13 ก.ย. 2020 เวลา 14:17 • นิยาย เรื่องสั้น
คำหวน-RETURN
//คำหวน//
-เกริ่น-
"ขวัญเอ๋ย ขวัญข้าว รู้ไหมว่า ข้าวทุกคำ ที่กินอยู่ทุกวัน มีรสอะไร......."
คำถามนี้ดังแว่วเข้ามาในหูของเราอีกครั้ง
ทว่าคำตอบของเราในครั้งนี้ไม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่ได้ยินคำถาม เพราะไม่ว่าคำถามนี้จะถามมากี่ครั้ง คำตอบที่ได้ก่อนหน้านี้ ย่อมแตกต่างกันไปตามสิ่งที่เราได้กินคู่กับข้าวในคำนั้นๆ
.คำ นั้นจะมีรสเค็ม ก็เมื่อ คำนั้นประกอบไปด้วยกับข้าวที่มีรสเค็ม
.คำ นั้นจะมีรสหวาน ก็เมื่อ คำนั้นประกอบไปด้วยกับข้าวที่มีรสหวาน
.คำ นั้นจะมีรสเปี้ยว ก็เมื่อ คำนั้นประกอบไปด้วยกับข้าวที่มีรสเปี้ยว
.คำ นั้นจะมีรสเผ็ด ก็เมื่อ คำนั้นประกอบไปด้วยกับข้าวที่มีรสเผ็ด
สิ่งเหล่านั้นบ่งบอกได้ว่า คำ นั้นจะมีรสใดๆ ก็ต่อเมื่อ คำ นั้นประกอบไปด้วยกับข้าวที่มีรสใดๆเป็นเครื่องปรุงแต่งนั่นเอง
แต่สำหรับรสชาติของข้าวในแต่ละคำในวันนี้ กลับแตกต่างไปจากที่เคย เพราะเป็นรสของข้าวที่เราค่อยๆเคี้ยวและกลืนอย่างช้าๆ ในวันนี้ วันที่ใครต่อใครหลายคนไม่คิดว่าหนึ่งชีวิตของคนเราเกิดมาจะเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้
//คำหวน//
(๑)
โควิด ๑๙
วันที่.....คนทุกคนรู้จักกับโรคใหม่ที่ไม่มีใครเคยรู้จักมันมาก่อน มันคือ โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ ๒๐๑๙ หรือโรคที่ใครต่อใครเรียกกันจนติดปากว่า โควิด ๑๙
วันที่.....คนทุกคนต้องสวมหน้ากากอนามัยตลอดเวลาเมื่ออยู่ข้างนอก จนทำให้เป็นสิ่งที่จำเป็น และหายากที่สุด ถึงขั้นเข้าแถวยาวเหยียดเพื่อเจียดเงินบางส่วนมาซื้อในราคาที่อาจสูงกว่าข้าวหนึ่งจานก็เป็นได้
วันที่.....คนทุกคนต้องเว้นระยะห่างระหว่างกัน จนทำให้คำว่า SOCIAL DISTANCING ถูกพูดได้ยินจนติดหู
วันที่.....มองเข้าไปในแววตาของใครก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ต้องข่มความกลัวเหล่านั้นเอาไว้ เพราะชีวิตยังต้องดิ้นรนกันต่อไป
วันที่.....มนุษย์เงินเดือนอย่างเราไม่ต้องไปทำงานในเช้าวันจันทร์ ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าต้องหยุดถึงวันไหน และคำว่า WORK FROM HOME ก็เป็นอีกหนึ่งคำที่ฮิตติดหู
ทุกๆวัน ในช่วงเช้า สิ่งที่เราเฝ้ารอก็คือคำประกาศที่ว่าประเทศเราสามารถหยุดยั้งไอ้เจ้าโควิด ๑๙ เอาไว้ได้ แต่ก็ดูว่ามันจะสวนทางกันกับสิ่งที่ทุกคนอยากให้เป็น คือจำนวนคนที่ติดเชื้อเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเข้าขั้นวิกฤติจนทำให้เกิดการล็อคดาวน์จังหวัดในแต่ละจังหวัด รวมถึงการล็อคดาวน์ประเทศ นั่นหมายถึงช่วงวันหยุดยาวที่กำลังจะมาถึงซึ่งมีความสำคัญสำหรับคนต่างจังหวัดอย่างเราเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพราะว่าเราต้องการกลับไปสังสรรค์หรือปาร์ตี้ตามประเพณีนิยมหรอก แต่มันเป็นช่วงเวลาที่เราจะมีโอกาสได้กลับไปสู่อ้อมกอดฟ้า อ้อมกอดดิน อ้อมกอดของคนที่เรารักและรักเรา อ้อมกอดที่เราจากมานานแสนนาน
.......ถึงจะเป็นท้องฟ้าเดียวกัน แต่ภายใต้จุดยืนที่แตกต่างกัน ก็ทำให้สัมผัสได้ถึงความสดใสที่แตกต่างกัน
.......ถึงจะเป็นพื้นดินเดียวกัน แต่ภายใต้จุดยืนที่แตกต่างกัน ก็ทำให้ไม่สามารถสัมผัสถึงไอดินที่เหมือนกันได้
ซึ่งถ้าดูแล้วก็เหมือนว่าการไม่ได้กลับบ้านในช่วงวันหยุดสงกรานต์แค่ปีเดียวไม่น่าจะเป็นไรหรอก แต่จริงๆแล้วมันมีความรู้สึกลึกๆข้างในที่แฝงเอาไว้อีกมากมาย
ความรู้สึกที่ว่า
.......ถ้าคนที่เรารักทางโน้นเกิดติดไอ้เจ้าโรคโควิด ๑๙ นี้ จะทำอย่างไร ใครจะดูแลเขาเหล่านั้น ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่ว่าเราหรือเขาติด ก็คงไม่สามารถมีใครดูแลใครได้ แต่ก็อดวิตกกังวลไม่ได้
หรือ............ถ้าคนที่เรารักทางโน้นป่วยหรือเป็นอะไรอย่างอื่น เราจะสามารถกลับไปดูแลเขาได้ไหม
เชื่อแล้วแหละที่เขาว่ากันว่าความกลัวทำให้เราสามารถคิดฟุ้งซ่านไปต่างนานาได้
ทั้งๆที่เรารู้ว่าความกลัวที่เกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่เราคิดขึ้นมาเอง แต่เราก็ไม่สามารถควบคุมมันได้เช่นกัน
สิ่งที่ดีที่สุดที่สามารถทำได้ในช่วงสถานการณ์แบบนี้คือ การโทรหาคนที่เรารักเป็นระยะๆ อย่างน้อยที่ต้องมีแน่ๆ คือตอนเช้าและตอนเย็น
บ่อยครั้งที่เราสองคนทิ้งท้ายก่อนวางสายก็คือ
“ดีนะครับแม่ที่ไอ้เจ้าโควิด ๑๙ มันเกิดในยุคนี้ ยุคที่เราสามารถได้ยินเสียง เห็นหน้ากันผ่านอุปกรณ์เล็กๆที่เรียกว่า มือถือได้”
“ถ้าเป็นสมัยก่อนแม่คงกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยทีเดียว เพราะเป็นห่วงไอ้ลูกชายจอมดื้อของแม่คนนี้” แม่พูดด้วยน้ำเสียงหยิกแกมหยอก แถมทิ้งท้ายด้วยการประชดประชันแบบเดิมทุกครั้ง
“โธ่แม่ครับ ดื้อตรงไหนครับ ถ้าเป็นเรื่องกลับไปอยู่บ้าน ผมจะกลับไปทำอะไรได้ อยู่ทางนี้ผมก็ได้ทำงานโรงงานที่มั่นคง มีเงินเดือนประจำพอกินพอใช้ครับแม่” ไม่ว่าแม่จะพูดคำพูดเดิมๆอีกกี่ครั้ง ผมก็ยังคงตอบคำถามแม่ด้วยคำตอบเดิมๆอยู่ร่ำไปเช่นกัน
ดูเหมือนว่าช่วงแรกๆ ของการ Work From Home ก็เป็นเรื่องดีสำหรับเรา แต่อย่างนั้นก็เถอะ อะไรที่มันนานไปหรือมากไปจนเกินคำว่าพอดี ย่อมมีผลกระทบในด้านลบตามมาด้วย ทำให้ช่วงหลังๆมีหลายบริษัทต้องประกาศปิดตัวเพราะสู้ต้นทุนคงที่ ที่ยังคงมีอยู่ตลอดเวลาไม่ไหว เราเองก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้บริษัทเราเป็นแบบนั้นเลย
(๒)
ไม่คาดคิด
#คอคนเขียน #โควิด19 #คำหวน #เรื่องสั้น #งานเขียน
โฆษณา