--โรงเรียนตอนกลางคืน--
**ผู้ปกครองควรใช้วิจารณญาณ
และเด็ก ๆ ควรถามผู้ปกครองและหาเครื่องราง**
/ล้อเล่นนะคะ
มีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ
ตอนกลับบ้าน ตอนนั้นเช่าหอพัก
กลับบ้านแล้ววันนั้นกลับ 6 โมงได้
ไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ และรุ่นพี่
กลับหอพักประมาณ 5 ทุ่ม
พอไขกุญแจเข้าห้อง...
อ้าวลืม.....กุญแจไม่ได้อยู่ในกระเป๋า
ยังไงดีล่ะเนี่ย
รู้ด้วยว่าไม่ได้ลืมที่ไหน น่าจะลืมในห้องพักครูที่โรงเรียน
เข้าห้องไม่ได้ จะนอนไหน
กุญแจสำรองไม่มี เพราะเราเปลี่ยนกุญแจหอเป็นเราหามาเอง
และกุญแจสำรองก็อยู่ที่ทำงาน
5 ทุ่ม ตอนนั้นทำงานใน กทม.
5 ทุ่มก็ยังมีรถเมล์ มีแสงสี ไม่ดึกมากเหมือนต่างจังหวัด
เอาวะ...กลับไปเอากุญแจดีกว่า
จะขอไปนอนกับเพื่อนก็ขาดอุปกรณ์เยอะ /เสื้อผ้า ของใช้ ฯลฯ
แล้วเราเป็นโรคที่ว่านอนดึกแค่ไหนก็ได้ ขอให้ได้นอนบ้านตัวเอง
ติดพวกหมอน ผ้าห่มของตัวเอง ไม่จำเป็นจริง ๆ เราไม่ค้างที่อื่น
ขั้นตอนต่อมาหลังจากคิดจะไปเอากุญแจที่โรงเรียน
เราจะไปกับใคร หรือบอกใครดี
1.คิดถึงเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนก็พักไกลกว่าเรา
และน่าจะยังไม่ถึงไหน...
2.ไปคนเดียวไม่อยากรบกวนใคร/กลัวโดนด่าด้วย 55+
เลือก ข้อ 2 ค่ะ
คิดว่าบอกคุณลุงกับคุณป้าดีกว่า
คุณลุงกับคุณป้าเป็นคนทำความสะอาดโรงเรียน
แกพักอยู่บ้านพักในโรงเรียน เรารู้ เราเคยชวนเขาคุย
นั่งรถเมล์มาลงหน้าโรงเรียน
ดีที่รถเมล์ยังไม่หมด
ขากลับค่อยนั่งแท็กซี่
แต่ถ้าคิดจริง ๆ คือไม่ชอบนั่งแท็กซี่กลางคืน
เดินเข้าไปในโรงเรียน ไฟทางเปิดอยู่
โรงเรียนเงียบกริบ
มีหมาลุกมามองหน้า ไม่เห่าน่าจะจำกลิ่นเราได้
หมาจ้องอยู่พักหนึ่ง
1.เราเรียกชื่อหมา แล้วบอกว่าเดินไปเป็นเพื่อนหน่อย
2.หมาไม่เดินหมอบนอนต่อ 55+
หมาเลือก ข้อ 2
เดินไปหลังโรงอาหารเป็นบ้านพักคนที่ทำงานที่นี่
เวรละ...มีห้องเรียงกันเป็นตับประมาณ 5 ห้อง
แล้วลุงกับป้าอยู่ห้องไหน...
เราควรเรียกมั๊ย....ติ๊กต๊อก ๆ ๆ
คิดอยู่สองทาง
1.เดินไปห้องพักครูเอง เรามีทุกอย่าง มีคีย์การ์ด มีกุญแจ เข้าได้
ขาดแต่เพื่อนเดินทางเราไม่มี
2.ลองเรียกลุงกับป้า
เลือก ข้อ 2. ไม่สามารถจะกลั้นใจเดินไปคนเดียวได้จริง ๆ
ตะโกนค่ะ เลือกซักห้องใครออกมาเขาคงชี้นำไปห้องอื่น ๆ ได้
ป้าออกมาค่ะ งัวเงีย ๆ ...
ดูว่าจะไม่ดูละคร นอนเลย
"มีอะไรคะครู ? ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก"
"หนูลืมกุญแจห้องค่ะป้า"
ป้าไปตามลุงให้มาไปเป็นเพื่อนเรา ป้าไม่ไป
ลุงรีบใส่เสื้อ งัวเงีย ถือไฟฉายกับไม้ 1 อัน
(น่าจะเอาไว้ตีหมา)
ลุงไม่รู้ว่าด่านหมาไม่ได้แคร์เรา หมาก็นอนของหมาไป
ด่านต่อมา ห้องพักอยู่ชั้น 2 ของตึก
จะขึ้นลิฟต์ หรือเดินบันได
1.ขึ้นลิฟต์ ที่กระพริบไฟว่ามาขึ้นชั้นซิ (ลิฟต์ไม่ได้ปิดนะคะตอนนั้น) /คิดเอาเองว่าป้องกันปัญหาคนติดในลิฟต์
2.เดินขึ้นบันได แต่ต้องผ่านห้องเรียน ห้องต่าง ๆ
หันมองลุงที่เดินห่าง ๆ เรา
ลุงแกคงกลัวว่าเราจะกลัวแก
แต่เรากลัวบางสิ่งบางอย่างมากกว่าตอนนั้น 55+
ตอนนั้นยังไม่ได้เลือกซักข้อ
เราดูกำลังลุงกับเราแล้ว ถ้าลุงไม่ปกติเราสู้ลุงได้
ลุงผอม ๆ ตัวเล็ก ๆ แล้วเมียแกก็รู้ด้วยว่ามาส่งเรา
คนแถวนั้นก็ตื่นกันหมดตอนเราเรียก
เอาฟระ..
เลือกข้อ 2.เดินบันไดดีกว่า
เข้าลิฟต์กลัวเปิดออกมาเจอสิ่งที่ไม่อยากเจอ
คิดไปเองว่าถ้าลิฟต์เปิด เจอบางสิ่งบางอย่าง
ชั้นคงเป็นลม เปิดเรียนมาทุกคนคงรู้
คงอับอายไม่กล้าไปโรงอาหาร 55+
ยอมที่มืดละกัน ไม่ชอบที่แคบ
เสียงเท้าเดินขึ้นบันได
มันเงียบมาก จนเสียงเดินดังมาก
เดินแค่ 2 คน 4 เท้า เสียงกังวาล
ลุงก็เดินห่าง ๆ เรา ฉายไฟฉาย
เงาตัวเรายาว ๆ ทอดไป เห็นเงาตัวเองก็กลัวตอนนั้น
ลุงเปิดไฟไม่ได้เหรอคะ?
ลุง "เออจริง .. รอแป๊บนึงนะครู ลุงไปเปิดไฟห้องควบคุมก่อน
ครูรออยู่ตรงนี้นะ"
ด้วยความประหยัดโรงเรียนเปิดเฉพาะไฟทางเล็กๆ
ไม่ต้องถามหายาม
เพราะลุงคือยาม ที่ไหว้วานมาตรวจมากกว่า
ยามเฝ้าโรงเรียนจริง ๆ
เรา "เวรกรรมมาก ชั้นยืนรออยู่คนเดียว ระหว่างห้องเรียน 2 ห้องมืด ๆ"
และลุงเอาไฟฉายไปด้วย
อ่อ...โทรศัพท์ตอนนั้นมันต้องโหลดแอปไฟฉาย
และเราไม่ได้โหลดไว้
นิ่งเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ก็ได้ยิน
เสียงเข็มนาฬิกามันดังติ๊ก ๆ เลื่อนไปทีละวินาที
ขอบคุณภาพจาก google ค่ะ
ห้องพักน่ะอยู่อีก 2 ห้องข้างหน้าก็ถึง
แต่ไม่กล้าเดิน ไม่กล้าทำเสียง
"กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง"
น้ำตาจะไหล กลัวอ่ะ จริง ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กลัวเอง
คิดว่ามาทำไมนี่ กลับบ้านนอนกะเพื่อนคนไหนซักคนก็จบแล้ว
ซักพักไฟเปิด "พรึ่บ"
คิดว่าดีใช่ป่าวคะ...น่ากลัวกว่าเก่าอีก
ไฟทางเดินเปิด
ในห้องเรียนที่มืด ๆ มีโต๊ะเก้าอี้ ซ้อนอยู่ แสงข้างนอก เกิดเงาข้างใน
นาทีนั้นกลั้นใจ ไม่ยืนเฉย ๆ รอลุงแล้ว วิ่งไปที่ประตูห้องพักครูเลย
ในใจก็คิด...
อย่ามีอะไรน่ากลัวมาหลอกหนูนะคะ
หนูจะเสียใจมาก ไม่ตั้งใจทำงาน หรือทำอะไรทั้งนั้น
จะเสียคนทำงานที่นี่ไป 1 คนเลย...
ฮือๆ อยากร้องไห้...5555+
ไม่เข้าใจเหมือนกัน เอาชีวิต หน้าที่การงานของตัวเองไปต่อรองกับสิ่งที่มองไม่เห็นทำไม...
เอาอะไรมาคิดว่าเขาจะเห็นใจ
พนักงานที่บางครั้งก็มาสาย
บางครั้งส่งงานไม่ตรงเวลา
ตอนนั้นมันคิดอย่างนี้จริง ๆ (บ้ามาก)
/มาคิดตอนนี้ขำตัวเองนะคะ/
สรุปคือวิ่งไปไขเข้าไปเอากุญแจได้นะคะ
จริง ๆ แล้วไม่ได้เจออะไร ไม่มีอะไรมาหลอกด้วยค่ะ
ความกลัวไปเอง ที่สร้างขึ้นมา
ถ้าจะแปลก ๆ มีตอนเดียวค่ะ
ตอนที่หมาลุกขึ้นมองหน้า มันมองไปข้างหลัง
และมันก็หมอบนอนต่อ
ลุงถือไม้เหมือนกัน ปกติมะหมาที่นี่ไม่ชอบลุง
แต่ชอบป้าเพราะให้อาหาร
แต่แปลกมันไม่เห่า...
ตอนเดินกลับ เค้าก้อไม่เห่านะ เหลือบตามองแบบจ๋อย ๆ อย่างเดียว
และที่ต่างคือโรงเรียนตอนกลางวันที่มีแต่เสียงหัวเราะ เจี๊ยวจ๊าว วุ่นวาย
ต่างจากโรงเรียนตอนกลางคืนที่ดูเงียบเหงามากเลยค่ะ
ความสดใสของห้องเรียนสีชมพู พอตกกลางคืนเห็นแต่สีดำคลุมหมดเลยค่ะ
ปล.หลังจากวันนั้นจะพบว่า. นอกจากห้อยป้ายบุคลากรแล้ว
ยังมีครูแลปคอมฯคนหนึ่งที่คล้องกุญแจห้องไว้ที่คอด้วย..แฮ่รร
และปวรณาตัวเองว่าจะไม่ลืมกุญแจห้องอีกต่อไปแล้ว. ถ้าลืมอีกจะไปนอนแม็คโดแนล ที่เปิด24. ชม.แทน (อันนี้คิดไว้เป็นแผนสำรอง)😇😇
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
