เลิกบุหรี่ - ตอน 2
แล้วผมก็ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยระดับท็อป 5 ของโลกโดยไม่สนว่าพ่อแม่จะหัวเสียขนาดไหน
“ไปเรียนจบกลับมา” พ่อหน้านิ่ว “ถ้าเกิดหนูอัจมีแฟนไปแล้วจะว่าไง”
“ก็ไม่ว่า” ผมตอบ ผมกับพ่อแม่คุยกันในห้องตอนผมแพ็คกระเป๋าเดินทาง เสื้อผ้า-ของใช้ วางเต็มเตียง “เราไม่ได้เป็นแฟนกันนี่ครับพ่อ”
แม่ผิดหวังสุดซึ้ง แต่ไม่พูด
ก่อนเดินทาง ผมได้พบอัจฉรีญาธร
“พี่ภูมิไปเรียนวิชาอะไรนะ” เธอถาม ท่าทางงงงวยเหมือนเพิ่งตื่นนอน
“วิทยาการคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยี ” ผมตอบ “จะเอามาต่อยอดธุรกิจที่บ้าน”
“พี่เตรียมตัวเยอะมั้ยกว่าเขาจะอนุมัติให้ไปเรียน” เธอถามต่อ ยังงงอยู่
“ก็เตรียมประวัติการศึกษา จดหมายอ้างอิงจากมหาวิทยาลัย จดหมายแนะนำตัว บทความที่เขียนให้เขาพิจารณา ใบประเมิน ใบรับรองแล้วก็เอกสารสารพัดที่แสดงความเก่งกล้าสามารถ ผลการสอบสัมภาษณ์ที่เน้นเรื่องแนวคิดของเรา” ผมตอบ
“งั้นก็นานมากซี” เธอพูด “แล้วพี่ไม่มีเวลาแม้แต่นาทีเดียวที่จะบอกอัจว่าจะไม่อยู่แล้วเลยหรือ ทำไมเพิ่งมาบอกตอนเช้าคือตอนนี้แล้วต้องรีบไปขึ้นเครื่องตอนบ่าย”
ผมไม่ตอบ เพราะถ้าตอบคงต้องเถียงกันจนตกเครื่อง ผมได้แต่รีบขอตัวเพื่อไปเตรียมเดินทาง ระหว่างนี้ผมแอบคิดว่า กลับมา อัจฉรีญาธรต้องมีเด็กหนุ่มนศ.ป.ตรีด้วยกันเดินควงในฐานะแฟนไปแล้วแน่ๆ
แว่บหนึ่งผมนึกถึงลุงวิชญ์ ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายชนะ คนเราทำตามใจตัวเองได้ทุกเรื่อง
เชื่อผมซีลุง
หนึ่งปีที่มหาวิทยาลัยระดับนำของโลกที่อังกฤษ ผมแทบไม่คิดหรือทำอะไรนอกจากเรื่องคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีต่างๆที่กำลังเปลี่ยนแปลงโลกไปสู่ยุคดิจิตอล
พวกที่มาเรียนแม้ฐานะทางบ้านจะเลอเลิศแต่ไม่มีประเภทจ่ายครบจบแน่หรือเกเรไม่เอาถ่านหลงมาสักราย เพราะมหาวิทยาลัยคัดเฉพาะพวกบ้าเรียน ทุกคนมาถึงก็ก้มหน้าก้มตาหาวิชา ไม่มีการมั่วสุมปาร์ตี้ ไม่มีใครจ้องจีบใคร แต่เรารู้จักกันหมด พวกที่มาจากเมืองไทยรุ่นผมมี 6 คนรวมทั้งผม
ผมลืมทุกคนทางเมืองไทย ทั้ง พ่อ แม่ อัจฉรีญาธร ลุงวิชญ์
เมื่อจบหลักสูตรและกำหนดมารับใบปริญญาบัตรปลายปีหน้า ผมก็ผ่อนคลายด้วยการไปท่องยุโรป ใช้วีซ่าแชงเก้น เข้าประเทศนั้นออกประเทศนี้โดยไปพร้อมเพื่อนบัณฑิตไทย ทั้งหมด 6 คน
พอสำราญบานใจที่ได้เที่ยวกันเต็มที่แล้ว จากนั้นผมกับเพื่อนๆก็กลับไทย
หลังออกจากตัวเครื่องบินเดินผ่านช่องงวงช้างเข้ามาในตัวอาคารผู้โดยสารสนามบินสุวรรณภูมิ เดินเองบ้างขึ้นทางเลื่อนบ้างตรงไปยังด่านตรวจคนเข้าเมือง เสร็จแล้วก็ไปรับกระเป๋า
ช่วงนี้เองที่ผมเริ่มนึกถึงอัจฉรีญาธร
ผมมั่นใจว่าเธอต้องมีแฟนไปแล้ว เท่ากับผมไม่ต้องทำตามที่พ่อแม่กะเกณฑ์เรื่องการคบหากับเธอ
ชีวิตเป็นของเรา เราต้องเลือกเอง
แต่พอถึงห้องผู้โดยสารขาเข้าจากต่างประเทศ ชั้น 2 ผมก็อึ้ง พ่อแม่ผม น้องชาย น้องสาว ญาติๆ มารับแน่นขนัด ในจำนวนนั้นมีอัจฉรีญาธรรวมอยู่ด้วย แม่ดึงเธอไว้ใกล้ตัวตลอดเวลา แสดงว่าแม่เป็นคนพามา
ถ้ามีแฟนแล้วแม่คงพาเธอมาด้วยไม่ได้
เท่ากับ ที่ผมปลื้มเป็นนักหนาว่าจะได้บงการชีวิตตัวเอง ที่แท้มันอาจไม่ใช่
ยังไม่ทันได้คำตอบผมก็ยิ่งงงหนักเมื่อวันรุ่งขึ้นผมมาที่ถนนรอบทะเลสาบในหมู่บ้านแล้วเจอลุงวิชญ์ แกบอกแกเลิกบุหรี่ได้แล้ว ทั้งที่แกไม่อยากเลิก
เท่ากับการทำตามใจตัวเองอย่างอิสรเสรีตามที่ผมหวังไว้ อาจไม่มีวันสำเร็จสมประสงค์ก็ได้
จบตอน 2
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
