1 ก.ย. 2020 เวลา 13:43 • ปรัชญา
ในเย็นวันหนึ่งอาจารย์เซนกำลังเล่นกับสุนัขอยู่...
credit: https://www.gettyimages.fi/
อาจารย์เซนโยนไม้ สุนัขของเขาก็วิ่งไป พอได้ไม้มันก็คาบวิ่งกลับมา มันกระดิกหางและรอให้เจ้านายมันโยนไม้ มันจะได้คาบมาใหม่
เย็นวันนั้นเอง ลูกศิษย์ที่ฉลาดที่สุดคนหนึ่งมาที่สำนัก
ลูกศิษย์เกิดคำถามในหลักธรรม
เขามองว่าธรรมะเป็นสิ่งที่จะซับซ้อนและขัดแย้งในตัวเอง อาจารย์และลูกศิษฐ์จึงถกปัณหาธรรมกันอย่างดุเดือน
credit: www.pexels.com/
จนในที่สุดอาจารย์ก็พูดกับลูกศิษฐ์ว่า
“เจ้าต้องเข้าใจนะ ตัวหนังสือ มันแค่ชี้ให้เราเข้าใจความจริง อย่าให้ตัวหนังสือหรือสัญลักษณ์อะไรก็ตาม ทำให้เราออกจากความจริง เดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าดู”
จากนั้นอาจารย์ก็เรียกสุนัขของเขา มองไปที่สุนัขพร้อมพูดกับมันว่า
“ไปคาบดวงจันทร์ให้ข้าที่” พร้อมกับชี้ไปที่ดวงจันทร์
credit: www.pexels.com/
จากนั้นอาจารย์ก็ถามลูกศิษฐ์ “เจ้าดูซิ หมาข้ากำลังมองอะไรอยู่?”
“มองไปที่นิ้วของท่าน” ลูกศิษฐ์กล่าว
อาจารย์จึงสอนลูกศิษฐ์ว่า...
“ใช่แล้ว . . . เจ้าอย่าทำตัวเหมือนหมาของข้า อย่าสับสนระหว่าง นิ้วที่กำลังชี้ กับ สิ่งที่นิ้วนี้ชี้ไป พระธรรมคำสอนทั้งหมดเป็นเพียงแนวทางเท่านั้น ผู้ที่หาแนวทางของตัวเองจากคำสอนของผู้อื่น คือ ผู้ที่เข้าใจสัจธรรม”
SUDDEJ ถอดความ
สวัสดีครับผมสุดเดช ถ้าใครชอบชีวิตจิตเหมือนกัน ติดตามผมได้ที่ . . .
ไลน์: ชีวิตจิต |by| SUDDEJ (เพิ่มเพื่อนจากลิงค์ครับ)
เฟสบุ๊ค: ชีวิตจิต
ช่องยูทูป: ชีวิตจิต by SUDDEJ
...ขอให้ท่านสัมผัสความสุขในชีวิต...
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
🙇 🤗 😀
โฆษณา