"สิบสามตุลา ฟ้าสิ้น ยินข่าวร้าย
จิตสลาย หายลับ ดับผุยผง
น้ำตาไหล ไม่หยุด ทรุดกายลง
สวรรค์คง ส่งกลับ รับภูมินทร์
ทุกคนร้อง นองน้ำตา ปีห้าเก้า
แสนโศกเศร้า เฝ้าคิด จิตถวิล
ธ คือแสง แห่งฟ้า มาสู่ดิน
ทั่วธานินทร์ ถิ่นนี้ ที่ทรงครอง
ธ ทรงธรรม นำทาง สร้างสุขศรี
ปราชญ์นที ปรีชาล้ำ นำไทยผอง
ปราชญ์แห่งดิน ยินไกล ได้เฝ้ามอง
ทั้งโลกซ้อง สรรเสริญ ภูมิพล
เจ็ดสิบปี ที่ครอง ผองทวยราษฎร์
ย่างพระบาท ชาติไทย ไปทุกหน
แม้เหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า ฟ้ามืดมน
ทรงลุยฝน ทนร้อน มาผ่อนภัย
ศูนย์รวมรัก ภักดี ที่ยึดมั่น
จอมราชัน สวรรคต หมดสมัย
ข้าทั้งผอง รองพระบาท ทุกชาติไป
องค์จอมไท้ ได้สถิต จิตทุกดวง
สุดอาลัย ไทยซ้อง ร่ำร้องหา
ผองประชา ฝ่าประบาท ขาดพ่อหลวง
ขอพระองค์ ทรงกุศล ผลทั้งปวง
เสด็จสรวง สวรรค์ นิรันดร์เทอญ”