ปกติจะใช้เฟสบุ๊คเป็นหลักในการขีดๆเขียนๆ เรื่องราวต่างๆ มีสาระบ้างไม่มีสาระบ้าง เป้าหมายคือตอบสนองต่ออารมณ์ของตัวเองเป็นหลัก เพิ่งจะลองใช้ Blockdit ครั้งแรกในวันนี้ ก็เลยคิดว่า ควรเขียนอะไรสักอย่างตั้งแต่วันแรกที่ใช้งานเลย อย่างน้อยเมื่อเวลาผ่านไป แล้วกลับมาอ่านอีกที่ จะได้รู้ว่าเราเริ่มใช้งานเมื่อไหร่ เวลากี่โมง
แต่พอหันไปมองเวลา ณ ตอนนี้ 00.03 น. 😅 กว่าจะได้นอนกี่โมงกันเนี่ย เอาวะ ตั้งใจแล้วก็ต้องเขียนให้จบ เอาเรื่องสั้นๆก็แล้วกัน
เรื่องค้างคาอยู่ในใจมา 39 ปี
เช้าวันหนึ่งหลังเคารพธงชาติหน้าโรงเรียน เด็กๆต่างทะยอยเดินแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน ผมเรียนอยู่ชั้น ป.5 ก็เริ่มเดินไปเข้าห้องเรียนเช่นกัน ระหว่างนั้นเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง สมมุติว่าชื่อ นุช เธอลืมเอาการบ้านมา จึงจะปั่นจักรยานกลับบ้านเพื่อไปเอามาส่งครู แต่มีเพื่อนผู้ชาย 2-3 คน ช่วยกันแกล้งดึงรถจักรยานของนุชไว้ เพื่อนๆก็ส่งเสียงหัวเราะเฮฮากัน
ผมนึกสนุก จึงเข้าไปร่วมวงแกล้งนุชด้วยอีกคน ตอนคนอื่นแกล้งก็เฮฮาสนุกสนานกันดี แต่พอจังหวะที่ผมแกล้งดึงรถนุชบ้าง ผลปรากฏว่า นุชและจักรยานล้มตกลงไปในคูน้ำ เอาหล่ะสิ ผมก็ทำอะไรไม่ถูก เพื่อนๆช่วยกันดึงนุชขึ้นจากคูน้ำในสภาพเปียกปอน เธอร้องไห้แล้วก็ปั่นจักรยานกลับไปบ้าน ส่วนพวกเราก็ขึ้นห้องเรียน
อีกราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา ระหว่างที่ผมนั่งเรียนอยู่ในห้อง ก็มีครูมาตามไปห้องครูใหญ่ ในห้องของครูใหญ่ มีนุชที่ยังร้องไห้อยู่ กับแม่ของเธอ และครูใหญ่ที่ถือไม้เรียวอยู่ในมือ
กระบวนการสอบสวนจบลงอย่างง่ายดาย เพราะผมรับสารภาพตลอดข้อกล่าวหา ครูใหญ่มีคำพิพากษาว่า ให้ผมขอโทษนุชและเเม่ของเธอ พร้อมกับโดนตีก้นอีก 5 ที ผมปฏิบัติตามอย่างเต็มใจ ยกมือไหว้ขอโทษนุชและแม่
แล้วก็มายืนกอดอกรับไม้หวายอีก 5 ที เรื่องราวจึงยุติ
แต่สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจมาตลอดคือ นับตั้งแต่วันนั้น ผมกับนุชไม้เคยพูดคุยหรือเล่นกันเหมือนเพื่อนคนอื่นๆอีกเลยจนจบ ป.6 แยกย้ายกันไปเรียนมัธยมศึกษาคนละโรง จนถึงปัจจุบัน
ทุกวันนี้ผมก็รู้สึกเสียใจ ที่การเล่นสนุกของผมวันนั้น ทำให้ผมเสียเพื่อนคนหนึ่งไปจนถึงวันนี้ เธอและแม่คงโกรธผมมาก ซึ่งผมก็เข้าใจ แต่สิ่งที่ผมทำได้ในวัย 10 ขวบ คือยกมือไหว้ขอโทษ และรับโทษโดนครูใหญ่ตีไป 5 ที หลังจากนั้นก็พยายามหลบหน้าเธอตลอด เพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ
ผมไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครมาตลอด 39 ปี ความจริงผมอยากจะขอโทษเธออีกครั้งถ้ามีโอกาส แต่หากมีเวลานั้น ผมจะมีความกล้าพอหรือไม่ก็ไม่อาจรู้ได้ เอาใจช่วยให้ผมกล้าเดินเข้าไปขอโทษเธอด้วยเถอะ ผมอยากพูดคำว่า “เป็นไงบ้าง สบายดีมั๊ยเพื่อน” กับเธอจริงๆ.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
