〰️ Lost time the series 〰️
EP. 7 - ไม่มีเวลา...ไม่มีในโลก
⏳🌓⌛🌒⌛🌑⌛🌔⌛🌕⌛🌖
🍂บ้านDM 6โมงเย็น ก่อนวันกีฬาสี
DMคุยโทรศัพท์อะไรตั้งนานสองนาน มากินข้าวได้แล้วลูก แม่ทำน้ำแกงร้อนๆของโปรดไว้เลยน๊าา แม่ผักกาดตะโกนเรียกDMเป็นรอบที่3ตั้งแต่ที่เห็นDMคุยโทรศัพท์หลังกลับจากโรงเรียน
"จ้าาาแม่จ๋า หนูจะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ่ะ"
"เธอสัญญานะว่าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง" พอรู้ว่าจะต้องรีบไป ปลายสายคะยั้นคะยอให้DMรักษาสัญญา
DMไม่ตอบ ไม่แน่ใจเลยว่าเธอไม่ได้ฟัง ไม่ได้คิด หรือตั้งใจจะไม่รักษาสัญญากันแน่
"ถ้าอยากให้เขาปลอดภัย ก็ทำตามที่ฉันพูด...... . ตรู๊ด ๆๆๆ" ปลายสายย้ำหนักแน่น แล้วตัดสายทิ้งทันทีที่จบประโยค
🍂บ้านเอพริล 1ทุ่ม ก่อนวันกีฬาสี
"แอพลูก(ชื่อเล่นของชื่อเล่นของเอพริลอีกที) ทำการบ้านเสร็จรึยาง ได้ข่าวช่วงนี้มีซาล้งซาเล้งเยอะหนิ"
"รีบทำแล้วรีบมาช่วยแม่เตรียมเหล้าไข่ไปขายที่หมู่บ้านบีดีด้วยนะลูกเอ๊ย แล้วแม่จะรีบไปร้องเพลงกะเขาบ้าง" เสียงแม่ป๋อมดังมาเป็นชุดจากหลังบ้านอย่างอารมณ์ดีตามเคย
แต่วันนี้เจ้าลูกสาวสิแปลกไป แอพมันไม่ตอบ เป็นอะไรของมันน๊า 2-3วันนี้ดูซึมๆ แม่ป๋อมนึกทบทวน
"อ้าววแอพ แล้วนี่มาร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไม" แม่ป๋อมวางมือจากเหล้าไข่ออกมาคุยกะลูก
เหล่าไข่@บ้านแม่ป๋อม
เอพริลที่รออ้อนแม่อยู่แล้วจึงรีบตอบ "เขาเปลี่ยนไปจ่ะแม่" พูดไปน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
"ใครจ๊ะ แว่นน่ะหรอ ป๊าดดด แม่จะไปเอาเรื่องยัยน้อยถึงบ้านเลยคอยดู" แม่อารมณ์ขึ้นด้วยความหวงลูกสาว
"อยู่ดีๆเขาก็เงียบๆไป แถมชอบเก็บตัวอยู่ที่สนามคนเดียว หลายครั้งก็ลืมเรื่องที่เคยคุยกันไว้อ่ะแม่ ยังเด็กอยู่เลย ทำเป็นอัลไซเมอร์ไปได้"
เอพริลระบายความในใจออกมา
แต่ยังหรอก ยังไม่หมด ที่จริงแล้วเพราะเห็นแว่นแอบมองอันต่างหาก ที่ทำให้ร้องไห้ ไม่บอกหรอก เรื่องนี้จะให้แม่รู้ไม่ได้ เอพริลคิดในใจ
"โถ่เอ๊ยลูก อาการแบบนี้มันเป็นกันได้ เขาเรียกว่า 🧩Jamais vu(ฌาเมส์ ฟวู - ภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ไม่เคยเห็น) มันเป็นอย่างนี้นะลูก ปรากฏการณ์ที่คนๆนั้นเคยพบเจอเหตุการณ์นั้นมาแล้ว แต่จำไม่ได้ ถึงเป็นเรื่องที่ทำสม่ำเสมอ ก็จำไม่ได้ไงล่ะ เห็นมั๊ยมันเป็นเรื่องธรรมชาติ"
"อย่าคิดมากนะลูกนะ" แม่พูดพลางลูบหัวเอพริล
" ไปรีบๆไปจัดการซาเล้งได้แล้ว จะทำไรให้รีบทำเข้า เออ พรุ่งนี้กีฬาสีนี่นา ต้องรีบนอนด้วยนะ เดี๋ยวแต่งหน้าไม่สวย โทษครูไม่ได้นา"
🍃เช้าของวันที่23หลังเปิดประตูกาลเวลา
บนม้านั่งหินอ่อนหน้าหอนาฬิกา🕍
เฮ้อออ นี่ก็ปาเข้าไปวันที่23แล้ว ยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย
"ถ้าเราหาไอ้นาฬิกาบ้านั่นไม่เจอใน30วัน มันจะเป็นยังไงวะ ข้าไม่อยากติดอยู่ในนี้ไปตลอดนะเฟ้ยย" เฉื่อยพึมพำกับตัวเองพลางถามความเห็นจากตอยไปในตัว
"ไม่รู้ดิวะ กรีนกับอันก็เริ่มดูเครียดๆนะ โดยเฉพาะอันน่ะ ตั้งแต่กลับจากบ้านDMเมื่อวันก่อน" ตอยตอบพลางดันตัวขึ้นนั่งหลังตรง
"เอ็งว่าเวลามันมีจริงป่าววะเฉื่อย แล้วทำไมเราถึงเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างอดีต ปัจจุบัน ได้วะ แถมดันมีพลังพิเศษอีก นี่ข้าฝันไปรึเปล่าาา โอ๊ยย ปวดหัว ไม่อยากจะเชื่อเลย"
ไม่ทันขาดคำ... 2สาว กรีน อัน เดินมาแต่ไกล มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าต้องมีอะไรไม่สบายใจมาแน่ๆ... เฉื่อยคิดในใจ
2สาวเดินดุ่มๆลงไปห้องใต้ดินทันที จนเฉื่อยลุกเดินตามแทบไม่ทัน
🍃ห้องใต้ดิน
"ฉันว่าวันนี้เราจะย้อนไปเช้าตรู่ของวันกีฬาสี" อันพูดขึ้นโดยไม่ต้องมีใครถาม
"แต่ฉันอยากให้เฝ้าดูเพื่อนของเราบางคนเป็นพิเศษ" กรีนพูดเสริมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ห๊าาา ใครหรอ เออนั่นดิ ใครอ่ะ แล้วทำไมต้องจับตาดูด้วย"
"20กว่าวันมานี้ เราก็ดูคนมาจะทั้งโรงเรียนแล้วมั้งนะ จะทำไรก็รีบทำเข้า" ตอยกับเฉื่อยรีบแย่งถาม เพราะทั้งอยากรู้ทั้งเหนื่อยยมาหลายวัน
"ดูเหมือนมีใครบางคนไม่อยากให้เราหานาฬิกานั่นเจอน่ะ............ หรือไม่ก็อยากได้ซะเอง" อันพูดแล้วหันไปสบตากรีนเบาๆ
แผนของวันนี้ถูดนัดหมายกันอย่างดี" อย่างน้อยฉันว่าเราน่าจะได้เห็นเจ้านาฬิกานั่นซะทีนะ" กรีนพูดอย่างมีความหวัง
🍂เช้าตรู่วันกีฬาสี
เอพริล ซายน์ และโต๊ะ เชียร์ลีดเดอร์สีแดง ง่วนอยู่กับการแต่งหน้าโดยครูปัทม์ ครูนาฏศิลป์ของโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืด
โต๊ะที่แอบมองครูอยู่พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"แล้วครูตื่นมาแต่งหน้าตั้งแต่กี่โมงน๊า ถึงได้เป๊ะขนาดนี้" ตั้งแต่ฟังเฉื่อยร้องเพลงมหัศจรรย์แห่งรักบนเวที โต๊ะก็เริ่มทาแป้งมาโรงเรียนเหมือนกัน
แว่นเองมาชะเง้อมองๆอยู่หน้าห้อง ก่อนจะตรงมาสะกิดเอพริลออกไปคุยกันข้างนอก
"โชว์หน้าสแตนด์ประธานจัดงาน เธอต่อตัวเป็นคนบนสุดใช่มะ" แล้วแว่นก็พูดต่อโดยไม่ต้องรอคำตอบ
"แว่นอยากให้เธอโปรยเจ้านี่ลงมาด้วยได้ป่าว แว่นว่ามันต้องสวยมากแน่ๆ" แว่นพูดพลางส่งกล่องเล็กๆที่มีสายรุ้งระยิบระยับเต็มกล่องไปหมดให้เอพริล
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" เอพริลตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง
สายรุ้งดูสวยมาก มากมายเหลือเกิน เกินกว่าจะเป็นสายรุ้งธรรมดาสามัญ ตั้งแต่เปิดกล่องออกมากแล้ว เอพริลละสายตาจากสิ่งนี้ไม่ได้เลยทีเดียวเชียว
"สู้ๆนะ แว่นจะคอยเชียร์ครับ" แว่นพูดเขินๆ แต่คนฟังกลับเขินกว่าคนพูดมาก
เอพริลเดินยิ้มกริ่มเหมือนวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์เดือน9🌾🌾 กลับห้องแต่งหน้า จนเกือบชนเข้ากับธีร์อย่างจัง
"อ้าวว ธีร์แกรมาทำอะไรแถวนี้ สีฟ้าต้องซ้อมอยู่อยู่ตึกข้างๆโน่นน่ะ"
"แกร เป็นอะไร ใครแต่งหน้าแกซะแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนี้ หรือว่าาา.. แว่นนน หุหุ" ธีร์หยอกเพื่อนสาวกลับแทนคำตอบ
"แกรอ่า ก็หมู่นี้แว่นแปลกๆไป บางครั้งก็จำเรื่องที่เราเคยคุยกันไม่ได้ซะงั้น แต่วันนี้แอบมาเชียร์ จะไม่ให้เขินได้ไงล่ะ" เอพริลตอบแบบเขินๆ
"คนที่หายไปไม่บอก ไม่น่ากลัวเท่าคนที่กลับมาแบบไม่มีเหตุผลนะแกร" ธีร์พูดโดนใจจนเอพริลหยุดหน้าแดงเลยทันที
"อืมม... นี่ๆ นึกถึงอันเลย อาการเหมือนๆกับอันเลยนะ วันก่อนก็มาถามฉันอยู่ว่าร้องเพลงอะไรกับแว่น แล้วทำไมได้ร้องคู่กัน ร้องด้วยกันวันไหน โอ๊ยยพีคสุดเลยเนี้ย ฉันล่ะงง หลงๆลืมแบบเหมือนหายไปอยู่ที่ไหนมานานยังไงอย่างงั้น" ธีร์เล่าด้วยความแปลกใจ
เอพริลสะดุดตรงประโยคสุดท้าย ก่อนจะเล่าปรากฏการณ์Jamais vuให้ธีร์ฟัง แต่ในใจก็คิดอยู่ นั่นสิ... แล้วทำไม2คนนี้ถึงมีอาการบางอย่างเหมือนๆกันนะ
🍂หน้าสแตนด์เชียร์
ท่านประวิด ประธานจัดงานของเราเดินทางมาถึงแล้ว ขอเชิญท่านเกลียดผู้มีแขก อุ๊ย... ขอประธานโทษครับ แฮ่ะๆ ท่านแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายปรบมือต้อนรับท่านประวิดด้วยคร้าบบ👏 เสียงครูใจดีพิธีกรของงานกีฬาสีรีบพูดแก้เก้อ
เด็กๆผู้ชายต่างง่วนอยู่กับการซ้อมวิ่งอย่างเอาจริงเอาจัง ข้าวน้อย ตอย อาร์ท ไก่ ยกเว้นเฉื่อย ที่ดูยังไง๊ก็ไม่เหมือนมาแข่งกีฬาเอาซะเลย
กรีนซึ่งไม่ได้เรียนที่นี่ รับหน้าที่สังเกตุการณ์อยู่รอบๆโรงเรียนตามที่วางแผนกัน
อันรับหน้าที่เสิร์ฟน้ำตามเคย นอกจากจะเสิร์ฟคล่องขึ้นทุกวัน อันยังคอยจับตาดูคนที่ต้องสงสัยไม่ให้คลาดสายตาอีกด้วย
บนสแตนด์ฝั่งสีฟ้า🔵
DMอาสารับหน้าที่นำร้องเพลงแทนแว่น
ส่วนแว่นกับธีร์ เป็นกองเชียร์ น่าเสียดายที่ปีนี้แว่นไม่ได้นำร้องเพลงเหมือนปีก่อนๆ
ธีร์เองก็เป็นอีกคนที่ไม่ลงแข่งกีฬา ทั้งๆที่เป็นตัวยืนนักกีฬากระโดดไกล
🔴หลีดสีแดงพร้อมแล้วเชิญเริ่มการแสดงได้เลยครับพ้ม ครูใจดีประกาศเรียก📢
เอพริล ซายน์ โต๊ะ จับมือกันด้วยความตื่นเต้น งานจะเริ่มแล้วล่ะ
"พร้อมนะพวกเรา!!" โต๊ะพูดแบบดุดันเรียกขวัญกำลังใจให้เพื่อนๆ
เชียร์ลีดเดอร์สีแดง ระบำจังหวะสโลว์ออกมาหน้าสแตนด์💃💃💃 เอพริล ซายน์ โต๊ะ พร้อมด้วยเพื่อนๆอีกเกือบ48คน เตรียมโชว์ต่อตัวแบบปอมปอมเกิร์ลมาด้วย และทุกคนกำลังรอคอยการแสดงนี้อย่างใจจดใจจ่อ
เอพริลที่สวยและคล่องแคล่วที่สุดรับบทเซ็นเตอร์ของโชว์ชุดนี้ (🤭🤭)
การแสดงเป็นไปอย่างตื่นตาตื่นใจ
...
จวนจะจบแล้ว
"ท่าจบพร้อมมม สามม สี่" เสียงพี่สุ หัวหน้าหลีดสีแดงให้สัญญาณ
ที่ปลายยอดของการต่อตัว3ชั้น เอพริลยืนอยู่บนนั้น กล่องสายรุ้งเล็กๆที่แว่นอยากให้ใช้โชว์ถูกหยิบออกมาเตรียมพร้อม
เพลงเชียร์จบลง ควันดรายไอซ์พวยพุ่งออกมาจากข้างสแตนด์ เอพริลเปิดกล่องแล้วโปรยสายรุ้งไปในอากาศ🎉🎉🎊🎊
สายรุ้งระยิบระยับจับประกายสวยงามมาก ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้องฮือฮากับโชว์ชุดนี้ไปทั่วอัฒจันทร์ สายรุ้งกระเจิงแสงอย่างน่าประหลาด ดึงดูดความสนใจจนทุกคนต้องหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวิดิโอเก็บไว้🎬
ท่านประวิด ที่อยู่ใกล้โชว์มากที่สุด ยกมืออันอวบอั๋นขึ้นอังใบหน้าอย่างอัตโนมัติ มือนั้น.. มือนั้นเอง มือข้างที่สวมนาฬิกา⌚ นาฬิกาก็ระยิบระยับเตะตาไม่แพ้กัน
ไม่รู้มีคนสังเกตนาฬิกาเรือนนั้นได้มากเท่าไหร่ แต่หนึ่งในนั้นคืออัน เพราะเหตุการณ์วันนี้ต่างออกไปจากวันก่อนๆหลายอย่างเลยทีเดียว🧐
ท่านประวิด
ทันใดนั้นเอง จู่ๆแสงไฟในสนามดับลง พรึ่บ!!! ท่ามกลางความโกลาหล เหล่าเชียร์ลีดเดอร์ถูกสลายการต่อตัวอย่างปลอดภัย บรรดาอาจารย์วิ่งเข้าไปหานักเรียนด้วยความเป็นห่วง
ท่านประวิดถูกพาเข้าห้องรับแขกVIPอย่างรวดเร็วด้วยอาการสะลึมสะลือ
เอพริลคิดว่าตัวเองตาฝาดพอๆกับมั่นใจว่าตาไม่ฝาด ก็ใครบางคนที่วิ่งเร็วจี๋ไปหาท่านประวิดช่วงชุลมุน หนึ่งในนั้น หนึ่งในนั้นช่างคุ้นเหลือเกินว่าเป็น......
ทุกคนในโรงเรียนถูกกักตัวไว้ตรวจหานาฬิกาจนตกเย็น และนาฬิกาเรือนนั้น นาฬิกานั้นหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย
...
ระหว่างล้างเครื่องสำอางอยู่กับโต๊ะ เอพริลไม่พูดอะไรเกี่ยวกับสายรุ้งนั่นว่าแว่นเป็นคนให้มา แต่โต๊ะเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะถามซะด้วยสิ
แว่นแว่น หนุ่มนักร้องมาดเท่ห์ของโรงเรียน มารอรับเอพริลอยู่หน้าห้อง
โต๊ะรีบมีธุระขึ้นมาทันที
"ฉันกลับก่อนนะพวกแกร จะรีบไปเคลียซาเล้งสักหน่อย" โต๊ะอ้างแก้เก้อไปงั้น ก็โต๊ะอู้คนนี้น่ะแชมป์เคลียซาเล้งไวประจำโรงเรียนเลย
"โชว์วันนี้ เธอสวยมาก" แว่นทักทันทีที่โต๊ะเดินออกไป
"อืมม ขอบคุงน๊า สายรุ้งนายก็ช่วยทำให้โชว์เริ่ดมากเลยล่ะ" เอพริลหาเรื่องชมแว่นกลับแก้เขิน
" หืม... "
" สายรุ้งน่ะเหรอ เค้าให้เธอตอนไหน" แว่นตอบด้วยหน้าตาฉงน
"ก็เมื่อเช้าไง... หน้าห้องนี้ ตรงนี้เลย" เอพริลเลิกคิ้วด้วยความฉงนยิ่งกว่า
"เธอจำผิดรึเปล่า..." แว่นถามย้ำๆ
"ป๊าววว "
"ใครให้เธอมา บอกมาตรงๆ... " แว่นเริ่มไม่สบอารมณ์
" ก็..." ยังไม่ทันจบคำนี้ แว่นที่อารมณ์บูดไปแล้วก็เดินจากไปเฉยเลย
"... แว่นนั่นแหล่ะ จำไม่ได้อีกแล้วล่ะสิ " เอพริลพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ แว่นจากไปแล้ว เอพริลยืนอยู่เงียบๆคนเดียว
ท่ามกลางความเงียบ เสียงเพลงนาฬิกาเรือนเก่าของปาล์มมี่🎶🎵ดังขึ้นจากที่ไกลๆ คงมีใครสักคนในหมู่บ้านบีดีข้างโรงเรียนเปิดขึ้น
... เอพริลเดินเงยหน้า ไม่ให้น้ำตาไหล ไปที่ไหนสักแห่ง
เย็นนี้หาเพื่อนไม่เจอเลย DMกับธีร์ก็ไม่อยู่ที่ห้องกองเชียร์สีฟ้าแล้ว แปลกจัง เพื่อนๆไปไหนกันหมดนะ
อุ๊ย เห็นอันเดินเร่งรีบออกจากโรงอาหารมา
"อะ.. อัน" เอพริลพยายามจะเรียกอันแต่นึกได้ว่าร้องไห้อยู่
เดินตามอันไปก่อนดีกว่า เช็ดน้ำตาแล้วค่อยเรียกก็ยังทัน
🍃ระหว่างทางไปห้องใต้ดิน
ก่อนกลับบ้าน เด็กทั้ง4คน นัดไปเจอกันห้องใต้ดินอีกครั้ง "รีบเหอะพวกเรา ไม่มีเวลาแล้ว" ตอยบอกเพื่อนๆพลางกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยความกังวลถุงโรตีในมือส่งกลิ่นหอมกรุ่น แต่ยังไม่ใช่เวลากิน
ทั้ง4คุยกันเสียงดังตามสบาย เพราะปกติเย็นๆจะไม่ค่อยมีใครมาเล่นแถวนี้
"มีคนอยากได้มัน นอกเหนือจากพวกเรา ฉันบอกแล้วไง แล้วมันก็จริงๆด้วย เห็นมั๊ยล่ะ" อันพูดไปพลางกัดโรตีไปด้วย เพราะหิวมาทั้งวัน
"แกคิดว่าพวกมันเอาไปทำอะไรหรอ" ตอยถาม
"ขายมั้ง คงได้ราคาดี เอาเงินไปซื้อร้านโรตีได้หลายเลยนะนั่น" เฉื่อยพูดไปพลางกัดโรตีชิ้นที่8ไปทีเดียวครึ่งอัน
"เป็นข่าวแบบนี้ฉันว่าขายยากแน่ๆ หรือเขาอาจเอาไปทำอย่างก็ได้นะ" กรีนพูดขึ้นมาบ้างเพราะอยากมีส่วนร่วม เนื่องจากไม่ได้อยู่ในงานกีฬาสี
"ฉันว่าฉันเห็นนะว่าใครเอานาฬิกาไป ฉันสงสัยอยู่ว่ามีคนคอยหานาฬิกาเหมือนกับพวกเรา" อันพูดทำลายความเงียบขึ้นมา แบบเกือบจะแน่ใจ100เปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ไม่อยากด่วนสรุป
บรรยากาศเริ่มเครียด...
" นี่ๆ ฉันเห็นเพื่อนๆโพสต์fb ตอนเอพริล ซายน์ โต๊ะ เต้นปอมปอมกันด้วยล่ะ โคตรสวยเลย" กรีน ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์พูดด้วยตาเป็นประกาย
" สายรุ้งนั่นก็สวยมาก ไม่เคยเห็นอะไรสวยอย่างนี้มาก่อนเลยอ่ะ แต่แปลกนะ ทุกคนถ่ายคลิปจบที่เดียวกันหมดเลย ไม่ว่าถ่ายจากมุมไหน ไม่มีใครบันทึกเหตุการณ์ต่อจากตอนนี้ได้เลยอ่ะ" กรีน นักสืบโซเชียลประจำแก๊งค์ อวดผลงานตัวเอง
"เอ๊ออออ... " เฉื่อยรีบกลืนโรตีแล้วรีบพูด
" ข้าว่าข้าเคยเห็นสายรุ้งนี่นะ เคยเจอมาใน5วันนั้นอ่ะ 5วันที่หายไปตอนไอ่ตอยใช้คาถาหายตัวใส่" เฉื่อยพูดเพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เล่าให้เพื่อนๆฟัง
" มีใครบางคนในฝ่ายพ่อมดศาสตร์มืดใช้มัน ทุกคนที่มองมันจะถูกหยุดเวลา แล้วจำอะไรระหว่างนั้นไม่ได้เลย เว้นเสียแต่ว่าา.... " เฉื่อยทิ้งจังหวะเพื่อกัดโรตีชิ้นที่8อีกครึ่งอันที่เหลือ
" เว้นแต่ว่าจะมีพลังพิเศษน่ะสิ พลังพิเศษอย่างที่พวกเรามีไง" เฉื่อยภูมิใจที่จำรายละเอียดได้ทุกอย่างใน5วันนั้น... ถึงจะเป็นเพราะพลังพิเศษก็เหอะ
" เฮ้ยยย... หรือว่าาา & @/5%*)4£# " ตอยพูดขึ้นมาแล้วอ้าปากค้าง อันที่จริงดูเหมือนจะอ้าปากค้างพร้อมกันทั้ง4คน
" หรือว่าจะมีคนอื่นเข้ามาห้องใต้ดินแล้ว..ป..ปะ..เปิดประตูกาลเวลานั่นเหมือนกับเรา " เฉื่อยพูดแบบตะกุตะกัก แต่ดูเหมือนทุกคนจะตะโกนประโยคนี้ออกมาเหมือนๆกัน
" มีคนต้องการนาฬิกาบ้านั่นนอกเหนือจากพวกเรางั้นสิ....."
เสียงตะโกนนั่นทำให้คนที่สะกดรอยตามอันมาอย่างเอพริลได้ยินเต็มๆ
...
อีกฟากของห้องใต้ดิน โต๊ะที่แอบมาตามหาเฉื่อยเงียบๆคนเดียว ก็ได้ยินเช่นกัน
...
...
...
รวมถึงใครบางคนที่ขยับตัวด้วยความตกใจอยู่หลังพุ่มไม้ใต้ตึก..... ก็ได้ยินเช่นกัน
จบEP.7
To be continued...
สวัสดีค่ะเพื่อนๆ
ยินดีด้วยคุณอ่านจบตอนแล้วนะคะ เย่🎉
Ep7แล้วนะคะ🙏😆 เข้มข้นและงงงวยเข้าไปมากขึ้นทุกทีๆใช่มั๊ยล่าา
งานเขียนชิ้นแรกของเอเลยล่ะค่ะ ถ้างงก็ต้องกราบขออภัย🙏😂
เพราะเอก็งง งองูล้านตัว🐍🐍🐍คริๆ
...
⏱️ไม่มีเวลา... ไม่มีในโลก เป็นประโยคที่pop upขึ้นมาตั้งแต่เห็นชื่อซีรีย์นี้ค่ะ
ไม่มีใครไม่มีเวลา มีแต่ใช้เวลาโดยเปล่าประโยชน์ จะทำอะไรก็ไม่รีบทำ มัวแต่จับเจ่ากับอดีต มัวแต่กังวลกับอนาคต จะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ เราย้อนเวลาไม่ได้เหมือนในซีรีย์นี่คะ
นาฬิกาBackward
เพื่ออรรถรสในEpนี้ขอให้เพื่อนๆสังเกต......
🍂คือฉากที่เกิดกับตัวละครในห้วงเวลาปัจจุบัน
🍃คือฉากที่เกิดกับตัวละครที่เปิดประตูกาลเวลา
🎶🎵ฟังเพลงนาฬิกาเรือนเก่าไปด้วยก็ดีนะ เพิ่มอรรถรสในความดราม่า ไปในระหว่างการไขปริศนาสักนิดค่ะ😂
🧩Jamais vu(ฌาเม่ส์-ฟวู) เป็นปรากฏการณ์หนึ่ง คำนี้มาจากภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ‘ไม่เคยเห็น’ [ซึ่งตรงข้ามกับ Déja vu(เดฌา-ฟวู)]
Jamais vu เกิดขึ้นเมื่อบางสิ่งบางเหตุการณ์ที่เราคุ้นเคยหรืออาจจะรู้จักเป็นอย่างดี แต่ในขณะนั้นเองเรากลับรู้สึกว่าสิ่งนั้นๆกลายเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด เป็นสิ่งที่เราไม่เคยทำ ไม่เคยเห็น หรือไม่เคยผ่านมาก่อน ยกตัวอย่างเช่น บางคนอาจจะเคยเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นกับตัวเองเมื่อเราเจอคำศัพท์คำหนึ่งและเราพยายามพูดและคิดคำๆนั้นซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆจนถึงขณะหนึ่งเราจะเริ่มรู้สึกว่า คำนี้เป็นคำที่แปลกๆ คำนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ส่งผลให้คำศัพท์นั้นๆจะเริ่มสูญเสียความหมายของตัวมันเอง จนเราอาจจะลืมความหมายของมันไปด้วย
⏱️ Epนี้มีทั้งปลดล็อคและผูกปมใหม่เข้ามาในเรื่อง รวมถึงเวลาที่กระชั้นชิดเข้ามา ใกล้ครบกำหนด30วันเต็มทีกับปริศนาที่ยังรอคำตอบ
▪️ใครขู่DMไว้ทางโทรศัพท์
▪️มีใครคนอื่นที่เปิดประตูกาลเวลาเข้ามาด้วย
▪️ใครคอยขัดขวางการตามหานาฬิกาของเด็กทั้ง4
▪️อันเห็นใคร
▪️เอพริลเห็นอะไร
▪️ใครคือคนหลังพุ่มไม้
▪️ตัวละครทุกตัวมีความน่าสงสัยในตัวเอง⁉️ อย่าพลาดแม้แต่ประโยคเดียว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างบรรทัดแน่ๆ
▪️ใครๆๆๆทั้งหลาย เป็นคนคนเดียวกันหรือจะเป็นคนละคน
โอ๊ยย ยิ่งถามก็ยิ่งงง555🤭🤭
เอาใจช่วยแก๊งค์โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่(ชื่อจะยาวไปไหน🤣🤣) และร่วมลุ้นเปิดโปงปริศนาด้วยกันต่อในตอนต่อไปEP.8 กับพี่โต๊ะอู้ 👉เพจนี้... มีแต่เพลง
ขอบคุณพี่ตอย 👉มากกว่างานเขียน ต้นเรื่องมาณ.ที่นี้🙏 ขอบคุณที่นึกถึงกันและเชิญมาร่วมเขียนLost time the series นะคะ สนุกๆ ดีใจมากๆเลยค่ะ😁😁
ขอบคุณคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนที่ติดตามผลงานของพวกเราค่ะ🙏
#ด้วยรัก
แก๊งค์โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่🤭😘🥰♥️♥️♥️
💐💐💐 ใช้ชีวิตให้สนุก หมั่นออกกำลังกาย และอยู่กับธรรมชาติมากๆ
~~เอพริล
#ไม่ใช่สิ่งนี้หรอกหรือความสวยงามของชีวิต🌹
- 18
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
