เรื่องเล่าจากอาจารย์
ณ ห้องเรียนแห่งหนึ่ง อันเป็นห้องที่แอร์เย็นฉ่ำ
พร้อมด้วยอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในการเรียนการสอนครบครัน
รายวิชาช่วงเช้า 10.00 - 12.00 น. เป็นครั้งแรก
ในการพบหน้าของอาจารย์และนักศึกษาราว 70 ชีวิต โดยอาจารย์ได้มีการชี้แจงถึงรายละเอียดของรายวิชา สัดส่วนของคะแนน รวมถึงข้อตกลงเบื้องต้น ... ซึ่งก็คือ ขอให้ตรงเวลา อย่ามาสาย ...
**ความเข้าใจผิดอันเป็นนิสัยของนักศึกษา (ไม่แน่ใจที่อื่น ๆ เป็นแบบนี้ไหม) คือ สายกี่นาทีถึงเช็คสาย**
ข้อตกลงของตัวอาจารย์เลยมีความจำเป็นต้องแจ้ง
โดยชัดเจนคือ ... หลัง 10.00 น. คือสาย ...
เจตนาก็ด้วยต้องการฝึกนักศึกษาให้เป็นคนตรงต่อเวลา
เพราะเมื่อเข้าสู่การทำงาน คุณจะไม่มีข้ออนุโลม ...
“สาย ก็คือสาย”
“เวลาของเราสำคัญ เวลาของผู้อื่นก็เช่นกัน”
⏳⏳⏳⏳⏳⏳⏳⏳⏳
ผ่านไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง จนถึงกลางภาคเรียน ....
ในคาบเรียน 10.00 น. เช่นเดิม นักศึกษาส่วนใหญ่มาเรียนกันโดยพร้อมเพรียง การเรียนการสอนดำเนินผ่านไปราว 45 นาที
แกร๊ก ... เสียงเปิดประตูจากหลังห้องเรียน
มีนักศึกษาชายสามสี่คนเดินเข้ามา
ด้วยความไม่อยากให้เสียบรรยากาศในการเรียน
การสอน อาจารย์ผู้สอนเลยได้เอ่ยพูดขึ้นในลักษณะ
ของการแซวว่า นาฬิกาเสียรึเปล่าครับ มาสายเชียว ...
หากแต่ว่าคำพูดที่ตอบกลับมาจากนักศึกษาชาย หนึ่งในกลุ่มนั้น กลับเป็นถ้อยคำที่ไม่น่าฟังนัก ...
นักศึกษาอีกเกือบเจ็ดสิบชีวิตเงียบโดยพร้อมเพรียงกัน บรรยากาศหยุดชะงักไปชั่วขณะ ...
อาจารย์ผู้สอนทำหน้าที่สอนต่อไปตามปกติ
อย่างไม่มีอารมณ์โกรธหรือโมโหแต่อย่างใด ...
12.00 น. หมดคาบเรียน ...
ก่อนจะแยกย้ายกัน อาจารย์ขอพูดอะไรสักหน่อย
ขอเตือนพวกเราทุกคนในภาพรวมนะคะ ...
“อยู่คนเดียวจงระวังความคิด
อยู่กับผู้อื่นจงระวังคำพูด”
🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟
ความสุขอย่างหนึ่งของคนเป็นอาจารย์ คือ ...
ไม่ใช่แค่วิชาการที่ได้สอน ...
☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
