ทางออกของรัฐบาลญี่ปุ่นเมื่อขยะกัมมันตภาพรังสีเพิ่มขึ้นทุกวัน
นายก Suga ขณะไปเยี่ยมชมโรงไฟฟ้าฟุกุชิมะค่ะ/ที่มา KYODO
โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ฟุกุชิมะ- หายนะภัยทางกัมมันตภาพรังสีครั้งใหญ่
หากเรายังจำได้ถึงเหตุการณ์แผ่นดินไหวและคลื่นสึนามิในโทโฮะกุเมื่อวันที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2011 คลื่นสึนามิที่มีความสูงกว่า 15 เมตรถาโถมเข้าใส่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ฟุกุชิมะไดอิชิแห่งที่ 1 ซึ่งเป็นของบริษัทไฟฟ้าโตเกียว (Tokyo Electric Power Company : TEPCO)
คลื่นสูงทำให้อาคารเตาปฏิกรณ์ในอาคาร 1, 2, และ 3 ได้รับความเสียหายและกระแสไฟฟ้าถูกตัดขาด ส่งผลให้ระบบหล่อเย็นของเตาปฎิกรณ์ทั้ง 3 อาคารไม่ทำงาน จึงทำให้เตามีอุณหภูมิสูงมากจนกระทั่งเชื้อเพลิงนิวเคลียร์เกิดปรากฏการณ์หลอมละลายที่เรียกกันว่า melt down และความร้อนมหาศาลนี้ยังส่งผลทำให้เกิดระเบิดไฮโดรเจนขึ้นที่อาคาร 1, 3, และ 4
ซึ่งการหลอมละลายของแท่งเชื้อเพลิงนิวเคลียร์และการระเบิดของไฮโดรเจนนี้ได้ทำให้สารกัมมันตภาพรังสีรั่วไหลออกมาปนเปื้อนสิ่งแวดล้อมทั้งทางอากาศ พื้นดิน หรือแม้แต่ไหลลงสู่ทะเลจนต้องอพยพประชากริอกไปจากพื้นที่ทั้งหมด
ที่มา Boston.com
อุบัติเหตุทางนิวเคลียร์ที่ฟุกุชิมะมีความรุนแรงเป็นอันดับที่ 2 รองจากอุบัติภัยเชอร์โนบิลในปี 1986 การระเบิดที่ฟุกุชิมะทำให้มีการปลดปล่อยกัมมันตรังสีออกมาเพียง 30% เมื่อเปรียบเทียบกับเชอร์โนบิล อาจฟังแล้วดูเหมือนว่าไม่รุนแรง แต่แท้จริงการแก้ปัญหากลับมีความซับซ้อนมากกว่าเนื่องจากเครื่องปฏิกรณ์ทั้งหมดได้รับความเสียหาย
กัมมันตภาพรังสีที่ยังเหลือจากหายนะภัยและการจัดการของรัฐบาลญี่ปุ่น
หลังจากการระเบิดในปี 2011 รัฐบาลญี่ปุ่นได้ดำเนินการปลดระวางโรงไฟฟ้าทั้ง 4 อาคาร แต่เนื่องจากโรงไฟฟ้ามีขนาดใหญ่และมีความเสียหายหลายจุด คาดว่าจะใช้เวลาโดยประมาณ 50 ปีจึงจะแล้วเสร็จ
ทำไมต้องปลดระวาง และเป้าหมายหลักที่สำคัญของการปลดระวางคืออะไร
เป้าหมายแรกคือการเก็บซากที่เกิดจากการหลอมละลายของแท่งนิวเคลียร์ และถอดแท่งนิวเคลียร์ที่ยังไม่หลอมละลายออกจากอาคารเตาปฏิกรณ์ออกไปให้หมด ในปัจจุบันการทำงานในส่วนนี้ยังไม่แล้วเสร็จเนื่องจากการระเบิดทำให้แท่งเชื้อเพลิงหลอมเหลวปะปนกับเศษซากต่างๆ ดังนั้นจึงต้องมีการขจัดการปนเปื้อนและนำเชื้อเพลิงออกมา
เป้าหมายที่สองคือการจัดการกับน้ำปนเปื้อน ถึงแม้ว่าโรงไฟฟ้านิวเคลียร์แห่งนี้จะปิดตัวลงหลังการระเบิด แต่ก็ยังจำเป็นที่จะต้องฉีดน้ำกว่า 150 ตันต่อวันเข้าไปหล่อเลี้ยงเตาปฏิกรณ์ทั้ง 3 แห่งอย่างต่อเนื่องเพื่อช่วยลดอุณหภูมิที่ร้อนจัดจากขี้เถ้าหลังระบบหล่อเย็นเสียหายตั้งแต่ปี 2011 เพื่อป้องกันการ melt down ที่อาจเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่ก็ได้
น้ำหล่อเย็นเหล่านี้จะพาขี้เถ้าจากเตาปฏิกรณ์ออกมา นอกจากนี้ใต้อาคารยังมีน้ำใต้ดินปริมาณ 400 ตันที่ยังไหลเวียนอยู่ ซึ่งน้ำทั้งหมดนี้คือน้ำปนเปื้อนกัมมันตภาพรังสี
รัฐบาลญี่ปุ่นมีความพยายามที่จะบำบัดน้ำปนเปื้อนเพื่อกำจัดสารกัมมันตภาพรังสีออกไป หากแต่ยังมีสารกัมมันตรังสีที่เป็น last boss อีกตัวที่ไม่สามารถขจัดออกได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดๆ ก็ตาม ซึ่งก็คือ “ทริเทียม”
ทริเทียม คืออะไร ทำไมเราต้องกังวลกับทริเทียม
ทริเทียมคือไอโซโทปชนิดหนึ่งของอะตอมไฮโดรเจน ทริเทียมเกิดจากปฏิกิริยานิวเคลียร์ ดังนั้นจึงสามารถพบสารชนิดนี้ในแทบจะทุกพื้นที่ของเตาปฏิกรณ์ เมื่อมีการใช้น้ำเพื่อการลดอุณหภูมิ จึงทำให้น้ำปนเปื้อนทริเทียม แต่เนื่องจากว่าคุณสมบัติทางเคมีของน้ำปนเปื้อนทริเทียมนี้มีความคล้ายคลึงกับน้ำธรรมดา จึงยังไม่มีเครื่องมือใดๆ สามารถขจัดทริเทียมออกจากน้ำได้
มีการศึกษาจาก Nuclear Free Local Authorities (NFLA) ว่า นอกจากการปนเปื้อนในน้ำแล้ว ทริเทียมยังสามารถปลิวกระจายไปในอากาศและไปตกลงบนผลิตผลทางการเกษตรได้ไกลกว่า 10 ไมล์อีกด้วย
ทริเทียมไม่สามารถทะลุผ่านผิวหนังแต่จะเข้าสู่ร่างกายได้จากการกินหรือดื่มน้ำปนเปื้อน การดูดซึมผ่านผิวหนังหรือแผล และด้วยความที่เป็นของเหลว น้ำปนเปื้อนทริเทียมจึงสามารถแพร่กระจายไปสู่ส่วนต่างๆ ของร่างกายได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม ยังคงมีการถกเถียงกันถึงผลกระทบของทริเทียมต่อมนุษย์ The Health Physics Society บอกว่าทริเทียมไม่ใช่เจ้าตัวร้ายซักหน่อยเพราะมีองค์ประกอบของกัมมันตภาพรังสีน้อยมากๆ ซึ่งอาจจะไม่ได้มีผลกระทบอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ทาง Nuclear Information and Resource Service เชื่อว่าทริเทียมคือตัวจี้ดที่จะก่อให้เกิดมะเร็ง และมีผลต่อเด็กในครรภ์ รวมถึงภาวะผิดปกติทางพันธุกรรม
ในเมื่อไม่สามารถกำจัดทริเทียมในน้ำได้ และยังไม่แน่ใจในผลกระทบของทริเทียมว่าใครพูดผิดพูดถูกกันแน่ รัฐบาลญี่ปุ่นก็ทำได้เพียงสร้างถังเก็บน้ำไว้ใช้เก็บน้ำปนเปื้อนทริเทียมไว้ก่อน และเก็บเรื่อยมาตั้งแต่ปี 2011 จนปัจจุบันมีน้ำกว่า 1.2 ล้านตันบรรจุไว้ในถังน้ำกว่าพันถังในพื้นที่โรงไฟฟ้า
ภาพถ่ายมุมสูงในปี 2019 / ที่มา Mainichi.jp
เต็มพรืดเลยค่ะ/ ที่มา KYODO
เมื่อที่เก็บถังน้ำปนเปื้อนเริ่มไม่เพียงพอ แล้วต้องทำยังไงต่อดี
ปัญหาใหญ่ที่ทำให้รัฐบาลญี่ปุ่นต้องนอนก่ายหน้าผากคือพื้นที่ในการจัดเก็บถังน้ำปนเปื้อนอยู่เต็มพื้นที่โรงไฟฟ้านั้นไม่มั่นคงและกำลังจะมีไม่เพียงพอแล้ว เพราะพื้นที่ที่เตรียมไว้สามารถเก็บได้ 1.3 ล้านตันนั้น ตอนนี้ใช้ไปแล้ว 1.1 ล้านตัน และคาดว่าจะเต็มพื้นที่ในช่วงฤดูร้อนในปี 2022
ถังบรรจุน้ำปนเปื้อน/ที่มา AP
ในเมื่อไม่มีที่เก็บแล้ว แถมถังเก็บยังอยู่ใกล้ชายฝั่งอีก ความคิดนึงที่คิดได้คือ ก็เทลงทะเลไปซะเลย ว่าซั่น!!!!
ถึงแม้จะเป็นเพียงแผนการของรัฐบาลเท่านั้น แต่ทั้งประชาชนในประเทศโดยเฉพาะชาวประมงและนานาประเทศต่างก็ลุกฮือขึ้นมาค้านหัวชนฝาห้ามเทลงทะเลเด็ดขาด เพราะทั่วโลกยังมีข้อกังขาเกี่ยวกับน้ำปนเปื้อนนี้อยู่ 3 ประการคือ
1. น้ำจะได้รับการบำบัดก่อนเทลงทะเลจริงๆใช่มั้ย
2. จะมั่นใจได้ยังไงว่าน้ำปนเปื้อนสารกัมมันตภาพรังสีอื่น (นอกจากทริเทียม) จะไม่เกินค่ามาตรฐาน
3. น้ำปนเปื้อนทริเทียมจะไม่เป็นอันตรายต่อสัตว์น้ำจริงหรือ เพราะสุดท้ายเราก็กินสัตว์น้ำอยู่ดี
ดังนั้นในเมื่อยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนสำหรับคำถามทั้งสามข้อ รัฐบาลญี่ปุ่นจะปล่อยลงสู่ทะเลก่อนได้ยังไง??
เธอคิดอะไรที่ง่ายเกินไป ไม่เคยจะแคร์ใจชั้นบ้างเลย!!
หลังจากได้รับเสียงคัดค้านอย่างท่วมท้น ทางรัฐบาลก็เลยเริ่มคิดว่าถ้าจะดึงดันต่อไปก็ไม่น่าจะเป็นวิธีการที่ชาญฉลาดนัก ทั้งรัฐบาลและTEPCO (บริษัทที่ดูแลโรงไฟฟ้าฟุกุชิมะ) พยายามที่จะอธิบายกับประชาชีว่าน้ำจะได้รับการบำบัดอย่างแน่นอนก่อนการปล่อยลงทะเล และสารกัมมันตรังสีอื่นๆ ก็จะน้อยกว่าค่ามาตรฐานเพราะจะทำการบำบัด 2 ครั้งก่อนปล่อยลงทะเล อีกทั้งการที่ปล่อยน้ำปนเปื้อนเหล่านี้ลงสู่ทะเลน่าจะเป็นเรื่องดีกว่าเก็บไว้ในถังซะอีก เพราะรัฐบาลไม่ได้ปล่อยตู้มเดียวทั้งหมด จะเป็นการทยอยปล่อย และน้ำทะเลเนี่ยก็จะช่วยเจือจางทริเทียมไปหลายล้านเท่า ดังนั้นจึงไม่น่าจะเป็นอันตรายใดๆ กับมนุษย์
แต่เพราะเสียงคัดค้านที่ยังหนักแน่น ตอนนี้รัฐบาลญี่ปุ่นก็ยังไม่ได้มีทีท่าว่าจะทำยังไงต่อไปดี
และหากผู้อ่านคิดว่ารัฐบาลญี่ปุ่นมีเพียงปัญหาน้ำปนเปื้อนกัมมันตภาพรังสีจากโรงงานไฟฟ้าฟุกุชิมะเท่านั้นที่ต้องกังวล
คุณผู้อ่านคิด..........
ผิด ถูก ผิด ผิด ถู้กก (เสียงเชียร์จากห้องส่ง)
ผิดค่ะ
เนื่องจากญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ผลิตพลังงานนิวเคลียร์อันดับ 4 ของโลกรองจาก อเมริกา ฝรั่งเศส และจีน ทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่นมีเตาปฏิกรณ์ 54 เครื่องที่สามารถผลิตไฟฟ้าได้ประมาณ 30% ของทั้งประเทศตั้งแต่ปี 2011 และถึงแม้จะมีการปิดตัวลงของโรงไฟฟ้าฟุกุชิมะจากหายนะภัย ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อกำลังการผลิตไฟฟ้าจากพลังงานนิวเคลียร์เลยเพราะญี่ปุ่นมีเตาปฏิกรณ์ที่กำลังใช้งานอยู่ 9 เครื่องและอีก 18 เครื่องกำลังรอการเปิดใช้งานภายในปี 2030
แผนที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ในญี่ปุ่น/ ที่มาNippon. com
ขยะกัมมันตภาพรังสีมีอะไรบ้าง
เป็นเวลากว่าหลายสิบปีแล้วที่รัฐบาลญี่ปุ่นได้ส่งเชื้อเพลิงไปสกัดซ้ำ (การเอาเชื้อเพลิงใช้แล้วมาแยกเอาเชื้อเพลิงที่มีประโยชน์ออกจากกากนิวเคลียร์) ที่ฝรั่งเศสและอังกฤษ แต่กากนิวเคลียร์ที่ถือเป็นขยะกัมมันตภาพรังสีนั้นก็ยังต้องถูกส่งกลับมาที่ญี่ปุ่นตามข้อตกลงของทบวงการพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศ (IAEA) ที่ว่ากากนิวเคลียร์ต้องถูกส่งกลับมายังประเทศต้นทาง
ญี่ปุ่นมีพื้นที่จัดเก็บกากนิวเคลียร์ชั่วคราวเพียงพอสำหรับ 30 ถึง 50 ปีที่ร๊อคคาโชในอาโอโมริ ปัจจุบันมีแท่งเชื้อเพลิงที่ใช้แล้วกว่า 40,000 รอการจัดเก็บในพื้นที่จัดเก็บกากนิวเคลียร์ถาวรซึ่งจะต้องใช้เวลาก่อสร้างกว่า 20 ปี อีกทั้งยังต้องจัดหาพื้นที่จัดเก็บกากกัมมันตภาพรังสีระดับต่ำโดยต้องใช้พื้นที่ขนาดใหญ่เทียบเท่ากับสระว่ายน้ำโอลิมปิก 8 สระ นี่ยังไม่รวมถึงขยะปนเปื้อนเช่น ถุงมือ หน้ากาก ชุดกันรังสี เครื่องมือต่างๆ เป็นต้น ซึ่งขยะเหล่านี้นับวันจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ถุงมือเอย ชุดเอย อะไรเอย ทั้งหมดคือขยะปนเปื้อนทั้งนั้น/ ที่มา AP
ตั้งแต่ปี 2002 รัฐบาลญี่ปุ่นได้เริ่มเสาะแสวงหาพื้นที่ที่เก็บขยะกัมมันตภาพรังสีถาวร โดยจะต้องมีการสร้างที่เก็บทำจากคอนกรีตหนาและลึกลงไปใต้ดินกว่า 300 เมตรเพื่อป้องกันการรั่วไหลที่อาจจะเป็นอันตรายต่อมนุษย์และสิ่งแวดล้อม และที่สำคัญ ที่เก็บขยะกัมมันตภาพจะต้องมีความทนทานสามารถเก็บได้เป็นพันปี
ในปี 2007 เมืองโตโยได้เสนอตัวเป็นเมืองที่จะใช้เป็นที่เก็บขยะกัมมันตภาพรังสี หากแต่ได้รับการคัดค้านจากประชาชนในพื้นที่เป็นอย่างมากจนต้องล้มพับโครงการนี้ไป
ในปี 2017 รัฐบาลกลางได้เผยแพร่พื้นที่ที่คาดว่าจะถูกนำมาใช้เป็นพื้นที่จัดเก็บจะอยู่บริเวณใกล้กับภูเขาไฟที่ยังคุกรุ่นและแนวรอยเลื่อนของเปลือกโลกและแผ่นดินไหว (เอ๊ะ จะดีเหรอ) รวมถึงส่ง signal เป็นนัยๆ บอกว่าพื้นที่ในเมืองซัสซึและคาโมเอะไนในฮอกไกโดดูเหมือนจะเป็นพื้นที่ที่เหมาะสมในการสร้างเพราะอยู่ใกล้กับโรงงานนิวเคลียร์โทมาริที่เพิ่งปิดตัวไปเร็วๆ นี้
เงินอุดหนุน - ข้อแลกเปลี่ยนกับการเป็นพื้นที่ทิ้งขยะกัมมันตภาพรังสี
ในเมื่อยังไม่สามารถหาพื้นที่ลงหลักปักฐานสร้างพื้นที่เก็บขยะกัมมันตภาพรังสีถาวรเพราะใครล่ะจะอยากให้บ้านตัวเองเป็นพื้นที่เก็บขยะกัมมันตภาพรังสี รัฐบาลญี่ปุ่นจึงปิ๊งไอเดียเสนอเงินดึงดูดจังหวัดที่ดูจะมีอนาคตไม่มั่นคงเพราะการลดลงของจำนวนประชากรด้วยเงินอุดหนุนหลายพันล้านเยนและการจ้างงานเพื่อแลกกับการให้รัฐบาลใช้เป็นที่จัดเก็บขยะกัมมันตภาพรังสี
ในการก่อสร้างพื้นที่ทิ้งขยะนั้นจะแบ่งเป็น 4 เฟส โดยในเฟสแรกจะเป็นการวิจัยเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของการใช้พื้นที่เป็นเวลา 2 ปี เฟสต่อมาจะเป็นการศึกษาทางธรณีวิทยา ซึ่งหากพื้นที่ผ่านเกณฑ์การศึกษา ก็จะได้รับเงินอุดหนุนราวๆ 7 พันล้านเยน และเฟสสุดท้ายคือการก่อสร้างพื้นที่จัดเก็บใต้ดิน ซึ่งจะใช้เวลาก่อสร้างประมาณ 14 ปี
ในเบื้องต้นซัสซึและคาโมเอะไนในฮอกไกโดที่รัฐบาลเล็งๆ ไว้ก็ได้ตอบรับข้อเสนอ แต่ทว่าเพราะเรื่องนี้เอง กลับทำให้คนในหมู่บ้านแตกความสามัคคีกันซะแล้ว....
ในซัสซึนั้น แผนการนี้ได้รับเสียงสนับสนุนจากชาวบ้านบางกลุ่มเพราะมองเห็นการจ้างงานและเงินอุดหนุนที่จะได้รับในอนาคต ด้วยความหวังที่ว่าหมู่บ้านชาวประมงที่แสนจะเงียบเหงานี้อาจจะได้รับการฟื้นฟูและพัฒนาขึ้นในสักวัน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนในพื้นที่จะเห็นด้วย กลุ่มที่คัดค้านมองว่าหมู่บ้านไม่ได้ขาดแคลนงบประมาณอะไรขนาดนั้นจนจะต้องอยากได้เงินสนับสนุน และชาวบ้านในพื้นที่ต่างก็มีรายได้ที่เพียงพอต่อการเลี้ยงปากท้องจากการจับหอยนางรม ปลาซาร์ดีน และแอนโชวี ดังนั้นจึงมีความกังวลว่าถ้าพื้นที่กลายเป็นที่ทิ้งขยะกัมมันตภาพรังสี จะต้องส่งผลต่อสิ่งแวดล้อม และสัตว์น้ำอย่างแน่นอน และที่สำคัญ หลังจากนี้ใครจะมาซื้อปลาซื้อหอยจากพื้นที่ทิ้งขยะนิวเคลียร์???????
กลุ่มผู้คัดค้านยังมองประเด็นในเรื่องของการมีส่วนร่วมของคนหนุ่มสาวต่อการตัดสินใจในครั้งนี้ เนื่องจากประชากรที่ยังอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเป็นผู้สูงอายุ แต่พื้นที่เก็บขยะนิวเคลียร์จะตั้งอยู่ที่หมู่บ้านอีกหลายปี ดังนั้นกลุ่มคนหนุ่มสาวจึงควรมีอำนาจในการตัดสินใจเกี่ยวกับอนาคตของตนเอง มากกว่าการให้นายกเทศมนตรีเป็นผู้ตัดสินใจฟันธง! (40% ของประชากรในเมืองซัสซึมีอายุมากกว่า 65 ปี)
ประชาชนในท้องถิ่นจึงเรียกร้องให้มีการดีเบตก่อนตัดสินใจตอบตกลงโอเคซิกาแร๊ตกับรัฐบาล แต่ในเมื่อนายกเทศมนตรีของซัสซึอยู่ฝั่งสนับสนุนและเลือกที่จะไม่สนใจเสียงจากกลุ่มคัดค้านที่ประกอบด้วยองค์การต่อต้านการใช้นิวเคลียร์ สมาพันธ์ชาวประมง กลุ่มนายกเทศมนตรีของเมืองข้างเคียง และแม้แต่เสียงคัดค้านของผู้ว่าฮอกไกโดก็ตาม(ป๊าด)!!! การดีเบตจึงไม่เกิดขึ้น การประท้วงของกลุ่มคัดค้านเริ่มจากสันติวิธีไปจนถึงการข่มขู่ มีการรวบรวมรายชื่อคัดค้านจากชาวบ้าน การแจกใบปลิว และการปาระเบิดขวดใส่บ้านนายกเทศมนตรีก่อนวันลงนามเซ็นสัญญา
หนึ่งในชาวบ้านคัดค้านและป้ายโปสเตอร์ที่มีความเป็นญี่ปุ่นมากเลยค่ะ / ที่มา Carmen Grau
ทว่าสุดท้ายการประท้วงก็ไม่เป็นผล นายกเทศมนตรีเมืองซัสซึได้เซ็นสัญญาการกับองค์การการจัดการขยะนิวเคลียร์ของญี่ปุ่น (NUMO) ยอมให้ใช้พื้นที่เพื่อการศึกษาในเฟสแรกไปเมื่อวันที่ 9 ตุลาคมที่ผ่านมา...
รัฐบาลญี่ปุ่นประกาศข่าวที่น่ายินดีว่าทั้งเมืองคาโมเอะไนและซัสซึเข้าร่วมโครงการ และทางรัฐบาลก็จะพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะทำให้ประชาชนหันมาสนับสนุนโครงการดังกล่าว
รัฐมนตรีกระทรวงอุตสาหกรรม (ขวา)และนายกเทศมนตรีเมืองซัสฃซึ (ซ้าย) ในวันลงนามเซ็นสัญญา / ที่มา AP
หลังจากรัฐบาลปล่อยข่าวนี้ออกไป ผู้ว่าราชการจังหวัดฮอกไกโดออกมากล่าวว่า ต่อให้มีการเริ่มเฟส 1 ตนเองจะคัดค้านการศึกษาในเฟสที่ 2 อย่างเต็มที่ แต่ที่สุดแล้วฝั่งกลุ่มคัดค้านเองก็ยังคงมีความกังวลใจว่าสุดท้ายแล้วอำนาจเงินอาจจะชนะทุกสิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแรงกดดันจากรัฐบาลหลังจากการจ่ายเงินอุดหนุนแล้ว
คนต้องรอดูต่อไปนะคะว่านายกซูกะจะแก้ปัญหาอันหนักหน่วงนี้ยังไงค่ะ
บทความนี้ใช้เวลาอาทิตย์กว่าในการเขียนเลยคาะ หากชอบใจฝากกดไลค์กดแชร์ด้วยนะคะ 😊🙏
ที่มา
แผนที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์
- 59
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
