บทที่๑๐
เสียพ่ออันเป็นที่รักยิ่ง
ทุกข์ที่เพิ่มเข้ามา
พ่อเที่ยง
หลังจากต้องรับมือกับผู้หญิงอีกคนของพ่อซึ่งก็หนักหนาสากรรจ์แล้ว แต่เมื่อมองหน้าลูกลูกทั้ง 4 คนแล้ว ทิฐิมานะจึงลดลงและประคองชีวิตครอบครัวได้มาตลอดรอดฝั่ง แต่ก็ยังมีเรื่องที่หนักกว่า คุณตาของลูกเสีย
วันนี้เป็นวันจันทร์ ที่ 13 เมษายนพ.ศ 2513 เป็นวันสงกรานต์ นางสงกรานต์ปีนี้ชื่อว่า โคราชเทวี ทรงพาหุรัดทัดดอกปีบแก้วมุกดาหารเป็นอาภรณ์ภักษาหารเป็นน้ำมันเลยวันจันทร์วันศุกร์ธงชัยเสาร์อาทิตย์ ดีพฤหัสบดีเป็นวันอุบาทว์อาทิตย์เป็นโลกาวินาศ แม่ตื่นเช้าหุงข้าวใส่บาตรที่หน้าปากซอย พอแล้วข้าวสวย 1 ถ้วยขนมปัง 1 ชิ้นผัดปลาช่อนแห้งใส่น้ำตาล 1 ห่อไม่ได้ทำไปทำบุญที่วัด ไปรดน้ำขอพรแม่และพ่อท่านให้พรมาก็สุขกายสบายใจ
เมื่อไหร่จะกลับมารวยสักทีนะ รั้วบ้านเริ่มพังดีที่ปลูกต้นเล็บครุฑภู่ระหงษ์แซมริมรั้วดอกพังพวยดอกมะลิดอกบานชื่นโหระพา วางเป็นระเบียบตามแนวรั้ว รายได้ที่มี ยังไม่พอชนเดือนก็หมดเสียแล้ว รายเดือนบางเดือนติดลบพยายามหารายได้มาเพิ่มแต่รายจ่ายก็เพิ่มตาม นึกในใจคนอื่นเขาทำอะไรกันนะเขาถึงมีรถขี่มีบ้านที่ดินใหญ่ๆ เรา ไม่มีที่ดินพืนใหญ่เหมือนตอน อยู่โคราชที่เป็นร้อยไร่ เราปลูกบ้านอยู่แค่ 50 ตารางวาเอง ถ้าจะต้องออกไปเปิดร้านขายอาหารอย่างคนอื่นเขาบ้างอยู่เฉยๆก็ไม่รวยแน่คนดูแลบ้านเลี้ยงลูกก็มีแล้ว มัวนั่งเป็นคุณนายอยู่คงไม่ได้ ไม่บอกพ่อของลูก
วันพุธที่ 15 เมษายน 2513
เดินไปกินอาหารร้านเพื่อนคุยกันถูกคอเขาบอกให้เช่าร้านพอดี เลยขอเช่าเดือนละ 10,000 บาท(สมัยนั้นแพงอยู่นะ แต่ได้ร้านใหญ่โอ่โถง ร้านติดถนนพหลโยธินของใช้มีพร้อมเพียงซื้อกับข้าวของสดมาทำเองเขามีเด็กผู้ชายรับใช้
ได้วันดีเปิดร้านแต่เช้า มีเครื่องดื่มกาแฟร้อน น้ำผลไม้ น้ำอัดลมโค๊ก
ชวนเพื่อนๆมาช่วย เมนูมีข้าวเหนียวไก่ย่าง ส้มตำข้าวผัด ข้าวแกง ขนมหวานผลไม้ ไอศรีม
เชิญพวกพ้องมาอุดหนุน เด็กๆมาช่วยเสิร์ฟ เขาก็มีความรู้เลิกจากทำงานมาช่วย แม่จัดโต๊ะอาหาร ใช้ดอกกุหลาบสดปักแจกัน ผ้าปูโต๊ะสีขาวสวยงามเรียบร้อยสะอาดตาคนไม่ค่อยกล้าเข้าคงกลัวว่าราคาจะแพงเพราะร้านใหญ่พอสมควรตอนเที่ยงพวกเรากันเองนั่ง 2 โต๊ะรถผ่านมาแวะจอดหน้าร้านเราให้เด็กไปเชิญเข้ามานั่งเสิร์ฟน้ำแข็ง 1 แก้วใส่น้ำยาอุทัย เขาก็สั่งไก่ย่าง 1 ตัวส้มตำ 1 จานน้ำตก 1 จานข้าวเหนียว 1 ที่มีผ้าเย็นแจกอีกคนละผืน ร้านขายยาหอมตราพันชั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมาสั่งส้มตำ ข้าวเหนียว 5 จานต้องให้เด็กใส่ถาดเดินข้ามถนนไปส่งต้องบอกเด็กว่า เดินระวังนะต้องดูซ้ายขวาให้ดี
15:00 น มีมาอีก 3 โต๊ะนั่งสั่งไก่ย่างส้มตำเหมือนกันแต่เพิ่มลาภข้าวเหนียว น้ำตก บริษัทที่อยู่ใกล้ๆเขาก็เดินมากินข้าวแกงตอนเที่ยงบางคนมองเห็นแวะเข้ามา ต้องเพิ่มมะละกอ อีกหลายสิบลูก 17:00 น งานเลิกเพื่อนๆแวะมาเป็นลูกค้า 3 ทุ่ม พอเหนื่อยปิดร้านเสร็จนั่งสามล้อกลับบ้าน
วันที่ 13 พฤษภาคม 2513
วัดเกิดปีนี้ ครบรอบอายุ 40 ปีตื่นเช้าหุงข้าวใส่ขันเตรียมมะม่วง 49 ผลซื้อมาจากฝั่งธนที่วัดกัลยาเนื้อทอด 49 ชิ้นห่อใบตองเหมือนขนมไปใส่บาตรที่ วัดเบญจมบพิตร พระเดินเรียงแถวรับบิณฑบาตเรียบร้อยคนมาใส่กันมาก มารถเก๋งทั้งนั้นเรานุ่งผ้าไหมสีฟ้าเสื้อแขนยาวทรงกระบอกสีฟ้าวันนี้มีความสุขที่สุดเพื่อนเอารถยนต์มารับแต่เช้ามืด ตีห้า ลูกๆยังหลับอยู่ ให้พี่เลี้ยงดูแลใส่บาตรแล้วไปปล่อยปลาที่เทเวศ 49 ตัวตัวละ 1 บาท กลับบ้านสายหน่อยลูกไปโรงเรียนแล้ว จึงกรวดน้ำไปให้ปู่ย่าตายายตอนเย็นไปไหว้พ่อแม่ พ่อแม่ให้พรให้อยู่เย็นเป็นสุขอย่าเจ็บอย่าไข้อย่าจนพ่อบอกว่า"ให้หายเจ็บป่วยนะลูกหมดเคราะห์เลี้ยงลูกให้เจริญเติบโตต่อไป"
พ่อเดินลงมาข้างล่างจึงลงไปถ่ายรูปไว้กับพ่อรักพ่อเหลือเกินลูกไม่มีเวลาอยู่กับพ่อเลยไม่มีใครรักลูกเท่าพ่อใครๆเขาพูดว่า พ่ออุ้มไม่ห่างป้อนข้าว โตแล้วก็ยังให้ขี่หลัง เราก็จากพ่อมาอยู่กรุงเทพฯตั้งแต่ 6 ขวบมาเรียนหนังสืออยู่กับคุณป้าอยู่ที่บ้านบางซื่อเกิดสงครามโลกพอดีระเบิดทิ้งตูมๆ พ่อนึกเป็นห่วงมารับลูกกลับ พ่อรักลูกเหลือเกินวันนี้ลูกมีความสุขที่ได้อยู่กันพร้อมหน้า พ่อแม่ลูกและหลานๆ
ถ่ายรูปกับพ่อ
อังคารที่ 19 พฤษภาคม 2513 บ้านสะพานควายบ้านเราชั้นเดียว ข้างบ้านปลูก 2 ชั้นเอาไว้ให้คนเช่า(ความจริงเราก็คิดไม่ถึง ทีแรกน่าจะปลูก2ชั้นบ้าง)วันดีคืนดีคนเช่าเขาก็ทิ้งกระดาษห่อข้าวผัดโยนเปลือกหอยแครงลงมาเขาปลูกบ้านให้คนเช่าหลายประเภทเราก็เรียกเจ้าของบ้านมาเก็บ บ้านคนอื่นกลายเป็นเจ้าของขยะ ถ้าไม่พูดก็จะโยนมาอีก ต้องดูบ้าง ทางข้างซ้ายเอาบ้างข้างหน้า ข้างบน ราวตากผ้าข้างล่างสาดน้ำลงมา เปียกหมด เด็กคนงานบ่นต้องเอาไปซักมาตากใหม่ หลายครั้งเข้าเด็กเขาโมโหตะโกนขึ้นไป" เกรงใจกันบ้างไม่ใช่อยู่ครัวเดียวนะ"เจ้าของบ้าน ย่าน้อมข้างขวา ป้านงค์ด้านหน้า ป้าสีฟ้าซ้ายมือ หลังบ้านป้าดาเพื่อนสนิทก็รักกัน อยู่กันมานาน พวกเช่ามาอยู่ใหม่มาทำความเดือดร้อน อย่าอยู่เลย
พอดีโดนย่าน้อมแกด่าขึ้นไปให้ว่า"ห้องน้ำก็มีเดินไปหน่อยไม่ได้เหรอเดี๋ยวไม่ให้เช่านะ"เด็กบอกมองเห็นทุกวันแปรงฟันบ้วนน้ำลงมา บ้านเราประตูบ้านออกด้านข้างติดกันด้วยสิต้องใช้ภาษาตลาดกันบ้าง อยากจะปลูกบ้าน 2 ชั้นก็ยังไม่มีเงินทุนทนไปก่อน
วันทำบุญครบ 40 ปีก็ปล่อยเด็ก ในซอย ลูกๆเพื่อนบ้านมั้งนั้น30 กว่าคนเต้นจังหวะคนป่าบ้านไม่ทรุดก็บุญแล้วแจกเงินรางวัลคนละ 1 บาทร้องเพลงคนละ 5 บาทดึกแล้วข้างบ้านไม่กล้าบ่นอะไร เพราะนานทีปีหนเด็กหลายคนในซอยสนุกสนาน ลูกเราก็เป็นที่เบิกบานพ่อของลูกไปค้างที่บ้านบางแคเราก็เพลินไปด้วยเด็กกำลังจะโตไม่รู้จักคำว่าทุกอย่างไรเขาไม่เหนื่อยแต่เราง่วงแล้วเพราะตื่นแต่ 4:00 น ทอดเนื้อ หุงข้าวเช็ดน้ำข้าวเอาไว้กิน :ลูกหลานเอ้ย กินอิ่มอยากได้อะไรก็เหมือนวางอยู่ตรงหน้าแล้วพ่อแม่เห็นหน้าอยู่พร้อมกันความสุขช่วงนี้ไม่นานนักลูกของแม่ก็เป็นเช่นแม่แม่ให้ลูกอิ่มหลับสบาย
รุ่งขึ้นไปทำบุญวัดกัลยาไปไหว้ศพหลวงพ่อ เส่ง พระผู้ใหญ่มีเมตตรามาก ปีนั้น
เด็กๆในซ.บ้าน
พ.ศ๒๕๑๖
คุณมนูพ่อของลูกไปซื้อที่ดินไว้ที่บางแค
ถ.สุขาภิบาล1ใกล้วัดนิมมารนรดี ที่ดินอยู่ในสวนเดินไปดูไกลเหมือนกัน ลงรถที่หน้าตลาดบางแคเดินเข้าสวนข้ามสะพาน(ตรงนี้กลางวันผู้หญิงเดินมาโดนจักรยานล็อคคอตัดสร้อยทองจากคอ ร้องให้คนช่วยไม่มีคนเดินผ่านชาวบ้านก็ปลูกบ้านอยู่ข้างในห่างๆกันพอควรไม่ได้ยินเสียง คุณมนูเล่าให้ฟัง ยังนึกในใจแต่ก็ยังอุตส่าห์มาซื้อไว้ เดินเกือบ 3 กิโลจากปากซอยเดินเข้าซอยก็มองเห็นต้นหมากสูงต้นมะพร้าวใหญ่มีกองอยู่ ข้างหลังมีบ้านหลังเดียวเป็นสวนปลูกท้องร่องปลูกผลไม้ที่ดินกว้างมาก4ไร่อยู่ในสวนสบายดีเหมือนบ้านที่อุดรธานี100ไร่แต่ต้องหาเงินปลูกบ้านเหนื่อยหน่อยถมดินเขาคิดคิวละหมื่น มีงานปวดหัวมาเพิ่มให้อีกแล้วตัองคิดค้าขายต่อไป
หาเงินสร้างบ้านไปเช่าร้านที่แถววัดตรีทศเทพ ร้านอยู่ติดกับร้านเป็ด"พูนศิลป์" เศรษฐีมีเงินมากินเยอะเราอาศัยพวกอยู่ข้างๆขายอาหาร ราคาย่อมเยาว์เจ้านายกินในภัตตาคาร ลูกน้องมากินร้านเล็กๆคนมาจากงานศพต้องมาสั่งอาหารไปทำบุญบางทีก็หิวมากินเองแล้วค่อย เข้าไปเผาศพค่าเช่าร้านแพงเรามีลูกน้อง แม่ครัวช่วยกันทำซื้อของได้ลงทุนไปหลายสตางค์ขายอาหารไม่ขาดทุน กำไรเก็บด้วยกินด้วย แต่เหนื่อยหน่อยลองดูอีกสักพักไปจ่ายกับข้าวที่ตลาดเทเวศน์นั่งสามล้อมาที่ร้านเด็กติดเตาแก๊สหุงข้าวหม้อใหญ่ อาหารเช้าต้องมีแกงเผ็ดไก่ เนื้อ หมูสับ ขนมจีนน้ำยา แกงส้ม อาหารไทยน้ำพริกกะปิปลาทู ขนมหวาน กล้วยบวชชี
คนเข้าเต็มร้านไม่เหนื่อย บ่ายสอง ถึงได้พักเด็กล้างจานเก็บกวาดล้างของในตู้เย็นเก็บได้เตรียมตัวกลับบ้าน:ขึ้นรถเมล์นะ เย็นแล้วลูกกลับจากโรงเรียน เช้าตื่นมาตลาดเทเวศร์ซื้อของลูกไปโรงเรียน มีเพียนเฝ้าบ้านพี่เพ็ญเป็นพี่เลี้ยงดูแล เราถึงร้านไม่ต้องคุยกันล่ะคั้นกะทิก่อน เครื่องแกงต้องผสมใหญ่จึงจะอร่อย หอม แม่ครัวเขาเก่งไม่คุยเหมือนกันให้ค่าแรงวันละ 100 บาทเด็กล้างจานละ 50 บาทมีคนมาสั่งไปเลี้ยงพระเราก็ต้องไปจ่ายของมาเพิ่มคนเขาพูดว่าอาหารอร่อยถูกปากเราขายไม่แพงได้กำไรน้อยเขาว่าเหนื่อยก็ต้องทนเอาถ้าของขาดต้องไปซื้อตลาดบางลำภูของแพงมากเขาเรียกตลาดเศรษฐีวันไหนลืมซื้อของเด็กต้องวิ่งรอกเหมือนบุญมี แต่กรรมมาแทรก
เจ้าของร้าน เห็นขายดี ขอแบ่ง ที่ ขายน้ำ: เราเองก็งงเช่าที่เขาแล้วยังต้องแบ่งที่ให้เขาขายน้ำฟรีซึ่งก็มาแย่งเราขายน้ำโดยตรงอีกด้วย แต่คงต้องยอมเพราะทำเลดีคนเดินผ่านเสมอ นั่งคุยกัน กับเจ้าของร้านดัดผมข้างๆ "จะอยู่ได้นานหรือเปล่าคุณพี่": ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ ลูกค้าเรามากตอนค่ำคนมางานศพเขาก็มานั่งประจำ แต่จำกัดด้วยว่าค่ำเจ้าของร้านเร่ง เขาก็จะปิดร้านนอน เหนื่อยใจเจอคนเอาเปรียบแบบนี้ เดินไปดูร้านข้างๆเขาก็ไม่ให้เช่ามีแต่จะเซ้งเงินก็ไม่พอ
วันอาทิตย์ได้หนุ่ยลูกสาวคนโตมาช่วยขาย มีสลัดผักด้วยอยากจะขายกาแฟด้วยพวกจีนฮ่องกงมากินเป็ดย่างข้างร้านเขา มามองเห็นขนมจีนสั่งกิน ร้อง! สุดฮอตมันเผ็ดนะแต่ก็กินหมดอาหารมี ส้มตำลาบ น้ำตกข้าวเหนียวนึ่ง เปลี่ยนเมนูเสริมทุกอาทิตย์พวกเรากันเองก็มามาก
ช่วยก็มี กินฟรีก็เยอะ ช่างเถอะเขาหิวเด็กคนใช้บอก "พวกแขกดอยเยอะนะคุณนาย ""เออนะ ทำบุญไปนะเราจะได้ไม่อดอยากมีก็ให้กินมีแรงก็ทำไปไม่รู้จะพูดอย่างไรเพราะถึงอยู่บ้านเฉยๆเขาก็พากันมาขอกินขอค่ารถอยู่แล้วมาทำร้านอาหารก็ตามมากิน บางคนกินเสร็จแต่งตัวสวยดีด้วยเดินออกไปเฉยๆเด็กถามว่าถ้าคราวหน้ามาให้หนูไล่ไหมคะ? :ตามใจ เราต้องซื้อทุกอย่างเป็นต้นทุน
เจ้าของร้านเห็นขายตอนค่ำดี ขอคิดค่าไฟอีกแล้ว ทำไปเถอะพวกเด็กขยันดี มีรายได้อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไปแม่ครัวเขาลาออกกลับไปอยู่บ้านนอก ไม่เป็นไรลงมือทำเองทำได้สบายมาก 555คิดเองนะ ผัดก๋วยเตี๋ยวใส่ซีอิ๊วจนคนใช้บอกป้าพอแล้ว เอ้า..ขอโทษลืมไปบางทีก็ต้องช่วยเด็กล้างชามบ้างเพราะเด็กต้องเดินไปส่งอาหารร้านข้างๆเช้าร้านตัดผมไม่มีเวลาเราบริการดีเขาก็แนะนำให้มากินที่ร้านขายไม่แพงอาหารอร่อย
กำไรดีแต่เป็นค่าใช้จ่ายก็มาก รู้จักคนบ้าง ไม่เหงา มีเงินสดใช้ถ้าเป็นร้านของเราเองก็จะมีเงินเก็บเริ่มมีคนรู้จักมาสั่งซื้ออาหารกลับบ้าน เลิกงานแล้วแวะมารับ เราใส่ถุงไว้ให้ คิดจะทำปิ่นโตส่งก็เข้าทีแต่ลูกมือไม่มีผู้ช่วย ทำคนเดียวไม่ไหวหรอกทำอาหารเหนื่อยมากไม่มีเวลาพักอยู่ข้างร้านเป็ดซื้อไส้เป็ดมากิน กระดูกเป็ดมาไว้ทำน้ำชุปก็ต้องสั่งล่วงหน้าซื้อไปให้เด็กแทะเล่นด้วยต้องซื้อที 20 บาทไม่งั้นไม่ขาย ของเขาอร่อย บ่ายสองหมดแล้วไม่มีขาย เป็ดย่างตัวละ 200 บาทกินมื้อเดียวเวลาถูกลอตเตอรีก็ซื้อกินได้ทั้งบ้านมื้อธรรมดากินสบายๆเงินแบ่งเอาไว้ซื้อข้าวสารกินก่อนรายวัน
เวลาคุณมนู กลับบ้านมาก็พากินอาหารจีนพาลูกเมียไปกินตามภัตตาคารลูกๆอยากกินอะไรสั่งตามใจชอบเป็นความสุขประจำครอบครัว การทำอาหารเราก็ทำไม่ค่อยเป็นบางที รีบๆหมูแช่แข็งในตู้เย็นแช่น้ำไม่ทันใจจะไม่ขาดหันไม่เข้าถ้าลวกน้ำร้อนมันก็หมดรสอร่อย เรากินของดีมาตั้งแต่แม่ทำกับข้าว ขนม แม่มีบริวารลูกหลานมากคนโบราณใช้จ่ายตลาดสดผักสด หมูไก่สด อาหารคาวหวานตาม สบายพอโตขึ้นทำงานมีเงินก็กินอาหารดีๆ สมัยก่อนเขาเรียก "เหลา"ร้านภัตตราคารจีน อาหารฝรั่งตามโรงแรมพอรู้รสอาหารพื้นบ้านทุกภาคอิ่มพอดูเมื่อมาทำร้านอาหารเองก็ซื้อของสดราคาแพงแล้วทำเอง ทำดีทำเหมือนบ้านเรากินเอง หนักมือรดดีขายดีมีกำไรน้อยมีลูกค้าเยอะไม่ใช่ง่ายค่าใช้จ่ายสูงการต้อนรับลูกค้าก็ต้องเป็นกันเอง
มีเพื่อนหลายคนเคยเปิดร้านตกแต่งอย่างดีอาหารพอใช้ได้แต่ค่าใช้จ่ายแม่ครัวคนรับใช้สูง ต้อนรับแขกไม่ดี ส่งอาหารช้าคนกินหนีหมดค่าอาหารแพงเกินไปเขามาครั้งเดียวสาปแช่งไปเลยทำไปแล้วจึงจะรู้ว่าอะไรควรแก้ไขอาหารพอไปได้ลูกค้ากำลังมาตอนเช้าถึงเที่ยงขายดีไม่มีแม่ครัว หาลูกมือมาช่วยอยู่กันได้แต่ก็ต้องเลิกกิจการไปเพราะเจ้าของที่จู้จี้ขี้บ่นมาก ให้เช่าแล้วยังเอาเปรียบอีกต่างหากลูกค้าเราเยอะขึ้นเรื่อยๆ จุกจิกคิดนู่นนี่เพิ่มตลอดเวลาคงจะยึดไปทำเอง เหนื่อยแล้วไปดีกว่า
คุณมนู เมื่อได้ลาพักจะชอบพาลูกๆไปชลบุรีไปเที่ยวทะเลบางแสนเพราะมีรถไปกันเองไปพักที่โรงแรม วันแรกพาไปกินอาหารเย็นมีอาหารทะเลกุ้งเผา ปลาราดพริกปูนึ่ง แกงจืดปลาหมึกยัดใส้ ลูกอหม่มชอบ ลูกๆกินกันมีความสุขจากนั้นเดินดูร้านค้า ที่ต่างจังหวัดเขามีโรงหนัง ร้านค้าใหญ่เหมือนห้างสรรพสินค้าย่อยๆ เพลินดีเหมือนกัน
แหม่ม หน่อย
กลับไปนอนในห้องเปลี่ยนบรรยากาศ ลมเย็นไม่ต้องเปิดแอร์มีพัดลมตั้งไว้เวลาหน้าร้อนเขาต้องใช้กัน เตียง และ ผ้าปูที่นอนสะอาดพอใช้ได้เดินเข้ามาคุยกันพรุ่งนี้ไปบางแสนแต่เช้านะ ลูกๆเตรียมชุดว่ายน้ำมาพร้อมแล้วหนุ่ย หน่อย แหม่มน้อย หนุงหนิงด้วย เช้านั่งรถไปถึงบางแสนคนยังไม่มากเปลี่ยนเสื้อผ้าลงทะเลว่ายน้ำใกล้ๆ ลูกเขาไม่กล้าไปลึกน้ำทะเลซัดเป็นคลื่นเดินในทะเลสนุกดี ลอยคลอตามขึ้นไปไม่ไกลตอนนี้กำลังร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนแต่ก่อนไม่กล้าออกไปไกล กลัวเป็นตะคริวกินเหมือนกัน
พ่ออุ้มหนุงหนิง ลูกอีกคน
เราชอบทะเลมากเมื่อก่อนบางแสนเงียบน้ำใสเชียวเดี๋ยวนี้คนมากเล่นไม่สนุกมียางรถยนต์ให้เช่าออกไปลอยคอเดินขึ้นมาบนหาดทรายมองดูลูกเล่นคลื่น พ่อเขาว่ายน้ำออกไปไกลพอดูเล่นกับลูกนั่งเก็บหอยเล็กๆ พระอาทิตย์ขึ้นแล้วสายแล้วเดินขึ้นมาอาบน้ำจืดเปลี่ยนเสื้อผ้าคนละ 5 บาท กินข้าในร้านอาหารชายทะเลแล้วเดินไปดูตรงสะพาน พอเดินกลับคนเริ่มมากันเยอะแล้วรถยนต์แล่นมาเยอะอากาศทะเลสดชื่นจริงๆ กลับไปพักผ่อนในห้องพักหลับไม่ตื่นจนเย็นก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมกลับกรุงเทพฯซื้อหอยดอง ปลาหมึก กุ้งแห้งของแห้งกลับมาตุนไว้ อีกกี่ปีก็ไม่รู้พ่อแม่ลูกถึงจะได้มาเที่ยวกันอีก
สองสาว
ไม่มีเวลาที่จะพาลูกเมียไปไกลๆเพราะมัวแต่ทำงานไปต่างจังหวัดคุณมนูไปต่างจังหวัดเหนือ แม่ฮ่องสอน รถไถลติดหล่มกลางป่าต้องแก้กันเร็วๆเดี๋ยวมืดค่ำจะลำบากโจรชุกชุมชีวิตไม่สบายเลย รูปที่ถ่ายมาให้ดูบางทีต้นไม้มาขวางทางไปไม่ได้กว่าจะลากต้นไม้ออกไปได้ ก็ค่ำบางรูปรถนอนตะแคงก็มี
20 ปีเดินทางปีละ 3 ครั้งบางทีก็ 3 เดือนกลับบ้านบางทีก็ 4 เดือน ถ้าลูกเจ็บแม่เจ็บไม่มีโอกาสดูแลถ้าเจ็บหนักอาจไม่ได้พบหน้ากันอีกถึงเป็นผู้จัดการ ก็เป็นลูกลูกจ้างเขาลำบากทำงานให้คนอื่นเขารวยกันทั้งนั้น พอไปเชียงใหม่อากาศดี เมื่อก่อนไม่ร้อนเหมือนเดี๋ยวนี้พ.ศ 2493 เคยขึ้นไปเที่ยวด้วยไปไหว้พระบนดอยสุเทพบันไดหลายร้อยขั้น เก่งนะเดินเร็วรอบชั่วโมงเดียวแต่เดี๋ยวนี้ ไปจะเดินได้เร็วหรือเปล่า
ดอยสุเทพ
อีสานอากาศร้อนมากทุ่งนา ข้าวเยอะ ทุ่งกุลาร้องไห้นะ ไม่มีกิน แห้งแล้งสงสารไปทางปักษ์ใต้ก็มีภูเขา ทะเลแต่ชาวบ้านเขามีอาชีพกรีดยางทำสวนเงาะรายได้ดีดูเหมือนว่าการเดินทางลำบากเช่นจังหวัดอะไรนะแม่ฮ่องสอนเรียก ภูเขาพับผ้าถนนวน น่ากลัวพอได้กลับมาอยู่บ้านพักผ่อน1 เดือน ก็ไปเที่ยวตลาดนัดสนามหลวงไปหาเช่าพระ ชอบมากสะสมไว้ได้มาจากเหนือ ใต้ อีสานด บางทีก็โดนของปลอมเช่นเอาไหไปฝังดินไว้ให้มีคราบดินจากนั้นขุดขึ้นมาขายพอใส่กล่องมาถึงกรุงเทพฯนักเลงของเก่ามาเปิดดูหัวเราะกันเสียเงินไปมาก ชอบ มากเสียด้วยแบบเขาเรียก "เซียนต้มเซียน"
เขาคุยกันในวงการพระ คนมีเงินห้อยคอพระเกจิเลี่ยมทอง พระทรายไปได้มาจากไหนก็ไม่รู้เพื่อนว่าอยากไปให้คนดูต้องแบกกลับมาให้เหนื่อยยาก !ชิบโหย เพื่อนเซียนบอกมึงไปเอามาทำไมวะเสียเงินเปล่าๆ
คุณมนู : ก็กูจะไปรู้เหรอ เขาเอามาขายให้
:เราบอกเก็บไว้เหอะปลอมก็ช่างเอามาเสียเงินทั้งนั้นเสียทั้งแรงเก็บไว้ให้เต็มขโมยมันจะได้ยกไปไม่ได้ ครึ่งห้องเต็มไปด้วยดาบ ระฆังกระดึงวัว หวายด้วย ของแท้ก็มีเขากวาง เขาวัว งาช้างไม้สักยังไม่มีหนังจระเข้เท่านั้น
พ่อของลูกก็มีความสุขกับการส่องพระกลางคืนก็นอนดึกความสุขนะบางทีพระคอหักเอามานั่งต่อให้ติดคอออกจากบ้านไปแม่ก็เอาไปไว้วัด ก็บ่นปวดคอเคล็ดของอย่างนี้บางทีท่านไม่อยากอยู่กับเราสมบัติถ้าเป็นของเราก็มาเองของเก่านี่มันมีวิญญาณตามมา บางทีก็เจริญอยู่เย็นเป็นสุขบางทีก็เจ็บป่วยเดือดร้อนทั้งบ้าน(แม่พูดเหมือนเป็นลางในเวลาต่อมา)
องค์นี้ อายุเกิน62ปี
ยังทำมาหารับประทานไม่พอใช้เลยเปิดร้านตัดผมใหม่มีช่างประจำ 1 คนลองใหม่อีกครั้งไม่ชอบอยู่เฉยๆรายได้ดีพอใช้พอค่ากับข้าวแบ่งกันแล้วมีคนใช้ทำกับข้าวเลี้ยงลูกอาบน้ำแต่งตัวก็พากันเดินไปโรงเรียนเดินกลับไปจ่ายเพิ่มค่าเล่าเรียน ค่าขนมค่า คนใช้ถ้าไม่ช่วยหาอีกคนไม่พอใช้ ถ้าเกิดเจ็บไข้ได้ป่วยเงินจะขาดมือลำพังเงินเดือน 1,000 บาทลูก 4 คนดีที่บ้านไม่ต้องเช่าแต่ค่ากับข้าวก็หมดแล้วหลานเล็กกี่คนลูกของนายน้อยถ้านมเดือนนึงก็มากอยู่ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่ายา ตัวเองก็เปลืองน่าดู ก็คงต้องเดินต่อไป
พ่อ กับแม่
พ.ศ 2516 พ่อ(คุณตา เที่ยง คุณมาศ) จากไปเสียแล้ว เป็นข่าวเศร้าที่ทรมานใจอย่างยิ่ง พ่อนอน นอนตั้งแต่เช้า หันซ้ายหันขวารำคาญและทรมาน เราได้แต่นั่ง เฝ้า ดูให้ดื่มน้ำรังนกนิดเดียว เพื่อนมาเยี่ยมและได้แต่มองพากันไม่พูดอะไรน้องสาวไปจองเตียงที่โรงพยาบาลยังไม่มา พ่ออยากไปโรงพยาบาล แม่ก็บอกว่าใกล้หมอดีกว่าความจริงหมอบอกแล้วว่า:รอเวลาไปเท่านั้นอยู่ไหนก็เหมือนกัน
พ่อ คิดว่าหมอต้องช่วยให้หายได้แน่ๆ พ่อยังอยากอยู่กับลูกหลานไปอีกนานๆ พ่ออดทนมาก พ่อเป็นมะเร็งที่คอโรคร้ายที่แสนทรมาน 50ปีที่แล้วโรคนี้ยังเป็นโรคที่น่ากลัวอยู่ยังรักษาให้หายไม่ได้ขาด น้องๆนั่งพยุงพ่อด้านหลังทิศน้องชายขับรถช้าๆถึงโรงพยาบาล เข้าห้องหมอมาตรวจ พยาบาลเฝ้าพ่อ พ่อมีสติมาก หมอถามบิดาชื่ออะไร ?มารดาชื่ออะไร ?พ่อจำได้ตอบได้ถูกหมด ค่ำแล้วหมอใช้เครื่องดูดเสลดออก
11:00 น ตาทิศน้องชายมาเรียก ที่บ้านตื่นขึ้นมานึกในใจรู้แน่ว่าทิศมาเรียกต้องบอกเรื่องพ่อแน่ๆ"พี่ไปบ้านแม่เถอะพ่อไปแล้ว"ใจหายเหมือนโลกหยุดมืดไปในพริบตา กลับมาหยิบเสื้อดำและนุ่งผ้าดำนั่งรถมาพอเข้าประตูบ้านแม่ ลมเย็นพัดโชยมากระทบหน้า เห็นแม่นั่งอยู่บนเก้าอี้เข้าไปกอดแม่สะอื้นอย่างไม่อายใคร พ่อไปแล้วแม่"แม่บอกเตรียมตัวเถอะลูกพ่อเขาไปสบายแล้ว" เราไปเอากางเกงขาสั้นและเสื้อม่อฮ่อมของพ่อที่ชอบใส่มานั่งกอดและร้องไห้ (นึกในใจ : ทำไมช่างเหมือนช่วงเวลานี้เลย ที่แม่จากลูกๆไปก็ให้คิดถึงแม่ทุกวัน) ตรงบันได
สงสารพ่อคิดถึงพ่อ พ่ออายุสั้นเหลือเกินลูกยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณเลี้ยงดูพ่อให้เป็นอย่างดีเลยเจ็บใจตัวเองนัก น้อยมากลูกได้อยู่กับพ่อมีความสุขนิดเดียวพ่อก็ไม่อยู่แล้ว 4:00 น สว่างแล้วเตรียมของใส่บาตรให้พ่อก่อน
ไปโรงพยาบาลจุฬาเขาฉีดยาให้เรียบร้อยกราบที่เท้าพ่อ"พ่อไปสวรรค์นะพ่อ"ไม่มีใครเหมือนพ่ออีกเลยคำน้อยพ่อไม่เคยดุด่าว่าลูกมะละกอสุกอยู่บ้านบางโพหอบมาให้ลูกกินถึงบ้านสะพานควาย พ่อแข็งแรงพ่อขยันพ่อมาเป็นมะเร็งที่คอเพราะพ่อสูบยาเส้นพ่ออดทนไปรักษาฉายแสงพ่อก็ไม่บ่นสักคำไอทรมานเหลือเกินให้ออกซิเจนก็ยังไม่ค่อยหาย
(ความทรงจำเกี่ยวกับคุณตาเที่ยงเมื่อใดที่โรงเรียนปิดเทอมแม่จะให้มาอยู่กับคุณตาคุณยายที่บ้านสวนเมืองนนท์เป็นบ้านพักของการไฟฟ้ายันฮีซึ่งน้าสุทิศลูกคนที่ 3 ทำงานอยู่ก่อนที่จะมาซื้อบ้านอยู่ที่บางโพ
ตาเที่ยง : ตื่นได้แล้วลูกเอ๊ยไปสวนกัน
แหม่ม: ค่ะ โอ๊ยไม่อยากตื่นเลยพับผ้าม้วนเก็บเข้าที่ไปแปรงฟันและไปเก็บผักในสวน กับ ตายายพอตื่นก็สนุก สวนตามีผักทุกอย่าง มะเขือเทศ ถั่วฝักยาว ผักกาดหอม ผักกาดขาวผักกาดเขียว เยอะแยะไปหมดยาย เก็บผักเสร็จแล้วก็จะกลับเข้ามาทำกับข้าวให้พวกลูกๆหลานๆกินแกงจืดหัวไชเท้าหมูสับ ยายจะทำอร่อยมากจะ ตุ๋นน้ำจนหวาน จึงใส่หัวไชเท้าและต้มจนกระทั่งหัวไชเท้านิ่มอร่อยแต่เรากินหัวไชเท้าไม่เป็นแอบเอาทิ้งในกระโถนใต้โต๊ะกินข้าวความที่เป็นเด็กฉลาดน้อยน้าแดงน้องสาวคนสุดท้องของแม่มาเห็นเข้าเราเลยโดนดุ
เราชอบไปปีนต้นหว้าเล่นเอาเกลือขึ้นไป 1 ถุงหาที่นั่งเหมาะๆแล้วก็เด็ดลูกหว้าจิ้มเกลือกินซนมีแต่เด็กผู้ชายที่เขาเล่นแบบนั้นบางทีเดินไปนั่งเล่นในป่าสนดูเด็กผู้ชายเขาเล่นลูกหินกันได้ยินเสียงคุณตาเรียกดังลั่น" แหม่ม อยู่ไหนลูกออกมาหาตาเร็วๆ" รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาแล้ว ค่ะ พอถึงตัวคุณตาเข็กหัวดังโป๊ก โอ๊ยเจ็บจังเลยตกใจมากคุณตาไม่เคยดุแบบนี้เลยนี่
คุณตาจูงมือเข้าบ้านพร้อมกับบอกว่า"อย่าไปเล่นกับเด็กผู้ชายตามลำพังนะเดี๋ยวจะโดนจับลงแขก:เราก็งงไม่รู้ว่าลงแขกคืออะไรตอนนั้นและไม่กล้าถามด้วยได้แต่เดินตามคุณตากลับบ้านเดี๋ยวนี้โตขึ้นจึงรู้และเข้าใจว่าทำไมคุณตาจึงแสดงอาการโกรธเช่นนั้นขอบคุณที่คุณตาเป็นห่วง ตักเตือนสั่งสอนหลานทำให้หลานมีความระมัดระวังตัวได้ดี)
พ่อมานะลมพัดเย็นวูบมาที่บ้านคงจะนำร่างพ่อไปที่วัดอาวุธ วัดเก่าแก่ เรานั่งกอดเสื้อกางเกงพ่อจนสว่างเพื่อนนายทิศ ยายแดงแขกเต็มศาลาเราตื่น ตีสอง ไปตลาดซื้อกับข้าวหมดทุกอย่าง ผักสด หมูเห็ด เป็ดไก่ เนื้อแกงส้มดอกแคที่พ่อชอบ น้ำพริก แกงจืดไก่ย่างส้มตำ ลาบ
นั่งรถจากสะพานควายเตรียมเอาเข้าไปถวายพระเพลทางวัดคงชะเง้อคอมองหาแล้ว เกือบมาไม่ทันเวลาเลี้ยงพระทั้งวัด 20 องค์แม่ชี 10 องค์ เด็กตักกับข้าว เก่งมากเราเตรียมสังฆทานก๋วยเตี๋ยวปากซอยวัดมาสำรองปรากฏน้ำพริกหมดหม้อเล็กเลย อาหารจีนพระไม่ฉันท์เท่าไหร่คงไม่ชอบ เราเดินไปก็พยายามชวนคนไปเมรุเพราะที่ศาลาคนเยอะกลัวศาลาจะยุบลงมา น้าอรุณน้องชายแม่ส่าหร่าย เขียนลายบนโลงศพสวยงามมากเป็นลายไทยตอนเผาก็เผาจริง สามทุ่มคืนนั้นเราไม่ได้ร้องไห้แต่คิดถึงพ่อในใจมาก ไม่มีพ่อมานานวัน
พ่อจากไป 23:00 น ตอนที่น้องชายเดินมาบอกพ่อไปแล้ว ลมพัดวูบนึกถึงตอนนั่งกอดกางเกงพ่อจนสว่างและรีบจัดงานที่วัดเลี้ยงพระเพลจัดอาหารทุกอย่างที่พ่อชอบ ตั้งแต่ 2:00 น สั่งเด็กทำคนเต็มวัดศาลาแม้ศาลาเก่าแล้วน่ากลัวจะทรุดเพราะแขกไม่ถอยเลย จากนั้นทำพิธีส่งพ่อไปสวรรค์แล้วคิดถึงพ่อเหลือเกิน
งานคุณตา
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
