[เรื่องของเรื่อง ?] ตำนานเป็ด เรื่องเล่าของย่า ? ไปดูบ้านโน้นมานำเสนอเป็ดพะโลน่าทาน จั๋วหัวไว้ว่า เป็ดย่างหรือเป็ดพะโล้กันแน่ ทำให้นึกไปถึงนิทานตำนานเรื่องหนึ่งของย่า นั่นคือ ตำนานเป็ด หรือกำเนิดเป็ด

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

20 ก.ย. 2020 เวลา 13:30 • บันเทิง

ตำนานเป็ด เรื่องเล่าของย่า ?

ไปดูบ้านโน้นมานำเสนอเป็ดพะโลน่าทาน จั๋วหัวไว้ว่า เป็ดย่างหรือเป็ดพะโล้กันแน่ ทำให้นึกไปถึงนิทานตำนานเรื่องหนึ่งของย่า นั่นคือ ตำนานเป็ด หรือกำเนิดเป็ด

ตำนานเป็ด เรื่องเล่าของย่า

ตอนเด็กๆ จำได้ว่าย่าเป็นคนช่างอ่านช่างจำ อายุเยอะแต่ย่าก็อ่านออกเขียนได้ ด้วยความที่เป็นลูกคนจีนย่าก็มีผิวขาว พูดจาดี เอาอกเอาใจหลานๆ เป็นอย่างดี ย่าก็ชอบเล่านิทานที่น่าฟัง ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นจะเล่าแล้วเมื่อคืนคินนี้ก็ยังอยากให้น่าเล่าให้ฟังเหมือนเดิม

มีเรื่องหนึ่งที่ย่าเล่าให้ฟัง อันนี้ก็ไม่รู้ว่าย่าเอามาจากไหน หรือแต่งมาเอง เพราะตอนนั้นขี้มูกโป่ง เราไม่สนใจหรอกว่าอิมาจากไหน

เอาละมาตั้งวงกัน จิบขา เข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย เดี่ยวจะเล่าให้ฟัง

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว......

ที่บ้านไร่ชายทุ่ง ริ่มคลองน้ำใส ในท้องถิ่นบ้านไกล

มีขนำหลังน้อย ที่ปลูกเด่นเป็นสง่า และห่างไกลบ้านผู้คนอื่น

มีตา กับยาย อาศัยอย่างมีความสุข ตามประสา

ด้วยตายายมีอาชีพทำนาทำไร่เลี้ยงปากท้อง

ปีนี้ฝนฟ้าไม่ดี น้ำน้อย ฝนแล้ง

ข้าวในนา ทำท่าจะไม่ค่อยดีนัก

หลังเก็บเกี่ยวผลิตจากทุ่งสีทอง ที่ไม่ค่อยอำไพ

ยุ้งฉางปีนี้เหมือนจะใหญ่โตประมาณ

เพราะข้างรวงข้าวเลียง (ข้าวที่มัดเป็นกำ ๆ และมามัดรวมกันอีกที เรียกว่าเลียงข้าว)

บัดนี้เสร็จสับแล้วก็เหลือกินเหลือเก็บหรอมแหร๋ม

ตายายทั้งสองก็ได้แค่ทำใจ

รอบบ้านตายายยังพอมีที่ทางให้ปลูกผักนั้น ปลูกพืชนี้

มีความสุขตามประสา พร้อมสัตว์เลี้ยงที่เป็นไก่ไว้สามตัว

เจ้าไก่นี้ตายายได้แต่ไหนมาก็หาทราบได้

ตายายเลี้ยงไว้ก็ไมฆ่าไม่แกง

เช้าแล้ววันหนึ่งตากะยาย ก็ได้เวลาไปไร่ไปสวน

หุงหาอาหารก็ไม่ลืมที่จะให้เศษให้ข้าวไก่กิน

ไปแต่เช้า ทำนาไร่หลังขดแข็ง

กลับถึงบ้านก็หลับนอน

เสียงไก่ดังขับขานสิบทอดรับกันจากบ้านไกล

โน่นเสียงไก่ป่า นี่เสียงการ้อง

เสียงนกขุนทอง ร้องเรียกไว ไว

เสียงบินหลา ได้ยินมาแต่ไกล

เช้าอีกวัน ตายายก็เหมือนทุกวัน

แต่แร่งรีบมิได้ให้หาอาหาร

เรียกไก่กุ๊ก ๆ ว่าลูกเอ๋ย

ยายตาไปแล้ววันนี้อย่าถี่ไถ

สั่งความถามถ้อยร้อยข้าวห่อ

ยายตาไม่รีรีบเร่งไป

ทางบ้านชายคา เรามาดูไก่

เจ้าไก่ทั้ง 3 ตัวก็มั่วหากิน

ตัวที่หนึ่งช่างขยันขันแข็ง

ตัวที่สองก็ออกแรงคุ้ยเหยื่อ ไม่เบื่อหน่าย

ตัวที่สามกลับไว้ลาย หนีหายไม่คุ้ยดิน

มองไปที่ยุ้งฉางข้าวเหลือน้อย

ไก่ตัวที่สามช่างเกียจคร้าน

เข้าหายุ้งฉางที่วางข้าวเปลือกไว้เรียงราย

ปากจิกกินไปไม่อาทร

อนิจจาเอ๋ยสงสารตายาย

หลายวันผ่านไปเจ้าไก่ตัวที่สามก็ยังไม่เว้น

เช้าจนเย็นนอนยุ้งมุ่งแต่กิน

ไม่เข้าไปเขี่ย ไม่ไปคุ้ย

วันนี้ตาเอ่ยยายเอ๋ยข้าวหมดถัง

ว่าแล้วเดินเข้าไปยุ้งฉาง

ด้วยหวังว่าจะได้เอาข้าวไปซ้อมตี

แต่เห็นผิดท่าว่าข้าวเราร่อยหรอ

เตลิดถามยายว่าสา (สา คือคำแทนว่าน่าจะ คาดว่า) ข้าวหาย

สองตายายก็นั่งคิดพิจเคราะห์

ว่าตาเหอเรื่องนี้เราต้องดูให้รู้แน่

เช้าถัดมาตาชวนยายเข้าป่าวางท่าที

ล้วนแล้วมีแผ่นติดติดในใจ

ตายายทั้งสองหาที่เหมาะแลพอสม

เห็นมองไปยุ้งฉางขาวที่หรอยหรอ

สองมือตามั่นบีบจับคมแฝก

สองมือยายกุมไหล่ตา

มองไป เห็นไก่ทั้งสาม

สองตัวเดินไปริมรั่วชายคาพาคุ้ยเขี่ย

ตัวสามลับตาพาหัวเวียน

เข้ายุ้งข้าวเลียงดังเดิม

สองตายายถึงกับร้องออกทางปาก

ว่าที่แท้ไก่นี่มันชั่วตัวดีหนา

ลุกขึ้นได้รีบเร่งมา ถึงก็หามาถามความ

ไก่ 3 ตัว ยืนเรียงหน้า

ถามว่าตัวไหนเที่ยวไปเถ (เถ หรือ ถี่ ในที่นี้หมายถึงอยู่ไม่นิ่งทำในสิ่งที่เขาไม่ให้ทำ)

ตาถามย้ำว่าตัวไหนไปกินข้าว

ตัวที่สามคอยืดยาวเหนียงเต็มตึง

ข้าปากยื่นคอว่าสองตัวนั้น

ไก่อีกสองตัวก็หุนหันกลัวว่ายายตาจะเชื่อความ

ยายกับตาถึงได้บอกว่าหลอกถาม

เพราะรู้ความว่าจริงแท้เป็นแน่นหนา

เจ้าตัวที่สามว่ามาหน้าไม่อาย

ด้วยความโกรธโมโหตาจึงได้จับคอไก่ตัวที่สามไว้

ไก่ตัวที่สามก็ตกใจกลัวว่าจะถูกฆ่าแกง

ตาก็โมโหขึ้นมาคว้าคมแฝกหวังชำแรกแหกอกไก่

ปากนี่หนาพากินไว คว้าไม้ได้ตีไปจนแบน

จับปีกห้อยกะพรือสั้นสองตีนนั้นก็พันวัล

ยายจับตีนได้ให้ตาทุบ จนบุบแบน

ด้วยความโกรธแค้นส่งสาปตามไป

ปากพลางก็ว่าคาถาไป

ซัดไก่ลงในลำคลอง

จะขอสาปส่งไก่คร้าน

ปากแบนตีนแบนผิดแผกไป

อยู่ในน้ำนอนในตมระทมใจ

ซัดไก่ไปลอยลิ่วปลิวลงคลอง

อนิจจาด้วยว่าความสัตย์

ตายายชัดแน่ไม่แถลงไข

สาปส่งออกมาคาถาไป

จากปากไก่จิกกินตินลีบแบน

บัดนี้ด้วยกรรมเจ้าไก่เอ๋ย

ลงน้ำไปล่องนาวา สองขาเป็นพาย

ปากจิกเป็นไซร้ ไร้วาสนา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเรียกว่า เป็ดหนาน่าละอายเอยยยยยย....

น่าเสียใจที่ตากับยายเลี้ยงดูไก่มาอย่างดี จากเหตนี้ เราก็ได้มีเปิดเกิดขึ้นมาเป็นตัว ปากก็ได้แค่ไซร์เก็บกิน ตีนก็ไช้คุ้ยใช้เขี่ยไม่ได้ แทนที่จะได้จิกกินข้าวกินแมงอย่างไก่ ไม่ต้องแช่น้ำให้ลำบากตัว ด้วยความเกียจคร้านก็ส่งผลได้ถึงเพียงนี้

ดังเช่นคนเราหากเกียจคร้านเป็นนิจ และยังเบียดเบียนคนอื่น ยิ่งเป็นผู้มีคุณด้วยแล้ว

อานิจจาก็คงไม่ต่างจากไก่ปากแบนเป็นแน่แท้

ด้วยอุปสนเท่ห์นี้ก็ยกความดีความชอบให้กับคุณย่าท่าน ตอนนี้ยังคิดถึงอยู่เสมอ ความอบอุ่นยังอยู่ติดตัวเสมอ ย่ายังมีเรื่องเล่าอีกมาย แล้วจะหาเวลาสนทนาให้ฟัง

เอวังด้วยประการฉะนี้เล

ปล. เนื้อเรื่องนี้สามารถนำไปเล่าต่อได้นะครับ เผื่อลูกๆ หลานอยากฟัง ก็ขอยกความดีชอบให้กับย่าส้อง อันไหนผิดพลาดก็ขอน้อมรับไว้ ณ ที่นี้ครับ

โฆษณา

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน