รถขนของ หรือ ของขนรถ?
ช่วงนี้ทุกท่านคงเห็นหลาย ๆ องค์กรต้องดิ้นรนฝ่าฟันวิกฤติโควิด และวิกฤติเศรษฐกิจกันอย่างหนัก
ล่าสุดนี่ผมก็เพิ่งเห็นข่าว สิงคโปร์แอร์ไลน์เปิดโปรแกรมสอนบุคลิกภาพให้แก่บุคคลภายนอก ก็น่าสนใจดี เพราะบุคลากรของสายการบินต้องผ่านการฝึกอบรมในเรื่องนี้กันมาอย่างโชกโชน
นับเป็นเรื่องดีที่จะแปลงของดีในองค์กร มาสร้างเป็นสินค้าและบริการใหม่ ๆ เพื่อต่อลมหายใจของธุรกิจต่อไป
การบินไทยรักคุณเท่าฟ้าของเราก็ทำอะไรใหม่ ๆ หลายอย่าง ทั้งร้านอาหาร (ที่มีกัปตันมาเล่นดนตรีให้ฟัง) ทั้งขายปาท่องโก๋ (ที่ผมยังไม่มีโอกาสได้ชิมเลย) ทั้งขายกระเป๋า (ที่ทำจากเสื้อชูชีพปลดระวาง)
ก็เป็นหนทางที่ทั้งสององค์กรต้องฝ่าฟันกันไปให้ได้ครับ
เรื่องที่เกิดกับสายการบินทั้งสอง รวมทั้งธุรกิจอื่น ๆ ในช่วงนี้ทำให้ผมนึกถึงบทเรียนจากชั้นเรียนธุรกิจเมื่อหลายปีก่อน
ในวิชาเกี่ยวกับกลยุทธ์องค์กร อาจารย์สอนผมว่า อันที่จริงแล้วองค์กรหรือบริษัทนั้น ไม่ใช่พาหนะที่ต้องเอาสินค้าหรือบริการไปส่งที่จุดหมายหรอก แต่สินค้าหรือบริการต่างหาก ที่ต้องเป็นพาหนะให้บริษัทได้อาศัยเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีวันสิ้นสุด
หากองค์กรคิดว่าตัวเองเป็นรถ และสินค้าของตนนั้นเป็นสัม- "ภาระ" ที่ต้องพาไปส่งให้ลูกค้า องค์กรนั้น ๆ ก็จะทู่ซี้แบกของที่อาจจะล้าสมัยบนกระบะตัวเองและขับต่อไปเรื่อย ๆ ประหนึ่งรถพุ่มพวง โดยหวังว่าสักวันจะไปเจอลูกค้าที่อยากซื้อ แล้วจะได้มีเงินมาเติมน้ำมัน
ซึ่งแน่นอนว่า ถ้าไม่มีใครซื้อแล้วขับไปเรื่อย ๆ วันนึงน้ำมันก็หมด รถคันนั้นก็ได้แต่จอดตายอยู่ข้างทาง
ในทางกลับกัน หากองค์กรมองว่าสินค้าหรือบริการของตัวเองนั้น เป็นเหมือนยานพาหนะที่ใช้อาศัยเดินทาง องค์กรก็มีหลักในการบริหารที่คล่องตัวกว่า ไม่ยึดติดกับสิ่งเดิม ๆ และจะอยากรู้ว่าเมื่อไหร่ที่วิธีสมควรลงจากรถคันเก่า แล้วไปต่อคันใหม่ที่เหมาะสมกับสถานการณ์มากกว่า
นั่งเรือไปไม่ได้ก็ขึ้นรถ ขับรถไปต่อไม่ได้ก็ใช้จักรยาน ขี่จักรยานไม่ได้ก็ขี่ม้า ฯลฯ
ถ้ารถคันเก่าพอขายต่อได้ก็ขาย หรือยังพอหาที่จอดไว้ได้ ก็ยังกลับมาขับต่อได้ถ้ามีโอกาส
ทุกท่านลองนึกถึงบริษัทที่อายุยืน ๆ หลายสิบหรือเกินร้อยปีสิครับ เขายังทำเหมือนที่เขาทำตอนเปิดกิจการหรือเปล่า ?
... Nokia อายุ 155 ปี เริ่มต้นจากธุรกิจโรงงานเยื่อกระดาษ
... BJC อายุ 138 ปี เริ่มต้นจากโรงสีข้าว ทำเหมือง ชิปปิ้ง
... Hitachi อายุ 110 ปี เริ่มจากธุรกิจมอเตอร์ไฟฟ้า
... Samsung อายุ 82 ปี เริ่มจากขายปลาแห้ง ของชำ บะหมี่
องค์กรที่มองโลกได้แบบนี้ ผมคิดว่าน่าจะมีโอกาสอยู่รอดได้มากกว่าองค์กรที่ยึดติดกับอดีตมากจนเกินไป
ถ้าลองกลับมาคิดเปรียบเทียบกับชีวิตตัวเอง เราก็อาจจะมองเห็นได้ว่า ของบางอย่างที่เราแบกอยู่ จริง ๆ แล้วมันอาจจะเป็นแค่รถคลาสสิกสวย ๆ คันหนึ่ง ที่ไม่น่าจะพาเราไปสู่จุดหมายใหม่ ๆ ได้แล้ว
ถ้าเราอยากไปต่อ เราก็อาจจะต้องลองลงจากรถคันนี้ ขับเขาไปจอดไว้ในที่ ๆ เหมาะสม แล้วหันไปขี่สกูตเตอร์ไฟฟ้ากันก็น่าจะดีกว่า ... ช่วยลดโลกร้อนด้วย
ยังไงก็ขอเอาใจช่วยให้เพื่อนมนุษย์ทุกคนที่มีวาสนาได้มาอยู่ร่วมกันในยุคสมัยอันช่างอลหม่านสิ้นดี ผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้โดยเร็วครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
