Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
ไม่ใช่สิ่งนี้หรอกหรือความสวยงามของชีวิต
•
ติดตาม
27 พ.ย. 2020 เวลา 12:19 • นิยาย เรื่องสั้น
〰️ Lost time the series 〰️
EP. 7 - ไม่มีเวลา...ไม่มีในโลก
⏳🌓⌛🌒⌛🌑⌛🌔⌛🌕⌛🌖
2
🍂บ้านDM 6โมงเย็น ก่อนวันกีฬาสี
DMคุยโทรศัพท์อะไรตั้งนานสองนาน มากินข้าวได้แล้วลูก แม่ทำน้ำแกงร้อนๆของโปรดไว้เลยน๊าา แม่ผักกาดตะโกนเรียกDMเป็นรอบที่3ตั้งแต่ที่เห็นDMคุยโทรศัพท์หลังกลับจากโรงเรียน
"จ้าาาแม่จ๋า หนูจะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ่ะ"
"เธอสัญญานะว่าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง" พอรู้ว่าจะต้องรีบไป ปลายสายคะยั้นคะยอให้DMรักษาสัญญา
DMไม่ตอบ ไม่แน่ใจเลยว่าเธอไม่ได้ฟัง ไม่ได้คิด หรือตั้งใจจะไม่รักษาสัญญากันแน่
"ถ้าอยากให้เขาปลอดภัย ก็ทำตามที่ฉันพูด...... . ตรู๊ด ๆๆๆ" ปลายสายย้ำหนักแน่น แล้วตัดสายทิ้งทันทีที่จบประโยค
🍂บ้านเอพริล 1ทุ่ม ก่อนวันกีฬาสี
"แอพลูก(ชื่อเล่นของชื่อเล่นของเอพริลอีกที) ทำการบ้านเสร็จรึยาง ได้ข่าวช่วงนี้มีซาล้งซาเล้งเยอะหนิ"
"รีบทำแล้วรีบมาช่วยแม่เตรียมเหล้าไข่ไปขายที่หมู่บ้านบีดีด้วยนะลูกเอ๊ย แล้วแม่จะรีบไปร้องเพลงกะเขาบ้าง" เสียงแม่ป๋อมดังมาเป็นชุดจากหลังบ้านอย่างอารมณ์ดีตามเคย
แต่วันนี้เจ้าลูกสาวสิแปลกไป แอพมันไม่ตอบ เป็นอะไรของมันน๊า 2-3วันนี้ดูซึมๆ แม่ป๋อมนึกทบทวน
"อ้าววแอพ แล้วนี่มาร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไม" แม่ป๋อมวางมือจากเหล้าไข่ออกมาคุยกะลูก
เหล่าไข่@บ้านแม่ป๋อม
เอพริลที่รออ้อนแม่อยู่แล้วจึงรีบตอบ "เขาเปลี่ยนไปจ่ะแม่" พูดไปน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
"ใครจ๊ะ แว่นน่ะหรอ ป๊าดดด แม่จะไปเอาเรื่องยัยน้อยถึงบ้านเลยคอยดู" แม่อารมณ์ขึ้นด้วยความหวงลูกสาว
"อยู่ดีๆเขาก็เงียบๆไป แถมชอบเก็บตัวอยู่ที่สนามคนเดียว หลายครั้งก็ลืมเรื่องที่เคยคุยกันไว้อ่ะแม่ ยังเด็กอยู่เลย ทำเป็นอัลไซเมอร์ไปได้"
เอพริลระบายความในใจออกมา
แต่ยังหรอก ยังไม่หมด ที่จริงแล้วเพราะเห็นแว่นแอบมองอันต่างหาก ที่ทำให้ร้องไห้ ไม่บอกหรอก เรื่องนี้จะให้แม่รู้ไม่ได้ เอพริลคิดในใจ
"โถ่เอ๊ยลูก อาการแบบนี้มันเป็นกันได้ เขาเรียกว่า 🧩Jamais vu(ฌาเมส์ ฟวู - ภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ไม่เคยเห็น) มันเป็นอย่างนี้นะลูก ปรากฏการณ์ที่คนๆนั้นเคยพบเจอเหตุการณ์นั้นมาแล้ว แต่จำไม่ได้ ถึงเป็นเรื่องที่ทำสม่ำเสมอ ก็จำไม่ได้ไงล่ะ เห็นมั๊ยมันเป็นเรื่องธรรมชาติ"
1
"อย่าคิดมากนะลูกนะ" แม่พูดพลางลูบหัวเอพริล
" ไปรีบๆไปจัดการซาเล้งได้แล้ว จะทำไรให้รีบทำเข้า เออ พรุ่งนี้กีฬาสีนี่นา ต้องรีบนอนด้วยนะ เดี๋ยวแต่งหน้าไม่สวย โทษครูไม่ได้นา"
🍃เช้าของวันที่23หลังเปิดประตูกาลเวลา
บนม้านั่งหินอ่อนหน้าหอนาฬิกา🕍
เฮ้อออ นี่ก็ปาเข้าไปวันที่23แล้ว ยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย
"ถ้าเราหาไอ้นาฬิกาบ้านั่นไม่เจอใน30วัน มันจะเป็นยังไงวะ ข้าไม่อยากติดอยู่ในนี้ไปตลอดนะเฟ้ยย" เฉื่อยพึมพำกับตัวเองพลางถามความเห็นจากตอยไปในตัว
"ไม่รู้ดิวะ กรีนกับอันก็เริ่มดูเครียดๆนะ โดยเฉพาะอันน่ะ ตั้งแต่กลับจากบ้านDMเมื่อวันก่อน" ตอยตอบพลางดันตัวขึ้นนั่งหลังตรง
"เอ็งว่าเวลามันมีจริงป่าววะเฉื่อย แล้วทำไมเราถึงเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างอดีต ปัจจุบัน ได้วะ แถมดันมีพลังพิเศษอีก นี่ข้าฝันไปรึเปล่าาา โอ๊ยย ปวดหัว ไม่อยากจะเชื่อเลย"
ไม่ทันขาดคำ... 2สาว กรีน อัน เดินมาแต่ไกล มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าต้องมีอะไรไม่สบายใจมาแน่ๆ... เฉื่อยคิดในใจ
1
2สาวเดินดุ่มๆลงไปห้องใต้ดินทันที จนเฉื่อยลุกเดินตามแทบไม่ทัน
🍃ห้องใต้ดิน
"ฉันว่าวันนี้เราจะย้อนไปเช้าตรู่ของวันกีฬาสี" อันพูดขึ้นโดยไม่ต้องมีใครถาม
"แต่ฉันอยากให้เฝ้าดูเพื่อนของเราบางคนเป็นพิเศษ" กรีนพูดเสริมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ห๊าาา ใครหรอ เออนั่นดิ ใครอ่ะ แล้วทำไมต้องจับตาดูด้วย"
"20กว่าวันมานี้ เราก็ดูคนมาจะทั้งโรงเรียนแล้วมั้งนะ จะทำไรก็รีบทำเข้า" ตอยกับเฉื่อยรีบแย่งถาม เพราะทั้งอยากรู้ทั้งเหนื่อยยมาหลายวัน
"ดูเหมือนมีใครบางคนไม่อยากให้เราหานาฬิกานั่นเจอน่ะ............ หรือไม่ก็อยากได้ซะเอง" อันพูดแล้วหันไปสบตากรีนเบาๆ
แผนของวันนี้ถูดนัดหมายกันอย่างดี" อย่างน้อยฉันว่าเราน่าจะได้เห็นเจ้านาฬิกานั่นซะทีนะ" กรีนพูดอย่างมีความหวัง
🍂เช้าตรู่วันกีฬาสี
เอพริล ซายน์ และโต๊ะ เชียร์ลีดเดอร์สีแดง ง่วนอยู่กับการแต่งหน้าโดยครูปัทม์ ครูนาฏศิลป์ของโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืด
โต๊ะที่แอบมองครูอยู่พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"แล้วครูตื่นมาแต่งหน้าตั้งแต่กี่โมงน๊า ถึงได้เป๊ะขนาดนี้" ตั้งแต่ฟังเฉื่อยร้องเพลงมหัศจรรย์แห่งรักบนเวที โต๊ะก็เริ่มทาแป้งมาโรงเรียนเหมือนกัน
แว่นเองมาชะเง้อมองๆอยู่หน้าห้อง ก่อนจะตรงมาสะกิดเอพริลออกไปคุยกันข้างนอก
"โชว์หน้าสแตนด์ประธานจัดงาน เธอต่อตัวเป็นคนบนสุดใช่มะ" แล้วแว่นก็พูดต่อโดยไม่ต้องรอคำตอบ
"แว่นอยากให้เธอโปรยเจ้านี่ลงมาด้วยได้ป่าว แว่นว่ามันต้องสวยมากแน่ๆ" แว่นพูดพลางส่งกล่องเล็กๆที่มีสายรุ้งระยิบระยับเต็มกล่องไปหมดให้เอพริล
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" เอพริลตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง
สายรุ้งดูสวยมาก มากมายเหลือเกิน เกินกว่าจะเป็นสายรุ้งธรรมดาสามัญ ตั้งแต่เปิดกล่องออกมากแล้ว เอพริลละสายตาจากสิ่งนี้ไม่ได้เลยทีเดียวเชียว
1
"สู้ๆนะ แว่นจะคอยเชียร์ครับ" แว่นพูดเขินๆ แต่คนฟังกลับเขินกว่าคนพูดมาก
1
เอพริลเดินยิ้มกริ่มเหมือนวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์เดือน9🌾🌾 กลับห้องแต่งหน้า จนเกือบชนเข้ากับธีร์อย่างจัง
1
"อ้าวว ธีร์แกรมาทำอะไรแถวนี้ สีฟ้าต้องซ้อมอยู่อยู่ตึกข้างๆโน่นน่ะ"
"แกร เป็นอะไร ใครแต่งหน้าแกซะแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนี้ หรือว่าาา.. แว่นนน หุหุ" ธีร์หยอกเพื่อนสาวกลับแทนคำตอบ
"แกรอ่า ก็หมู่นี้แว่นแปลกๆไป บางครั้งก็จำเรื่องที่เราเคยคุยกันไม่ได้ซะงั้น แต่วันนี้แอบมาเชียร์ จะไม่ให้เขินได้ไงล่ะ" เอพริลตอบแบบเขินๆ
"คนที่หายไปไม่บอก ไม่น่ากลัวเท่าคนที่กลับมาแบบไม่มีเหตุผลนะแกร" ธีร์พูดโดนใจจนเอพริลหยุดหน้าแดงเลยทันที
2
"อืมม... นี่ๆ นึกถึงอันเลย อาการเหมือนๆกับอันเลยนะ วันก่อนก็มาถามฉันอยู่ว่าร้องเพลงอะไรกับแว่น แล้วทำไมได้ร้องคู่กัน ร้องด้วยกันวันไหน โอ๊ยยพีคสุดเลยเนี้ย ฉันล่ะงง หลงๆลืมแบบเหมือนหายไปอยู่ที่ไหนมานานยังไงอย่างงั้น" ธีร์เล่าด้วยความแปลกใจ
เอพริลสะดุดตรงประโยคสุดท้าย ก่อนจะเล่าปรากฏการณ์Jamais vuให้ธีร์ฟัง แต่ในใจก็คิดอยู่ นั่นสิ... แล้วทำไม2คนนี้ถึงมีอาการบางอย่างเหมือนๆกันนะ
🍂หน้าสแตนด์เชียร์
ท่านประวิด ประธานจัดงานของเราเดินทางมาถึงแล้ว ขอเชิญท่านเกลียดผู้มีแขก อุ๊ย... ขอประธานโทษครับ แฮ่ะๆ ท่านแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายปรบมือต้อนรับท่านประวิดด้วยคร้าบบ👏 เสียงครูใจดีพิธีกรของงานกีฬาสีรีบพูดแก้เก้อ
1
เด็กๆผู้ชายต่างง่วนอยู่กับการซ้อมวิ่งอย่างเอาจริงเอาจัง ข้าวน้อย ตอย อาร์ท ไก่ ยกเว้นเฉื่อย ที่ดูยังไง๊ก็ไม่เหมือนมาแข่งกีฬาเอาซะเลย
กรีนซึ่งไม่ได้เรียนที่นี่ รับหน้าที่สังเกตุการณ์อยู่รอบๆโรงเรียนตามที่วางแผนกัน
อันรับหน้าที่เสิร์ฟน้ำตามเคย นอกจากจะเสิร์ฟคล่องขึ้นทุกวัน อันยังคอยจับตาดูคนที่ต้องสงสัยไม่ให้คลาดสายตาอีกด้วย
บนสแตนด์ฝั่งสีฟ้า🔵
DMอาสารับหน้าที่นำร้องเพลงแทนแว่น
ส่วนแว่นกับธีร์ เป็นกองเชียร์ น่าเสียดายที่ปีนี้แว่นไม่ได้นำร้องเพลงเหมือนปีก่อนๆ
ธีร์เองก็เป็นอีกคนที่ไม่ลงแข่งกีฬา ทั้งๆที่เป็นตัวยืนนักกีฬากระโดดไกล
🔴หลีดสีแดงพร้อมแล้วเชิญเริ่มการแสดงได้เลยครับพ้ม ครูใจดีประกาศเรียก📢
เอพริล ซายน์ โต๊ะ จับมือกันด้วยความตื่นเต้น งานจะเริ่มแล้วล่ะ
"พร้อมนะพวกเรา!!" โต๊ะพูดแบบดุดันเรียกขวัญกำลังใจให้เพื่อนๆ
เชียร์ลีดเดอร์สีแดง ระบำจังหวะสโลว์ออกมาหน้าสแตนด์💃💃💃 เอพริล ซายน์ โต๊ะ พร้อมด้วยเพื่อนๆอีกเกือบ48คน เตรียมโชว์ต่อตัวแบบปอมปอมเกิร์ลมาด้วย และทุกคนกำลังรอคอยการแสดงนี้อย่างใจจดใจจ่อ
เอพริลที่สวยและคล่องแคล่วที่สุดรับบทเซ็นเตอร์ของโชว์ชุดนี้ (🤭🤭)
การแสดงเป็นไปอย่างตื่นตาตื่นใจ
...
จวนจะจบแล้ว
"ท่าจบพร้อมมม สามม สี่" เสียงพี่สุ หัวหน้าหลีดสีแดงให้สัญญาณ
ที่ปลายยอดของการต่อตัว3ชั้น เอพริลยืนอยู่บนนั้น กล่องสายรุ้งเล็กๆที่แว่นอยากให้ใช้โชว์ถูกหยิบออกมาเตรียมพร้อม
เพลงเชียร์จบลง ควันดรายไอซ์พวยพุ่งออกมาจากข้างสแตนด์ เอพริลเปิดกล่องแล้วโปรยสายรุ้งไปในอากาศ🎉🎉🎊🎊
สายรุ้งระยิบระยับจับประกายสวยงามมาก ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้องฮือฮากับโชว์ชุดนี้ไปทั่วอัฒจันทร์ สายรุ้งกระเจิงแสงอย่างน่าประหลาด ดึงดูดความสนใจจนทุกคนต้องหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวิดิโอเก็บไว้🎬
ท่านประวิด ที่อยู่ใกล้โชว์มากที่สุด ยกมืออันอวบอั๋นขึ้นอังใบหน้าอย่างอัตโนมัติ มือนั้น.. มือนั้นเอง มือข้างที่สวมนาฬิกา⌚ นาฬิกาก็ระยิบระยับเตะตาไม่แพ้กัน
ไม่รู้มีคนสังเกตนาฬิกาเรือนนั้นได้มากเท่าไหร่ แต่หนึ่งในนั้นคืออัน เพราะเหตุการณ์วันนี้ต่างออกไปจากวันก่อนๆหลายอย่างเลยทีเดียว🧐
ท่านประวิด
ทันใดนั้นเอง จู่ๆแสงไฟในสนามดับลง พรึ่บ!!! ท่ามกลางความโกลาหล เหล่าเชียร์ลีดเดอร์ถูกสลายการต่อตัวอย่างปลอดภัย บรรดาอาจารย์วิ่งเข้าไปหานักเรียนด้วยความเป็นห่วง
ท่านประวิดถูกพาเข้าห้องรับแขกVIPอย่างรวดเร็วด้วยอาการสะลึมสะลือ
เอพริลคิดว่าตัวเองตาฝาดพอๆกับมั่นใจว่าตาไม่ฝาด ก็ใครบางคนที่วิ่งเร็วจี๋ไปหาท่านประวิดช่วงชุลมุน หนึ่งในนั้น หนึ่งในนั้นช่างคุ้นเหลือเกินว่าเป็น......
ทุกคนในโรงเรียนถูกกักตัวไว้ตรวจหานาฬิกาจนตกเย็น และนาฬิกาเรือนนั้น นาฬิกานั้นหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย
...
ระหว่างล้างเครื่องสำอางอยู่กับโต๊ะ เอพริลไม่พูดอะไรเกี่ยวกับสายรุ้งนั่นว่าแว่นเป็นคนให้มา แต่โต๊ะเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะถามซะด้วยสิ
แว่นแว่น หนุ่มนักร้องมาดเท่ห์ของโรงเรียน มารอรับเอพริลอยู่หน้าห้อง
โต๊ะรีบมีธุระขึ้นมาทันที
"ฉันกลับก่อนนะพวกแกร จะรีบไปเคลียซาเล้งสักหน่อย" โต๊ะอ้างแก้เก้อไปงั้น ก็โต๊ะอู้คนนี้น่ะแชมป์เคลียซาเล้งไวประจำโรงเรียนเลย
"โชว์วันนี้ เธอสวยมาก" แว่นทักทันทีที่โต๊ะเดินออกไป
"อืมม ขอบคุงน๊า สายรุ้งนายก็ช่วยทำให้โชว์เริ่ดมากเลยล่ะ" เอพริลหาเรื่องชมแว่นกลับแก้เขิน
" หืม... "
" สายรุ้งน่ะเหรอ เค้าให้เธอตอนไหน" แว่นตอบด้วยหน้าตาฉงน
"ก็เมื่อเช้าไง... หน้าห้องนี้ ตรงนี้เลย" เอพริลเลิกคิ้วด้วยความฉงนยิ่งกว่า
"เธอจำผิดรึเปล่า..." แว่นถามย้ำๆ
"ป๊าววว "
"ใครให้เธอมา บอกมาตรงๆ... " แว่นเริ่มไม่สบอารมณ์
" ก็..." ยังไม่ทันจบคำนี้ แว่นที่อารมณ์บูดไปแล้วก็เดินจากไปเฉยเลย
"... แว่นนั่นแหล่ะ จำไม่ได้อีกแล้วล่ะสิ " เอพริลพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ แว่นจากไปแล้ว เอพริลยืนอยู่เงียบๆคนเดียว
ท่ามกลางความเงียบ เสียงเพลงนาฬิกาเรือนเก่าของปาล์มมี่🎶🎵ดังขึ้นจากที่ไกลๆ คงมีใครสักคนในหมู่บ้านบีดีข้างโรงเรียนเปิดขึ้น
... เอพริลเดินเงยหน้า ไม่ให้น้ำตาไหล ไปที่ไหนสักแห่ง
เย็นนี้หาเพื่อนไม่เจอเลย DMกับธีร์ก็ไม่อยู่ที่ห้องกองเชียร์สีฟ้าแล้ว แปลกจัง เพื่อนๆไปไหนกันหมดนะ
อุ๊ย เห็นอันเดินเร่งรีบออกจากโรงอาหารมา
"อะ.. อัน" เอพริลพยายามจะเรียกอันแต่นึกได้ว่าร้องไห้อยู่
เดินตามอันไปก่อนดีกว่า เช็ดน้ำตาแล้วค่อยเรียกก็ยังทัน
🍃ระหว่างทางไปห้องใต้ดิน
ก่อนกลับบ้าน เด็กทั้ง4คน นัดไปเจอกันห้องใต้ดินอีกครั้ง "รีบเหอะพวกเรา ไม่มีเวลาแล้ว" ตอยบอกเพื่อนๆพลางกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยความกังวลถุงโรตีในมือส่งกลิ่นหอมกรุ่น แต่ยังไม่ใช่เวลากิน
ทั้ง4คุยกันเสียงดังตามสบาย เพราะปกติเย็นๆจะไม่ค่อยมีใครมาเล่นแถวนี้
"มีคนอยากได้มัน นอกเหนือจากพวกเรา ฉันบอกแล้วไง แล้วมันก็จริงๆด้วย เห็นมั๊ยล่ะ" อันพูดไปพลางกัดโรตีไปด้วย เพราะหิวมาทั้งวัน
"แกคิดว่าพวกมันเอาไปทำอะไรหรอ" ตอยถาม
"ขายมั้ง คงได้ราคาดี เอาเงินไปซื้อร้านโรตีได้หลายเลยนะนั่น" เฉื่อยพูดไปพลางกัดโรตีชิ้นที่8ไปทีเดียวครึ่งอัน
"เป็นข่าวแบบนี้ฉันว่าขายยากแน่ๆ หรือเขาอาจเอาไปทำอย่างก็ได้นะ" กรีนพูดขึ้นมาบ้างเพราะอยากมีส่วนร่วม เนื่องจากไม่ได้อยู่ในงานกีฬาสี
"ฉันว่าฉันเห็นนะว่าใครเอานาฬิกาไป ฉันสงสัยอยู่ว่ามีคนคอยหานาฬิกาเหมือนกับพวกเรา" อันพูดทำลายความเงียบขึ้นมา แบบเกือบจะแน่ใจ100เปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ไม่อยากด่วนสรุป
บรรยากาศเริ่มเครียด...
" นี่ๆ ฉันเห็นเพื่อนๆโพสต์fb ตอนเอพริล ซายน์ โต๊ะ เต้นปอมปอมกันด้วยล่ะ โคตรสวยเลย" กรีน ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์พูดด้วยตาเป็นประกาย
" สายรุ้งนั่นก็สวยมาก ไม่เคยเห็นอะไรสวยอย่างนี้มาก่อนเลยอ่ะ แต่แปลกนะ ทุกคนถ่ายคลิปจบที่เดียวกันหมดเลย ไม่ว่าถ่ายจากมุมไหน ไม่มีใครบันทึกเหตุการณ์ต่อจากตอนนี้ได้เลยอ่ะ" กรีน นักสืบโซเชียลประจำแก๊งค์ อวดผลงานตัวเอง
"เอ๊ออออ... " เฉื่อยรีบกลืนโรตีแล้วรีบพูด
" ข้าว่าข้าเคยเห็นสายรุ้งนี่นะ เคยเจอมาใน5วันนั้นอ่ะ 5วันที่หายไปตอนไอ่ตอยใช้คาถาหายตัวใส่" เฉื่อยพูดเพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เล่าให้เพื่อนๆฟัง
" มีใครบางคนในฝ่ายพ่อมดศาสตร์มืดใช้มัน ทุกคนที่มองมันจะถูกหยุดเวลา แล้วจำอะไรระหว่างนั้นไม่ได้เลย เว้นเสียแต่ว่าา.... " เฉื่อยทิ้งจังหวะเพื่อกัดโรตีชิ้นที่8อีกครึ่งอันที่เหลือ
" เว้นแต่ว่าจะมีพลังพิเศษน่ะสิ พลังพิเศษอย่างที่พวกเรามีไง" เฉื่อยภูมิใจที่จำรายละเอียดได้ทุกอย่างใน5วันนั้น... ถึงจะเป็นเพราะพลังพิเศษก็เหอะ
" เฮ้ยยย... หรือว่าาา & @/5%*)4£# " ตอยพูดขึ้นมาแล้วอ้าปากค้าง อันที่จริงดูเหมือนจะอ้าปากค้างพร้อมกันทั้ง4คน
" หรือว่าจะมีคนอื่นเข้ามาห้องใต้ดินแล้ว..ป..ปะ..เปิดประตูกาลเวลานั่นเหมือนกับเรา " เฉื่อยพูดแบบตะกุตะกัก แต่ดูเหมือนทุกคนจะตะโกนประโยคนี้ออกมาเหมือนๆกัน
" มีคนต้องการนาฬิกาบ้านั่นนอกเหนือจากพวกเรางั้นสิ....."
เสียงตะโกนนั่นทำให้คนที่สะกดรอยตามอันมาอย่างเอพริลได้ยินเต็มๆ
...
อีกฟากของห้องใต้ดิน โต๊ะที่แอบมาตามหาเฉื่อยเงียบๆคนเดียว ก็ได้ยินเช่นกัน
...
...
...
รวมถึงใครบางคนที่ขยับตัวด้วยความตกใจอยู่หลังพุ่มไม้ใต้ตึก..... ก็ได้ยินเช่นกัน
จบEP.7
To be continued...
สวัสดีค่ะเพื่อนๆ
ยินดีด้วยคุณอ่านจบตอนแล้วนะคะ เย่🎉
Ep7แล้วนะคะ🙏😆 เข้มข้นและงงงวยเข้าไปมากขึ้นทุกทีๆใช่มั๊ยล่าา
งานเขียนชิ้นแรกของเอเลยล่ะค่ะ ถ้างงก็ต้องกราบขออภัย🙏😂
เพราะเอก็งง งองูล้านตัว🐍🐍🐍คริๆ
...
⏱️ไม่มีเวลา... ไม่มีในโลก เป็นประโยคที่pop upขึ้นมาตั้งแต่เห็นชื่อซีรีย์นี้ค่ะ
ไม่มีใครไม่มีเวลา มีแต่ใช้เวลาโดยเปล่าประโยชน์ จะทำอะไรก็ไม่รีบทำ มัวแต่จับเจ่ากับอดีต มัวแต่กังวลกับอนาคต จะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ เราย้อนเวลาไม่ได้เหมือนในซีรีย์นี่คะ
นาฬิกาBackward
เพื่ออรรถรสในEpนี้ขอให้เพื่อนๆสังเกต......
🍂คือฉากที่เกิดกับตัวละครในห้วงเวลาปัจจุบัน
🍃คือฉากที่เกิดกับตัวละครที่เปิดประตูกาลเวลา
🎶🎵ฟังเพลงนาฬิกาเรือนเก่าไปด้วยก็ดีนะ เพิ่มอรรถรสในความดราม่า ไปในระหว่างการไขปริศนาสักนิดค่ะ😂
https://www.blockdit.com/posts/5fbfb36e2089260cbf9a0bfc
🧩Jamais vu(ฌาเม่ส์-ฟวู) เป็นปรากฏการณ์หนึ่ง คำนี้มาจากภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ‘ไม่เคยเห็น’ [ซึ่งตรงข้ามกับ Déja vu(เดฌา-ฟวู)]
Jamais vu เกิดขึ้นเมื่อบางสิ่งบางเหตุการณ์ที่เราคุ้นเคยหรืออาจจะรู้จักเป็นอย่างดี แต่ในขณะนั้นเองเรากลับรู้สึกว่าสิ่งนั้นๆกลายเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด เป็นสิ่งที่เราไม่เคยทำ ไม่เคยเห็น หรือไม่เคยผ่านมาก่อน ยกตัวอย่างเช่น บางคนอาจจะเคยเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นกับตัวเองเมื่อเราเจอคำศัพท์คำหนึ่งและเราพยายามพูดและคิดคำๆนั้นซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆจนถึงขณะหนึ่งเราจะเริ่มรู้สึกว่า คำนี้เป็นคำที่แปลกๆ คำนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ส่งผลให้คำศัพท์นั้นๆจะเริ่มสูญเสียความหมายของตัวมันเอง จนเราอาจจะลืมความหมายของมันไปด้วย
⏱️ Epนี้มีทั้งปลดล็อคและผูกปมใหม่เข้ามาในเรื่อง รวมถึงเวลาที่กระชั้นชิดเข้ามา ใกล้ครบกำหนด30วันเต็มทีกับปริศนาที่ยังรอคำตอบ
▪️ใครขู่DMไว้ทางโทรศัพท์
▪️มีใครคนอื่นที่เปิดประตูกาลเวลาเข้ามาด้วย
▪️ใครคอยขัดขวางการตามหานาฬิกาของเด็กทั้ง4
▪️อันเห็นใคร
▪️เอพริลเห็นอะไร
▪️ใครคือคนหลังพุ่มไม้
▪️ตัวละครทุกตัวมีความน่าสงสัยในตัวเอง⁉️ อย่าพลาดแม้แต่ประโยคเดียว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างบรรทัดแน่ๆ
▪️ใครๆๆๆทั้งหลาย เป็นคนคนเดียวกันหรือจะเป็นคนละคน
โอ๊ยย ยิ่งถามก็ยิ่งงง555🤭🤭
เอาใจช่วยแก๊งค์โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่(ชื่อจะยาวไปไหน🤣🤣) และร่วมลุ้นเปิดโปงปริศนาด้วยกันต่อในตอนต่อไปEP.8 กับพี่โต๊ะอู้ 👉เพจนี้... มีแต่เพลง
https://www.blockdit.com/tohooh
ขอบคุณพี่ตอย 👉มากกว่างานเขียน ต้นเรื่องมาณ.ที่นี้🙏 ขอบคุณที่นึกถึงกันและเชิญมาร่วมเขียนLost time the series นะคะ สนุกๆ ดีใจมากๆเลยค่ะ😁😁
https://www.blockdit.com/insomnia21
ขอบคุณคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนที่ติดตามผลงานของพวกเราค่ะ🙏
#ด้วยรัก
แก๊งค์โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่🤭😘🥰♥️♥️♥️
💐💐💐 ใช้ชีวิตให้สนุก หมั่นออกกำลังกาย และอยู่กับธรรมชาติมากๆ
~~เอพริล
#ไม่ใช่สิ่งนี้หรอกหรือความสวยงามของชีวิต🌹
1 บันทึก
31
110
18
1
31
110
18
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2025 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย