ระหว่างนั่งรถมาทำงาน
เนื่องจากวิกฤตการณ์ระดับโลกอย่างโรคโควิตและเหตุผลส่วนตัวของข้าพเจ้าเองทำให้หยุดงานไปเกือบ 4 เดือน
เขาว่าคนอย่างเรานี่ลาวแหง
ทั้งที่แท้แล้วเราชาวอิสาน
กินปลาร้าข้าวเหนียวเที่ยวหางาน
ยามห่างบ้านแรมไกลไปเป็นลาว
แต่ปู่ทวดย่าทวดที่แม่เล่า
เกี่ยวตัวเราจริงจริงให้สืบสาว
ตัวเรานี้ใช่อื่นไกลลูกหลานลาว
ท่านเป็นชาวเวียงจันทร์แต่เดิมมา
เมื่อสงครามความร้ายท่านพ่ายหนี
มาถึงที่แผ่นดินถิ่นไทหนา
ร่วมสักร้อยปีย้อนแต่ก่อนมา
แต่ฉันเชื่อว่าตัวใช่ลาว.. เเค่ชาวเอเซีย
กินข้าวเหนียวสุขใจ..ไร้ดั้งหัก
จกปลาร้า จิ้มควับ ผักกาดหวาน
ส้มตำปู แกงหน่อไม้ แสนชื่นบาน
สุขสำราญ อย่าได้แคร์ แค่เป็นลาว
อันคนไทยเหมือนกัน ใช่แตกต่าง
อย่าแบ่งเลยชั้นชนชาติ ให้เสื่อมหู
รักกันเถอะ พี่น้องเรา ช่วยอุ้มชู
อยากให้รู้ คนลาวนี่...มีจิตใจ..
ข้าพเจ้ามีเพื่อนร่วมงานมีน้องมีพี่กินนอนด้วยกันทำงานด้วยกันเที่ยวด้วยกันเราร่วมหัวจมท้ายด้วยกันไปมาเกือบทั่วประเทศเพื่อนร่วมงานของผมเป็นคนอีสานมีหลากหลายประสบการณ์ที่ผมอยากจะเล่าและแบ่งปันประสบการณ์ให้ท่านผู้อ่านได้ฟัง
แต่ตอนนี้ต้องลงรถแล้ว..
zaba x2