>> แรกเริ่มคิด <<
ความคิดเรื่องทำของเล่นให้ลูกเกิดขึ้นในยามบ่าย ในวันที่วัยของลูกชายคนโตนับได้ 5 ขวบเศษ เริ่มต้นจากคำรำพึงไร้เสียงที่เกิดขึ้นในใจประมาณว่า ตัวเราก็ทำระบบสมองกลฝังตัวมานาน ทำอะไรมาก็เยอะพอประมาณ หากจะวัดความสำเร็จด้วยผลงานที่ออกสู่สาธารณชนก็คงต้องบอกว่าไม่ และถ้าวัดด้วยความสำเร็จในใจตัวเองยิ่งเน้นย้ำคำว่าไม่อยู่เช่นเดิม อันคำน้ำหน้าว่า “ไม่” นี้ เชื่อว่าหลายคนพยายามข้ามผ่านด้วยคำอธิบายในรูปแบบต่าง ๆ แล้วแต่แบบไหนจะเกิดคำพึงใจได้มากพอ อีกหลายคนอาจไม่ได้จริงจังกับการลบล้างคำว่าไม่นี้ เพียงแค่ใช้สร้างแรงกระตุ้นให้ทำอะไรสักอย่าง เราเองก็คงเป็นเช่นนั้น และแรงกระตุ้นไหนคงไม่สำคัญเท่ากับคำสองพยางค์สั้น ๆ กระชับ แต่ครอบคลุมพื้นที่ทางใจกว้างใหญ่มาก อย่างคำว่า “เพื่อลูก” คำนี้ไม่เพียงสร้างความฮึกเหิมของคนเป็นพ่อ คนที่ฝักใฝ่อยู่กับงานสร้างอะไรสักอย่างที่ใจมันชอบให้เป็นชิ้นเป็นอัน แต่ยังอาจได้มีคำว่ากล่าวเชิงล้มล้างกับคำว่า “ไม่สำเร็จ”
แล้วก็ได้เวลาลงมือคิด ลงมือค้นหา ว่าลูกวัยนี้จะต้องการอะไร อะไรที่ยังขาด อะไรที่ด้วยข้อจำกัดของตนเองสามารถก่อให้เกิดประโยชน์อย่างเห็นเป็นรูปเป็นร่างได้ คำแรกที่แวบเข้ามาในหัวก็คือ Coding คำที่เป็นปรากฏการณ์แห่งยุคสมัย คำที่ต้องปลูกเข้าไปในความเป็นเด็กยุคใหม่ แล้ว Coding ให้ลูกวัยห้าขวบจะมาในรูปแบบไหนดี แล้วต้องเป็นรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับสมองกลฝังตัวตามความตั้งใจเดิมด้วยสิ
เส้นทางเดียวของคนที่ไม่เคยทำระบบสมองกลฝังตัวสำหรับการใช้สอน Coding ให้เด็ก มีแต่ต้องค้นหาจากอินเตอร์เน็ต แล้วก็ได้เจอโครงการ Project Bloks ของ Google โปรเจคที่ทำให้เวลาสี่ห้าเดือน ไม่ได้ให้อะไรมากไปกว่า แลกความไม่ประสีประสาเพื่อค้นหาเส้นทางที่ใช้ ต้องใช้ห้วงเวลาแห่งการหลงทาง
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
