"เธอสวยอยู่หรอก แต่เธอไม่มีความหมายเลย" เจ้าชายน้อยกล่าวสืบไปกับหมู่ดอกกุหลาบนั้น "ไม่มีใครยอมตายเพื่อเธอหรอก แต่สำหรับดอกกุหลาบของฉันแน่ละคนผ่านไปมาตามธรรมชาติก็คิดว่าดอกกุหลาบนั้นเหมือน ๆ กับพวกเธอ แต่ว่าดอกกุหลาบดอกเดียวนั้น มีความสำคัญกว่าเธอทั้งหมด เพราะเป็นดอกกุหลาบซึ่งฉันรดน้ำ เพราะว่าฉันได้ถนอมไว้ในฝาครอบ และเพราะว่าเป็นดอกกุหลาบของฉัน ฉันจึงได้หาฉากมาบังลม ฉันได้ฆ่าตัวหนอน (ยกเว้นบางตัวซึ่งฉันปล่อยให้เป็นผีเสื้อ) ฉันจึงทนฟังเขาบ่นฟังเขาโอ้อวด แม้กระทั่งฟังเขานิ่งเงียบ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะว่าเป็นดอกกุหลาบของฉัน"
แล้วเขากลับมาหาสุนัขจิ้งจอก:
"ลาก่อนนะ" เขากล่าว...
"ลาก่อน" สุนัขจิ้งจอกตอบ "นี่คือความลับของฉัน มันแสนจะธรรมดา: เราจะมองเห็นแจ่มชัดด้วยหัวใจเท่านั้น สิ่งสำคัญนั้นไม่อาจเห็นได้ด้วยดวงตา"
"สิ่งสำคัญนั้นไม่อาจเห็นได้ด้วยดวงตา" เจ้าชายน้อยพูดตามเพื่อเป็นการเตือนความทรงจำ
"เวลาที่เธอเสียไปให้กับดอกกุหลาบของเธอ ทำให้ดอกกุหลาบนั้นมีค่ามากขึ้น"
"เวลาที่ฉันเสียไปให้กับดอกกุหลาบของฉัน..."เจ้าชายน้อยว่าตามเพื่อจดจำไว้
"มนุษย์ลืมความจริงข้อนี้" สุนัขจิ้งจอกเอ่ย "แต่เธอต้องไม่ลืมมัน เธอต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่เธอมีความสัมพันด้วย เธอต้องรับผิดชอบดอกกุหลาบของเธอ..."
"ฉันต้องรับผิดชอบต่อดอกกุหลาบของฉัน เจ้าชายน้อยกล่าวซ้ำเพื่อให้หวนระลึกได้
อ้างอิง:
แซงเตกซูเปรี, อองตวนเดอ. (2556). เจ้าชายน้อย [Le Petit Prince] (อำพรรณ โอตระกูล, แปล). เชียงใหม่: ชุมหับ.
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
