อย่าประมาทในการสะสมตะกอนของกิเลส
.
ใจมันมีความอยากเกิดขึ้น เรียกว่าใจมันหิว
มันก็เที่ยวแสวงหาอารมณ์ที่เพลิดเพลินพอใจ
พอมันได้อารมณ์ที่เพลิดเพลินพอใจ
มันก็เสพไปด้วยความเมามันส์
ด้วยความลืมเนื้อลืมตัว
แล้วมันก็สะสมตะกอน
อนุสัยความเคยชินที่จะเสพไอ้ตัวนี้ ... ชอบ
เนี่ย.. ซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่อย่างนี้นะ
.
กว่าจะล้างตะกอนตัวนี้ได้
เป็นงานที่ยากลำบากไม่ใช่น้อยเลย
แต่งานสะสมไม่ยากหรอก
อย่างเราสะสมความขี้เกียจ ยากไหม?
อากาศเย็นเมื่อไหร่นอนเมื่อนั้น ... ไม่เห็นยากเลย
.
เสพติดมีโทษนะ
เพราะเวลาเราจะภาวนาให้ได้มรรคผลนิพพาน
ใจมันต้องเป็นอิสระ ใจมันไม่ติดอะไร
ถ้ายังเสพแล้วก็ติดอยู่
มันยังไม่ได้มรรคผลง่ายหรอก ... ลำบาก
.
งั้นอย่าประมาท
การเสพอารมณ์เล็กๆ น้อยๆ ซึ่งดูแล้วไม่ได้ผิดศีล
อย่างลมพัดเย็นๆ แล้วเราชอบเนี่ย ผิดศีลไหม?
ไม่ได้ผิดศีล ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน
ไม่ได้ขโมยลมของใครมา
.
เวลาตาหูจมูกลิ้นกายใจ
กระทบอารมณ์แล้ว
ยินดีพอใจให้รู้ทัน
ไม่ยินดีไม่ให้พอใจให้รู้ทัน
ถ้ายินดีพอใจรู้ไม่ให้ทันนะ
มันจะมีราคะเพิ่มขึ้น
ถ้าไม่ชอบไม่ยินดีไม่พอใจ
แล้วรู้ไม่ทันมันก็สะสมโทสะขึ้น
ต่อไปต้องไปสู้กับกิเลสเยอะแยะเลย
.
พระธรรมเทศนา หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
ณ วัดสวนสันติธรรม ศรีราชา
วันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2563