาเตอะก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์เกี่ยวกับการเล่าเรียนเขียนอ่านเลยสัดนิด มันกลับถูกใช้เป้็นที่เก็บซ่อนอาวุธ มีดสับเล่มโตเปลือยคมขาวปลาบน่าพรั่นทำเอารุ่นใหญ่ถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกโพลง!
"เฮ้ย...!!"
หมอระเบิดอุทานออกมาอย่างตื่นตระหนกและคาดไม่ถึง แต่ไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น รุ่นเล็กก็โผนเข้าประชิด ปังตอที่เงือดเงื้อสุดล้าจ้วงฟันเข้าเต็มเหนี่ยว! เป้าหมายคือกลางอกที่เปิดโล่ง!
ปึ้ก....!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
