" ถ้าย้อนกลับไปได้ในช่วงวัยเด็ก คงเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกว่ามีความสุขที่สุดแล้ว "
แต่ตอนยังเด็ก ทำไมฉันถึงคิดอยากโตเป็นผู้ใหญ่กันนะ??
ฉันจำได้ว่า ตอนอนุบาล 3 ครูประจำฉันจะชอบบังคับให้เรานอนตอนกลางวันอยู่เสมอ ในทุกๆ วัน ฉันคิดเสมอว่า
" ทำไมพี่ประถมถึงได้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกได้? "
" ทำไมครูยังไม่เห็นได้นอนเหมือนกับเราบ้าง? "
" ทำไมแม่บ้านที่ทำความสะอาดถึงไม่เห็นโดนบังคับให้นอนเลย? "
ซึ่งฉันแอบอิจฉาคนเหล่านี้อยู่ลึกๆ (เมื่อไรฉันจะโตขึ้นกันนะ)
(มันเป็นความคิดที่บ้ามากในตอนนั้น)
พอฉันได้ขึ้นมาเรียนชั้นประถม ฉันได้รู้สึกว่า ชีวิตฉันได้เป็นอิสระจากการไม่ได้นอนกลางวันเสียที
ทุกๆ ตอนกลางวันฉันจะคิดหาเกมสนุกๆ มาเล่นกับเพื่อนเสมอ ไม่ว่าจะเป็น กระโดดหนังยาง, หมากเก็บ หรือแม้กระทั้งเล่นกระต่ายขาเดียว
ซึ่ง ณ ตอนนี้ฉันจะลืมวิธีการเล่นไปแล้วก็ตาม (มันเป็นความรู้สึกที่อยากกลับไปอีกครั้งบ้างจัง)
มีอยู่ช่วงหนึ่งตอนฉันอยู่ ป.6 ฉันขออนุญาติแม่ไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนบ้าง แม่กลับตอบฉันว่า "รอลูกโตกว่านี้หน่อยแม่จะให้ไป" ฉันแอบโกรธแม่มากจริงๆนะ
ทำไมพี่ฉันโตกว่าฉันไปแค่ 2 ปี ทำไมแม่ถึงอนุญาติให้ไปได้
ฉันคิดเสมอว่าถ้าฉันโตขึ้นฉันจะเป็นอิสระมากกว่านี้ (เมื่อไรจะโตขึ้นกันนะ)
พอฉันโตขึ้น ในช่วงมัธยม มันก็มีอิสระมากขึ้นจริงๆ แหละ
แต่เราไม่รู้เลยว่ายิ่งโตขึ้นยิ่งกลับพบปัญหาที่รู้สึกว่าเราไม่สามารถแก้ไขมันได้
ฉันทะเลาะกับเพื่อนในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ตอนกลับบ้านฉันมาร้องไห้ให้แม่ฟัง ซึ่งแม่ก็รับฟัง พร้อมกับบอกว่า " ลูกโตแล้ว ลูกทำไรผิดก็ต้องหาทางแก้เอง"
ในตอนนั้นฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก กว่าจะผ่านมันไปได้เลยทีเดียว
ฉันได้เข้ามาเรียนมหาลัยของรัฐแห่งหนี่ง ฉันได้เรียนรู้จากความผิดหวังอะไรหลายๆอย่างในชีวิต
เริ่มจากการเข้ามาเรียนคณะที่ไม่ค่อยเต็มใจอยากเรียนสักเท่าไร เอาจริงๆ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันชอบอะไรกันแน่ ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันไม่ชอบอะไรก็แค่นั้น
<ฉันไม่ชอบวาดภาพ ไม่ชอบภาษา ไม่ชอบดนตรี และไม่ชอบเล่นกีฬา>
แล้วสรุปฉันชอบไรกันแน่นะ?
พอยิ่งโตขึ้นฉันก็พบปัญหาต่างๆ เข้ามากมายไม่เว้นแต่ละวัน
มีเรื่องที่ให้ต้องตัดสินใจเอง ซึ่งก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันผิดหรือถูก ถึงแม้จะมีคนรอบข้าง คอยให้คำปรึกษา แต่อย่างไงแล้วชีวิตเราก็ต้องเป็นคนเลือกเอง
แต่เชื่อเถอะถึงผลจะเป็นอย่างไงเราจะต้องยอมรับกับสิ่งที่เราเลือกแล้ว ไม่ใช่ให้คนอื่นมาคอยตัดสินให้เรา (แบบนี้ถึงเรียกว่า โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ)
ฉันเรียนจบมาได้แบบสมบูรณ์แบบ ทั้งๆ เป็นคณะที่ฉันไม่อยากเรียนสักเท่าไร เอาจริงๆ ตอนนี้ฉันก็ยังว่างงานอยู่ด้วยซ้ำ ทุกๆวันฉันคิดเสมอว่า
เมื่อไรจะได้งานนะ?
เรียนจบแล้วพ่อกับแม่ไม่ให้เงินแล้วแหละ แล้วเราจะหาเงินที่ไหนกันนะ?
เราจะเลี้ยงดูพ่อแม่ไหวไหม?
ยิ่งโตขึ้นยิ่งต้องรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น (รู้งี้กลับไปเป็นเด็กก็คงดีกว่านี้)
ฉันเคยบอกกับแม่ว่า " อยากให้ชีวิตเหมือนการ์ตูนจัง เหมือนในเรื่องโดราเอม่อน เหมือนชินจัง แม้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนตัวการ์ตูนในเรื่องก็ยังไม่โตสักที "
แม่ตอบกลับว่า "งันแม่ก็คงเหนื่อยและดูแลลูกอย่างงี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีวันได้พักสิ "
มันก็คงจะจริงอย่างที่แม่ว่านั้นแหละ
แต่ช่างเถอะ ฉันก็ยังเชื่อว่า คนเราในแต่ละช่วงชีวิตก็เจอปัญหาแต่ละรูปแบบทั้งนั้น
เดี่ยวมันก็ผ่านไปได้ พอสักวันนึงเราย้อนกลับไปคิดถึงปัญหาที่ผ่านเข้ามา เราก็จะรู้ว่ามันก็ไม่แย่เท่าไรนะ มันก็ผ่านไปได้แหละ
" เราไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีตได้หรอก แต่เราสามารถคิดถึงช่วงเวลาต่างๆ เหล่านั้นได้ดีเสมอ "
"มันก็มีความสุขแล้ว จริงไหม? "
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
