9 ก.ย. 2020 เวลา 12:30 • ปรัชญา
เรื่องเล่าที่ 3
เป็นเรื่องของเพื่อนคนหนึ่ง(ขออนุญาตไม่ระบุเพศละกันนะครับ)ที่ได้คุยกันเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา
ต้องเล่าก่อนว่า เพื่อนผมกับแฟนของมันคบกันมา 5-6 ปีแล้ว ซึ่งอีกฝ่ายไม่รู้ว่าไม่อยากให้ใครรู้หรือแค่ไม่อยากเปิดเผยเท่านั้น (ขนาดที่ว่าไปงานๆนึงเจอกันแล้วก็ไม่ทักทายกัน)
พอเมื่อวันเสาร์มันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง มันเลยเข้าไปดูในไอจี และใน DM ก็เห็นแชทๆ นึงก็ไม่ได้คิดอะไรและไม่ได้เปิดอ่าน แต่พออีกวันเข้ามาดูใหม่กับปรากฎว่าแชทนั้นถูกลบไปแล้ว
มันเลยตัดสินใจถามแฟนไปตรงๆว่า มีอะไรทำไมต้องลบด้วย อีกฝ่ายก็บอกว่าป่าวหรอก เจอกันที่งานก็เข้ามาแซวในสตอรี่ไอจี ที่ Follow กันได้เพราะเป็นช่างภาพจึงต้องส่งรูป (ออกแนวหยอด แนวเต๊าะ) กลัวคิดมากเวลามาเห็นเลยลบไป
มันก็เลยยิ่งหน้าสงสัยไปอีก
และประโยคหนึ่งที่มันพูดกับผม คือ มันบอกว่า อาจจะมีบางที่มันสงสัยว่าทำไมถึงไม่เปิดเผยไม่อยากให้ใครรู้ มันก็พยายามเข้าใจมาตลอด "จะซ่อนจะฝังมันไว้ลึกแค่ไหนมันก็ยอม" แต่แฟนมันกลับเลือกที่จะไม่บอกคนที่พึ่งคุยกันไม่กี่ทีว่า เรามีคนคุยละนะ หรือหาวิธีปฏิเสธไป แต่เลือกจะมาบอกว่าเหมือนแคร์ว่า เพราะไม่อยากให้คิดมากเลยไม่อยากให้เห็นกับคนที่คบกันมา 5 ปี สรุปคนที่แฟนมันแคร์จริงๆ คือใครกันแน่ เลือกที่จะฝังมันไว้ แต่ไม่เลือกที่จะปฏิเสธคนๆนั้นไป
ทำให้ผมคิดเลยว่า "ระยะเวลาไม่เคยเป็นตัวบอกเลยว่าอะไรจะแน่นอน แต่งงานกันอยู่กันมาเป็น 10 ปีก็ยังหย่ากันได้"
ทำให้รู้ว่า "ความไม่แน่นอนมันเกิดขึ้นได้เสมอไม่ว่าระยะเวลามันจะนานเท่าไหร่ก็ตามสำหรับเรื่องความรัก"
สิ่งสุดท้ายที่เราจะทำได้ก็คงเป็นการอยู่กับมันให้ได้ แม้มันจะรู้สึกเจ็บแค่ไหนก็ตาม
คุณยังฝังเราไว้ไม่ลึกพออีกหรอ??
โฆษณา