SPECIAL PROJECT
The writer Season 2 เวลาที่หายไป (Lost Time The Series)
EP.09 เปิดซองจดหมาย
เจ้าหมาน้อยสีขาว
“หมาสีขาว ... เจ้าหมาน้อยสีขาว”
ธีร์พึมพำในลำคอ คล้ายพยายามนึกสิ่งที่หลงลืมไปแล้ว
แสงสีขาววาบผ่านหน้า ธีร์ทำท่าว่าจะเป็นลม แล้วเรื่องราวก็กระจ่าง...
ชิงช้าในสนามเด็กเล่นแกว่งไกวไปมา เด็กชายคนหนึ่งกระโดดผึงลงจากชิงช้า เมื่อยืนมั่นคงแล้ว ก็วิ่งร่าไปหาเจ้าหมาน้อยสีขาวที่มุมหนึ่งของสนามเด็กเล่น พร้อมร้องว่า
“เจ้าหมาน้อย หมาน้อยสีขาว
หูตั้งหางยาว มามะเล่นกัน”
“นั่นมันน้องของเฉื่อยนี่นา ดูร่าเริงดีจัง ว่าแต่พี่ชายหายไปไหนล่ะเนี่ย” ธีร์เดินเข้าไปใกล้ พร้อมกับก้มหยิบสติกเกอร์ดราก้อนบอลที่เตรียมไว้ในกระเป๋าเสมอ
“ลายนี้ดีกว่า เด็กๆ น่าจะชอบ” สองเท้าก็ก้าวไป หวังจะทักถามหาเฉื่อยจากน้องฉ่อย
“อ๊ากกกก ช่วยด้วยยยย”
ธีร์เงยหน้า สติกเกอร์ปลิวหลุดมือไปตามแรงลม เจ้าหมาสีขาวพลันเปลี่ยนสี เลือดแดงเปรอะเปื้อน สนามหญ้ากลายเป็นคู่สีคริสต์มาส แต่เหตุการณ์ตรงหน้า คล้ายวันฮาโลวีน
ธีร์สาวเท้า หยิบลูกดิ่งโยโย่ออกมาจากกระเป๋า แล้วพุ่งโยโย่สุดแรงเข้าปลายคางเจ้าหมา มันร้องเอ๋ง หันมองธีร์ด้วยความฉุนเฉียว แต่ก็ไม่กล้าจะมาฟัดต่อ เพราะธีร์แยกเขี้ยวขู่
(ปกติธีร์เป็นมิตรกับสัตว์มาก เลี้ยงนกฮูกตัวใหญ่เบิ้มที่ป่าหลังหมู่บ้านบีดีด้วย แต่ถ้าธีร์โหดแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ตัวไหน ก็จะจับมาทอดใส่ไข่เจียวได้หมด เจ้าหมาน้อยเกือบจะชะตาขาดซะแล้ว)
ธีร์พาน้องฉ่อยไปโรงพยาบาล แผลใหญ่เอาการ พอจบเรื่องได้ ธีร์ที่ดูแกร่ง ก็เดินหมดแรงออกจากโรงพยาบาล และพยายามสะบัดหัว อยากลืมเหตุสยองของวันนี้
"ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย"
ภาพมืดดับลง มารู้ตัวอีกที ธีร์ก็กำลังยืนอยู่ข้างอัน ที่ดูเหมือนกำลังหิว
“อัน เรารู้แล้วเรื่องหมาสีขาว” ธีร์พูดขึ้น
“จริงหรอ เราก็ด้วย เมื่อกี้เราเพิ่งเห็นความทรงจำเดิมๆ เรื่องตุ๊กตาเป็ด”
ซองกระดาษลึกลับ
ที่บ้านของ DM ตอย กรีน และเฉื่อย บอก DM เรื่องพลังพิเศษ แต่ DM ดูจะไม่ค่อยเชื่อ
“เอพริลบอกว่าให้ซองกระดาษเธอไป เธอได้ให้อันรึยัง DM” เฉื่อยถามเนิบช้า
“ซองอะไรหรอ” DM ทำหน้าเนียนๆ กะว่าจะไม่บอก เพราะอยากส่งให้ถึงมืออันก่อน
“DM เธอเอาซองมาให้เราเดี๋ยวนี้” กรีนไม่อยากใช้พลังนี้กับเพื่อน แต่เวลาเหลือไม่มากแล้ว การวนลูปบ่อยๆ ก็ทำให้หงุดหงิดง่ายขึ้นด้วย
DM นิ่งงันเหมือนโดนยาสั่ง เธอเดินเข้าห้องไปหยิบซองในตู้เสื้อผ้ามาส่งให้กรีน
กรีน ตอย และเฉื่อย รีบถือซองออกมา “ไว้เดี๋ยวไขปัญหาได้ เราจะกลับไปขอโทษ DM เอง” กรีนพูดขณะที่สองมือฉีกซอง และหยิบกระดาษออกมา
จดหมายลายมือหวัดๆ อย่างผู้ใหญ่เขียนด้วยปากกาหมึกซึมสีฟ้าน้ำทะเล
จดหมายหนึ่งหน้ากระดาษนี้ อ่านยากสำหรับกรีนและตอย แต่สำหรับเฉื่อยผู้มีสกิลเลียนแบบ แค่มองก็จับแนวได้ จะให้เขียนตามทุกกระเบียดนิ้วก็ยังได้
เฉื่อยเริ่มต้นอ่าน
ขณะที่อ่าน ตัวอักษรก็จางหายไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นกระดาษเปล่า
โชคดีที่เฉื่อยมีพลังพิเศษในการจดจำข้อมูลและลอกเลียน ก็เลยจดเร็วๆ ด้วยดินสอไว้ให้เพื่อนๆ ได้อ่านทวนซ้ำ
“ทุกลูปที่วนซ้ำคือความแตกต่าง
ผู้ร้ายอาจไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว
เป็ดเหลืองฉาบด้วยหมึกสีน้ำเงินของเธอ
สิ่งที่หลบหายไป ใช่ว่าจะต้องตามหา
เวลาไม่ได้เดินเป็นเส้นตรง
มีคุณอีกมากมายนับพัน ในช่วงเวลาเดียวกันนี้
โรตีแสนอร่อย ม้วนวนซ้อนกันยิ่งหนุบหนับ”
““Life isn't about finding yourself.
Life is about creating yourself."
– George Bernard Shaw
“อ้าว สามคนนี้มาทำอะไรกันตรงนี้” แว่นๆ ที่เดินผ่านมาทักทายเพื่อนๆ
“มาพอดีเลย กำลังต้องการคนช่วยกันไขปริศนา” ตอยบอก
แว่นก้มอ่านข้อความที่เฉื่อยคัดลอก
“แปลกจัง ทำไมต้องส่งให้อันคนเดียว
แถมพอเปิดอ่าน ข้อความก็หายไปอีก ดีนะที่เฉื่อยจำแม่น”
เป็ดเหลืองของอัน
ก้าบ ก้าบ เสียงสดใสชวนให้อันหันไปมอง
เจ้าเป็ดสีเหลืองสามสี่ตัวว่ายวนไปมาในสระ หลายคนเล่นสนุก บีบตัวเป็ดให้ร้องก้าบก้าบ และเรียงแถวเป็นขบวนน่ารัก
นี่คือช่วงเวลาแห่งความเบิกบานใจของอันและผองเพื่อนแก๊งโรตีฯ
โต๊ะอู้หยิบปากกาเมจิกสีชมพูวาดโบสีหวานให้เจ้าเป็ดตัวใหญ่ ติ๊ต่างว่าคือแม่เป็ดผู้น่ารัก
เอพริลนั่งริมสระอยู่ข้างแว่น ชี้ชวนกันดูครอบครัวเป็ด พร้อมทั้งร้องเพลงคู่กันไปว่า
“ก้าบ ก้าบ ก้าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมอง...” (ให้คนอ่านร้องต่อเอง ฮิฮิ)
ข้าวน้อยนั่งอยู่บนเป็ดตัวใหญ่สุด เอาเท้าตีน้ำกระจายจนตอยที่พยายามจะคว่ำเป็ดตัวใหญ่ต้องถอยหนี
นี่น่าจะเป็นช่วงเวลาแห่งความหวัง ไม่ต้องคิดวุ่นวายถึงอนาคตหรืออดีต มีเพียงความสนุกสนานเบื้องหน้า
แต่แล้วธีร์ก็ได้กลิ่นประหลาด จึงสะกิดอันว่า “นี่ๆ ได้กลิ่นอะไรมั้ย เหมือนสารเคมี”
อันยังไม่ทันจะได้พูดต่อ น้ำในสระก็กลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม ตอยที่ว่ายอยู่รู้สึกแสบร้อนจนต้องตะกายขึ้นจากสระ แก๊งโรตีรีบไปล้างตัวแล้วไปหาอะไรกินกัน เล่นน้ำมาขนาดนี้ก็ต้องหิวเป็นธรรมดา
ทุกคนวิ่งไปที่บ้านแม่ป๋อม กลิ่นไส้กรอกเยอรมันหอมยวนใจ เฉื่อยวิ่งเร็วพอๆ กับตอยและข้าวน้อย ใช่แล้ว (เฉื่อยใช้พลังพิเศษเพื่อเรื่องสำคัญแบบนี้แหละ!!)
มีเพียงอันที่เดินกลับมาที่สระ ยิ้มเศร้า มองน้องเป็ดเหลืองเปรอะหมึกน้ำเงิน กลิ่นสารเคมียังฟุ้งกระจาย ตอนนั้นแหละ ที่อันรู้สึกได้ว่า ชีวิตจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอกำหมัดแน่น บอกตัวเองว่า จะต้องตามหาคนร้ายที่ทำร้ายน้องเป็ดให้ได้
"ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย"
แล้วเธอก็รู้สึกวูบดับไป คล้ายจะเป็นลม
“อ้าวอัน ทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่สบายหรอ” ธีร์เคี้ยวไปพูดไป
“มาเร็ว นี่เราเห็นเธอหายไปเลยมาตาม ไส้กรอกแม่ป๋อมอร่อยแทบบ้า น้องต้นข้าวยังการันตีเลยนะ” ธีร์ยื่นไส้กรอกที่หยิบมาเผื่อให้อัน
“อ้อ ขอบคุณนะธีร์ ว่าแต่ เราจำไม่ได้ ว่าทำไมเรามายืนตรงนี้” อันตอบด้วยแววตาฉงน “โอ้โหอร่อยจัง อยากกินอีกอะ”
“ไปสิ หวังว่าเฉื่อยจะไม่กินหมดก่อนนะ ฮ่าๆ”
แล้วสระน้ำก็สงบเงียบ ไร้ร่องรอยเรื่องเป็ดเหลือง
“บางทีพวกเราอาจจะไม่จำเป็นต้องกลับไปลูปเวลาเดิมแล้วก็ได้นะ” แว่นเปรย
“แล้วเราจะใช้ชีวิตในโลกไหนล่ะแว่น ตอนไหนคือตัวเราจริงๆ กันแน่” เอพริลถาม
“บางทีเราก็แค่สร้างใหม่หมด ลืมเรื่องเก่าๆ ซะ” เฉื่อยเคี้ยวตุ้ย ไม่รู้โรตีหรือไส้กรอก ที่แน่ๆ คืออร่อย
“เราก็อยากกลับบ้านอยู่ดีแหละ ถ้าหานาฬิกาเจอ เราน่าจะกลับบ้านได้นะ” โต๊ะอู้พึมพำเบาๆ
“หรือเราสร้างขึ้นมาใหม่เลยได้มั้ย” ข้าวน้อยบอก “ไม่ต้องยึดว่าเป็นนาฬิกาเรือนเก่า”
“หรือจะเหมือนเวลาเล่นโยโย่ไง แค่ต้องลงจังหวะที่พอดี มันก็กลับคืนได้ แต่ถ้าหมุนผิดรอบ ก็จบกัน” ธีร์ควงโยโย่ไปด้วยขณะที่พูด
“เอ้าเด็กๆ อร่อยมั้ย” แม่ป๋อมเดินมาทักทาย ระหว่างที่แก๊งโรตีประชุมลับ
“อร่อยค้าบ/ค่า”
“ดีแล้วจ้า ไม่พอก็บอกนะ แม่ป๋อมอยู่หลังบ้านน้า”
“แล้วนี่อันไปไหน” DM มองหาเพื่อน
“เราเห็นอันคุยกับธีร์แว้บนึงบอกว่ารู้เรื่องจดหมายแล้ว” เอพริลตอบแทนธีร์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้เพราะไส้กรอกเต็มปาก
ใช่แล้ว ขณะที่ทุกคนอิ่มอร่อย อันได้ใช้พลังพิเศษหายตัวได้ของเธอ เดินตามแม่ป๋อมไปหลังร้าน จนพบว่า แม่ป๋อมคุยกับพี่กรอย่างออกรส
“เด็กๆ อร่อยกันใหญ่ คุณล่ะจะทำยังไงต่อ”
อันหลบข้างกำแพง ทั้งที่ตัวเองกำลังล่องหน เหงื่อแตกพลั่กด้วยความตื่นเต้น หรือบางที ... เธออาจจะได้ฟังคำตอบที่เพื่อนชาวแก๊งตามหาอยู่
😍ติดตามตอนต่อไป ฮิฮิ
🥳เป็นยังไงบ้างคะสำหรับ EP.9 ตอนรองสุดท้าย อิอิ
เราพยายามจะคลายปมนะคะ แต่ไม่รู้ว่าที่คลายกลายเป็นสร้างปมใหม่รึเปล่าสิเนี่ย
ฮา จะบอกว่าดีใจอีกแล้วที่ได้ร่วมสนุกกับทุกคนในซีรีย์นี้นะค้า
ขอขอบคุณคุณตอยอย่างสุดซึ้ง ที่คอยอัพเดตความคืบหน้าอยู่เสมอ ช่วยให้เราไม่พลาดทุกข่าวสารของซีรีย์นี้เลย
และคอยเตือนเราว่า “มาเขียนได้แล้วค้าบคุณธีร์!” 5555
อันที่จริงขอบคุณทีมนักเขียนทุกคนด้วยค่ะ ที่คอมเมนต์สรุปปมให้
โดยเฉพาะ คุณโต๊ะ คุณกรีน และคุณตอย นี่ถ้าไม่ได้สรุป เรามึนกว่านี้แหงๆ ค่ะ
สารภาพว่าเรื่องซองกระดาษ เรารออยู่ว่าจะมีใครเล่นมั้ย เพราะเราเป็นคนชอบเขียนจดหมายมากเลยค่ะ คิดว่าถ้ามีซีรีย์หน้า ถ้าเล่นกันอีก แล้วเราได้เล่นด้วย เราคงไม่พ้นเขียนจดหมายอีกแน่ๆ เลยค่ะ แฮ่ (มุกเก่า คนเขาจะเดาทางได้นะเธอ)
จริงๆ ไอเดียเรื่องเวลาที่เป็นแก่นเรื่องของซีรีย์นี้น่าสนใจมากเลยนะคะ วันก่อนเราดูหนังเรื่อง CALL ของเกาหลี โห สนุกมากค่ะ เป็นเรื่องข้ามเวลาคุยกันต่างมิติผ่านโทรศัพท์ด้วยค่ะ (แต่เราเอามาคลายปมในซีรีย์นี้ไม่ไหว รู้สึกว่าเดี๋ยวยาวเกินไป ^^)
🙏ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านซีรีย์ของพวกเรานะคะ ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของคุณตอย สุดยอดนักเล่าเรื่อง และ Project manager ของทีมเราแล้วค่า ตามไปส่งกำลังใจให้คุณตอยได้ที่นี่เลยนะคะ
📮หรือถ้าหาก ต้องการอ่านซีรีย์นี้ตั้งแต่ต้น ก็คลิกที่นี่เลยค่า
ขอแว้บไปปิดงานช่วงสิ้นเดือนก่อนน้าค้า
เดี๋ยวกลับมาตามอ่านและตอบคอมเมนต์อีกทีค่า
เลิ้ฟทุกคน
ธรรมทันธีร์ <3
- 12
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
