เรื่องเล่าที่ 1
เมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสเดินทางไปดอยม่อนจองเพียงตัวคนเดียว ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร พอขึ้นรถก็ได้ทำความรู้จักกับผู้คนที่เดินทางไปด้วยกัน พอถึงจุดเริ่ม ก็เดินกันปกติ แวะถ่ายรูป กินข้าวเที่ยง จนกระทั้งถึงจุดที่เรียกว่า เนินหมาหอบ ในขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาเดินและเงยหน้าขึ้นมาถ่ายรูป ผมเห็นน้าผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังพักเหนื่อยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป และวิวตรงที่แกนั้งนั้นเหมะเจาะจนผมต้องยกกล้องมาถ่ายรูปแกไว้ ในขณะที่ผมกำลังมองผ่านช่องมองกล้อง ในใจกับมีบางเรื่องวิ่งเข้ามาอย่างกะทะหัน จนผมต้องเดินไปคุยกับน้าคนนี้ และถามแกว่า ไม่มีเพื่อนหรือญาติพี่น้องมาด้วยหรอครับ คำตอบที่ผมได้ก็อย่างที่เห็นในภาพแหละครับ คือ "ไม่มี น้าซื้อทัวร์ตามกลุ่มมา" ซึ่งเป็นแบบเดียวเช่นกันกับผม และทำให้ผมนึกขึ้นได้ถึงประโยคที่คนชอบแชร์ตามโซเชียลว่า "พอมาถึงวันนี้พบว่ามีหลายคนหล่นหายไปจากชีวิตเยอะกว่าที่คิดนะ" มันทำให้ผมชาไปชั่วขณะนึง และย้อนกลับมามองตัวเองว่าเราอายุแค่ 20 กว่าๆ ก็มีคนหายหล่นหายไปจากชีวิตเยอะเหมือนกันนะ และนั้นก็เป็นอีกเหตุผลเหตุผลหนึ่งที่ผมมาเที่ยวม่อนจองคนเดียว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
