การเดินทาง บนเส้นทางเดิมๆ
เส้นทางเดิมๆ มักจะเต็มไปด้วยภาพแห่งความทรงจำ เส้นทางสายนี้ภายในยี่สิบปี เราเดินทางไปกลับนับครั้งไม่ไหว ในแต่ละครั้งนั้นมีเพื่อนร่วมทางต่างกันไป
ครั้งแรกๆ เดินทางคนเดียวไม่ได้ ต้องมีคุณพ่อคุณแม่มาส่งเสมอ ความรู้สึกช่วงนั้น เหงาแบบไหวหรือไม่ไหว ถามตัวเองบ่อยๆ พ่อแม่กลับหงอยเป็นไก่เหงา เป็นเด็กขี้แย ติดเพื่อนแจ จะไปไหนแต่ละครั้งถ้าต้องไปคนเดียว ก็เลือกที่จะไม่ไปดีกว่า
จวบจนวันหนึ่ง คำว่าว่างไม่ตรงกัน คำว่าธุระฉัน ธุระเธอ คำว่าเมื่อไรจะโต ก็เริ่มได้ยินบ่อยขึ้น ย้ำๆ ซ้ำๆ จนกระทั่งวันหนึ่งชวนเพื่อนไปทานข้าว เพื่อนมีคลาส แต่เราไม่มี เพื่อนให้รอ แต่เราก็กำลังจะมีคลาส เลยตัดสินใจทานข้าวคนเดียว ความรู้สึกแรก คือมันเขิน เขินแบบว่าอยากตักข้าวใส่ปากแบบไม่ต้องเคี้ยวอ่ะ เพราะช่วงเวลาที่รอให้ข้าวคำนั้นหมดปากแล้วจะยกช้อนตักใส่คำต่อไป มันช่างทำอะไรไม่ถูกเอาซะจริงๆ จนกระทั่งตัดความเขินออก แล้วเงยหน้าขึ้น ใช้สายตามองไปรอบๆ แคนทีน .... ไหนล่ะะคนมอง ต่างคนต่างทาน ต่างคนต่างใส่ใจจานข้าวของตน ใครเค้าสนใจเธอ เราถามตัวเอง แค่นั้น...ก็ทำให้เราหันมายิ้มกับจานข้าวแล้วทานต่อด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
ชีวิต "คนเดียว" ก็เริ่มสนุกขึ้น คึกคักมากขึ้น ฮึกเหิม ลุกลามไปถึงการกินกาแฟคนเดียว ดูหนังคนเดียว และที่เด็ดเดี่ยวที่สุด (ในตอนนั้น) คือการตัดสินใจ นั่งรถทัวร์กลับบ้านคนเดียว มานั่งย้อนคิดแล้วก็หัวเราะตัวเองเบาๆ กับคำชื่นชมของแม่ ว่าเก่งมากลูก แม่ภูมิใจราวกับว่าเราสอบได้ A สักสิบตัว😅😅😅
ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมพ่อแม่ต้องดีใจ หรือต้องภูมิใจที่เราทำอะไรคนเดียวได้ คิดแค่ว่าพ่อกับแม่คงเหนื่อยที่จะต้องคอยรับคอยส่ง เลยชมเรา เสริมแรงเรา แต่....ตอนนี้เรารู้แล้วล่ะว่า การใช้ชีวิตคนเดียว เดินทางคนเดียว ทานข้าวคนเดียว ขับรถไกลๆ คนเดียวได้ โดยไม่ได้คิดว่า เรามันตัวคนเดียว.... นั้น มันเป็นสกิลล์การใช้ชีวิตอย่างหนึ่งเลย เราทำอะไรคนเดียวอย่างมีความสุขได้ ในขณะที่เราไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว เหงา หรือไม่มีใคร ... เราทำอะไรคนเดียวได้ เพราะเราเติมเต็มตัวเองได้...แค่นี้เอง ที่คนที่รักเรา ห่วงเรา ต้องการให้เราเป็น❤️
I am alone but I'm not a lonely girl😍 I love alone way 😘
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
