นั่งคุยกับเพื่อนที่สนิทกันอยู่สองสามคน ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบที่เจอกันแต่ละวัน อัพเดทความคิดอ่านกันพอหอมปากหอมคอ
มีอยู่หนึ่งหน่อเล่าให้ฟังว่า เมื่อราวสองอาทิตย์ก่อน เขาเกือบมีเรื่องกับคนในอพาร์ทเมนท์ที่เขาเป็นหุ้นส่วนอยู่
cr.google.com
มึงไปทำอะไรเขาล่ะ เอ่ยถามด้วยรู้ว่าเขาเป็นคนขี้โวยวายกับใจร้อนแต่ถ้าเรื่องจบก็จบ ไม่มีฟื้นฝอยหาตะเข็บ
เปล่าเว้ย กูเข้าไปทำธุระที่ตึก เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งที่เก้าอี้ ท่าทางเหมือนรอคน ยามก็ไม่อยู่พอดี กูเลยเดินเข้าไปถาม ได้ความว่าพักอยู่ที่นี่แต่ลืมเอาคีย์การ์ดติดมาด้วย เลยบอกเขาว่าลองโทรหาเพื่อนไหมจะได้ไม่ต้องรอ เขาก็ลองโทรดู
กูเลยไปทำอย่างอื่นต่อแต่มองๆว่าเขาจะทำอะไรหรือเปล่า สมัยนี้ไว้ใจกันยาก
ปรากฎว่าพอมีลูกบ้านเปิดประตูคีย์การ์ด หมอนี่ก็เดินตัวปลิวเข้าไปเลย
ก็จ้ำตามไป เรียกคุณ คุณครับ ทำไมไม่รอเพื่อนคุณมาก่อนล่ะครับ (กูเรียกด้วยเสียงปกติ ไม่ได้ดุ)
หมอนี่หันควับกลับมาต่อว่ากูเสียงเข้มแบบหงุดหงิดว่า เขาอยู่ที่นี่มาเป็นปีแล้ว แม่บ้าน ลูกบ้าน ยามก็รู้จักเขา เขาอยู่กับเพื่อนที่นี่ อ้อ ถ้างั้นเดี๋ยวผมย้ายของออกเลยก็แล้วกัน อะไรนักหนา
cr.google.com
อ้าว แล้วมึงทำไงต่อ?
กูก็ยืนงง แล้วก็ยกมือไหว้ขอโทษขอโพยไปตามเรื่องหลายรอบ หมอนี่ก็ยังย้ำว่าจะออกจะออก ไม่อยู่แล้ว เขาไปอยู่ที่ไหนก็ได้ ไม่สน
กูก็ยกมือไหว้ขอโทษจนหมอนี่ขึ้นลิฟต์ไปห้องน่ะสิ ยังงงอยู่ว่าอะไรของมันวะ
สักสิบนาทีเขาก็ลงมาพร้อมกับเพื่อนหญิง เดินมาผ่านกู กูก็เฉยๆ ตอนแรกว่าจะคุยนิดหน่อยแก้ข้อเข้าใจผิด แต่คิดแล้ว ปล่อยไปดีกว่า อย่าเพิ่งเลย เดี๋ยวจะจบไม่สวย แต่ก็เอาเป็นว่าหมอนี่อยู่ที่นี่จริง
มึงไม่โมโหเหรอ?
โมโหสิ แต่คิดว่าได้ไม่คุ้มเสีย ชนะคะคานแต่เสียลูกบ้าน ไม่เอาหรอก กูก็กำลังดูว่าเดือนนี้เขาจะเอายังไงเหมือนกัน ถ้าจ่ายปกติก็ดูต่อไปอีกหน่อย ถ้ายังปกติเดิมๆก็จบ
กูว่ามึงทำผิดขั้นตอนไปว่ะ เพื่อนคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น
ยังไงวะ?
มึงน่ะเจตนาดีที่เป็นห่วงลูกบ้านคนอื่น เดี๋ยวนี้โจรแม่งเยอะ แอบเข้าตึกเป็นว่าเล่น มึงคอยระวังก็ถูกต้องแล้ว ส่วนหมอนี่ มันคงรอนานจนไม่ไหวอยากจะเข้าห้องแล้ว พอมึงไปทักเหมือนจะไม่ให้เข้ามันเลยยั๊วะใส่มึง
แล้ว?
มึงคงลืมว่ามีแม่บ้านอยู่ที่ตึก ง่ายสุด มึงก็โทรตามแม่บ้านมาสิ แม่บ้านถ้ารู้จักหมอนี่ก็ให้เข้า ถ้าไม่ มันก็ผ่อนหนักเป็นเบาได้ว่ามึงไม่ได้เป็นคนไปขวางเขา แม่บ้านต่างหาก แล้วมันก็ปลอดภัยด้วย โจรบางทีแม่งก็แกล้งหาเรื่องกลบเกลื่อนเหมือนกันนะโว้ย
จริงของมึง ตอนนั้นกูก็กลับมานั่งดูวงจรปิดลุ้นว่าหมอนี่เดินไปไหนบ้าง ดีที่มันเป็นคนในตึกจริงๆ ไม่งั้นมีหวัง... แล้วกูก็ลืมนึกถึงแม่บ้านไปจริงๆ
แต่ก็ดีที่มึงไม่ได้โวยวาย
โวยทำไมวะ กลยุทธ์ที่ดีที่สุดที่นึกออกตอนนั้นคือ ไปตั้งหลักก่อน อย่าหัวร้อน
จริงของมึงว่ะ ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วก็หัวเราะชอบใจ
ไปตั้งหลักก่อน อย่าหัวร้อน
อืมม์ จำไว้
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
