"Lost Time The Series"
Ep.3 พี่ๆหยิบนาฬิกาให้หน่อย
"มาเล่นอยู่นี่เองงงงงงง แม่บอกให้ดูน้อง"
รู้ไหมว่าน้องโดนหมากัด มาให้แม่ตีซะดีๆ"
แม่ของเฉื่อยพูดขึ้นด้วยความโมโหพร้อมกับไม้เรียวที่อยู่ในมือ
"ซ..ซวยแล้ววว"
"แต่แม่ไม้เรียวมันผิดกฎหมายนะ"
"นั่นมันโรงเรียนไม่ใช่แม่ !"
แม่ของเฉื่อยเอ่ยจบก็วิ่งตรงมาหาเฉื่อยทันที
"ชิหัยแล้ว" เฉื่อยวิ่งหนีแม่ไปอีกทางหนึ่ง
"55555555555" ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะร่ากันที่เห็นการวิ่งของเฉื่อยที่เร็วแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
เฉื่อยวิ่งหนีแม่วนไปวนมาและสุดท้ายก็ถูกจับได้
แต่แม่ยอมไม่ตี เพราะคงเหนื่อย
ทุกคนจึงพากันกลับบ้าน
ไปโดยพ่อแม่บ่นกันตามประสา
วันต่อมา...
ณ สนามเด็กเล่นบริเวณม้านั่ง
"สวัสดีเฉื่อย แหม เมื่อวานนี้สุดยอดเลยนะ
ตอนให้วิ่งกีฬาสีดันวิ่งไม่ได้เท่านั้น5555"
ข้าวน้อยเอ่ยทักทายด้วยคำพูดแซวเฉื่อย
"นั่นสิ ถ้าตอนวิ่งกีฬาวิ่งได้เท่านั้นนะ นายกวาดทุกเหรียญแน่ เผลอๆติดทีมชาติด้วย5555"
ตอยเสริมขึ้นพรางหัวเราะลั่น
"แหมมม แซวเก่งกันจริงๆเลยนะ เชอะ"
เฉื่อยพูดจบก็เบือนหน้าหนีใส่ทุกคน
"ไม่เอาน่า อย่าแซวเพื่อน
เห็นไหมเพื่อนงอนตุ๊บป่องแล้วเนี้ย555"
โต๊ะพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"ฮั่นแน่ แซวเพื่อนหรือแซวแฟนคร้าบ" ตอยพูดขึ้น
โต๊ะไม่พูดอะไร แต่ในมือของโต๊ะถือหนังสะติ๊กพร้อมก้อนหินเล็กๆที่ยังไม่มีใครรู้เลยว่านางหยิบมาตอนไหน
"อ...เอ่อ ลืมๆมันไปเถอะเนอะ แฮะๆๆๆ"
ตอยพูดพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ
"แฮร่ๆ ว่าแต่แว่น เอพริล ธีร์ อัน DM และ กรีน ล่ะ"
เฉื่อยถามขึ้นเพื่อปรับบรรยากาศ
"อ่อ...เอพริล DM กรีน
ไปเดินห้างบิ๊กตู่ เอ้ย บิ๊กซีด้วยกันน่ะ"
"ธีร์กับอันน่าจะเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะ
ส่วนแว่นก็คงนั่งเงียบๆ หรือ นั่งร้องเพลงอยู่สักที่หนึ่งนั่นแหละ"
ข้าวน้อยหันมาตอบพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้
"ดีจังเลยน๊าพวกมีกิจกรรมวันหยุด"
"เรานี่สิไม่มีไรทำเลย มารวมตัวกันอยู่นี่"
ตอยพูดขึ้นพร้อมกับนั่งเก้าอี้ข้างๆข้าวน้อย
"จุ๊ๆ อย่าใช้คำว่า เรา
จริงๆฉันมีอะไรให้ทำเยอะแยะไป"
"ฉันแค่ยังไม่อยากทำแค่นั้นเอ๊งง"
โต๊ะพูดขึ้นพร้อมกับกอดอก
"งั้นเรามาเล่นกันอยู่ที่นี่สักพักกันเถอะ"
เฉื่อยเสนอขึ้นมาก่อนจะลากเก้าอี้มานั่ง
ณ มุมอับของสวนสาธารณะที่มีเก้าอี้เก่าๆหนึ่งตัว
" ชัดชัดชาดาดีดา ชัดชัดชาดาดีดาดา
ชัดชัดชาดีดา ดาดีดา ~ "
"มาอยู่นี่เองพ่อคนมีเสียงเพลงในหัวใจ"
ธีร์แตะไหล่แว่นที่
กำลังนั่งเล่นกีตาร์ร้องเพลงอยู่เงียบๆคนเดียว
"สวัสดีจ้ะ ทำไมมานั่งเงียบๆคนเดียวล่ะ
เอพริลไปไหน"
อันเอ่ยทักทายก่อนจะถามด้วยความสงสัย
"เอพริลไปเที่ยวห้างกับกรีนกับDMน่ะ"
"ว่าแต่ เมื่อกี้ธีร์บอกว่า มาอยู่นี่เอง
พูดเหมือนกำลังตามหาเราอยู่เลย"
"แม่นแล้วๆ มีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ"
ธีร์ตอบกลับก่อนจะนั่งข้างๆแว่น
"เรื่องอิหยัง"แว่นถามขึ้นด้วยความสนใจ
"นายเคยเป็นไหม บางครั้งเราก็เหมือนลืมอะไรบางอย่างไป ต่อให้นึกถึงยังไง ก็นึกไม่ออก"
"แล้วพอเราเจอกับอะไรบางอย่างเข้า
สิ่งนั้นก็ดั๊นทำให้เรานึกถึง แต่เราก็นึกไม่ออก"
ธีร์หันมาถามด้วยสีหน้าตึงๆ
"อาจจะงงๆหน่อยนะ5555"
อันเสริมขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"ไม่หรอก เราไม่งง เราเข้าใจอยู่"
"เราเรียกอาการแบบนั้นว่าทฤษฎี
The Lost Time From My Heart"
"เวลาที่หายไปจากหัวใจฉันเหรอ?"
อันถามพร้อมกับเอียงคอมองแว่นด้วยความสงสัย
"ถูกต๊อง ถูกต้อง"
"อาการแบบนี้จะเกิดขึ้นเมื่อเรา
รู้สึกอยากจะลืมอะไรบางอย่างไปจากหัวใจด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง"
"แต่ถึงจะอย่างงั้น สุดท้ายแล้วคนเราก็ไม่มีใครลืมอะไรได้จริงๆหรอก นอกจากมันจะจางลง"
"เพราะฉะนั้นเมื่อเจอกับบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับช่วงเวลาที่ใจเราต้องการให้มันหายไปจากใจ
เราก็จะค่อยๆคิดถึงทีละนิด"
"ตอนที่ฉันเห็นน้องหมาสีขาว
ฉันมักจะรู้สึกแปลกๆในใจ" ธีร์หันมาพูดกับแว่น
"ส่วนฉันก็เวลาเห็นตุ๊กตารูปเป็ด ก็จะรู้สึกเหมือนนึกอะไรในใจ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้นึกอะไร" อันเสริมขึ้น
"มันจะเกี่ยวข้องกับที่นายพูดรึเปล่า"
อันและธีร์หันมาถามพร้อมกันด้วยความสงสัย
"รู้ปะ ก่อนเธอสองคนจะมาบ่นกับเรา
เราก็เคยได้ยินโต๊ะบ่นลอยๆเรื่องนี้เหมือนกัน"
"บางทีมันอาจจะเกี่ยวกันก็ได้นะ และมันอาจจะดีแล้วก็ได้ที่นึกไม่ออกว่าหมาสีขาวและตุ๊กตาเป็ด
มีอะไรให้พวกเธอคิดถึง"
"แต่ฉันยังมีอีกหนึ่งคำถาม" ธีร์เอ่ยถามขึ้น
"อันนี้อยากรู้เฉยๆ"
"อะไรทำให้เอพริลรักนาย"
ธีร์ชูนิ้วชี้ขึ้นพร้อมกับหันมาถามด้วยความสงสัย
"อ...เอ่อ...ก็คงเพราะว่าเรื่องตอนนั้นล่ะมั้ง..."
"เรื่องมันเริ่มจาก..."
*ย้อนกลับไปช่วงก่อนที่เอพริลจะชอบแว่น*
"ฉันสงสัยว่านายเป็น
คนเอากระเป๋าดินสอของฉันไปซ่อน"
เอพริลตะโกนขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่"แฟ้ม"
เด็กชายผู้ชอบแกล้งชาวบ้านชาวช่องเขาไปทั่ว
"ฉันไม่ได้เอาไป อย่ามาใส่ร้ายกันแบบนี้นะ
ไม่ได้มีหลักฐานสักหน่อย"
แฟ้มพูดขึ้นพร้อมกับเบือนหน้าหนี
"แต่นายเป็นคนที่ชอบแกล้งคนอื่น
และนายก็อยู่ใกล้กระเป๋าดินสอฉันมากที่สุด"
"และก็อันบอกว่า
นายชอบมายุ่งกับกระเป๋าดินสอของฉันด้วย"
"ก็บอกว่าไม่ก็คือไม่ไง !"
แฟ้มตะคอกใส่เอพริลจนเอพริลตกใจและเสียหน้า
น้ำตาน้อยๆของเอพริลค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มของเธอ ตามประสาเด็กผู้หญิงที่ถูกทำร้ายทางคำพูด
"ถ้านายไม่ได้เป็นคนเอาไปจริงๆ"
"แค่สืบเสาะหาความจริงนิดหน่อย
เพื่อเป็นหลักประกันว่านายบริสุทธิ์"
"ก็คงไม่เป็นไรเนอะ"
แว่นพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามา
ขั้นกลางระหว่างแฟ้มและเอพริล
"อะไรๆๆๆ ฉันไม่เห็นต้องมาพูดอะไรเลย
เพราะฉันไม่ใช่คนผิดอยู่แล้ว"
แฟ้มเอ่ยปฏิเสธอย่างไม่ยอมความใดๆ
"ก็แค่อยากคุยด้วยเฉยๆเอง
เพื่อที่นายจะได้ไม่ต้องมีข้อครหาไง"
"ถ้าหากว่าครูรู้เรื่องนี้เข้า คนผิดหรือคนมีส่วนร่วมต้องโดนหนักแน่ๆเลยล่ะ" แว่นพูดขึ้นพร้อมกอดอกเบือนหน้าไปทางอื่น
"เพราะฉันได้ข่าวมาว่า คนที่เอากระเป๋าดินสอเอพริลไป นอกจากจะเอาไปซ่อนแล้ว ยังเอาไปทิ้งลงถังขยะด้วยนะ"
แว่นหันกลับมามองที่แฟ้ม
ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"บ..บ้าบอไอเจ้าโง่ ฉันแค่เอาไปซ่อน ไม่ได้เอาไปทิ้งถังขยะสักหน่อย ไปฟังมาจากไหน555555"
แฟ้มตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจพร้อมกับหัวเราะออกมา ราวกับว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ
แต่"ไม่"
"ใครกันแน่ที่โง่ นี่ยังไม่ได้เริ่มถามอะไรเลยนะ"
"ดันได้หลักฐานจากคำพูดและตัวคนร้ายสะแล้ว"
"ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงครู
ก็เอากระเป๋าดินสอมาคืนเอพริลเลย"
แว่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุขึ้น
พร้อมกับมองตรงไปที่แฟ้ม
ถึงแม้ว่าแฟ้มจะเป็นคนขี้เกเร แต่เขาก็เป็นคนที่กลัวครูมากๆเช่นกัน เขาจึงยอมคืนกระเป๋าดินสอให้แก่เอพริลตามที่แว่นบอก เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีปัญหากัน
"ก็คงเพราะเหตุผลนี้ล่ะมั้ง"
แว่นและเอพริลพูดขึ้นมาพร้อมกัน
โดยทั้งคู่ต่างก็เล่าเรื่องนี้ขึ้นมาพร้อมกันราวกับพรหมลิขิต
พรหมลิขิตที่จู่ๆDMกับกรีนดันสงสัยเรื่องนี้ขึ้นมาพร้อมกับที่ธีร์ถามพอดี
และทั้งคู่ก็พูดจบพร้อมกันพอดี
ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ใกล้กันก็ตาม
"โอเค ฉันหายสงสัยละ อิอิ"
"เดี๋ยวฉันกับอันต้องไปซื้อของกันต่อ
ขอตัวก่อนนะ"
ธีร์ยิ้มร่าก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย
"นั่งคนเดียวระวังเหงานะ อิอิ"
อันพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มก่อนจะเดินตามธีร์ไป
"ธีร์ หมาสีขาว อัน ตุ๊กตาเป็ด..."
แว่นพูดขึ้นพร้อมกับคิดอะไรบางอย่างในใจ
"นั่งคิดอะไรอยู่เหรอจ๊ะ"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยถามแว่นขึ้นมา
"ไม่ได้เจอกันนานเลยน๊าา"
"เอ๋...พี่กร!" แว่นเงยหน้าขึ้น
พร้อมกับเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้..
ในระหว่างนั้น ณ สนามเด็กเล่นบริเวณม้านั่ง
"นี่เป็นไงล่ะ ฉันเก่งไหมๆ"
ตอยพูดขึ้นพร้อมกับ
มองลงมาที่ข้าวน้อย เฉื่อย และโต๊ะ
"ใช่สิ ก็ทั้งกลุ่มเรามีนายคนเดียวที่ปีนต้นไม้นั่นได้ เชอะ" ข้าวน้อยพูดขึ้นพร้อมกับเบ้ปาก มองบน
"เพื่อนเก่งก็ยอมรับไปเถอะน่าา555"
โต๊ะพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
แต่เหมือนว่าการหัวเราะครั้งนั้นคงจะดูสดใส
และทำให้ใครคนหนึ่งแอบมองด้วยความหวั่นไหวในใจ
"ฮั่นแน่ เฉื่อยมองอะไรน่ะ"
"อย่าลืมนะว่าเมื่อใดที่ฉันอยู่บนต้นไม้นี่ ฉันจะเห็นทุกอย่าง ราวกับว่าฉันคือพระเจ้า55555"
ตอยพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เฉื่อย
"ป..เปล่านะ เปล่าเลยยย"
เฉื่อยค่อยๆพูดขึ้นพร้อมกับหลบหน้า
"เขินล่ะซี่ๆๆๆ" ข้าวน้อยเสริมขึ้น
โต๊ะที่ตอนนี้ทำหน้านิ่ง ก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว
ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า...
( เผื่อใครนึกหน้าไม่ออก ประมาณนี้ -_- )
"จริงสิ เมื่อวันนั้นที่เฉื่อยหนีแม่เรื่องไม่ดูแลน้อง
แม่ว่าไงบ้างเหรอ" โต๊ะถามขึ้น
"เออ นั่นสิๆ" ตอยกับข้าวน้อยพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความสงสัย
"อ่า....ก็....." เฉื่อยพูดขึ้นอย่างช้าๆ...
To Be Continued...
"จบ Lost Time The Series Episode 2"
Episodeนี้อาจจะยาวๆไปหน่อยนะครับ
ผมเขียนเพลินอะ55555
และต้องขออภัยด้วยนะครับที่ตอนนี้ห่างหายไปจากตอนที่แล้วยาวเลย เนื่องจากผมอู้ เอ้ย!
ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างได้เข้ามาเขียนเลย
ต้องขออภัยจริงๆครับ
ด้วยความที่ผมเป็นคนชอบยัดตัวเองเข้าไปในงานเขียน แล้วเรื่องนี้มีผมอยู่แล้ว มันเลยทำให้ผมเขียนออกมายาวๆแล้วเกี่ยวเนื่องกับตัวเองค่อนข้างเยอะ
แถม...ในเมื่อเขาส่งคู่จิ้นมาให้แล้ว
ผมก็ต้องเล่นเพิ่มเข้าไปหน่อย บทยาวเลย แฮร่ๆ
โดยวิธีการจับผิดแฟ้ม ผมอ้างอิงจาก
กลวิธีทางจิตวิทยาของ Dr.David J. Lieberman
ว่าด้วยเรื่องการจับผิดจากการปลอมข้อเท็จจริง
ซึ่งผมเคยใช้วิธีนี้จับผิดคนมาก่อน แฮะๆ
ส่วนทฤษฎี "The Lost Time From My Heart" เป็นทฤษฎีที่ผมตั้งชื่อขึ้นมาเอง อ้างอิงจากบทความหนึ่งในหนังสือเล่มหนึ่งที่ผมเคยอ่านผ่านๆในโรงพยาบาล
ว่าด้วยเรื่องมนุษย์จะลืมบางอย่างออกไปจากด้วยการแกล้งทำเป็นลืม จนลืมจริงๆ แต่สุดท้ายก็ลืมมันไม่ได้ เมื่อเจอกับสิ่งของ สถานที่ สถานการณ์ต่างๆและอื่นๆที่เกี่ยวข้อง
และบทของเอพริล DMและกรีน
จะเป็นยังไงในระหว่างที่เขาเที่ยวกัน
เฉื่อยเคลียร์กับแม่ยังไงเรื่องน้อง แล้วน้องได้รับอันตรายจากน้องหมามากรึเปล่า
กรเป็นใคร มีบทยังไง
จะเป็นหนึ่งในแก๊งโรตีฯรึไม่
แล้วช่วงเวลาที่หายไปของโต๊ะ ธีร์ อัน คืออะไร
และมีใครอีกไหมที่มีช่วงเวลาที่หายไปจากหัวใจ
บลาๆๆๆๆ ฯลฯ
สามารถติดตามกันได้เลยกับ
Lost Time The Series ครับผม
โดย Episode ต่อไป สามารถรออ่านได้ที่เพจของคุณอุ่น( อัน )เลยนะครับ https://www.blockdit.com/aun_daily
ฝากตอนต่อไปด้วยนะครับคุณอุ่น😉
ขอบคุณพี่ตอยที่ให้เกียรติเชิญชวนในการเขียน
ซีรีส์นี้ด้วยนะครับ มันส์มือมากๆ5555
สำหรับวันนี้ขอให้ทุกคนมีค่ำคืนที่แสนดี
สวัสดีครับ😊🌌
- 18
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
